ตอนที่ 1 บทนำ

พรีน

มาเฟียผู้เหี้ยมโหด ไร้หัวใจไม่เคยปราณีใคร เย็นชาเฉพาะคนที่ไม่สนิท ปากแข็ง พูดน้อย เอาใจยาก เป็นเจ้าของห้างที่ใหญ่โตที่สุดในประเทศและต่างประเทศ ชอบผลิตยาแปลก ๆ เป็นงานอดิเรก

เจลลี่

นักศึกษาสาวคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3 ย้ายจากประเทศเกาหลีมาเรียนในประเทศไทยได้ไม่นาน นิสัยร่าเริง สดใส ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ขี้อ่อย พูดมาก

---------------------------------

{ตอนที่ 1 บทนำ}

สนามแข่งรถ พีซี

บรืนนนนนน บรืนนนนน

วู้ๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเร่งเครื่องยนต์หลายคันกำลังแข่งกันอยู่ภายในสนาม ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างลุกขึ้นเซียร์กันเสียงดัง เมื่อรถสปอร์ตหรูสีเหลืองแซงทิ้งห่างทุกคันจนเข้าเส้นชัยในที่สุด

" ไง ? ฝีมือไม่เปลี่ยนเลยนะมึง " กรเอ่ยถามทันทีที่พรีนเดินออกมาจากสนามแข่ง เขาเพียงแค่ยกหน้าขึ้นตอบรับเท่านั้นขณะเดียวกันสองสาวสวยพริตตี้หน้าอกใหญ่วิ่งเข้ามา เกาะแขนแกร่งของมาเฟียหนุ่มไว้คนละข้างกาย ทว่าเขากลับสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี พวกเธอต่างยู่หน้าไม่พอใจแล้วรีบเดินหนีจากไป

" วันไหนว่างมึงมาแข่งกับกู " แพททริคเอ่ย พลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างทะเล้น

" วันนี้เลยไหมละ ? "

" วันนี้ไม่ได้ว่ะ กูไม่มีอารมณ์ "

" ไม่มีอารมณ์หรือกลัวแพ้ไอ้พรีนวะ ? " กร เอ่ยถามอย่างทีเล่นทีจริง

" มึงดูถูกกูเกินไปแล้วนะไอ้กร ไอ้สัส! "

" พวกมึงจะยืนคุยกันตรงนี้อีกนานไหมกูร้อน! " พรีนแย้งเพื่อนรักทั้งสองด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“ เออ ไปดิ “ จากนั้นพวกเขาจึงเดินเข้าไปในห้องวีไอพีของสนามแข่งทันที

" ไอ้แบล็คมึงไปเช็กรถให้กูดิ "

แบล็คลูกน้องคนสนิทเพียงแค่พยักหน้าเย็นชารับเท่านั้น ก่อนจะเดินไปตามคำสั่งเจ้านายหนุ่ม พรีนและเพื่อน ๆ จึงเดินเข้ามาในห้องวีไอพี นั่งจิบไวน์พูดคุยกันตามประสา

" ไอ้พรีน มือขวามึงเป็นน้องชายไอ้ธันหรือเปล่าวะ? ตั้งแต่กูเป็นเพื่อนมึงมา กูสามารถนับคำพูดจากปากมันได้เลยว่ะ " แพททริคเอ่ยถามก่อนจะจิบไวน์ไปด้วยพลาง ๆ

" นั่นดิ "

" พวกมึงจะอยากเสือกเรื่องของมันทำไมวะ? "

" กูอยากรู้ไม่ได้? " แพททริคเลิกคิ้วถามอย่างกระแนะกระแหน

" นิสัยมันก็อย่างเนี่ยแหละไม่ถามหรือไม่สั่งอะไรมันก็ไม่พูด "

" ไปเป็นลูกน้องไอ้ธันน่าจะดี " กรพูดพลางกระดกไวน์เข้าปากอึกใหญ่

" แล้วมันจะกลับมาไทยเมื่อไหร่ ? "

" เมียมันกลับมาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นหรอกมั้ง "

" ไอ้พรีนมึงไม่ต้องไปอยากรู้เรื่องของไอ้ธันเลยไอ้สัส! ห่วงตัวมึงเองเถอะ แม่งเมียในอนาคตมึงรู้ได้ไงก็ไม่รู้ว่ากูเป็นเพื่อนมึง "

" อะ...แอ๊ก! "

ปังง !

ประโยคของกร ทำให้พรีนที่กำลังกระดกไวน์เข้าปากสำลักออกมาหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะวางแก้วกระทบกับโต๊ะเสียงดังพร้อมกับหยิบทิชชู่มาเช็ดปากทันควัน

" ถึงกับสำลักเลยว่ะไอ้สัส " แพททริคเอ่ยแซวอย่างขบขำ

" กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่เมียในอนาคตกู!!! "

" ไม่ใช่ตอนนี้ไงไอ้ควาย!! "

" แรงว่ะไอ้กร "

" กูไม่มีทางเอายัยเด็กแรดที่วิ่งเข้าหาผู้ชายก่อนอย่างนั้นมาเป็นเมียกู! " พรีนโพล่งขึ้นเสียงดุดันอย่างโมโห

" เออ กูจะคอยดู "

ประโยคเย้ยหยันของกรทำให้พรีนเสียอารมณ์ไม่น้อยเขาใช้ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบแก้วไวน์ขึ้นมากระดกเข้าปากรวดเดียวหมดอีกครั้ง

" ไหนมึงเล่ามาสิไอ้กร "

" เมื่อวานยัยเด็กนั่นมาสนามแข่งกูพอเจอกูเท่านั้นแหละแม่งตะโกนเรียกชื่อกูเสียงดัง แถมยังพรวดพราดวิ่งเข้ามาถามหามึงจากกูอีก ดีนะมีการ์ดกันไว้ "

" แล้วมึงได้อยู่คุยกับน้องมันไหม? "

" ไม่..กูรีบหนีออกมาก่อน ขนาดกูมาไกลแล้วยังได้ยินเสียงว่ะดังฉิบหาย ยัยเด็กนั่นแม่งของจริง! "

" ยัยแรดมันรู้ได้ไงวะ แม่งตัวอันตรายสำหรับกูจริง ๆ "

" เอาแล้วไอ้พรีนจะมีเมียเป็นรายต่อไปปะวะเนี่ย ฮ่า ๆๆ "

" ไอ้แพทมึงดูปากกูนะ กู-ไม่-มี-ทาง-เอา-ยัย-เด็ก-แรด-แบบ-นั้น-มา-เป็น-เมีย-กู-เด็ด-ขาด!!! " พรีนเอ่ยปากทีละคำด้วยท่าทางจริงจัง

" แล้วแต่มึงล่ะกัน มึงก็เลิกหนีน้องมันได้ละกูเห็นมึงไปฮ่องกงเมื่อไหร่เกี่ยวกับน้องมันตลอด "

" กูรำคาญไม่อยากเจอไม่อยากคุย!!! "

" กูว่าอีกไม่นานบ้านมึงยัยเด็กนั่นมันต้องหาเจอแน่ ขนาดพวกกูเป็นเพื่อนมึงน้องมันยังรู้เลย "

พรีนถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเอาแต่กระดกไวน์เข้าปากใบหน้าอันหล่อเหลาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด