บทนำ :: ช่วยฉันที

บทนำ

ช่วยฉันที

"เปิดเลยนะ" ไทม์หันมาถามความเห็นจากขุนพล

"เออ เปิดเถอะ" คนถูกถามซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ กันพยักหน้าเห็นด้วย ไทม์จึงเปิดประตูห้องน้ำที่พวกเขายืนใช้แผ่นหลังดันเอาไว้ออก ก่อนจะอุทานขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อได้เห็นภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

"เฮ้ย! / เฮ้ย!" ไทม์เบิกตากว้างอย่างตะลึงงัน ในขณะที่ขุนพลแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ

"ทะ ไทม์ ขะ ขุนพล ช่วยฉันที ฉะ ฉันร้อน ร้อนไม่ไหวแล้ว อื้อออ" คนที่ทำให้ทั้งสองอุทานพร้อมกันหันมามองพวกเขาด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มแสนยั่วยวน ทั้งเนื้อทั้งตัวของคะน้าไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ใด ๆ ปกปิด เธอนั่งอยู่กับพื้นโดยมีหยาดน้ำจากฝักบัวไหลลงมาอาบตามเรือนร่างเปลือยเปล่าไม่ขาดสาย ซ้ำเจ้าตัวยังกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเซ็กซี่ ฝ่ามือเรียวเล็กทั้งสองข้างก็บีบขยำหน้าอกของตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้

"เชี้ยเอ๊ย!"

ปัง!

ไทม์รีบปิดประตูด้วยความรวดเร็ว เพราะถ้าขืนมองนานกว่านี้ ผู้ชายทั้งแท่งที่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนอย่างเขาคงทนไม่ไหวแน่ ๆ

"แม่งเอ๊ย! ทุกอย่างมันเป็นเพราะไอ้เหี้ยเอสแท้ ๆ กูน่าจะอัดมันให้น่วมกว่านั้น คิดแล้วแค้นฉิบหาย" ขุนพลเองก็สบถอย่างหงุดหงิด เพราะที่คะน้าเป็นแบบนี้ก็เพราะเอส แฟนเก่าของเธอที่เลิกกันไปแล้วเพราะถูกจับได้ว่านอกใจและเพิ่งเลิกกันไปเมื่อไม่กี่วันมานี้นัดไปคุยกันให้รู้เรื่อง ซึ่งคะน้าก็ยอมไปเพียงเพื่ออยากให้มันจบ ๆ แต่เอสกลับเล่นไม่ซื่อด้วยการมอมยาหวังจะขืนใจเธอ แต่โชคดีที่ตอนนั้นคะน้ายังพอมีสติอยู่บ้าง ถึงได้หนีออกมาและโทรให้พวกเขาสองคนไปช่วย

แน่นอนว่าพอไปถึงไทม์กับขุนพลก็บุกไปอัดไอ้ชั่วนั่นปางตายก่อน เพราะช่วยไม่ได้ที่มันเสือกมาทำแบบนี้กับคะน้า ก่อนจะพาเธอมาที่ห้องของพวกเขา

"เราจะเอาไงดีวะ ดูท่ายาน่าจะแรงซะด้วยสิ คะน้าแม่ง! เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยว่ะ" ไทม์ถามอย่างคิดไม่ตก ขณะที่คนในห้องน้ำก็ส่งเสียงชวนวาบหวามอยู่ตลอด

"ไทม์~ ขุนพล~ ช่วยฉันที~ อื้ออออ ฉันร้อน~"

"แม่งเอ๊ย! อย่าทำเสียงแบบนั้นได้ไหมวะ กูก็คนมีหัวจิตหัวใจนะโว้ย!" ไทม์ยีผมตัวเองแรง ๆ อย่างหัวเสีย

จับเธอมาขังไว้ในห้องน้ำแล้วเปิดน้ำใส่ก็ยังไม่ได้ผล แถมเจ้าตัวยังถอดเสื้อผ้าออกเองอีก เวรกรรมจริง ๆ

ปัง ๆ ๆ

"เปิดประตูที ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ช่วยฉันเถอะนะ ช่วยฉันที อื้อออ ฉันไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ" คะน้าเคาะประตูมาจากทางด้านในรัว ๆ

"อื้อออ ร้อน ๆ ๆ ช่วยที ช่วยฉันที ดะ ได้โปรดเถอะ"

