ตอนที่ 1 เพราะความจำเป็น

ตอนที่ 1

เพราะความจำเป็น

ฝนยังคงตกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีท่าทีว่าจะหยุด นิดนภายืนอยู่ใต้หลังคาริมฟุตบาท ผู้คนมากมายยืนแออัดอยู่ในนี้ ทำให้เธอรู้สึกคล้ายกับหายใจไม่ออก จนต้องเบี่ยงตัวออกมายืนตากฝนแลกกับการที่เธอไม่ต้องเป็นลมล้มพับท่ามกลางผู้คน

หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้า ลมเริ่มเบาลงมีเพียงสายฝนที่ยังคงโปรยปราย

“เข้ามายืนตรงนี้ก็ได้นะครับน้อง”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเสียสละให้หญิงสาวเข้ามายืนแทนที่ แต่เธอเกรงใจบวกกับรถเมล์กำลังมาพอดีจึงได้ปฏิเสธไปคือพร้อมเอ่ยขอบคุณ

นิดนภารีบขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังมหาวิทยาลัย วันนี้เป็นวันสุดท้ายของกำหนดจ่ายค่าเทอม หากเธอไม่ได้ไปจ่ายก็เกรงว่าจะไม่สามารถรักษาสถานภาพนักศึกษาไว้ได้

ใช้เวลาเดินทางอย่างยาวนานทั้งๆที่ระยะทางไม่ได้ไกลมากนัก แต่เพราะว่าฝนตกการจราจรจึงแออัด หญิงสาวจึงได้แต่นั่งมองเม็ดฝนที่เกาะกระจกอยู่ด้านนอก

ถึงมหาวิทยาลัยแล้วเธอรีบเดินทางไปชำระเงินค่าเทอมทันที เจ้าหน้าที่มีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจ

หลังจากที่ได้รับใบเสร็จค่าเทอมเธอก็เก็บใส่ในกระเป๋าอย่างดี ห่อด้วยถุงพลาสติกหลายทบเพราะกลัวว่าจะเปียกฝน

นิดนภาดูนาฬิกาข้อมือราคาถูก อีกไม่ถึง 2 ชั่วโมงก็ใกล้เวลาเข้างานแล้ว แต่ถ้าให้กลับไปที่หอพักตอนนี้ก็คงจะไม่ทัน หญิงสาวเดินมาที่ห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัย เลือกซื้อเสื้อผ้าเพื่อนำไปเปลี่ยนที่ร้าน

เธอทำงานอยู่ที่ผับแห่งหนึ่ง หน้าที่ของเธอคือต้องคอยบริการลูกค้า รินเหล้า พูดคุยและ เอ็นเตอร์เทน เพราะฉะนั้นจะให้เธอใส่ชุดนักศึกษาก็คงไม่เหมาะสม จึงต้องหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน

หญิงสาวเลือกชุดเดรสสีดำเรียบๆ ปกติเธอจะใส่ชุดประมาณนี้ไม่โป๊เกินไป แต่ก็ไม่ได้ปกปิด เธอจำเป็นต้องแต่งตัวเซ็กซี่เพราะหน้าที่การงาน แม้ว่าตัวเองจะไม่ชอบก็ตาม

นิดนภาไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่น ญาติพี่น้องก็ฐานะไม่ดีไม่มีใครพร้อมที่จะส่งเสียเธอเรียน ตั้งแต่จบมัธยมต้น เธอก็พยายามหางานมาตลอด ยอมทำ ทุกอย่างที่ได้เงิน แม้จะเหนื่อยมากแค่ไหนก็ตาม

เธอกัดฟันเรียนต่อมัธยมปลายจนจบ และเข้าสู่มหาวิทยาลัย แต่ค่าใช้จ่ายในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นมากกว่าสมัยมัธยมปลายหลายเท่า เธอจึงจำเป็นต้องมาทำงานนี้ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ค่อยอยากทำสักเท่าไหร่

มันเป็นงานที่ค่อนข้างสุ่มเสี่ยงและอาจจะถูกมองไม่ดี แต่ได้เงินทุกวันที่สำคัญยังมากกว่าค่าแรงขั้นต่ำหลายเท่า ยิ่งวันไหนมีแขกเยอะเธอก็ยิ่งได้ทิปเยอะขึ้น ถึงตอนนี้เธอเริ่มมีเงินเก็บบ้างแล้ว ทำให้นิดนภาตัดสินใจยึดอาชีพนี้ต่อไป ถึงแม้มันจะฝืนใจก็ตามแต่ชีวิตของบางคนก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก

เป้าหมายของเธอคือเรียนให้จบมหาวิทยาลัย หางานดีๆทำจะได้หลุดพ้นจากวงจรนี้เสียที

“ซื้อชุดมาใหม่เหรอ”

เพื่อนร่วมงานรุ่นเดียวกันเอ่ยถามเมื่อนิดนภาเดินเข้ามาในร้าน เพราะปกติหญิงสาวมักจะใส่ชุดซ้ำๆเดิมๆ ทำให้เธอถูกล้อและโดนดูถูกเสมอ

