EP.6 คนคุ้นเคย

“นิวริน!!”

“อิงทัช!!”

สองเสียงประสานพร้อมๆ กัน นิวรินและอิงทัชตกใจไม่น้อยที่ พวกเขาทั้งสองไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนต่างพากันมองหน้าทั้งคู่ด้วยความสงสัย ว่าลูกสาวลูกชายของพวกเขารู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไร ยังไง

“รู้จักกันแล้วเหรอลูก?”

คำถามปนสงสัยของอิงดาวเอ่ยถามลูกชายตัวเอง เธอมองหน้าอิงทัชที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าท่าทางตกอกตกใจไม่น้อย อิงดาวยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย 

“เอ่อ...ครับ แต่ไม่ได้สนิทกันมากหรอกครับคุณแม่ เคยคุยกันเฉยๆ”

นิวรินถึงกับฉุนควันแทบออกหู “ไม่ได้สนิทกันมาก แต่นอนเอากันเนี่ยนะ” แต่เธอทำได้เพียงเก็บอาการไว้ก็เท่านั้น เพราะเรื่องราวของทั้งคู่ไม่มีผู้ใหญ่รับรู้ ว่าพวกเขาแอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินกว่าแค่คนรู้จักกัน ถ้าขืนเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อแม่นิวริน เธอต้องโดนแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ แน่นอน

“ค่ะ ไม่ได้สนิทกันแค่เคยคุยกันผ่านๆ ค่ะ”

สายตาคมตวัดหางตาไปมองนิวริน อิงทัชรู้สึกแปลบๆ ไม่น้อยเช่นกันกับคำตอบของเธอ มันทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที คำพูดคำจาราวกับว่าเขาเป็นเพียงแค่ทางผ่านของเธอก็เท่านั้น

“หึ” อิงทัชหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“หนูนิวรินนั่งลงก่อนลูก วันนี้พี่อิงทัชพาอามาทานข้าว อามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพ่อแม่หนูด้วย”

ไม่ต้องบอกก็รู้เธอรู้ดีว่าอิงดาวหมายถึงเรื่องอะไร แต่นิวรินทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ ให้อิงดาว เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อยู่แล้ว ในเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองต้องการให้เป็นอย่างนั้น

“ค่ะคุณอา”

“วันนี้แต่งตัวเหมือนตุ๊กตาเลยนะ”

อิงทัชพูดลอยๆ ขึ้นมา เพราะเขาไม่เคยเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ มันน่ารักไปอีกแบบ ชุดเดรสรัดรูปแขนตุ๊กตาความยาวถึงหัวเข่า ดูหวานๆ ปนเซ็กซี่ชวนมอง เรียวหน้ามนแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวหน้าที่สดใส แก้มแดงดูมีเลือดฝาดน่าฟัด อิงทัชอดไม่ได้ที่จะแอบมองเธอ

“ค่ะ” เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดสั้นๆ ที่แสนเรียบร้อยของนิวริน อะไรกันมันช่างต่างกันราวกับคนละคน ถ้าประกวดรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม เธอคงได้รางวัลมาครองแน่นอน 

ปรเมศดึงเก้าอี้ไม้ตัวสวยให้วรินผู้เป็นภรรยา เธอหย่อนก้นลงนั่งแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้สามคนพ่อแม่ลูกอย่างเป็นมิตร อิงดาวและแทนทองก็เช่นกัน พวกเขาทั้งสี่รู้สึกดีใจไม่น้อย กับการได้ร่วมรับประทานอาหารกันในมื้อสำคัญนี้

“นิวรินนั่งข้างๆ พี่เขาสิลูก”

ปรเมศเอ่ยขึ้นพลางสงสายตาให้ลูกสาวเป็นกลายๆ ว่าผู้ชายคนนี้คือว่าที่สามีในอนาคตของเธอ นิวรินค่อยๆ จับเก้าอี้เตรียมที่จะดึงมันออกมาแล้วหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ อิงทัชอย่างว่าง่าย

“อิงทัชขยับเก้าอี้ให้น้องนั่งสิลูก”

พูดจบอิงดาวปรายตามองเชิงออกคำสั่งให้อิงทัชปฏิบัติตาม คนตัวสูงลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ เอามือข้างขวาขยับเก้าอี้ให้นิวรินนั่ง พลางยกยิ้มมุมปากให้เธอ สายตาทั้งสองจ้องประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ราวกับว่ารู้ใจซึ่งกันและกันว่าวันนี้ต้องเล่นละครชุดใหญ่ เพื่อไม่ให้ผู้ใหญ่จับได้ว่าที่แท้จริงแล้วเขาแอบแซ่บกันมาตั้งนานสองนาน

“ขอบคุณค่ะพี่อิงทัช”

น้ำเสียงประชดประชันเอ่ยออกมาจากปากนิวริน เธอหันไปยิ้มกว้างให้อิงทัชอย่างกวนๆ 

“ไม่เป็นไรครับน้องนิวริน หึ”

“เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าไหมครับ ที่จับเราสองคนมานั่งเนี่ยคุณพ่อคุณแม่ต้องการอะไรครับ”

คำพูดโพล่งออกมาของอิงทัช ทำเอาทุกคนบนโต๊ะอาหารมองเขาเป็นตาเดียว โดยเฉพาะแทนทองที่จ้องมองลูกชายตัวเองตาเขม็ง ส่งสายตาน่ายำเกรงไปยังอิงทัช แต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว เพราะรู้อยู่แล้วว่านิสัยพ่อตัวเองเป็นยังไง

“จะให้เราสองคนแต่งงานกันว่างั้น? หึๆ”

“ไม่มีทางค่ะ นิวรินไม่แต่งงานกับผู้ชายคนนี้แน่ๆ”

