คนในอยากออกคนนอกอยากเข้า

09.40 นาที

"อืม"

ฉันขยับตัวก่อนจะใช้มือหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดูเวลา

"นี่จะสิบโมงแล้วเหรอวะเนี่ย อืออ โอ๊ย ปวดขาชิบเป๋ง"

ฉันบิดขี้เกียจสองสามทีแม่งเหมื่อยมากจริงๆ ขาก็ปวด เมื่อคืนกลับมาอาบน้ำกินข้าวแล้วก็สลบเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่บ้านตัวเองที่ป๊าซื้อให้ เพราะไม่ชอบอยู่คอนโดพื้นที่มันน้อย บ้านที่ซื้อพื้นที่ก็เยอะต่อเติมได้ด้วย ส่วนไอ้ลิงสุดแสบสองตัวก็ยังอยู่บ้านใหญ่อยู่ ฉันนอนเล่นโทรศัพท์สักพักก็เห็นไลน์แจ้งเตือน

ไลน์

ป๊า

ป๊า : อาแป้ง ป๊าให้ม๊าโอนเงินเดือนให้ลื้อแล้วนะ เข้าหรือยัง แล้วถ้าเรียนมันยุ่งลื้อไม่ต้องทำเสื้อผ้าแล้วร้านคาเฟ่อีก ลูกป๊าป๊าเลี้ยงได้ เดี๋ยวลื้อจะเหนื่อยเกินไป

ปั้นแป้ง : จ้า ไม่ต้องห่วงจ้า ลูกป๊าเก่งจะตาย แล้วไอ้ลิงสองตัวเป็นไงบ้าง

ป๊า : หึ อาเปเปอร์โดนม๊าลื้ออบรมอยู่ ต่อยกับเพื่อน

ปั้นแป้ง : อีกแล้วเหรอ

ป๊า : ว่าแต่ลื้อสบายดีหรือเปล่า บ้านใหญ่อยู่แค่นี้ ว่างๆลื้อก็มานี่บ้างนะ

ปั้นแป้ง : จ้า เดี๋ยวถ้าว่างจะเข้าไปนอนให้ป๊าเบื่อไปหน้าไปเลย

ฉันพิมพ์คุยกับป๊าพอคุยเสร็จก็หยิบไอแพดขึ้นมาเช็คแพทเทิร์นเสื้อผ้าที่พนักงานส่งมาให้ดู หลังจากนั้นก็คอนเฟิร์มว่าจะตัดเย็บตัวไหนบ้าง ตัวไหนต้องปรับแก้บ้าง พอดูเสื้อผ้าเสร็จก็ไลน์หาผู้จัดการของคาเฟ่ถามยอดก็ได้กำไรเท่าเดิมหลังจากนั้นก็ให้พนักงานส่งบิลเพื่อจะมาตรวจบัญชี พอนึกก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย

"เฮ้อ หิวแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า"

ฉันลุกขึ้นมาล้างหน้าอาบน้ำก่อนจะเดินลงมาที่ห้องครัวเพื่อจะทำอาหารก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงเรียกที่คุ้นเคย

"คุณนายปั้นแป้ง!!"

"อุ้ย"

ฉันหันไปมองที่ประตูก่อนจะเห็นไอ้ฟร้อน ไอ้พรีม แล้วก็ไอ้พิจิกที่มือถือถุงเบียร์กันมาเต็มไปหมด ฉันเลยกอดอกและถามพวกมันกลับไปอย่างงงๆ

"กูได้ข่าวว่าคณะพวกมึงไม่หยุดนะ"

"อะ คณะกูไม่หยุดพวกกูก็หยุดเองสิคะแม่ทุกอย่างพร้อมค่ะมาๆ"

"อิแป้ง คือมึงเพิ่งตื่นถูกไหม"

ฉันหยิบน้ำขึ้นมากินก่อนจะพากันมานั่งที่โซฟาห้องรับแขกพร้อมกับเปิดเพลงเบาๆ

"อืม แม่งเมื่อคืนเหนื่อยฉิบหาย กลับมาอาบน้ำกินข้าว นอนบนที่นอนไม่ถึงห้านาทีภาพกูตัดไปเลย"

ฉันบอกพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ สักพักไอ้พิจิกเดินเข้ามานั่งข้างๆ และใช้มือจับที่หน้าฉันแล้วหันไปหันมา

"อิแป้งมึง น้ำหนักมึงลดแน่เลย มึงผอมลงนะเนี่ย กินเยอะๆเลยมึง กูไม่เจอมึงแค่อาทิตย์เดียวเองนะ”

