บทที่ 1

"อูยยย.....ซี้ดดด......เสียวเหลือเกิน.....ซี้ดดด..." เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความเสียวซ่าน

ของขวัญสาวน้อยวัย 19 ปี ที่กำลังนั่งจ้องมองหน้าจอโน้ตบุ๊กจนตาแทบจะถล่นออกมา มือเล็กลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ก่อนที่บีบขย้ำทรวงอกที่เต่งตึงอย่างเมามัน เธอทำตามแบบนางเอกหนังโป๊ที่เธอกำลังดูอยู่ “หนังโป๊” ที่มีนางเอกสาวมิยาบิเป็นผู้แสดง

“ซี้ดดด.... อ้าส….” หญิงสาวเร่งจังหวะนิ้วให้เร็วขึ้นก่อนที่จะกระตุกสองสามครั้งก็ปล่อยน้ำสวาทออกมาจากช่องทางรัก

ของขวัญหลานสาวแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลแฮนซัน พ่อแม่เสียไปตั้งแต่ยังเด็กทำให้ยายพาเธอมาเลี้ยงดู ตอนนี้เธอกำลังศึกษาอยู่คณะบริหารธุรกิจ โดยมีมาดามอลิสเซียเจ้าของบ้านเป็นผู้ส่งเสียเรียนให้จบ จากนั้นเธอต้องเขาทำงานในบริษัทของมาดามอลิสเซียเพื่อตอบแทนมาดามที่เอ็นดูเธอมาตลอด

วันไหนที่เธอไม่มีเรียนก็จะมาช่วยทำงานบ้าน งานเรือนทุกครั้ง ทำให้เป็นที่รักที่เอ็นดูของทุกคนในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นมาดามอลิสเซีย คุณนิโคไลน์ หรือแม้กระทั่งคนใช้ด้วยกันเองยังเอ็นดูในความน่ารักของหญิงสาว ยกเว้นคนหนึ่งที่คอยจิกกัดทุกครั้ง

“นี่ ยัยก้นครัว เอากาแฟมาให้ฉันหน่อยสิ” เสียงทุ้มตะโกนขึ้นมาจากข้างบน

ของขวัญที่กำลังเช็ดแจกันอยู่กลอกตาไปมาอย่างรำคาญ คนบ้าอะไรหาเรื่องเธอได้ทุกวันไม่เว้นวันหยุด ไหนจะเรียกเธอว่ายัยก้นครัวอีกทั้งที่เธอก็มีชื่อให้เรียก พูดแล้วมันน่าโมโห แก่แล้วยังทำตัวอันตพาลอีก เดี๋ยวเธอจะอ่อยให้ลงแดงเลยคอยดู รู้จักของขวัญน้อยเกินไปแล้ว มีที่ไหนหลังจากกลับมาจากเรียนต่อที่เมืองนอก นิโคลัสที่แสนดีของเธอก็เปลี่ยนไป ไม่ยอมเรียกหรือเขาใกล้ ให้ความสนิทสนมกับเธอเหมือนตอนที่เธอยังเด็ก เขาคงลืมสัญญาของสองเราแล้วสินะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอดดดด

ของขวัญเดินเข้าไปในห้องทำงานของนิโคลัสตาแก่เฒ่า เธอมาพร้อมกับกาแฟหอมๆ เคียงคู่กับครัวซองต์ของตาแก่ตาเฒ่าที่ชอบกินเป็นประจำ

ภายในห้องทำงานนิโคลัสกำลังก้มหน้าก้มอ่านรายงานประชุมอย่างเคร่งเครียด ธุรกิจของเขานั้นมีหลายอย่างทั้งแบบถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมายทำให้ชีวิตของเขาวนเวียนอยู่กับสังเวียนเลือดอยู่ตลอดเวลา

“กาแฟค่ะคุณนิโคลัส” ของขวัญเอากาแฟและครัวซองต์วางบนโต๊ะทำงานของนิโคลัส

“ขอบใจยัยก้นครัว” นิโคลัสเงยหน้ามองสาวใช้ตรงหน้าจากนั้นก็พูดขอบใจหญิงสาว

“นี่! คุณนิโคลัสหนูชื่อของขวัญค่ะไม่ใช่ชื่อยัยก้นครัว” เสียงหวานบอกขึ้นและเน้นย้ำตรงที่ชื่อของเธอเอง คนบ้าอะไรมีชื่อให้เรียกไม่ยอมเรียก

“ฉันจะเรียกแบบนี้แล้วจะทำมั้ย” เสียงทุ้มตอบกลับอย่างยียวน

“ตามใจเลยค่ะตาเฒ่า!!!” พูดเสร็จของขวัญก็เดินหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง

“เดี๋ยว!!! ยัยก้นครัวเธอเรียกใครว่าตาเฒ่าห่ะ! ยัยก้นครัว” นิโคลัสโวยวายขึ้นเมื่อโดนสาวใช้เรียกว่าตาเฒ่า ทั้งที่เขานั้นไม่ได้แก่สักหน่อย ถึงได้เรียกอะไรแบบนั้น

“ถามมาได้ หนูก็เรียกคุณนั่นแหละจะให้เรียกหมาที่ไหนตาเฒ่า!!”

“ยัยก้นครัว!!!!”

