ตอนที่ 4 บังคับ

เฌอแตมจำใจยอมให้ธามคีรีกอดคอเธอเดินจนมาถึงรถ บีเอ็มสปอร์ตรุ่นล่าสุดซึ่งจอดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางลาดจอดรถของนักศึกษา ที่เวลานี้รถเริ่มบางตาเพราะส่วนใหญ่เริ่มเลิกเรียนกันหมดแล้ว

"ที่ทำงานอยู่แถวไหน" ธามคีรีถาม

"กูจะกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน ปล่อยกูได้แล้วธาม" เฌอแตมตอบเสียงสะบัดใบหน้าบึ้งตึง

"พูดดี ๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น" ธามคีรีหันหน้ามาพูดกับเฌอแตม

"เปล่า..ก็มึง จิ๊!!" เฌอแตมทำท่าอ่อนใจเมื่อธามคีรีทำท่าว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอง่าย ๆ และสุดท้ายก็ต้องเป็นเธอทุกครั้งที่ต้องยอมมันอยู่ดี

"มึงจะให้กูหายตัวเข้าไปนั่งในรถหรือไง เปิดประตูสิ หรือจะยืนลวนลามกูตรงลานจอดรถนี่เลยมั้ย?"

"ท้า?"

"ธาม!!"

"ไม่แน่จริงอย่ามาท้ากู" ธามคีรีหรี่ตามองอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่าพร้อมยิ้มมุมปากก่อนจะเปิดประตูรถให้เฌอแตมขึ้นไปนั่ง

เฌอแตมทำท่าฮึดฮัดใส่พร้อมกับใจที่เต้นตึกตัก เวลานี้ไม่รู้ว่าความโกรธกับความหวั่นไหวอะไรมีมากกว่ากัน แล้วเธอจะรักษาใจตัวเองยังไงให้ห่างจากมันดี ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งใกล้ หรือเธอต้องตัดสินใจมีใครสักคนเพื่อกันตัวเองออกจากเพื่อนคนนี้

-----------------------------------

ธามคีรีขับรถมาส่งเฌอแตมที่อพาร์ทเมนท์ ซึ่งก็เป็นที่พักที่เขาหาให้โดยเจ้าของหอเป็นพ่อของเพื่อนสมัยเรียนที่โรงเรียนอินเตอร์

แรก ๆ เฌอแตมไม่ยอมย้ายออกจากหอเดิมเพราะค่าเช่าที่นี่แพงกว่าแม้จะพึงพอใจกับระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีมากก็ตาม แต่ความกังวลของเฌอแตมเรื่องค่าเช่าก็ต้องปัดตกไปเมื่อธามคีรีบอกว่าสามารถขอค่าเช่าในราคาพิเศษให้เธอได้

นั่นเท่ากับว่าเธอสามารถจ่ายค่าเช่าเท่ากับที่เก่าแต่ได้หอพักใหม่ที่เพียบพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและการเดินทางพร้อมระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา เธอจึงไม่รีรอที่จะย้าย โดยที่ความจริงแล้วค่าเช่าไม่ได้ถูกแต่อย่างใดเพียงแต่ธามคีรีใช้อภิสิทธิ์ของเพื่อนตัวเองให้ได้ห้องที่ดีที่สุดแต่จ่ายน้อยที่สุดเมื่อเทียบกับห้องระดับเดียวกันก็เท่านั้น ทั้งยังแอบจ่ายค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นให้เฌอแตมทุกเดือน

"ขอบใจที่มาส่ง มึงกลับไปพักเถอะเดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เวลานัดกับไอ้พวกนั้นแล้ว" เฌอแตมตั้งท่าจะเปิดประตูรถและขอบคุณเพื่อนชายโดยไม่หันไปมอง

ธามคีรีไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับดับเครื่องยนต์ปลดล๊อคเข็มขัดนิรภัยแล้วตั้งท่าจะเปิดประตูลงจากรถเช่นกัน

"มึงจะทำอะไร" เฌอแตมถามกลับงง ๆ เมื่อธามคีรีดับรถ

"ขึ้นห้องกับมึง"

"ไม่ได้!!" เฌอแตมรีบห้ามเสียงดังลั่นรถ

"ทำไม! มึงมีไรปิดบังกู" ธามคีรีหันมามองสีหน้าเข้มเหมือนไม่พอใจที่ถูกห้าม

"ไม่มี แค่งงว่ามึงจะขึ้นไปทำไม กูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็จะออกไปทำงานแล้วมึงกลับไปนอนสบาย ๆ ที่บ้านมึงดีกว่า"

"ไล่?"

