ตอนที่ 4

ม่อนทำตาเลิ่กลั่กแต่ก็ทำตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงซึ่งได้ชื่อว่าเด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น ไม่มีใครในปางไม้แห่งนี้กล้าขัดคำสั่ง แม้สงสัยแต่ก็ต้องเก็บความแคลงใจเอาไว้ ขณะนั้นเองมุกดาก็ค่อยทรงตัวลุกขึ้น ถึงอัดอั้นแค่ไหนแต่เธอก็ต้องยอมรับทุกอย่างให้ได้ ร่างแน่งน้อยเดินตามสาวใช้ออกไปอย่างเงียบ ๆ ม่อนเดินนำเธอไปกระทั่งถึงบ้านซึ่งเป็นกระท่อมไม้เก่ามอซอ มันเป็นเรือนยกเสาสูงจากพื้น มีระเบียงหน้าบ้าน แต่ดูจากสภาพแล้วเหมือนถูกทิ้งร้างมาหลายปี ม่อนหันมาทางมุกดาและพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้าขัดใจ

“ถึงแล้ว...นี่ไงกระท่อมที่พ่อเลี้ยงจะให้เธอมาอยู่”

“ขอบใจมากนะม่อน”

“ว่าแต่จะอยู่ได้ไงล่ะเนี่ย ไฟก็ไม่มี รู้หรือเปล่าว่าที่นี่ถูกทิ้งร้างมาตั้งนานแล้ว”

“แต่มันก็ยังดูแข็งแรงอยู่เลยนะจ๊ะม่อน”

“ไม้เก่าไม้แก่ของเขาล่ะมั้ง แต่ดูยังไงมันก็ไม่น่าอยู่เลย กลอนประตูยังใช้ได้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”

ทั้งสองต้องชะงักการสนทนาเมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเห่าดังขึ้น มุกดาหันไปมองเจ้าหมาตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาแล้วหยุดนั่งลงแลบลิ้นตรงหน้าทั้งสอง มันเป็นหมาบางแก้วขนสีขาวสลับดำแต่มอมแมมและขนหลุดร่วงทว่าหน้าตาของมันดูฉลาดไม่เบา สักครู่ม่อนก็ทำหน้าและบ่นน้ำเสียงรำคาญ

“เอาอีกแล้ว ไอ้เพลิง... สงสัยจะรู้ว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามา เสนอหน้ามาเชียวนะแก”

“หมาตัวนี้ชื่อเพลิงเหรอจ๊ะม่อน มันน่ารักมากเลย”



บทที่ 3

ชีวิตใหม่

“น่ารักที่ไหน ดูขนร่วงน่าเกลียดจะตาย ขนาดขี้เรื้อนพ่อเลี้ยงก็ยังไม่พามันไปปล่อย...ขึ้นไปดูบนบ้านกันเถอะ เดี๋ยวม่อนต้องรีบไปทำงานอีก”

เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปดแล้วเดินขึ้นไปบนกระท่อมไม้ มุกดาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจ้าเพลิงที่ยังนั่งจ้องเธอไม่วางตา ร่างแน่งน้อยเดินตามม่อนขึ้นไปบนกระท่อม และเมื่อเปิดประตูเข้าไปดูข้างในฝุ่นก็ฟุ้งกระจายออกมาจนต้องเอามือปิดปากปิดจมูก สักครู่เมื่อฝุ่นค่อยจางลงม่อนก็หันมาบอกว่า

“สงสัยคุณต้องปัดกวาดทำความสะอาดบ้านเองแล้วล่ะ ไม้กวาดกับไม้ถูพื้นอยู่ที่เรือนคนงาน เดินไปเอามาเองก็แล้วกันนะ อ้อ...อีกอย่างบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้าเพราะไม่มีคนมาอยู่นานแล้ว เฮ้อ! นี่จะอยู่ได้จริง ๆ เหรอเนี่ย”

“ก็อยู่ได้ล่ะม่อน นี่ก็ขอบคุณมากเลยนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการปัดกวาดเช็ดถูเองก็แล้วกัน ม่อนจะไปทำงานก่อนก็ตามสบายเลยจ้ะ”

“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว...อ้อ...ก่อนไปน่ะอยากบอกอะไรไว้สักอย่างหนึ่งนะ ฉันน่ะไม่รู้หรอกว่าคุณคิดยังไงถึงจะมาเป็นผู้หญิงของพ่อเลี้ยง รู้ไว้ด้วยนะว่าคุณดินน่ะ...มีผู้หญิงที่กำลังจะหมั้นกันอยู่แล้ว สวย รวยและเก่งมากด้วยนะจะบอกให้”

พูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไป ปล่อยให้มุกดายืนซึมอยู่เพียงลำพัง ม่อนแสดงออกให้รู้ว่าไม่ชอบใจเธอ เด็กสาวคนนั้นคงคิดว่าเธอมาเสนอตัวให้พ่อเลี้ยงหัสดินทร์กระมัง หญิงสาวถอนใจและคิดเพียงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องทนได้จนกว่าทุกอย่างจะผ่านไป มุกดามองไปรอบ ๆ ภายในบ้านไม้ ขนาดของมันก็ไม่ได้เล็กสักเท่าไหร่แต่เพราะไม่มีคนอยู่จึงเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ ที่นอนไม่มี มีเพียงเสื่อผืนเดียวม้วนอยู่มุมห้อง ร่างน้อยตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเจ้าเพลิง หมาบางแก้วตัวใหญ่ยังนั่งจ้องอยู่ที่เดิม เธอเดินไปหยุดหน้าระเบียงและจ้องมองมัน

“เพลิง...ฉันมาดีนะ เพลิงมาอยู่เป็นเพื่อนฉันใช่ไหมจ๊ะ”

หญิงสาวพูดแล้วถอนหายใจเพราะได้ยินแต่เสียงหงิง ๆ ของมันดังในลำคอ หลังจากนั้นมุกดาก็จัดแจงกวาดถูบ้านที่หัสดินทร์ให้เธออยู่ จนเนื้อตัวเลอะคราบฝุ่นและหยากไย่ เธอจัดการทุกอย่างเสร็จก็ตอนเย็นมากแล้ว และพอปัดกวาดถูบ้านเรียบร้อยก็เริ่มรู้สึกถึงเสียงท้องร้องคราง คราวนี้มุกดาเริ่มเป็นกังวลขึ้นมา