ตอนที่ 2 ชายหนุ่มกระเป๋าหนัก

ตอนที่ 2

ชายหนุ่มกระเป๋าหนัก

ภายในห้องเรียนระหว่างที่อาจารย์ยังไม่มา เหล่านักศึกษาก็จับกลุ่มพูดคุยกัน มีเพียงนิดนภาที่นั่งอ่านหนังสือเพื่อทบทวนบทเรียน เธอไม่ค่อยมีเพื่อน และมักจะปลีกตัวมานั่งคนเดียว

“ขอนั่งด้วยนะนิด”

นฤมลเป็นหญิงสาวที่มีบุคลิกท่าทางคล้ายๆกับนิดนภา เธอพูดน้อยเเละไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน จึงมักจะมาขอนั่งข้างๆนิดนภาเสมอ

“วันนี้มาช้านะ”

นิดนภาเอ่ยทัก ยื่นสมุดคืนนฤมล วันก่อนเธอไม่ได้มาเรียนเพราะติดงานที่ร้าน จึงได้ยืมสมุดจดของนฤมลไปสรุปบทเรียน เพราะกลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน

ปกตินิดนภาไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่หลังจากที่เธอเริ่มทำงานก็มีบ้างบางครั้ง ที่ทางเจ้าของร้านขอให้อยู่ช่วยงานทำให้เธอต้องขาดเรียนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เมื่อเช้ารถติดมาก ฝนก็ตก ฉันก็เลยต้องนั่งแท็กซี่ แต่ก็มาช้าอยู่ดี”

ปกตินฤมลมักจะเป็นคนแรกที่มาถึงห้องเรียน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวมาสายกว่าคนอื่นๆ

เสียงนักศึกษาเงียบลงก่อนที่อาจารย์จะเดินเข้ามา การเรียนการสอนได้เริ่มต้นขึ้นกินเวลานานกว่า 2 ชั่วโมง

“เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันไหม”

นิดนภากำลังเก็บของใส่กระเป๋า เมื่อนฤมลชวนเธอจึงพยักหน้า ทั้งสองเดินทางมาที่ร้านอาหาร ข้างนอกเนื่องจากในโรงอาหารแออัดเต็มไปด้วยผู้คน เพราะวันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีงาน มีน้องๆมัธยมจากหลายๆโรงเรียนมารวมตัวอยู่ที่นี่ จึงทำให้โรงอาหาร ไม่มีที่นั่งเพียงพอสำหรับนักศึกษา

นิดนภาและนฤมลเดินเรียบริมรั้วหน้ามหาวิทยาลัยออกมาหาของกินด้านนอก เนื่องจากว่ามหาวิทยาลัยอยู่ใกล้กับตลาด และเต็มไปด้วยร้านอาหาร ทั้งสองจึงไม่ต้องเดินไปไหนไกล

“ก๋วยเตี๋ยวไหม”

“เอาสิ อยากกินอะไรร้อนๆอยู่พอดี”

นฤมลเดินตามนิดนภาเข้ามาในร้านก๋วยเตี๋ยว ซึ่งมีลูกค้านั่งอยู่ประมาณสามสี่คน ทั้งสองนั่งลงตรงข้ามกัน ก่อนสั่งก๋วยเตี๋ยวคนละเมนู

“วันนี้เธอจะไปทำงานกี่โมง”

“เลิกเรียนช่วงบ่ายก็คงไปที่ร้านเลย”

นฤมลรู้ว่านิดนภาทำงานเป็น PR อยู่ที่ผับแห่งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่เคยคิดดูถูกเพื่อน มองว่าเป็นงานสุจริต ถึงแม้ว่าภาพลักษณ์ของอาชีพนี้จะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำตัวแบบนั้น

นฤมลเข้าใจและไม่เคยรังเกียจ แถมบางครั้งเธอยังไปรับจ๊อบที่นั่นอีกต่างหาก

“ถ้ามีงานพิเศษให้ทำบอกฉันได้เลยนะ ช่วงนี้ฉันกำลังหาเงินจ่ายค่าห้อง พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกแล้ว ก็เลยปิดร้านขาดรายได้ไปตั้งหลายวัน ไม่รู้ว่าเดือนนี้ฉันจะมีเงินจ่ายหรือเปล่า”

นฤมลบ่นให้เพื่อนฟัง พ่อกับแม่ของเธอมักจะทะเลาะกันบ่อย ทะเลาะกันแต่ละครั้งก็ปิดร้านไม่ยอมเปิด ทำให้เสียรายได้หลายพัน ปิดหลายวันก็เป็นเงินนับหมื่น

“เดี๋ยวพ่อกับแม่ของเธอก็คงโอนมามั้ง แต่ถ้าอยากได้งานเดี๋ยวฉันถามเจ๊ให้”

“ขอบใจนะนิด”

