4 ไร้เดียงสา

เหมราชชะงักไปเล็กน้อยกับสิ่งที่เด็กสาวโพล่งถามออกมา ความใสซื่อที่มาพร้อมกับความไร้เดียงสาของเธอมันกำลังจะทำให้อารมณ์ฉุนเฉียวที่เขาพยายามสะกดกลั้นระเบิดออกมา หากเขาเป็นคนมีความอดทนต่ำกว่านี้สักนิด เด็กคนนี้คงไม่มีโอกาสได้นั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่ที่เธอกล้าเรียกชื่อเล่นของเขาอย่างสนิทสนมแล้ว

"เออ! แต่ก่อนจะโดนปล้ำเธอจะโดนตีนฉันก่อน" เด็กสาวก้มหน้าหลบสายตาเมื่อเจ้าของน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเดินกลับมาชี้หน้าคาดโทษ ก่อนที่กล่องปฐมพยาบาลจะถูกโยนลงมาบนหน้าตัก ไม่กี่วินาทีต่อมาเหมราชก็กระแทกตัวนั่งลงข้างๆ

"เหมโดนกระทืบบ่อยเหรอถึงมีกล่องปฐมพยาบาลติดห้องไว้ หนูไม่อยากให้เหมโดนคนอื่นกระทืบบ่อยๆเลย~" เธอพูดเสียงเบาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พร้อมกับหยิบน้ำเกลือล้างแผลในกล่องปฐมพยาบาลออกมาเทใส่สำลี แต่คนฟังอย่างเหมราชกลับแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์

"แต่ละคำที่พูดออกมานี่กลั่นกรองบ้างรึเปล่าวะ"

"เหมหันหน้าไปทางอื่นก่อน" พวงแก้มป่องเปื้อนคราบน้ำตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขณะออกคำสั่ง สร้างความมึนงงให้เหมราชไม่น้อย

"ถามแค่นี้ทำไมต้องให้หันหน้าไปทางอื่นด้วยวะ อายความโง่ของตัวเอง?"

"หนูจะทำแผลค่ะ เดี๋ยวเหมเห็นกางเกงในลายกระต่ายน้อยสีขาวของหนู"

"..." เหมราชนิ่งไปเมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาคลี่ยิ้มเหนียมอาย ไม่ใช่ว่าหลงเสน่ห์ของเธอ แต่สมองมันดันจินตนาการตามคำบอกเล่าของเธอเมื่อสักครู่ ให้ตายเถอะ! นี่เขากำลังรับมือกับเด็กประเภทไหนอยู่เนี่ย?

"กลัวฉันเห็นกางเกงใน?" นาร์เนียพยักหน้าหงึกๆให้เป็นคำตอบ พวงแก้มแดงก่ำมากกว่าเดิม

"วันนี้ใส่กางเกงในลายอะไร"

"ลายกระต่ายสีขาวค่ะ"

"นี่เธอสับสนอะไรรึเปล่าวะ กลัวฉันเห็น แต่บอกซะละเอียดจนฉันนึกภาพตามได้เนี่ยนะ?" เขาขมวดคิ้วถามพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อให้นาร์เนียทำแผลให้เสร็จก่อน

"..." เจ้าของดวงตาใสแป๋วมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าสายตาของเขากำลังจับจ้องภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอทีวี จึงเริ่มทำความสะอาดบาดแผล

"เหมติดผ้าก๊อซให้หนูหน่อย~" แรงสะกิดเบาๆตรงต้นแขนทำให้เหมราชต้องจำใจละสายตาจากหน้าจอทีวี หันมองคนข้างๆอย่างนึกรำคาญ ถึงอย่างนั้นก็ยอมแปะผ้าพันแผลให้เธอ

"ทำไมไม่สู้คนวะ เกิดมามีแขนมีขาเหมือนกันแต่เสือกสู้คนไม่เป็น"

"หนูคงเกิดมาเพื่อให้ใครบางคนปกป้องมั้งคะ" นาร์เนียตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เธอน่าจะเกิดมาเพื่อโดนคนอื่นกระทืบแล้วก็ตายไปมากกว่านะ" เหมราชแย้งเสียงหน่าย ขณะเดียวกันก็ถอดเสื้อช็อปวิศวะฯออก ทำให้นาร์เนียมองเห็นรอยสักตรงต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อยืดตัวในของเขาออกมา มันตรึงสายตาของเธอให้จ้องมองด้วยความหลงใหล

"มองอะไร อยากโดนตบ?"

"เหมสักสวยจัง หนูขอดูหน่อยได้ไหม"

"นี่เลิกเรียกฉันว่าเหมสักทีได้ไหมวะ" นอกจากนาร์เนียจะไม่สนใจคำพูดของเหมราชแล้ว เธอยังเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับรอยสัก ดึงแขนเสื้อของเขาขึ้นเล็กน้อย แล้วส่องเข้าไปดูรอยสักที่ไม่ได้โผล่ออกมานอกแขนเสื้อ

"มุดเสื้อเข้ามาดูเลยไหม" เจ้าของรอยสักถามประชด แต่นาร์เนียกลับรีบปล่อยมือออกจากแขนเสื้้อ แล้วเปลี่ยนมาดึงคอเสื้อของเขาให้ยืดออกแทน ก่อนจะมุดหน้าลงไปจนตัวของเธอแทบจะเกยขึ้นมาบนหน้าตักอยู่รอมร่อ

"ถ้าไม่โดนกระทืบนี่ไม่หายกวนตีนใช่ไหมยัยนัวเนีย!"

"แต่เหมอนุญาตแล้วนะ" เด็กสาวดึงใบหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของรอยสัก แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มอยู่ห่างจากใบหน้าของตัวเองเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร

ผัวะ!

"โอ๊ย!" เธอทำหน้าเหยเกเมื่อจู่ๆก็โดนคนตรงหน้าตบหัวอย่างแรงจนหน้าสั่น นั่นอาจจะไม่ใช่เรี่ยวแรงทั้งหมดของเขา แต่มันก็สามารถสร้างความเจ็บปวดให้เธอได้

"ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว!"

"อึก"

"อย่ามาร้องไห้ต่อหน้าฉันนะ พ่อจะถีบให้!" เหมราชชี้หน้าเมื่อเห็นเด็กสาวน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อเริ่มเบะคว่ำลง

"ตอนแรกหนูคิดว่าจะเลี้ยงไอติมเหม..อึก..ตะ..แต่ตอนนี้ไม่เลี้ยงแล้ว"

"ไปคร่ำครวญถึงไอติมปัญญาอ่อนของเธอไกลๆไป"

"อึก..เหมตบหนูทำไม~" เธอถามพลางกลั้นน้ำตา หากแต่เสียงสะอื้นไห้ก็เล็ดลอดออกมาเป็นระยะ

"ทำไมเธอเป็นเด็กที่น่ารำคาญแบบนี้วะ"

"เหมก็เป็นผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี..อึก"

"กล้าว่าฉัน?"

"เหมว่าหนูก่อน"

"..." เหมราชพ่นลมหายใจหนักๆ เขากำลังเริ่มนับหนึ่งถึงร้อยในใจเพื่อไม่ให้เผลอพลั้งมือฆ่าเด็กคนนี้ตายคามือซะก่อน

"รีบไสหัวออกไปจากห้องฉันซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วกระทืบเธอตอนนี้" ว่าจบก็ผลุนผลันลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งนาร์เนียไว้ในห้องนั่งเล่นคนเดียว

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เหมราชเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนหลังจากที่งีบหลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน

"เหมมมมมม" ทว่าเสียงใสๆของใครบางคนที่ดังขึ้นก็ทำให้เขาหายจากอาการงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง เหมราชนิ่งไปหลายวินาทีเมื่อเห็นเด็กจอมจุ้นจ้านนั่งกินไอศกรีมอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

"เหมมากินติมกัน หนูให้อภัยแล้วนะ"