คนตัวเล็กเอ่ยโพล่งขึ้นมาทันที ไม่ไว้หน้าปรเมศเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งๆ ที่คุยกันไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะต้องแต่งงานกับลูกชายของตระกูลเตชะวงศ์วรากุล

“ผมก็ไม่มีทางแต่งกับผู้หญิงคนนี้แน่นอนครับ”

ทั้งคู่เอ่ยขึ้น ถึงแม้พวกเขาจะแอบรู้สึกดีต่อกัน แต่ทั้งสองยังคงอยากใช้ชีวิตอิสระ ไม่อยากผูกมัดกับใคร ยังไม่ต้องการมีใครเข้ามาอยู่ในชีวิต ความสัมพันธ์แบบเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว แต่ถ้าจะต้องให้แต่งงานผูกมัดเป็นคู่ผัวตัวเมียกันแบบนี้ นิวรินและอิงทัชไม่มีทางยอมแน่นอน

“แต่แกต้องแต่งเจ้าอิงทัช”

“แกก็ด้วยนิวริน”

ผู้เป็นพ่อของทั้งคู่ประกาศกร้าวออกมา งานแต่งนี้ยังไงก็ต้องเกิดขึ้นอย่างที่พวกเขาตั้งใจไว้ สองตระกูลต้องรวมกันเป็นหนึ่ง ถึงแม้จะต้องจับทั้งคู่คลุมถุงชนก็ตาม สีหน้าแววตาเกรี้ยวกราดทำเอาทั้งสองต้องหลบสายตา พวกเขารู้ดีว่าพ่อของตัวเองเป็นเช่นไรเวลาโกรธ

“อิงทัชทำไมไม่อยากแต่งงานกับน้องล่ะลูก”

คำถามของอิงดาวทำเอาอิงทัชหันหน้าไปมองนิวรินทันที จะบอกว่าเขาเคยนอนเอากันและตกลงกันไว้ว่าจะไม่ผูกมัดกันน่ะเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาต้องโดนพ่อนิวรินฉีกอกตายแน่ๆ

“นิวรินก็ไม่อยากแต่งกับลูกชายคุณอาค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณอา อย่าบังคับพวกเราเลย”

“ทำไมแต่งกับผมแล้วมันเป็นยังไง!!”

คำพูดของนิวรินทำให้อิงทัชลืมตัว เขาควันแทบออกหูเหมือนโดนเหยียบหน้า ทั้งๆ ที่ผู้ชายแบบเขาเพียบพร้อมมีแต่ผู้หญิงรุมล้อมเต็มไปหมด แต่อิงทัชลืมนึกไปเสียสนิท ว่าตัวเองตกลงเรื่องนี้ไว้กับนิวรินตั้งแต่แรกเหมือนกัน

“คุณ!!” นิวรินเคล้นเสียงใส่หน้าอิงทัช เธอตวัดหางตาไปมองอิงทัช เพื่อเรียกสติให้เขากลับมาอยู่กลับตัว อิงทัชรีบปรับสีหน้าแววตาตัวเองทันที ก่อนที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะจับได้ว่าพวกเขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกว่าที่คิด

“ผมก็ไม่อยากแต่งเหมือนกันครับ ผมไม่อยากผูกมัดกับใคร”

“หนูก็ด้วยค่ะ”

ทั้งสองหันไปสบตาจ้องประสานกัน ราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ในใจก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก อีกใจกลับลังเล กลัวว่าจะต้องทิ้งชีวิตอิสระไป พวกเขาคิดว่าความสัมพันธ์แบบเดิมๆ มันดีกว่าถ้าต้องมาร่วมหอลงโรงไปด้วยกัน

ภายในห้องอาหารเงียบลงเมื่อทั้งคู่หยุดพูด แทนทองจ้องมองอิงทัชตาขวาง ไฟโทสะเริ่มคุกรุ่นเมื่อลูกชายตัวแสบไม่ทำตามคำสั่งที่เขาต้องการ 

“แกจำที่แกพูดไม่ได้เหรอ ว่าแกจะมีหลานให้ฉัน”

“แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ครับพ่อ ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้ด้วย”

คำพูดของอิงทัชเหมือนเข็มนับพันทิ่มแทงใจ นิวรินทำไมรู้สึกเจ็บกับคำพูดของเขาขนาดนี้ ถึงขนาดที่ว่าอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เพราะอีกใจก็อยากมีเขาเป็นแค่เพื่อนนอนก็เท่านั้น แต่ใจมันสั่นเมื่อถูกเขาผลักไสแบบนี้ "ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้" แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนล่ะเขาถึงจะอยากแต่งงานด้วย เธอแอบคิดในใจไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“พูดแบบนี้ได้ยังไงอิงทัช ไม่ไว้หน้าน้องบ้างเลย”

“อาขอโทษแทนเจ้าอิงทัชด้วยนะหนู” อิงดาวเอ่ยตำหนิลูกชายตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณอา หนูก็ไม่มีทางแต่งงานกับลูกคุณอาเหมือนกันค่ะ”

“นิวริน!!” อิงทัชเคล้นเสียงออกมาจากลำคอ ราวกับว่าเขาเป็นไบโพล่า อยู่ๆ ก็นึกโมโหขึ้นมาที่เธอพูดแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเองเพิ่งเอ่ยออกไปเช่นเดียวกันกับเธอ

“สรุปยังไงก็ต้องแต่ง”

มือหนาทุบโต๊ะตังปัง แทนทองประกาศกร้าวออกมา ทำสีหน้าแววตาจริงจังแล้วหันไปจ้องมองลูกชายตัวแสบของตัวเองที่ทำทีท่าไร้มารยาทใส่ครอบครัวกิจธาดาวงศ์