ช่วงเย็นนิดนภาเดินทางมาถึงผับ วันนี้ฝนไม่ตกอากาศค่อนข้างดีเลยทีเดียว รถก็ไม่ติดไม่มีอะไรน่ารำคาญใจ หญิงสาวอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอสวมชุด เดรสสีเนื้อ รวบผมขึ้นสูง ด้วยรูปร่างและหน้าตาที่โดดเด่น ทำให้เธอได้รับสายตาริษยาจากเพื่อนร่วมงานเป็นประจำ แต่เพราะเป็นคนเงียบๆจึงไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งด้วย มีบ้างที่พูดแขวะแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ

นิดนภานั่งอยู่หน้าบาร์ กำลังพูดคุยกับบริกร แต่ในขณะนั้นมีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาประชิด วางแบงค์พันหลายใบตรงหน้า ก่อนเรียกเธอให้ตามไปที่โต๊ะ

หญิงสาวยังไม่ทันได้เห็นหน้าชัดๆ เนื่องจากไฟในผับค่อนข้างสลัว เธอเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายเก็บเงินใส่กระเป๋า นั่งลงข้างชายหนุ่ม

เมื่อได้เห็นหน้าเขาชัดๆจึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเลยทีเดียว

“นั่งกับผมหน่อย”

ชายหนุ่มเอ่ยสั่งท่าทางเมาๆ เขานั่งพิงโซฟาบอกให้หญิงสาวรินเล่าให้แก้วแล้วแก้วเล่า ในระหว่างนั้นนิดนภาก็พยายามชวนคุยตามหน้าที่ ไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะดึงดราม่า เราระบายความในใจของเขาให้เธอฟังจนหมดเปลือก

“คุณเคยมีแฟนไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงยาน นิดนภาส่ายหน้าชีวิตของเธอต้องดิ้นรนไม่มีเวลาไปคิดเรื่องความรัก

“ดีแล้ว ไม่มีก็ดีแล้ว ความรักมันไม่มีอะไรดีหรอก มีแต่จะทำให้เราเสียใจ”

ดูท่าอกหักมาแน่ๆ หญิงสาวคิดในใจ

“ผมว่าผมก็เป็นผู้ชายที่โอเคพอสมควรเลยนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่รู้จักพอสักที ผมพยายามดูแล แต่ความดีของผมมันก็ไม่มีค่าอะไรเลย น่าน้อยใจใช่ไหมล่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าเออออไปด้วย“คุณรู้ไหม ผมเห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนั้นเอาผู้ชายมานอนในห้อง ยังมีหน้ามาปฏิเสธอีกว่าไม่มีอะไรกัน คิดว่าผมเป็นควายหรือไง ผมไม่ได้โง่สักหน่อย ผมรู้ตั้งแต่เห็นผู้หญิงคนนั้นควงผู้ชายไปต่างประเทศ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสองคุณคิดว่าจะไม่มีอะไรเหรอ”

หญิงสาวได้แต่ฟังเงียบๆไม่ออกความเห็น ปล่อยให้ลูกค้าระบายความในใจไปเรื่อยๆ ส่วนตัวเธอก็คอยรินเหล้าให้เขา

“คุณนี่หน้าตาสวยนะ ชื่ออะไร”

ธนนท์หรี่ตามองนิดนภา จะว่าไปผู้หญิงตรงหน้าก็หน้าตาดีไม่น้อย จัดว่าสวยไม่แพ้กับผู้หญิงหลายๆคนที่เขาเคยเจอ

“ชื่อนิดค่ะ”

“ชื่อจริงล่ะ”

“นิดนภาค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าหยิบเงินมาอีกหลายใบ ยัดใส่กระเป๋าเสื้อหญิงสาว ถึงแม้เขาจะถามชื่อเธอ แต่ก็ไม่ได้แนะนำตัวเอง

“ขอบคุณนะที่อุตส่าห์นั่งฟังผม คุณรำคาญหรือเปล่า”

“ไม่รำคาญหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว คุณอยากพูดอยากระบายอะไรพูดกับฉันได้เลยนะคะ”

มันเป็นหน้าที่ของเธอ รับเงินมาแล้วก็ต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด นิดนภาไม่ได้รู้สึกรำคาญ เธอชอบที่ได้ฟังเรื่องราวของลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย แต่เธอก็ยินดีที่จะฟัง

“ผมคงดูอ่อนแอมาก ดูน่าสมเพชไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม สภาพของเขาตอนนี้คงจะแย่มาก

“อย่าคิดแบบนั้นเลยค่ะ คนเราอยากระบายสิ่งที่อยู่ในใจบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกค่ะ คุณเล่าให้ฉันฟังได้ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

เธอเก็บความลับลูกค้าไว้มากมายไม่เคยแพร่งพรายให้ใครรู้ ถ้าจะเก็บความลับของชายหนุ่มอีกคนก็คงไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง