5 ป้อนไอติม

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! ทำไมเด็กคนนี้ถึงยังอยู่ในห้องของเขาทั้งที่เขาไล่เธอกลับไปแล้ว มิหนำซ้ำยังมีหน้ามาชวนเขากินไอศกรีมอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ! พระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเขาใช่ไหมถึงส่งเด็กคนนี้เข้ามาปั่นป่วนชีวิตของเขา เหมราชถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

"นี่เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ ฉันบอกให้รีบไสหัวกลับไปทำไมยังหน้าด้านนั่งอยู่ในห้องฉันอีก แล้วไปเอาของปัญญาอ่อนแบบนั้นมาจากไหนวะ" นาร์เนียก้มมองไอศกรีมกล่องใหญ่ในอ้อมแขนแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของคำถามตาแป๋ว ไม่ได้แสดงสีหน้าเกรงกลัวต่อความเกรี้ยวกราดของเหมราชเลย

"หนูเห็นเหมหลับอยู่ เลยลงไปซื้อไอศกรีมมากินรอเหมตื่นค่ะ แต่หนูวางคีย์การ์ดไว้ที่เดิมแล้วนะ"

"นี่แอบเข้าไปหยิบคีย์การ์ดในห้องนอนของฉัน?"

"ไม่ได้แอบเข้าไปค่ะ ก่อนเข้าไปขออนุญาตแล้ว แต่เหมนอนหลับอยู่เลยไม่รู้ว่าหนูเดินเข้าไป" ตอบพลางตักไอศกรีมเข้าปาก พร้อมกับหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปลี่ยนช่องหาดูการ์ตูนตามอำเภอใจ ในขณะที่เหมราชทำได้เพียงยืนเท้าเอวมองสีหน้าสบายใจเฉิบของเด็กสาว

"เหมมากินติมกัน" นาร์เนียเอ่ยชวนอีกครั้งเมื่อเห็นเหมราชยังยืนเท้าเอวอยู่ที่เดิม พร้อมกับล้มตัวนอนพิงศีรษะกับพนักโซฟา

"ต้องให้ฉันจับโยนออกไปจริงๆใช่ไหม?"

"เหมอย่าดัง หนูไม่ได้ยินเสียงการ์ตูน"

"..." ตกลงว่าเขาหรือเธอกันแน่ที่เป็นเจ้าของห้องนี้? เหมราชมองเด็กสาวตาเขียว ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากแขนของเธออย่างแรง ส่งผลให้เธอที่กำลังนอนดูการ์ตูนอย่างสบายใจลอยละลิ่วไปตามแรงกระชาก ช้อนตักไอศกรีมในมือร่วงลงพื้น

"อยากตายมากใช่ไหมถึงกล้าท้าทายฉัน!"

"..." แม้จะเริ่มหวาดหวั่นกับน้ำเสียงตวาดเข้มของชายหนุ่ม แต่ท่อนแขนเรียวเล็กอีกข้างหนึ่งก็ยังกอดประคองไอศกรีมกล่องใหญ่ไว้แน่น

"รู้ไหมว่าฉันเกลียดเด็กมากขนาดไหน โดยเฉพาะเด็กหน้ามึนอย่างเธอ!"

"แต่หนูไม่เกลียดเหมนะ เหมเป็นฮีโร่ของหนู"

"ฮีโร่บ้าบออะไรวะ! เลิกพล่ามเรื่องปัญญาอ่อนพวกนั้นแล้วไสหัวออกไปได้แล้ว!"

"หนูยังกินติมไม่หมดเลย~" เธอพูดเสียงเบา พร้อมก้มหน้าหลบสายตา ทำเอาเหมราชอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เขาต้องใช้ความอดทนมากกว่าปกติในการคุยกับเด็กคนนี้

"ฝากหน่อยค่ะ" ไม่ว่าเปล่าแต่นาร์เนียยังดึงแขนออกจากการเกาะกุมของมือหนา แล้วยัดไอศกรีมกล่องใหญ่ใส่มือของเหมราชไว้ ทำให้เขาต้องรับมันมาอย่างมึนงง จากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัว และเดินกลับมาพร้อมกับช้อนกาแฟ

"อยากแดกมากใช่ไหมไอ้ของปัญญาอ่อนแบบนี้เนี่ย!" ยิ่งเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของนาร์เนีย อารมณ์ฉุนเฉียวของเหมราชก็ยิ่งคุกรุ่น เขาถามเสียงเกรี้ยวในตอนที่เด็กสาวเดินเข้ามายื่นมือขอกล่องไอศกรีมคืน

"อ๊ะ!" นาร์เนียร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อโดนเหมราชผลักไหล่เต็มแรงจนเสียหลักล้มลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าขา วางกล่องไอศกรีมไว้บนโต๊ะกระจกข้างๆโซฟา แล้วใช้มือหนาอีกข้างหนึ่งบีบปลายคางของเธอแน่น

"อื้อ!!" เด็กสาวทำตาโตเมื่อโดนแย่งช้อนกาแฟในมือไป เหมราชใช้มันตักไอศกรีมก้อนโตเข้าปากของตัวเอง ก่อนจะฉกริมฝีปากลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของเธอ ทำให้ไอศกรีมในปากของเขาค่อยๆไหลเข้ามา

"แดกเข้าไป! แดกไม่หมดพ่อจะตบปากให้!"

