ตอนที่ 2 ตามหา

ตอนที่ 2 ตามหา

มหาวิทยาลัย จี

" ไงมึงเลิกเรียนแล้วจะขับรถหาต่อปะ ? " คริสซี่เลิกคิ้วถามเพื่อนรักหลังจากเรียนเสร็จ ขณะที่เจลลี่กำลังเก็บสมุดหนังสือบนโต๊ะเรียนใส่กระเป๋าผ้าคู่ใจ

" ไปดิ กูต้องหาบ้านแด๊ดดี้กูให้เจอ "

" มึงจะอะไรกับผู้ชายที่เขาไม่สนใจมึงวะ ? ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่ปีที่แล้ว…กูเห็นมึงตามหาอยู่ฝ่ายเดียวเลย " โบว์เพื่อนสาวนั่งข้างกับคริสซี่ถามคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันยุ่งไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนเธอกำลังทำ

" นั่นดิอีเจล…กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน " เจินนั่งข้างเจลลี่พูดเสริม

" ก็กูรักของกูอ่ะ "

" อีสัส! มึงก็สวยมากนะ ทำไมมึงไม่คิดจะเปิดใจรับใครดูบ้างวะ ? ผู้ในวิศวะจีบมึงเยอะจะตาย " เจินถามอย่างแคลบแคลงสงสัย

" กูยอมรับว่ากูสวยแต่กูไม่สน กูสนแค่แด๊ดดี้ของกูเท่านั้น พวกมึงคอยดูนะกูจะเอาหัวใจของแด๊ดดี้มาให้ได้ " เจลลี่เชิดหน้ายืนกรานเสียงหนักแน่น เพื่อนแต่ละคนต่างเบะปากมองบนอย่างนึกหมั่นไส้

" เออ! แล้วแต่มึงละกัน " โบว์กระแทกเสียงเอ่ยแววทอดถอนใจ พร้อมกับส่ายหัวไปมาเอี่ยมระอากับนิสัยไม่ยอมแพ้ของเพื่อนสาว

" แต่กูยอมรับเลยอีเจลว่าแด๊ดดี้มึงโคตรหล่อเพื่อนก็โคตรหล่อ "

" ขนาดนั้นเลยเหรอ ?อีคริสมึงเคยเห็นเพื่อนพี่เขาแล้ว ? " โบว์เลิกคิ้วถาม

" เออ..ถ้ามึงเจอเหมือนที่กูกับอีเจลเจอนะ จะอึ้งในความหล่อ "

" ดูสีหน้าเพ้อฝันของมึงตอนนี้กูก็พอรู้แล้วปะว่าหล่อโคตร "

" กูชักอยากจะเจอแก๊งแด๊ดดี้มึงซะแล้วสิ " เจินเอ่ยขณะมุมปากแสยะยิ้ม

" ไว้พรุ่งนี้ไปผับ Nice กันถ้าอยากเจอแก๊งแด๊ดดี้กู " เจลลี่ชวนพร้อมกับกอดอกเชิดใบหน้างามขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

" จัดไปดิ แต่ตอนนี้พวกมึงรีบเก็บของเถอะกูหิว "

" มึงนี่นะอีคริสเรื่องกินเรื่องใหญ่ "

" หรือมึงจะไม่กินอีโบว์ ? "

" พอ ๆ หยุดเถียงแล้วรีบลุกขึ้นกูมีภารกิจต้องตามหาบ้านหัวใจกูอยู่ "

“ เออค่ะ ! “ เหล่าเพื่อนสาวต่างตอบด้วยน้ำเสียงเน้นหนักพร้อมเพรียงกัน แฝงด้วยความหมายประชดประชันอย่างทีเล่นทีจริง ก่อนจะรีบเก็บสัมภาระ

และระหว่างยืนอยู่ในลิฟต์ตัวใหญ่ของตึก " พวกมึงไปกันก่อนเลยนะกูจะรีบไปหาพี่เสือ " โบว์แจงเหตุผลกับเหล่าเพื่อนสาว

" พี่เสือไลน์ตาม ? " เจลลี่เลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน โบว์จึงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

" อือ งั้นไปเถอะไว้เจอกันพรุ่งนี้ "

ติ๊งง ~~~

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด “ เจอกันพรุ่งนี้มึง “ ทั้งสามสาวพยักหน้ารับโบว์จึงสาวเท้าก้าวเดินจากไป

" พวกมึงไปสั่งข้าวก่อนเลยนะเดี๋ยวกูเฝ้าของให้ " เจลลี่ บอกกับเพื่อนสาวเมื่อมาถึงโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์

" งั้นเดี๋ยวกูซื้อข้าวมาให้…มึงเอาอะไร? " คริสซี่ถาม

" ข้าวผัดกุ้ง ขอบใจนะมึง "

คริสซี่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินไปซื้อข้าวพร้อมกับเจิน ระหว่างรอเจลลี่หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา เปิดภาพชายหนุ่มและเด็กสาวคู่หนึ่งยืนจับมือกัน เธอมองมันด้วยรอยยิ้มปลื้มปริ่มแม้นว่าชายหนุ่มในภาพจะแสดงสีหน้าบึ้งตึงไม่เต็มใจก็ตาม

ย้อนวันวาน

ขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่สนามหญ้าหน้าบ้าน เอ๋ง ๆๆๆๆ ~~ ทว่ากลับได้ยินเสียงสุนัขตัวเล็กร้อง " เจ้าหมาน้อย!! " หญิงสาววัยห้าขวบหันมองตามเสียง ก่อนจะตะโกนเรียกเมื่อเห็นมันนอนบาดเจ็บอยู่กลางถนนใหญ่ ซึ่งไม่รู้ว่ามันมาจากไหน เธอจึงรีบวิ่งเปิดประตูออกไปดูอาการมันทันที

เอ๋ง ๆๆๆ ~~~

" เจ็บขาสินะ ร้องเสียงดังเชียว " เธออุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นมาแนบอก ขณะพูดกับมันเสียงอ่อนโยนอย่างไร้เดียงสา

ตี๊ดดดด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!

ขณะเดียวกันรถยนต์คันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรค้างเสียงดัง ด้วยความตกใจเธอจึงหันมองตามเสียงสีหน้าตื่นตระหนกพร้อมกับกระชับกอดเจ้าสุนัขตัวน้อยแน่นขึ้น ทว่ารถคันดังกล่าวไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนความเร็วลง

ระหว่างที่เด็กสาวตกใจทำอะไรไม่ถูก มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาดึงตัวเธอ ออกมาจากกลางถนนจนล้มลงกับพื้นพร้อมกัน

พรึบ!!

“ เอ๊ะ! “ เธอหลับตาแน่นกอดเจ้าสุนัขด้วยความกลัวและตกใจในเวลาเดียวกัน

" เด็กบ้า! บีบแตรแล้วทำไมไม่หลบวะแม่งเอ้ย! " เสียงคนขับรถลงมาต่อว่าเสียงดัง จนเด็กสาวร้องไห้ออกมาเนื่องจากเธอยังตกใจและกลัวอยู่

" อึกกกก อื้ออออ!!! "

" ไม่ต้องร้องเธอปลอดภัยแล้ว "

" อึกกกก ฮื้อออออออออออ! "

" บอกไม่ต้องร้องไง! " ชายหนุ่มสั่งเสียงห้าวคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างรำคาญ แต่ยิ่งเสียงดังหญิงสาวยิ่งร้องไห้จนไหล่สั่นโดยมีเจ้าสุนัขตัวน้อยนั่งอยู่บนตัก

" ฮื้อออออออออ! "

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ เพื่อให้ตนเองใจเย็นลง ก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงอ่อน " โอเค หยุดร้องเถอะนะดูสิเจ้านี่น่าจะขาหักนะต้องรีบพาไปหาหมอ "

" หืดด! อึกก! จะ...จริงด้วย " หญิงสาวสูดน้ำมูกกลับเข้าไป ขณะมองเจ้าสุนัขอย่างเอ็นดู

" คราวนี้เธอหยุดร้องได้ยัง ? "

เด็กสาวเงยหน้าเปื้อนน้ำตามองชายหนุ่มวัยรุ่นตรงหน้า เธอพยายามห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ อย่างเข้าใจ

" ลุกขึ้นฉันจะพาเข้าบ้าน บ้านเธออยู่ไหน? "

" ตะ...ตรงนั้น " นิ้วเรียวเล็กชี้ไปอีกฝั่งข้าม

ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะประคองเด็กสาวและเจ้าสุนัขเข้าไปในบ้านของเธอ

ปัจจุบัน

" เจล..เจล..ยัยเจลลี่! " ขณะที่เธอกำลังคิดถึงช่วงวัยเด็กที่พบกับพรีนครั้งแรกอยู่นั้น เสียงของเพื่อนสาวขานเรียกเสียงดังเมื่อได้สติจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างตกใจ

" ห๊ะ ๆๆ !! "

" เป็นอะไร ?..กูเรียกตั้งนานละในโทรศัพท์มีอะไร ? " คริสซี่ขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

" เปล่า โทษทีคิดอะไรเพลิน ๆ นี่ของกูซะ ? "

" อือ " คริศซี่ตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามขณะเดียวกันเจินก็เดินถือขวดน้ำมาพอดี

" อะน้ำของมึงสองคน "

" ขอบใจ " เจลลี่และคริสซี่เอ่ยขอบคุณพร้อมกัน

เจินพยักหน้าเข้าใจด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ คริสซี่

เวลาต่อมา ~~~

หลังออกจากมหาวิทยาลัยคริสซี่และเจลลี่จึงขับรถยนต์ตามหาบ้านเลขที่ของชายหนุ่ม " เจลพอเถอะจะมืดแล้วกูว่าซอยนี้ไม่ใช่หรอก " คริสซี่เอ่ยขึ้น เนื่องจากค้นหานานเกือบสามชั่วโมงแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเจอ ในขณะที่เจลลี่ยังคงสอดส่องมองหาอย่างไม่ยอมแพ้

" ฉันว่าซอยนี้แหละ นักสืบคนนี้ไม่พลาดแน่ "

" แต่เรา วนหลายรอบแล้วนะไม่เห็นเจอ ฉันว่านักสืบเธอมั่วแล้วแหละ "

" อีกนิดเดียวนะมึงเดี๋ยวกูจ่ายค่าน้ำมันให้ "

" เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่พรุ่งนี้พวกเรามีส่งรายงานอาจารย์นะต้องรีบกลับไปทำ " คริสซี่แจ้งเหตุผลกับเพื่อนสาวขณะมองทางข้างหน้าไปด้วย

" เฮ้อออ! กลับก่อนก็ได้ขอบใจมึงมากนะที่มาส่งกู " ใบหน้างามมุ่ยลงทันทีอย่างเศร้าใจ ขณะขอบคุณเพื่อนสาวคนสนิท

คฤหาสน์พรีน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร็ก ---

บานประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของลูกน้องคนสนิท

" มีอะไร ? " มาเฟียหนุ่มเหลือบตาขึ้นเอ่ยถามด้วยท่าทางเคร่งขรึม

" เมื่อวานมีนักสืบตามมาที่บ้าน "

" แล้ว ? "

" นักสืบคนนั้นคือคนที่เด็กนั่นส่งมาสืบเรื่องนาย " น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาจากปากแบล็ค

" อย่างที่กูคิดไว้จริง ๆ ดีนะกูไหวตัวทันเปลี่ยนเลขที่บ้าน "

" จัดการเลยไหม ? "

" ยังไม่ต้องเดี๋ยวเรื่องใหญ่แม่กูยิ่งรักยัยเด็กแรดนั่นอยู่ "

" งั้นขอตัว " แบล็คกล่าวลาเจ้านายหนุ่มด้วยท่าทางเย็นชา ก่อนจะก้มหลังให้แล้วเดินจากไปทันที

" ตามไม่เลิกจริง ๆ ! " พรีนขมวดคิ้วพึมพำอย่างรำคาญพร้อมกับเอ็นหลังพิงกับเก้าอี้หลับตาลงเพื่อพักสายตา