"เวรเอ๊ย! เอาไงดีวะ มึงช่วยกูคิดทีดิไอ้ขุน" ไทม์หันมาขอความเห็นจากขุนพลอย่างคิดไม่ตก

"กูก็ไม่รู้โว้ย! รู้แต่ว่าตอนนี้ลูกชายกูแม่ง ปวดจะตายห่าอยู่แล้ว" ว่าแล้วเขาก็พยายามใช้มือลูบ ๆ ตรงเป้ากางเกงเพื่อให้มันสงบลง

"เวรเอ๊ย! ขืนปล่อยให้แช่น้ำอยู่แบบนั้นมีหวังไข้แดกแน่ อีกอย่างกูก็สงสารคะน้าว่ะ ขนาดเราไม่โดนยายังทรมานขนาดนี้ แล้วคะน้าจะขนาดไหนวะ"

"สงสารก็เข้าไปช่วย" ขุนพลเสนอ

"ไอ้เวร! คิดบ้าอะไรของมึงเนี่ย"

"ทำไม หรือมึงไม่คิด" ว่าพลางมองลงไปที่เป้ากางเกงของไทม์ที่มันกำลังตุง ๆ ขึ้นมา

"แต่นั้นเพื่อนเรานะเว้ย!"

"หึ เพื่อนที่กูอยากได้มาเป็นเมีย กูไม่นับว่าเป็นเพื่อน" ขุนพลตอบหน้าตาย ซึ่งความจริงแล้วมันก็เป็นแบบนั้น เพราะเขาไม่เคยคิดกับคะน้าแค่เพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"แต่กู..."

"หรือมึงจะปฏิเสธเหรอว่ามึงไม่ได้คิดแบบกู" ขุนพลเลิกคิ้ว ไทม์เลยเงียบไป

ใช่แล้ว เขาเองก็คิดกับคะน้าเกินเพื่อน และที่ขุนพลรู้เพราะเขาสองคนอยู่ห้องเดียวกันซึ่งก็คือห้องนี้ มีครั้งหนึ่งเมื่อตอนเรียนปีหนึ่งที่พวกเขาดื่มเหล้าและเล่นเกมหมุนช้อนเพื่อถามคำถามกัน พอปลายช้อนชี้มาหยุดอยู่ที่ไทม์ ขุนพลเลยถามว่าเขาชอบใครไหม ด้วยความเมาเลยสารภาพไปว่าเขาชอบคะน้า

พอปลายช้อนชี้มาหยุดอยู่ที่ขุนพลบ้าง ไทม์เลยถามคำถามเดียวกัน และคำตอบที่ได้รับก็คือ ขุนพลเองก็ชอบคะน้า

แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ต้องหัวเราะทั้งน้ำตา เพราะคะน้ามีแฟนอยู่แล้วนั่นก็คือเอสที่คบกันมาตั้งแต่มอปลาย ขณะที่เขาสองคนเป็นได้แค่เพื่อนสนิทแต่ไม่สนิทใจ

ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง เพราะเธอเลิกกับแฟนเลว ๆ อย่างเอสไปแล้ว และคงไม่มีทางกลับไปคบกันได้อีก

"ตกลงมึงจะเอาไง เอาแบบที่กูว่าไหม ถ้าไม่ก็ออกไป กูจะจัดการเอง" ขุนพลถามย้ำอีกครั้ง

"แล้วมึงไม่ลำบากใจเหรอวะ ถ้ากู...จะร่วมด้วย" ไทม์ขมวดคิ้วมองเพื่อนสีหน้าจริงจัง

"ลำบากใจทำไม ในเมื่อคนที่จะตัดสินใจจริง ๆ ก็คือคะน้า แถมตอนนี้มันก็บอกเองว่าอยากให้มึงกับกูช่วย ถ้ามึงไม่เอาก็ไสหัวไป" ว่าจบขุนพลก็ทำท่าจะเปิดประตูเข้าไป ทว่าถูกฝ่ามือหนาของไทม์ห้ามเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยว ๆ ๆ เอาด้วย ๆ กูเอาด้วย"

"หึ นึกว่าจะแน่" ขุนพลแค่นหัวเราะ

"ใครจะยอมให้มึงเป็นฝ่ายได้อยู่คนเดียววะ" ไทม์ยักไหล่ ก่อนที่ทั้งสองจะมองตากันอย่างรู้ใจแล้วเปิดประตูเข้าไปเพราะทนไม่ไหวเต็มทีแล้ว