ฉันจับมือไอ้พิจิกออกจากหน้าของตัวเองก่อนจะตอบมันกลับไปและหัวเราะออกมาเบาๆ

"มึงเอาตรงไหนมอง กูเพิ่งชั่งน้ำหนัก น้ำหนักกูขึ้นมาสามโลค่ะแม่"

"ฮ่าๆ เออ กูก็ว่ามันปกตินะ นี่แล้วผู้ชายคณะมึงงานดีปะวะ"

ฉันส่ายหน้าก่อนจะหยิบแก้วเบียร์ที่ไอ้ฟร้อนเทให้ขึ้นมาจิบ

"ไม่รู้วะ กูไม่ค่อยได้เข้าเรียนหรอกช่วงนี้ตามส่งงานอย่างเดียว ทำแต่กิจกรรม แต่ก็คงมีหรอกมั้ง"

"กูได้ยินมาว่าพี่ปีสองคณะมึงอะงานดีมาก เมียก็ยังไม่ค่อยมี กูว่าทุกครั้งก่อนที่เราจะไปเรียนเราเดินไปส่งอิแป้งทุกวันดีกว่า"

"หึ คนในอยากออกคนนอกอยากเข้าแล้วหนึ่ง"

ฉันพูดออกมาอย่างขำๆ หลังจากนั้นก็คุยกันเรื่องทั่วไปจนตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว

"เออ แป้งเสื้อผ้าล็อตใหม่มึงออกยังวะ"

"กำลังจะออก แล้วกูก็สั่งตัดเพิ่มไปอีก อาทิตย์หน้าก็ลงขายในเว็บแล้วก็บนแพลตฟอร์มต่างๆละ"

"อย่าลืมนะพวกกูจอง"

"เออ กูทำแอปพลิเคชันแล้วค่ะ กรุณาเข้าไปสั่งและจ่ายเงินด้วยค่ะ ช่องทางการจ่ายเงินและการขนส่งมีหลากหลายช่องทางให้เลือกค่ะคุณลูกค้า"

"มึงนี่นะอิคุณนายแป้ง ทำงานเหมือนบ้านเป็นหนี้ทั้งๆที่พ่อแม่มีตั้งเท่าไหร่"

"หึหึ เออ ทำเหมือนไม่กลัวเหนื่อย"

ฉันมองหน้าเพื่อนก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ และตอบพวกมันกลับไปตามที่ตัวเองคิด

"ก็มีจังหวะอะมึง เหนื่อยก็เหนื่อยแค่ตอนทำ พอเห็นเงินก็หายเหนื่อย ส่วนของพ่อแม่กูก็คือของเขา กูจบมาจะได้มีอะไรรองรับ"

"แล้วมึงทำไมเลือกเรียนวิศวะวะ"

"เออกูนี่คิดว่ามึงจะมาบริหาร"

"กูก็ไม่รู้วะว่าตอนนั้นคิดอะไร ก็แค่อยากเรียนเรียนพวกโลจิสติกส์ก็เลยมา"

"มาๆ พอๆ ในวงเหล้าไม่คุยเรื่องเรียนค่ะ แดกให้สติดับกันไปเลย คืนนี้พวกกูนอนบ้านมึง เคนะ”

“เออ จะนอนก็นอนห้องนอนเยอะแยะ”

หลังจากนั้นฉันกับเพื่อนก็กินเหล้ากันพร้อมกับคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้จนตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้วเรียบร้อย

“เออ อึก มึงไปเรียนมีเพื่อนมั่งยังวะแป้ง”

ฉันหัวเราะออกมาพร้อมกับมองหน้าไอ้พรีมและตอบมันออกไป

“เวลาเรียนยังจะไม่มีเลยมึงจะให้มีเพื่อน มึงบ้าไปแล้ว แต่ก็คุยกับกลุ่มหนึ่งเวลามากิจกรรมก็จะฝากจดงาน นางก็นิสัยดีจดให้ส่งให้เรียบร้อย”

“เพื่อนคือเริ่ด พวกกูก็ห่วงกลัวมึงไม่มีเพื่อน อึก กูง่วงนอนวะ พอเหอะ แป้งอุ้มกูไปนอนหน่อย”

“อิพิจิกมึงบ้าไปแล้วเหรอ ใครจะอุ้มมึงไหว ไปเลย คลานไปเองเลยมึงอะ”

ฉันส่ายหน้ากับเพื่อนของฉันเบาๆ ก่อนจะพากันเดินขึ้นไปนอน แต่เกือบจะพากันล่วงลงมานั่นแหละ สตงสติไม่ค่อยมีกัน หลังจากนั้นทุกคนภาพก็ตัดกันไปเลย

07.50

ครืดดดดด

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดรับทั้งที่ตายังไม่ลืม

“อือ ค่ะ”

