1-2 สุภาพบุรุษตัวจริง

พีระพงษ์ไม่อยากพาสาวน้อยไปส่งในสภาพเมาเละเทะ เพราะกลัวว่าเธอจะถูกคุณพ่อคุณแม่ดุว่า แต่ถ้าพาไปส่งเลยก็ดูจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าฉวยโอกาสนอนกกกอดแม่สาวตัวนุ่มนิ่มถึงรุ่งเช้า

เขาครุ่นคิดเรื่องนี้จนผล็อยหลับไป ลืมตาตื่นอีกทีก็ไม่มีทางเลือกแล้วจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว หยิบเชิ้ตสีครีมและกางเกงสแล็คมาสวม ค่อยทิ้งตัวลงนอนมองใบหน้าสดสวย พริ้มตาหลับสบาย ดันไม่อยากปลุก ลืมไปว่าเสื้ออาจยับ เขาไม่สนใจว่ามันจะยับเลยต่างหาก

กระทั่งเปลือกตาขาวใต้เครื่องสำอางสีน้ำเงินประกายกากเพชรระยิบระยับ ใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ ขยับขึ้นลงเบา ๆ เธอหรี่ตาลงอีกครั้งด้วยอาการร้าวระบมไปทั่วศีรษะ อันเนื่องมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า

“คะ... คุณ... พี...”

“เมื่อคืนเรียกพี่พี ตอนนี้ก็เรียกพี่สิครับ หรือจะเรียกอาพี...”

หญิงสาวเบิกตากว้าง ลุกขึ้นนั่งสำรวจสภาพตัวเองในทันทีด้วยความตื่นตระหนก แต่เมื่อรับรู้ได้ว่าไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน เดรสสีดำตัวโปรดยังสวมอยู่ครบก็ค่อยโล่งใจ ก่อนจะส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับดำ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูมีมูลค่าคล้ายกับว่าจะเป็นบ้านหรูของหนุ่มโสดที่ไหนสักแห่ง

“ไม่ได้ทำอะไร แต่ถ้าไม่ใช่อา... รับรองไม่เหลือ ทำไมเมาแบบนี้ แล้วเพื่อนเราน่ะไปไหน? ไม่กลัวตื่นมามีผู้ชายนอนอยู่ข้าง ๆ สักแปดคนเหรอ?”

อีเปรี้ยวไม่เคยทิ้งเธอ! ไม่ว่ามันจะเมาแค่ไหน เว้นก็แต่ว่ามันเจอผู้ชายหล่อจริง ๆ เท่านั้นแหละ

เป็นไปได้ยังไง... ผู้หล่อ ๆ ที่ไหนจะยอมให้มันแอ้ม นังเปรี้ยวมันหายไปไหน?

อิงฟ้านั่งสงสัย หัวคิ้วชนเข้าหากัน เธอยกมือขึ้นกดกุมขมับที่เต้นตุบ ด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากหัวจะระเบิด นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ไปกันสองคน เพื่อนคนอื่นก็ไปด้วย ทำไมถึงได้ทิ้งเธอที่เมาแอ๋กลับบ้านกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้

มือคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดบนโต๊ะข้างหัวเตียง รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาวสองเพื่อเอาเรื่อง แต่ปลายสายไม่ว่างสนทนาในตอนนี้

ในสายตาของชายหนุ่มยังรอเธออย่างใจเย็น จนเธอวางมือถือลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด กวาดสายตามองเขาแต่หัวจรดเท้า

“มีธุระที่ไหนหรือเปล่าคะ?”

“เข้างานบ่าย... เราน่ะ กลับบ้านไปหาพ่อหน่อยไป”

“ไม่กลับ ขี้เกียจทะเลาะกับพ่อ ขอบคุณนะคะที่เป็นสุภาพบุรุษ อาพี...” ได้เหน็บแนมชายตรงหน้า ขีดเส้นความสัมพันธ์เป็นอาหลานเรียบร้อย ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอน ฉับพลันกับที่สองขาอ่อนแรง เซไปทางซ้ายจนเกือบเตะหัวเตียงเข้า เธอได้รับความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที เจ้าของห้องเข้ามาช่วยประคองแขนทั้งสองข้าง จับต้นแขนเรียวไว้อย่างมั่นคง

หญิงสาวคงลืมไปว่าเขาพูดเรื่องพ่อของเธอขึ้นมาเพื่ออะไร ทั้งที่ไม่ใช่ธุระกงการของเขา เธอยังได้รับความหวังดี เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาเอื้อมไปหยิบขวดกลมที่เตรียมไว้ในห้องนอนซึ่งมีโต๊ะกลมเล็ก ๆ สำหรับจิบกาแฟ ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษตามคำเชยชม

“กินนี่... แล้วไปล้างหน้าล้างตาก่อนกลับบ้านนะ กินน้ำเยอะ ๆ ด้วย จะได้หายแฮงค์”

“ขอบคุณค่ะ”

ตอนเมากับตอนไม่เมาช่างแตกต่างกันลิบลับ อิงฟ้าแสนปั้นปึ่งเย็นชา ไม่ใช่สาวเจ้าสำราญชนแก้วเหล้าได้ไม่เลิก

พีระพงษ์คิดน้อยใจ มองเธอกระดกเครื่องดื่มแก้เมาค้างจนหมด อดคิดถึงแม่สาวน้อยที่ส่งเสียงหัวเราะคิกคักให้เขาเมื่อคืนไม่ได้ มิหนำซ้ำเธอไม่คิดจะแลกช่องทางการติดต่อ ถามหาความสัมพันธ์ครั้งต่อไป มีเพียงน้ำเสียงไร้เยื่อใย

“ไปแล้วนะคะ”

“ไปยังไงครับ?”

“เรียก GRAB ก็ได้”

“เดี๋ยวอาเดินไปส่ง...”

เดินไปส่ง? อิงฟ้ามองขวับไปทางหน้าต่าง ก้าวไปเปิดผ้าม่านสอดส่องสายตามองออกไปข้างนอก ในสีหน้าตกใจสุดชีวิต...

ฮะ! นี่มัน...

อีบ้านรถแดงซอยสองที่เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ เฮ้ย! อิงฟ้า แกเมาขนาดตามเพื่อนบ้านรุ่นพ่อกลับบ้านเลยเหรอวะเนี่ย!