บทที่ 5 ใครคือเจ้าสาวของหมอราชิฟ

"วาว สวยมากเลย เรียบหรู่ดูแพงทุกอย่างเลย"

"ใช่แพงทุกอย่าง และทุกอย่างต้องสามารถกันเชื่อรา หรือเชื้อโรคได้สั่งทำพิเศษทุกอย่าง ทั้งที่นอนของใช้ล้วนกันเชื่อโรคและเชื่อรา เพราะพวกเขาเป็นหมอที่รักความสะอาดที่สุด ลุงจ้างคนทำที่จบด้านนี้มาเลยทำคู่กับหมอเฉพาะทางเรื่องเชื้อโรค เพื่อให้ของใช้และบ้านหลังนี้ไม่มีเชื้อโรคนะ"

"สุดยอด แบบนี้พวกเราไม่ได้นำเชื่อโรคมาด้วยใช่ไหมคะ"

"ไม่ถ้ามีสัญญาณจะเตือนแล้วหละ"

"นี้บ้านหรือโรงพยาบาลคะ เซฟเชื่อโรคได้ด้วยแบบนี้"

"ก็พวกเขาต้องไปดูแลคนไข้ที่โรงพยาบาลด้วย และต้องสอนด้วยบริหารด้วยเลยต้องปลอดภัย เพื่อทั้งเขาและคนไข้รวมทั้งนักศึกษาและอาจารย์จะปลอดภัยจากเชื่อโรคนะ"

"สมเป็นหมออันดับหนึ่งจริงๆ"

"พวกเราก็ชมไป เอ้อต่อไปนี้เรียกว่าพี่ราชิฟนะ ห้ามเรียกอาจารย์เด็ดขาดไม่ว่าจะในมหาลัยก็ตาม เพราะพวกเราคือครอบครัวของพี่แล้วรู้ไหม"

"แต่ว่ามันจะดีเหรอคะ อาจารย์พวกเราเรียกแบบนี้จนชินแล้วด้วย"

"ดีเพราะไม่อย่างนั้น พวกเขาจะว่าพวกเราห่างเหินกัน ทั้งๆที่เป็นคนรักและพี่น้องของคนรักนะ จะทำให้คนอื่นนินทาได้นะ"

"ก็ได้คะ พี่ราชิฟ ทำไมพวกเราพี่น้องต้องแยกห้องนอนกันด้วยคะ ปกติพวกเรานอนด้วยกัน"

"ก็เพราะว่าพวกเราต้องอยู่กับคนรักของพวกเราไง มีสามีภรรยาที่ไหนที่นอนคนละห้องกันหละ"

"ก็ไม่มี แต่พวกเรายังไม่ได้แต่งหรือหมั้นเลยนะ จะนอนด้วยกันเลยมันก็ไม่ดี"

"ใครว่าสาวๆหมั้นแต่งเรียบร้อยแล้ว สินสอดก็คือเงินที่ลุงจ่ายให้แม่พวกเรานะ ส่วนแหวนแต่งงานก็รอพวกเขาใส่ให้สาวๆ วันแต่งงานก็วันที่สาวๆเจอพวกเขาไง อย่างเช่นวันนี้ก็เป็นวันแต่งงานแบบเรียบง่ายของคุณราชิฟกับสาวๆหนึ่งในคนนี้ คิดว่าใครเหมาะที่จะเป็นเจ้าสาวของคุณราชิฟหละ"

"ยายโส"

"พร้อมใจกันเลยนะที่นี้ โสว่าพี่สาเหมาะกว่า"

"งั้นถามเจ้าบ่าวดีไหมว่าใคร คือคนที่เจ้าบ่าวเลือกกันแน่"

"ใครหละที่พี่สอนเยอะกว่าคนอื่นก็คนนั้นแหละ"

"โสเหรอ ทำไมถึงเป็นโสหละ พี่สาสวยกว่าเก่งกว่าโส พี่เมก็เหมือนกัน"

"เพราะสองสาวเขามีคนจองตัวแล้ว พี่จองตัวเราตั้งแต่ที่เพื่อนรักพี่ให้พี่เลือกก่อนแล้ว เพราะรายนั้นรักพี่เสียดายน้องนะ"