ของขวัญวิ่งหนีออกจากห้องทำงานของนิโคลัส เธออดขำไม่ได้ที่เห็นตาเฒ่าโหโม เธอกับนิโคลัสเป็นเหมือนไม้เบื่อไม้เมากัน เจอหน้ากันเมื่อไรต้องมีอันจิกกัดกันประจำ ส่วนใหญ่แล้วนิโคลัสจะหาเรื่องเธอมากกว่า ตั้งแต่เขากลับมาจากเมืองนอก เธอก็ไม่รับความห่วงใยเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะจำคำสัญญาของสองเราได้

“มีเรื่องกับนิโคลัสมาอีกล่ะสิหือ ?? หนูขวัญ” มาดามอลิสเซียเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นของขวัญเดินหัวเราะอยู่คนเดียว ทำเอานางอดแ

“มาดาม” ของขวัญตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงมาดามแฮนซันเธอจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ

“เจ้าลูกชายของฉันมันมาแกล้งอะไรหนูอีกหืม?” มาดามอลิสเซียถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูเด็กสาวที่แสนน่ารัก เป็นเสมือนดวงใจอีกดวงของเธอ เลี้ยงมาเองตั้งแต่เด็กของขวัญไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลยสักครั้ง มีแต่นำเรื่องดีๆ เข้ามาทั้งนั้น ต่างกับลูกชายของเธอ ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก ก็เปลี่ยนไปมา เธออดสงสารของขวัญไม่ได้ ที่ต้องมาทำหน้าเศร้าทุกครั้ง ที่นิโคลัสให้ความหมางเมินด้วย

“ไม่มีหรอกค่ะ แค่มาเรียกขวัญว่ายัยก้นครัว ทั้งที่ขวัญก็มีชื่อให้เรียกแต่ไม่ยอมเรียก ขวัญทนไม่ไหวก็เลยเรียกคุณนิโคลัสว่าตาเฒ่าเท่านั้นแหละค่ะ” เสียงหวานบอกขึ้นอย่างหน้าระเรื่อมันเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่ทำให้เธอได้เข้าใกล้นิโคลัสมากขึ้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรานี้ก็จริงๆ เลยนะ ไม่มีใครกล้ามาต่อปากต่อคำกับตานิโคลัสมีแต่หนูคนเดียวนี้แหละ” มาดามอลิสเซียส่ายหัวให้กับความแก่นเซี้ยวของเด็กสาวตรงหน้า ไม่มีใครแสบไม่ได้เท่านี้มาก่อน

“แหม่!! มันอดไม่ได้จริงๆ ค่ะ ชอบมาหาเรื่องขวัญก่อน ขวัญก็ต้องมีการเอาคืนบ้างเป็นธรรมดา”

“แล้วนี่มหาลัยเปิดเมื่อไรล่ะ”

“อาทิตย์หน้าค่ะ”

“ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะขวัญ ฉันอยากจะเห็นความสำเร็จของหนู”

“ขอบคุณมาดามมากเลยนะคะ ที่เอ็นดูขวัญส่งขวัญเรียกอีก” ของขวัญยกมือขอบคุณมาดามอลิสเซีย ที่ให้ความปรานี เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก ส่งเสียเธอเรียนอีก ไหนจะคอยพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศอีก บุญคุณของมาดามมากจนเธอทดแทนชาตินี้ก็ไม่มีวันหมด

ทุกวันทุกคนในบ้านต่างต้องเห็นของขวัญกับนิโคลัสทะเลาะกันทุกวัน สุดท้ายแล้วเจ้านายของพวกเขานั้นแพ้เด็กสาวทุกครั้ง ทำให้หลายคนอดยิ้มไม่ได้ ถ้าวันไหนสองคนนี้มาเถียงกันวันนั้นบ้านจะเงียบผิดปกติ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันเลยทีเดียว

“นี่! ยัยก้นครัว ใส่ชุดบ้าอะไรของเธอห่ะ!” นิโคลัสหันไปตวาดใส่ของขวัญที่ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นที่ชวนให้หัวใจของเขาสั่นหวิวๆ

“ชุดอยู่บ้านยังไงล่ะถามมาได้” ของขวัญตอบขึ้นอย่างหน้าตาเฉย

“ไม่เปลี่ยนเลยไปเห็นแล้วอุจาดตา ฉันสงสารลูกน้องที่ต้องมามองนมแบนๆ ของเธอ” นิโคลัสพูดขึ้น

“แบนเหรอ…. คุณนิโคลัสมาด่าว่าหน้าอกของหนูแบนเหรอ จะบอกให้นะคะว่าหน้าอกของหนูใหญ่กว่าคู่ขาของคุณนิโคลัสอีกของแท้ไม่พลาสติกเหมือนที่คุณนิโคลัสชอบกินหรอกคะ” พูดเสร็จของขวัญก็เอามือขย้ำหน้าอกให้นิโคลัสดู

“พรวดดด”

นิโคลัสสำลักกาแฟออกมาเมื่อยัยก้นครัวของเขา ขย้ำหน้าอกของตนเองจนแทบจะทะลักออกมา

“ยัยบ้า!! เธอกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงห่ะ!!”

“ทำมั้ยจะพูดไม่ได้ค่ะ มีปากก็พูดได้นิ พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ตาเฒ่า”

“ยัยก้นครัว!!!”

ของขวัญรีบวิ่งหนีไปทันที ปล่อยให้นิโคลัสยืนหัวพัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว ลูกน้องต่างหัวเราะกับท่าทางของเจ้านายที่วันๆ เอาแต่หาเรื่องสาวใช้คนสวยตลอดเวลา