“เออ น้องแป้ง วันนี้อย่าลืมมาตามที่พี่นัดนะ วันนี้วันประกวดแล้ว เจอกัน 9 โมงนะคะ ใต้ตึกเดี๋ยวพี่พาไปมาแต่งหน้าแต่งตัวกันก่อน”

ฉันค่อยๆลืมตา ก่อนจะพยายามนึกว่าใครแล้วไปไหนวะ พอนึกได้เท่านั้นแหละ ฉันรีบลุกขึ้นและรีบบอกพี่นุ่นไป

“ค่ะ ไม่ลืมค่ะ หนูขออาบน้ำแป๊บหนึ่งค่ะ”

“จ้าๆ”

หลังจากวางสายก็รีบลุกตรงไปเข้าห้องน้ำ

“เชี้ย อิพรีมมึงมานอนอะไรตรงนี้วะเนี่ยแต่กูไม่มีเวลาเอามึงไปที่เตียงหรอกนะ กูรีบ”

ฉันบอกเพื่อนตัวเองที่นอนอยู่บนพื้นห้อง ดีนะมันไม่นอนหน้าห้องน้ำอะ ฉันรีบอาบน้ำก่อนจะรีบแต่งตัวและเขียนโน๊ตไว้ให้พวกมัน หลังจากนั้นก็รีบขับรถตรงมาที่มหาลัย ขับมาสักพักก็มาถึงหน้าตึกแล้วเรียบร้อย

“เฮ้อ อีก 10 นาที 9 โมง ดีนะบ้านอยู่ใกล้มอ”

ฉันบอกกับตัวเองพร้อมกับเก็บของในรถและถือกระเป๋าเดินตรงไปที่ใต้ตึก

“พี่ๆ สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะลูกสาว อื้อ ทรวดทรงองค์เอวคือเริ่ดมากลูกสาวมึงอะอินุ่น นมเป็นนม ตูดเป็นตูด มงลงค่ะเชื่อแม่”

“เออไม่ดีกูจะเลือกมาได้ไง น้องแป้งนี่พี่แป๊บนะ คุณแม่ของเราจะมาช่วยแต่งหน้าแต่งตัว”

ฉันพยักหน้าก่อนจะหันมายิ้มให้กับพี่แป๊บที่นั่งอยู่ใกล้ๆที่ฉันยืน

“สวัสดีค่ะ หนูปั้นแป้ง ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่แป๊บด้วยนะคะ”

“ลูกมึงอยู่เป็น มาๆลูกสาว เดี๋ยวแม่จัดให้เลยลูก”

หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปนานมากทั้งแต่งหน้าทำผมลองชุดที่สองที่ใช้แข่งอะไรอีกหลายอย่าง เอาวะแป้ง วันนี้วันสุดท้ายละ เวลาผ่านไปนานแบบนานมากๆอะ จนตอนนี้พวกพี่ทั้งหมดก็พาฉันมาส่งที่ด้านหลังเวทีเรียบร้อย ตอนแรกก็เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ตอนนี้นี่สิ

“ว่าละ ว่าทำไมบรรยากาศมันดูมีพิษ เพราะมีคนตอแหลหายใจอยู่ด้วยนี่เอง”

“นี่ลูกสาว คู่อริหนูถูกไหม”

“ค่ะแม่ คู่อริกันมานาน”

ฉันหันมาบอกพี่แป๊บก่อนจะหันไปมองทางอิเบสคู่อริฉันเองแหละ อริกันมาตั้งแต่มัธยมห้องมันชอบมาเรื่องห้องฉัน แบบตบกันบ่อยเลือดมันร้อนอะเนาะแม่

“ใจร่มๆ”

พวกรุ่นพี่ที่เขาพามาก็พยายามบอกให้ฉันใจเย็น ฉันก็เลยไม่ได้สนใจจนได้ยินประโยคถัดมา

“คิดจะมาประกวดเบื้องหลังเป็นยังไงบ้างนะ อยู่ในห้องภาษาไทยกับผู้ชายสองต่อสองออกมาเสื้อดูไม่ได้ หึ เอากันไม่เลือกที่”

พอจบประโยคนี้ทุกคนก็เริ่มซุบซิบและมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว แต่ประเด็นคือไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นปะ ในห้องยังมีไอ้พิจิกอยู่ด้วยแล้วไม่ได้ไปทำอะไรกันแค่ไปยกผ้ามาทำผ้าให้กับโรงเรียน แล้วบ้านก็มีถ้าจะมีอะไรกันที่บ้านก็พอปะ ฉันกอดอกก่อนจะหันหน้าถามมันขึ้นมา

“หึ ข่าวกูถูกปล่อยเพราะกลบข่าวมึงมากกว่ามั้ง พวกกูไปเอาผ้ามาทำสถานที่แต่มึงนี่สิ บนห้องสมุดมันยังไงนะ ถ้าจำไม่ได้กูจะได้เปิดให้ดู”

ฉันตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างคนชนะสักพักอิเบสก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับใช้มือฟาดลงมาที่แก้มฉัน

เพี๊ยะ!!!

“ว้าย! นี่น้องหยุดนะ”

“แม่ถือกระเป๋าให้หนูก็พอ ส่วนมึงเจอกู”

ฉันหันมาหาพี่แป๊บพร้อมกับส่งกระเป๋าของฉันให้เขาหลังจากนั้นฉันยกเท้าถีบแถวๆ ท้องของอิเบสพร้อมกับมัดผมของตัวเองขึ้นไปโดยใช้ยางที่ข้อแขน ฉันใช้มือจิกหัวมันแรงๆและผลักมันล้มลงไปบนพื้น

“หึ เดี๋ยวกูจะสอนให้มึงรู้ว่าการตบที่แท้จริงมันเป็นแบบนี้”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

ฉันพูดจบก็สบัดมือลงไปที่หน้าของอิเบสเต็มแรงอย่างนับไม่ถ้วน

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

“นี่ไง รู้หรือยังตบจริงๆมันเป็นยังไง กูไม่เห่าเยอะแบบมึงหรอก”

“นี่อินุ่น มึงรีบไปห้ามลูกมึงเร็ว เดี๋ยวอาจารย์มา”

“เชี้ย กูไม่คิดว่าน้องเขาจะแรงเยอะขนาดนี้”

“อินุ่นไม่ทันแล้ว คณบดีของคณะมึงมาแล้ว”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะนักศึกษา!!!”

ฉันได้ยินเสียงพูดขึ้นมาอย่างดังและภายในห้องก็เงียบสนิทฉันเลยเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเห็นว่าเป็นคณบดีงานเข้าละ ฉันได้สติเลยรีบลุกขึ้นก่อนจะมีอาจารย์คนอื่นเดินเข้ามา

“นี่เหรอแบบอย่าง นี่เหรอตัวแทนของคณะ!!! อาจารย์ตัดสิทธิ์ของสองคนนี้ออก และนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์มาพบผมด้วย พี่ที่ดูแลด้วย พี่รหัสด้วย ทุกคนที่เกี่ยวข้อง ภายในหนึ่งชั่วโมงมาพบผมที่ห้อง”

พอได้ยินว่าพี่รหัสเท่านั้นแหละถูกไอ้พี่บ้านั่นด่าอีกแล้วฉันเดินออกมาพร้อมกับรุ่นพี่ก่อนจะมานั่งกันอยู่ที่ใต้ตึกฉันยกมือไหว้และขอโทษพวกพี่ๆเขา

“หนูขอโทษพวกพี่ด้วยนะคะ น่าจะอารมณ์เย็นกว่านี้”

ฉันพูดพร้อมกับสำนึกผิด เพราะดูเหมือนพี่เขาก็คาดหวังพอสมควร สักพักก็ได้ยินพี่นุ่นพูดขึ้นมา

“ไม่เป็นไร ไม่โทษเรา ไม่ได้ของมอก็มีของคณะอยู่ดี”

“นั่นสิ เป็นแม่ แม่ก็ไม่ไหว ถ้าเขาอาจารย์เขาถามก็พูดเรื่องจริงที่เกิดขึ้นไปเลยลูก มึงโทรไปไหนอินุ่น”

“ก็โทรตามไอ้ธีร์อะสิแม่”

“ห๊ะ!!! นี่น้องเป็นน้องรหัสไอ้ธีร์เหรอ เอาดีๆ”

“อืม เนี่ยน้องแป้งน้องรหัสของคุณธีร์ ธนนท์ปภพ วราภัชระทรัพย์ ที่เป็นสปอนเซอร์ใหญ่ทุกครั้งที่เข้ากิจกรรมอะค่ะแม่”

“ฉิบหายแล้วพวกเรา เดี๋ยวรอดูนะ มันมาเหมือนพายุแน่ๆ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้ไปหาน้ำแข็งมาประคบหน้ากับมือให้น้องก่อนไป”

“เคแม่ ฝากน้องแป๊บ”

ฉันนั่งมองพวกพี่เขาที่ตอนนี้ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เพราะเขาไม่ว่าแล้วยังดูแลฉันดีอีก เฮ้อ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยทีนี้ มันรู้สึกผิดหนักมาก แต่ถ้าย้อนไปก็ทำแบบเดิมนี่แหละ มันไม่ไหวจริงๆอะ