"และคนที่ต้องเข้าห้องหอกับพี่คือโสนะ และต้องทำตัวให้เหมือนคนรักและเมียของพี่ตลอดเวลาด้วยนะ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย"

"พี่ราชิฟโสตกใจหมด ทำไมไม่บอกว่าจะกอดจะได้เตรียมใจทัน"

"ก็เป็นการทักทายคนรักอย่างหนึ่ง มีอีกอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ด้วย อยากรู้ไหมว่าคืออะไร"

"คะ จะได้ตั้งตัวทันไม่ตกใจแบบเมื่อกี่"

"อุ็บ"

"อยากชิมมานานแล้ว หวานอย่างที่คิดจริงๆ"

"วาว น้องเราหน้าแดงเลย สมหวังในความรักแล้วนะ แอบปลื้มแอบรักมาตั้งแต่พบหน้าเลยนี้นะ"

"จริงเหรอ คิดว่าพี่เป็นคนเดียวแอบรักนะ เราก็รักพี่เหรอดีใจที่พี่รักคนไม่ผิด"

"แอบรักโสมานานด้วยเหรอ "

"ใช่ ไม่อย่างนั้นพี่ไม่ยอมไปสอน พวกเราหรอกเพราะพี่ต้องแบ่งเวลางานเพื่อไปสอนเราและอยากอยู่ใกล้ๆเรานะ"

"แสดงว่าคืนนี้ น้องสาวก็จะมีสามีแล้วสิ "

"อืม ไปนั่งพักกันก่อนดีกว่า พี่อยากให้ลุงของพวกเราเป็นพยานให้พวกเรา เพราะพี่มีของจะมอบให้โสและโสต้องรับและใส่ให้พี่และห้ามถอดของที่พี่มอบให้เด็ดขาดรู้ไหม"

"ได้ครับ ยินดีเป็นพยานรักของลูกสาวอยู่แล้วหละ คิดถูกที่ยกลูกสาวให้หนุ่มๆ"

"คะ โสจะไม่ถอดถ้าพี่ราชิฟ ไม่ถอดออกเองคะ"

"พี่คงไม่ยกสิ่งนี้ให้ใครนอกจากเมียหรอก พี่มีเมียแค่คนเดียวเท่านั้นคือโสไง"

จากนั้นราชิฟก็ลวงเอาแหวนแต่งงานกับแหวนหมั้นออกมา และสวมแหวนหมั้นให้คนรักและจูบที่น่าผาก ตามด้วยแหวนแต่งงานของตระกลูเขาและจูบที่แหวนบอกรักคนที่ได้รับแหวน จากนั้นก็ให้เจ้าสาวสวมแหวนแต่งงานให้ตนและนางก็จูบที่แหวนและบอกรักคนที่นางสวมแหวนให้ และจูบสาบานรักต่อกัน ทำเอาพี่สาวยิ้มทั้งน้ำตาดีใจที่น้องสาวสมหวังแล้ว เหลือแต่พวกเขาที่ไม่รู้ว่าคนที่จะมาเป็นสามีของพวกนางเป็นคนยังไง พอจูบสาบานรักเสร็จ ลุงของสาวๆก็ขอตัวกลับบ้าน และราชิฟก็พาสาวๆไปที่ห้องของหนุ่มๆ ที่หน้าประตูจะมีชื่อของเจ้าของห้องอยู่ พวกเขาล้วนเป็นหมอที่เรียนจบแล้วที่บ้านของพวกเขา ส่วนเจ้าชายอยากเรียนเพิ่มเพราะที่ไทยมีบางอย่างที่เขาไม่ได้เรียนอยู่ พอสาวๆได้ไปยื่นอยู่หน้าประตูห้องของชาย ที่จะเป็นสามีพวกนางทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย โดยห้องแรกเป็นของอาเหม็ด ที่อยู่ฝั่งขวา พอบอกว่า สาอยู่ห้องนี้นะ ทำเอาสาเขินสุดๆ