ตอนที่ 6 ความสุขชั่วคราว

“อย่าปล่อยให้ท้อง” เขาทำไม่แยแสพลางก้มหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียงมาสวมใส่

“ค่ะ” ไวน์เขยิบตัวนั่งคว้าผ้าห่มมาปิดบังร่างกาย

“นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันจะเอาเธอ อย่ามาขอร้องหรือตามวอแวฉันอีก”

“ค่ะ” เธอเงยมองเขาด้วยใจสั่นไหวเวลาของความสุขช่างสั้นเสียจริง

“รีบมีผัวซะ ตอนร่านจะได้มีที่ลง”

“ค่ะ” ไวน์ถอนหายใจหลุบตาลงต่ำ เธอได้แต่ตอบรับสั้น ๆ ไม่หือไม่อืออะไรจนทำให้เขาลังเลก่อนจะเดินไปยังประตูห้อง

“ไปนะ....” หน้าคมเอียงมองเธอนั่งก้มหน้าเศร้าแล้วหนักใจไม่เคยรู้สึกผิดที่มีอะไรกับผู้หญิงเท่าครั้งนี้

“ค่ะ” เสียงหวานแผ่วเบาขอบตาร้อนผ่าวก้มหน้าไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่นอย่างอดกลั้นเมื่อประตูปิดลงหยดน้ำตาก็ร่วงหล่นลงบนผ้าห่ม ความสุขชั่วคราวมาไวไปไวไม่ทันเตรียมใจหวังคิดว่าเขาจะนอนข้างกายสักคืนกลับไม่เป็นอย่างนั้น ได้แต่โทษตัวเองที่หวังสูงอาจเอื้อมไปยุ่งกับผู้มีบุญคุณที่ร่ำรวยและมากด้วยอำนาจคนที่มีทุกสิ่งอย่างเขาจะมาสนใจอะไรกับแค่เด็กเลี้ยงในบ้าน

สามเดือนผ่านไป

สิรดาทำงานหนักเพื่อลืมความสัมพันธ์ชั่วคราวที่ยังติดตรึงอยู่ในใจ แม้อยากใกล้ชิดกับเขาอีกก็ไม่อาจทำได้เพราะรู้ดีว่าคนอย่างทศราชพูดคำไหนคำนั้น อีกทั้งเธอไม่ได้มีความพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขานอนด้วยจึงไม่เป็นที่สนใจและไม่มีความสำคัญให้เขาหันมอง เธอเลยปลีกตัวห่างไม่อยากเจอเขาเพราะรู้ตัวดีว่าทำใจไม่ได้เลยทำตัวยุ่งตารางงานแน่นเพื่อไม่ต้องไปหาป้าผ่องที่คฤหาสน์และไม่ต้องเจอกับเขาจนกว่าจะทำใจได้

วันนี้สิรดาอยู่เวรห้องฉุกเฉิน มีเคสหนักประสบอุบัติเหตุเข้ามาเธอรับเคสผู้ป่วยรายนี้ไว้ตรวจรักษาปฐมพยาบาลให้อย่างเร่งด่วน

อีกห้องหนึ่งภายในห้องฉุกเฉินเป็นห้องทำแผลเล็ก เสียงโวยวายดังออกมาจากห้อง สักพักพยาบาลเดินหน้าเสียออกมาหลังจากโดนผู้ป่วยไล่ จึงมาขอให้หมอไปช่วยทำแผลให้คนไข้ หมอเวรอีกคนเปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันจะถึงคนไข้ก็โดนไล่ตะเพิดออกมาอีกคน

“หมอไวน์อยู่ไหน ไปตามมา!” น้ำเสียงทุ้มตะคอกดังทำเอาหมอและพยาบาลสะดุ้งเดินเลี่ยงออกมาเพราะผู้ป่วยดูน่าเกรงขามอีกทั้งยังมีรอยสักบนร่างกายและมีลูกน้องยืนรออยู่ด้านนอกก็ดูน่าไม่แพ้กัน หมอเวรอีกคนจึงไปหาหมอไวน์ที่กำลังรักษาผู้ป่าวยอีกคนหนึ่งอยู่

“หมอไวน์ช่วยไปดูเคสด่วนให้หน่อยค่ะ ผู้ป่วยไม่ยอมให้เข้าใกล้ โวยวายเสียงดังจนเจ้าหน้าที่ขวัญผวาหมดแล้ว” หมอสุเดินลิ่วมาบอกหมอไวน์ที่กำลังดูแลผู้ป่วยหนักอยู่

“ได้ค่ะ ฝากเคสนี้ด้วยนะคะไวน์จะรีบมา” ไวน์หันไปบอกเพื่อนก่อนจะรีบเดินไปดูเคสอื่น

สิรดารีบเดินไปยังห้องทำแผลเล็กเมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นทศราชนั่งตาขวางหันมาทางประตูทำเธอชะงักตกใจคนที่คิดถึงมาอยู่ตรงหน้าแต่เขากลับประสบเหตุหนักจนต้องมาโรงพยาบาล ร่างบางรีบพุ่งตัวเข้าไปหาด้วยความห่วงใย

“โดนทำร้ายตรงไหนคะ” เธอกวาดมองสำรวจร่างกายที่ปกติไม่มีเลือดแล้วชะเง้อดูแผลทางด้านหลังตัวใกล้ชิดกันทศราชเอียงมองอมยิ้มเล็ก ๆ

“ที่นิ้ว” เขาแสร้งทำเสียงอ่อนแรง

“นิ้วขาดหรือเกือบขาด” ไวน์รีบผละออกมาหยิบมือขวาของเขาดู

“แค่มีดบาด” เขายกนิ้วชี้ข้างซ้ายมีรอยแผลเล็ก ๆ ที่ปลายนิ้วขึ้นมาชู ไวน์ขมวดคิ้วหันขวับไปมองพอเห็นแผลที่ยาวไม่ถึงเซนติเมตรมีเลือดซึมหน่อย ๆ ก็หน้าง้ำเสียงเหวี่ยง

“ตั้งใจมาป่วนเพื่อ..... แผลแค่นี้ใส่ยาเองก็ได้” เธอตาขวางไม่พอใจที่เขาแหย่เล่นแผลใหญ่กว่านี้เขายังไม่มาโรงพยาบาลแต่มาเพราะแผลเล็ก ๆ เท่ารอยขีดข่วน ไวน์กระฟัดกระเฟียดจะเดินออกไปรักษาผู้ป่วย ทศราชเลิ่กลั่กรีบลุกขึ้นรั้งแขนเธอไว้

“เดี๋ยวสิ! มีดมันเป็นสนิม อาจเป็นบาดทะยักก็ได้” เขาพูดต่อหาวิธีให้เธอสนใจ

“หนูจะให้พยาบาลมาทำแผลและฉีดยากันบาดทะยัก”

“ไม่เอาคนอื่น!” เขาเสียงแข็งสีหน้าจริงจัง

“เคสคุณทศไม่เร่งด่วนให้หนูไปรักษาคนอื่นที่อาการหนักเถอะค่ะ” ไวน์พ่นลมหายใจมองเคืองพยายามใจเย็นกับความงี่เง่าของเขา

“ทำไมต้องให้รอทุกที คนอื่นสำคัญหมดยกเว้นฉัน!” สายตาคมวูบไหวมองอย่างตัดพ้อเขาเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูและเป็นผัวคนแรก เธอควรให้ความสำคัญเขาที่สุด

“ทุกชีวิตมีค่าสำคัญเหมือนกันหมด ไม่ว่ายากดีมีจนหมอก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด ขอหนูไปเถอะ.....” เธอมองใบหน้าคมที่คิดถึงแต่ในตอนนี้เธอมีหน้าที่สำคัญและไม่เข้าใจว่าเขาจะมาแกล้งเธอเพื่ออะไร เขาหน้าบึ้งตึงสะบัดมองไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด

“ไปก็ได้ แต่คืนนี้ไปหาที่บ้านด้วย!”

“ไม่รับปากนะคะ ถ้าเหนื่อยมากก็ไม่อยากขับรถไป...” คิ้วเรียวขมวดแปลกใจเหล่มองเขาที่ออกคำสั่งให้ไปหา ทศราชหันมองเธอที่ไม่ยืนยันว่าจะไปด้วยแววตาแข็งกร้าว ไวน์ยืนนิ่งเตรียมตัวตั้งรับรอเขาตวาดใส่ ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้นใบหน้าคมเข้มโน้มลงใกล้ชิดริมฝีปากหนากดลงประกบจูบเธอแผ่วเบา ไวน์เชิดหน้าขึ้นหลับตาพริ้มซึมซับความอุ่นจากชายที่คิดถึงมือเรียวกำแขนแกร่งแน่นรสจูบหวานล้ำทำหมอสาวเคลิบเคลิ้ม สักพักเขาก็ผละออกอย่างอ้อยอิ่งต้องห้ามใจสถานที่ไม่เอื้ออำนวยให้เกินเลยและเกรงว่าเธอจะเสียหาย

“ไปหานะ ฉันจะรอ....” สายตาคมมองหมอสาวตาหวานเยิ้มคนดุดันอย่างเขาดูอ่อนโยนที่สุดก็วันนี้ ไวน์เงยมองแววตาสั่นไหว

“ถ้าจะบอกแค่นี้โทรมาก็ได้นะคะ” เสียงหวานอ่อนลงอมยิ้มเขินอายแก้มแดงระเรื่อ

“โทรมาก็ไม่ได้จูบสิ” เขายกยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะโน้มลงจูบหมอสาวที่ทำตัวออกห่างมาหลายเดือน ทำให้เขายอมทิ้งฟอร์มมาตามเธอด้วยตัวเอง.........