"แค่ก แค่ก" ทันทีที่เหมราชถอนริมฝีปากออก นาร์เนียก็สำลักหน้าดำหน้าแดง ริมฝีปากเปรอะเปื้อนไปด้วยไอศกรีมที่เริ่มละลาย

"อื้อ!!" แต่ยังไม่ทันตั้งตัวคนข้างบนก็แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาทำแบบนั้นหลายครั้งจนกระทั่งป้อนไอศกรีมเธอจนหมด โดยที่เธอมีหน้าที่แค่กินไอศกรีมในปากของเขา

"ไอติมหมดแล้วก็รีบกลับไป" เพราะอยากสั่งสอนเด็กอย่างนาร์เนียให้รู้ซึ้งถึงความเกรี้ยวกราดของเขา เขาถึงต้องใช้วิธีป่าเถื่อนจัดการกับเธอ

"น้ำลายเหมไม่อร่อยเลย~"

"..." ให้ตายเถอะ! เด็กคนนี้เคยสะทกสะท้านกับความเกรี้ยวกราดของเขาบ้างไหมเนี่ย!

"หนูเพิ่งรู้ว่าถ้ากินแบบนี้แล้วเราจะได้กินเท่าๆกัน แต่เหมไม่ต้องป้อนหนูอีกแล้วนะ น้ำลายเหมมันทำให้ไอติมละลาย มันไม่อร่อย~"

"..." คนโดนสั่งสอนถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างปลงตก เขาผละตัวออกไปนั่งบนขอบโซฟา พร้อมกับหยิบทิชชูมาเช็ดคราบไอศกรีมออกจากริมฝีปาก

"เหมอิ่มไหม"

"ถามทำไม จะอ้วกออกมาให้ฉันกินรึไง"

"มันติดอยู่ตรงปากหนูเยอะเลย"

"แล้ว?"

"เหมกินจากปากหนูก็ได้นะ"

"..." เหมราชเหลือบมองคนข้างๆด้วยหางตา ก่อนจะเดินออกไปล้างหน้าในห้องครัว ทำให้นาร์เนียไม่รอช้าที่จะเดินตามไป

"เลิกเดินตามตูดฉันสักทีได้ไหมวะ"

"..."

"ไม่กลัวฉันกระทืบเหรอวะ ถามจริง?" เขาหันมองคนข้างๆด้วยสีหน้ารำคาญ ขณะที่เธอกำลังใช้มือเปียกน้ำลูบหน้าตัวเอง

"ทุกคนแกล้งหนู ชอบรังแกหนู" นาร์เนียพูดเสียงเบาโดยไม่สบตา "เพราะหนูสู้คนไม่เป็นเลยโดนแกล้งบ่อยๆ หนูเลยอยากมีฮีโร่เป็นของตัวเอง"

"..."

"ตอนนี้เหมเป็นฮีโร่ของหนูนะ หนูกลัวเหมนิดๆ แต่เหมคงไม่รังแกหนูหรอก เพราะฮีโร่ต้องปกป้องเรา ไม่ใช่ทำร้ายเรา"

"เพ้อเจ้อฉิบหาย" เขากลอกตาไปมา แล้วเดินกลับไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ซึ่งนาร์เนียก็รีบเดินตามไป

"แต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวไปส่ง" เด็กสาวยิ้มออกเมื่อได้ยินอย่างนั้น รีบจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินเข้าไปนั่งบนพื้นกลางหว่างขาของชายหนุ่ม ทำเอาเหมราชให้ใจไม่ทั่วท้องจนต้องดึงชายเสื้อลงมาปิดเป้ากางเกงไว้

"เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ"

"ใครอยากเจอกับเธอวะ"

"ตอนเย็นๆหนูมานอนตากแอร์เล่นที่ห้องของเหมก่อนได้ไหมคะ หนูชอบห้องของเหม"

"..."

"คุณพ่อของหนูเป็นนักบิน นานๆทีท่านจะกลับบ้าน ส่วนคุณแม่เปิดร้านเค้กอยู่ในเมืองเนี่ยแหละค่ะ บางวันก็กลับบ้านดึก หนูเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว มันเหงามากเลย"

"..." เหมราชเกร็งขาในตอนที่เด็กสาวเลื่อนใบหน้าเข้ามาออดอ้อน ริมฝีปากของเธออยู่ห่างจากเป้ากางเกงของเขาแค่ไม่กี่เซนติเมตร

"เหมไปดูมวยปล้ำที่บ้านหนูไหม บ้านหนูก็มีมวยปล้ำให้ดูนะ"