แต่นิดนภาไม่ได้สนใจ เธอมาที่นี่เพื่อทำงานไม่ได้มาประชันความสวย

“พอดีไปมหาวิทยาลัยมาจะให้กลับไปเปลี่ยนที่หอพักก็กลัวว่าจะเสียเวลา ข้างนอกรถติดหนักก็เลยแวะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่”

หญิงสาวอธิบายอย่างตรงไปตรงมา อีกฝ่ายไหวไหล่เล็กน้อยไม่ได้อยากรู้ ที่ถามเพราะหาเรื่อง ค่อนแคะเพื่อความสนุกปากก็เท่านั้น

“ก็ดีแล้ว รู้จักแต่งตัวซะบ้างไม่ใช่ใส่แต่ชุดซ้ำๆเหมือนคนไม่ซักผ้า”

นิดนภาถอนหายใจไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง เธอชอบอยู่สันโดษไม่สุงสิงกับใคร ถึงเวลางานก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่เคยนินทาว่าร้ายจับผิดคนนั้นคนนี้ ทำให้เธอยังอยู่รอดปลอดภัย ไม่มีใครมาสนใจใส่ใจมากเท่าคนที่เด่นๆดังๆ

“ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ”

“ก็ไปสิ”

นิดนภาเดินเข้ามาแต่งหน้าในห้องแต่งตัว ในขณะนั้นมีพนักงานอีกคนเข้ามาใกล้ๆ นั่งลงข้างๆชวนคุย

“เธอสนใจงานพิเศษไหม”

นิดนภาส่ายหน้ารู้ดีว่าคืองานอะไร

“ทำไมล่ะ เสี่ยเขาสนใจเธอมากเลยนะ ถ้าเธอยอมให้เขาเลี้ยงเธอจะได้เงินเดือนหลายหมื่น ไม่ต้องมานั่งเอาอกเอาใจใครด้วย อยากได้รถหรือคอนโดเขาก็ให้เธอได้ทั้งนั้น”

“ทำไมเธอไม่ไปอยู่กับเสี่ยเขาเองล่ะ มาแนะนำฉันทำไม”

อีกฝ่ายทำหน้าเสียดาย“ฉันก็อยากไปอยู่หรอกแต่เสี่ยเขาไม่ได้สนใจฉันน่ะสิ”

เสี่ยคนนี้ไม่มีพันธะ เพราะเมียตายไปหลายปีแล้ว เขามักจะมาเที่ยวที่นี่แต่ไม่คิดจะรับเลี้ยงดูใคร จนกระทั่งได้เจอนิดนภาและถูกใจ จึงได้ฝากหญิงสาวให้มาเกลี้ยกล่อม

“ฉันฝากปฏิเสธด้วยแล้วกันนะ ฉันไม่สนใจหรอก”

“เธอนี่โง่จริงๆ ถ้าเป็นฉัน ไปอยู่คอนโดรอเสี่ยมาหาอย่างดีซะกว่า”

“เธออาจจะชอบแบบนั้นแต่ฉันไม่ชอบ ฉันชอบที่จะทำงานรับเงินรายวันแบบนี้มากกว่า”

ความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากนอนกับผู้ชายพร่ำเพรื่อ ไม่ใช่ว่าใครให้เงินมาแล้วผ้าจะหลุดง่ายๆ ถึงทำงานแบบนี้ก็ควรจะมีศักดิ์ศรี จะได้ไม่มีใครมาตราหน้าได้ว่าอาชีพแบบนี้มีดีแค่ขายเรือนร่างหน้าตา

“เธอนี่มันโง่จริงๆ โง่มากๆ”

นิดนภายิ้มรับ คนอาจจะมองว่าเธอโง่แต่ ความจริงแล้วเธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไม่ใช่เรื่องโง่เลย สำหรับเธอพรหมจรรย์เป็นสิ่งที่มีค่ามาก และมันไม่ควรถูกใช้เป็นเครื่องมือหาเงิน ร่างกายนี้เธอต้องการเก็บเอาไว้ให้กับสามีในอนาคต เธอไม่อยากเอาร่างกายไปประเคนให้คนอื่นแล้วมานั่งเสียใจในภายหลัง จริงอยู่ที่เธออาจได้เงินมากกว่านี้หลายเท่า แต่พอเธอพอใจกับรายได้รายวันของตัวเอง จึงไม่คิดจะขายตัว

นิดนภาเป็นคนประหยัด ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าราคาแพงหรือของแบรนด์เนมเหมือนคนอื่นๆ เธอจึงไม่ต้องขวนขวายอะไรมากมาย แค่มีกินมีใช้มีเก็บเพียงเท่านี้เธอก็พอใจมากแล้วไม่ได้คิดจะหางานเสริมเพื่อเอาเงินไปถลุงเล่น ที่เธอมาทำงานที่นี่ก็เพื่อเป้าหมายในอนาคต เธอต้องการหาเงินจ่ายค่าเทอม เมื่อไหร่ที่เรียนจบเธอจะได้หางานดีๆทำ

เพราะเป้าหมายทำให้นิดนภามุ่งมั่นไม่วอกแวก ต่อให้มีเงินมากองตรงหน้าหลักล้าน แต่เธอก็จะไม่ยอมทอดกายให้กับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก