ตอนที่ 2 คลุมถุงชน

สวัสดีครับผมชื่อวีระภัทรครับ ครอบครัวผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ครับ ผมเรียนจบตรีวิศวโยธา และปริญญาโทจากเมืองนอกด้านบริหารธุรกิจครับ ผมเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ 6 เดือน แล้วพ่อผมก็ให้เข้ามาทำงานในบริษัท ผมเริ่มเป็นที่รู้จักในแวดวงอสังหาและเริ่มมีสาวๆ เข้าหาผมมากขึ้น แต่ผมไม่ได้รู้สึกชอบพวกเธอเลยสักคนก็เพราะว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงนะสิครับ

ครอบครัวผมไม่รู้เรื่องนี้เพราะถ้ารู้พวกท่านคงรับไม่ได้ แต่ผมก็ยังไม่ได้คบใครจริงจังหรอกนะครับก็แค่คุยๆ กัน อีกอย่างผมยังไม่เคยเสียเอกราชให้ใครด้วย ก็ยังไม่เจอรักแท้นี่ครับผมจะให้คนที่ผมรักจริงๆ เท่านั้น

.....

ผับ Ggood

“จ๊วบบบ...อื้มมม”

ผมนัดเพื่อนผู้ชายที่เจอกันในAppมาดื่มเป็นปกติ ผมดื่มเข้าไป2-3แก้วก็เริ่มมึนๆ เหมือนกัน กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนชายก็ดึงผมเข้าไปจูบที่หน้าห้องน้ำ ตอนแรกผมก็ตกใจมากนะแต่เพราะอารมณ์มันพาไป มันก็เลยเตลิดเตลยคล้อยตามไปกับเขา

“อื้มมมม....”

เราจูบกันอยู่พักใหญ่จนผมรู้สึกตัวว่าเหมือนมีคนกำลังจ้องมาที่เรา 2 คน ผมจึงละจากเขา

“พอก่อนครับ...”

“ทำไมละครับ คุณไม่โอเคหรอ...?”

“ผมว่าตรงนี้มันดูไม่เหมาะสม...”

“งั้น...ไปที่คอนโดผมไหมครับ...?”

“....”

ผมมองหน้าผู้ชายตรงหน้าแล้วก็คิดนิดหน่อยว่าจะเอายังไงดี

“ก็ได้ครับ...”

พวกเราเดินออกมาจากร้านพร้อมกันแต่เขาเอาของเข้าไปให้เพื่อนในร้านก่อน

“เดี๋ยวผมมานะครับ ผมเอาของไปให้เพื่อนที่ร้านก่อน...”

“ครับ...”

ผมยืนรอหน้าร้านคนเดียว ผมจะเอายังไงดีถ้าผมไปกับเขาผมอาจเสียเอกราชให้เขาก็ได้ แต่จริงๆ แล้วผมกับเขาก็รู้จักกันมาสักพักแล้ว ถึงเราจะรู้จักกันผ่าน App ผมก็รู้สึกดีมากกว่าทุกคนที่ผมเคยคุยด้วย

“ว๊ายยยย....”

ผมตกใจมากที่ได้ยินเสียงคนร้องหันไปมองก็เห็นผู้หญิงกำลังจะล้ม ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปประคองเธอไว้

“หล่อจัง...”

เธอพูดออกมาจนผมตกใจ ผู้หญิงบ้าอะไรมาชมผู้ชายได้ไม่อายปาก

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...?”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ...ขอบคุณนะคะ”

“ครับ...”

“....”

เธอจ้องหน้าผมนิ่งๆ ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ทำไมฉันคุ้นหน้าคุณจัง...?”

“....”

เธอเองก็บอกว่าคุ้นหน้าผมหรือว่าเราจะเคยรู้จักกันจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมเพิ่งกลับมาเมืองไทยได้แค่ 6 เดือนเอง แล้วที่นี่ผมก็มั่นใจว่าไม่มีทางที่พวกพวกแวดวงอสังหาจะมาเที่ยวกันแน่ๆ เพราะส่วนใหญ่ก็จะมีแต่พวกแบบผมทั้งนั้น น้อยนักที่จะมีผู้หญิงมาเที่ยวที่แบบนี้

“วีครับ...”

ผมหันไปมองตามเสียงที่เรียกชื่อผม เพื่อนชายของผมเดินมาพอดี

“ใครหรอครับ...?”

“พอดีเธอล้มนะครับผมก็เลยช่วยพยุง..เรารีบไปกันเถอะครับ...”

ผมพูดจบแล้วก็รีบพาเพื่อนชายของผมออกไปทันที เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้อาจจะไม่ดีกับผมแน่ๆ

“ผมว่าผมกลับดีกว่า พอดีผมลืมไปว่าพรุ่งนี้ผมมีนัดกับที่บ้านแต่เช้านะครับ...”

“อ้าว...!”

“ผมขอโทษนะ...เอาไว้เราเจอกันใหม่นะ เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับมา...”

ผมเดินไปกอดเขาทำสีหน้าออดอ้อน เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม

“ถ้าคราวหน้าคุณเบี้ยวอีกผมจะไม่ยอมจริงๆ แล้วนะ...”

“เอ่อ...ครับ”

“จุ๊บ...”

เขายื่นหน้ามาใกล้ผมแล้วจุ๊บที่ปากผมหนึ่งที จนผมอึ้งๆ

“ผมไปส่งที่รถนะ...”

“ครับ...”

เขาโอบเอวผมพาผมไปส่งที่รถแล้วจับมือผมขึ้นมากุมไว้

“ถึงบ้านแล้วไลน์บอกผมด้วยนะ...?”

“ได้ครับ....”

ผมยิ้มให้เขาอย่างรู้สึกดีแล้วหันไปเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง เปิดกระจกรถลงมามองเขาอีกรอบ

“เป้ครับ...ขอบคุณนะสำหรับวันนี้”

“อืม...เช่นกันครับ”

ผมยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วก็ปิดกระจกขับรถออกไป เขาแตกต่างจากทุกคนจริงๆ เขาไม่เหมือนกับผู้ชายที่ผมเคยคุย ผมคิดว่าผมคงชอบเขาขึ้นมาแล้วจริงๆ

.....

วันรุ่งขึ้น

เวลา 10 โมง

“นี่ที่ไหนครับแม่...?”

“บ้านเพื่อนของแม่เอง...”

“แม่พาผมมาที่นี่ทำไมครับ...?”

“แกเข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละนะ...”

พ่อกับแม่นัดให้ผมออกจากบ้านมา 10 โมงเพื่อมาที่นี่หรอ แล้วทำไมต้องมาด้วยผมงงจริงๆ

“ผมคิดว่าจะสู่ขอหนูเหมือนฝันไว้ก่อนนะครับ แล้วให้เด็กทำความรู้จักกันสัก 2 ปีแล้วค่อยแต่งงานกัน.”

“อะไรนะพ่อ...?”

“พ่อแกจะมาสู่ขอภรรยาให้แกไง หนูเหมือนฝันทั้งสวยทั้งน่ารักนะ แม่ชอบหนูฝันมากๆ แกเห็นแกก็ต้องชอบเชื่อแม่สิ...”

“ยัยฝันมาพอดีเลยค่ะ...”

ผมหันไปมองที่ประตูเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพอได้เห็นหน้าใกล้ๆ

“คุณ...”

“เธอ...”

“รู้จักกันหรอ...? ดีเลย พ่อกับแม่จะได้สบายใจเรื่องแต่งงาน....”

“อะไรนะคะ...?”

“พ่อจะให้ลูกทั้ง 2 คนแต่งงานกัน...แต่ตอนนี้ให้หมั้นกันไปก่อน ดีไหม...?