"ไม่ใช่ธาม คือกู..." เฌอแตมกำลังจะอธิบาย

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องพูดมาก รีบขึ้นห้อง" สุดท้ายเธอก็ต้องเดินตามหลังไอ้คนเผด็จการที่ทำราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องไปอย่างอารมณ์เสีย

"เอาคีย์การ์ดมา"

"เดี๋ยวกูเปิดเอง" เฌอแตมมองตาขวางแล้วหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าขึ้นมาเปิดประตู ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องโดยมีธามคีรีตามเข้าไปติด ๆ

"ไม่ได้มาแค่สองสามอาทิตย์จัดห้องใหม่เหรอ" ธามคีรีกวาดสายตามองไปทั่วห้องอย่างสำรวจ ปกติเขาจะหาเรื่องมาที่ห้องเพื่อนสาวคนนี้บ่อย ๆ ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นา ๆที่งัดมาอ้างจนเจ้าของห้องต้องยอมทุกครั้ง แต่สองสามอาทิตย์มานี้เขามีธุระที่ต้องจัดการหลายเรื่องจึงไม่ค่อยได้มา พอมาวันนี้หลายอย่างในห้องดูแปลกตาไปมากเพราะถูกสลับที่จัดวางใหม่

"อืม เวลาว่าง ๆ ไม่มีไรทำก็จัดนั่นจัดนี่ไปงั้นแหละ"

"ทำไมไม่โทรหา" ธามคีรีหันมาถามแววตาคมรีแฝงไปด้วยความอบอุ่นแปลก ๆ ที่เฌอแตมรู้สึก

"ไม่อยากรบกวน แค่ที่มึงช่วยเหลือจนทุกวันนี้ก็ไม่รู้จะขอบใจหรือตอบแทนยังไงแล้ว วันหยุดมึงก็ควรได้อยู่กับคนรู้ใจของมึง" เฌอแตมบอกไปตามใจคิดระหว่างที่เดินจัดนั่นเก็บนี่ในห้องไปด้วย

"กูยังไม่มีคนรู้ใจ"

"แล้วที่มึงควงกันหายไปตอนเที่ยงนั่นผีหรือไง มักมากนะมึงคั่วผู้หญิงที่มหาลัยทั้งที่มีว่าที่คู่หมั้น ไม่เหี้ยทำไม่ได้นะกูว่า"

"บังเอิญกูไม่ได้เหี้ยหว่ะแตม" เสียงเรียบที่ตอบสวนออกมาทำให้เฌอแตมรู้สึกกลัวอยู่ลึก ๆ

"กูขอโทษ ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของกูหรอก มันเป็นเรื่องส่วนตัวของมึง กูขอโทษที่อินไปหน่อยต่อไปจะระวังก็แล้วกัน" เฌอแตมพูดเบา ๆ ด้วยรู้สึกผิดเมื่อคิดว่าเธอก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อนชายมากไป

เมื่อเห็นธามคีรียังคงมองมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เฌอแตมก็รู้สึกใจคอไม่ดี ไม่รู้ว่ามันโกรธเธอจนไม่อยากพูดหรือว่ากำลังไม่พอใจอันใดเธออยู่ แต่ไม่ว่ามันจะกำลังคิดอะไรเธอก็รู้สึกไม่ดีทั้งนั้น และหากจะให้พูดขอโทษอีกครั้งก็พูดไม่ออก แค่สายตาของมันที่มองมาเธอก็สั่นแล้วจริง ๆ ตอนนี้

เฌอแตมคิดจะเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปทำงาน โดยที่ธามคีรียังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียงนอนของเธอไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

"มึงจะนอนพักก่อนก็ได้นะกูขอตัวอาบน้ำก่อน เดี๋ยวต้องออกไปทำงาน" เฌอแตมตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา เพราะเธอทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องตกเป็นเป้าสายตาให้มันมองราวกับสไนป์เปอร์กำลังล๊อคเป้ายิง

"ย้ายไปอยู่คอนโดกู ไม่ต้องเสียค่าเช่าจะได้เก็บเงินไว้สำหรับเรื่องเรียนอย่างเดียว" ก่อนที่เฌอแตมจะทันได้ก้าวขาเข้าห้องน้ำคนที่เงียบจนเธอนึกกลัวก็เอ่ยออกมา

"มึงจะบ้าเหรอ! จะให้กูไปอยู่ห้องเดียวกับมึงแล้วจะให้กูไปนอนที่ไหนล่ะ คอนโดมึงมีห้องนอนเดียวไม่ใช่หรือไง หรือมึงจะอัปเปหิตัวเองไปนอนที่บ้านแล้วยกคอนโดให้กู" แม้จะแอบตกใจที่ถูกมันชวนแบบไม่ปี่มีขลุ่ยแต่เธอก็ตั้งสติหันกลับไปพูดเล่นกับมันได้อยู่

"ยังไม่ได้บอกว่าจะให้ไปอยู่ห้องเดียวกัน หรือมึงอยาก” คำพูดสองแง่สองง่ามนั้นทำเอาเฌอแตมหน้าแดงแบบไม่รู้ตัว

"ไม่ตลก” เฌอแตมตีหน้ายักษ์

“พี่ชาย ลูกพี่ลูกน้องของกูที่อยู่ห้องติดกันเขากำลังจะย้ายไปเรียนต่างประเทศ และอาจจะอยู่ทำงานที่นั่นแบบไม่มีกำหนดกลับเลยยกห้องให้กูอยู่ แต่กูก็อยู่ได้ทีละห้องหรือเปล่าล่ะ ถ้ามึงตกลงกูจะย้ายไปอยู่ห้องเขาแล้วมึงก็อยู่ห้องกู จะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่าอย่างตอนนี้” ธามคีรีเลิกเล่นแล้วบอกกับเฌอแตมด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่” เฌอแตมปฏิเสธทันควัน

“อย่าตอบแบบไม่คิดแตม มึงควรคิดก่อน”

“มันไม่เหมาะหรอกธามคอนโดหรูแบบนั้น แค่ที่นี่มึงยังแอบมาจ่ายส่วนต่างให้กูทุกเดือนอย่าคิดว่ากูไม่รู้ บุญคุณมึงจะท่วมหัวท่วมตัวกูตายแล้วเนี่ย” เฌอแตมทำท่าว่าไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของธามคีรีแม้แต่น้อย

“อะไรล่ะที่มึงว่าไมเหมาะ แล้วคอนโดหรูไม่หรูเกี่ยวอะไรกับการอยู่ไม่อยู่”

“เพราะมันหรูไงมันเลยไม่เหมาะกับคนอย่างกู”

“เอาอะไรมาวัด”

“เอาความจนของกูนี่แหละวัด” เฌอแตมตอบไปแบบไม่ต้องคิด

ความเงียบกลับมาครอบงำอีกครั้ง ความไม่ชอบใจในคำตอบของเพื่อนสาวฉายออกมาทางแววตา การที่เฌอแตมดูถูกตัวเองแบบนั้นเป็นเรื่องที่เขาไม่ชอบใจที่สุด เพราะเขาไม่เคยเอาฐานะมาเป็นตัววัดในการคบเพื่อน

“ถ้าอย่างนั้นกูคิดค่าเช่าเท่าที่มึงจ่ายทุกวันนี้ มึงจะได้สบายใจว่าไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณกู”