ตอนที่ 4 :: ขอจีบ

ตอนที่ 4

ขอจีบ

"ยะ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่ตลกกับพวกแกนะ" คะน้าส่ายหน้าและยังไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เธอได้ยินมันคือเรื่องจริง

"มันคือเรื่องจริงคะน้า ฉันกับไอ้ขุนชอบแกจริง ๆ" ไทม์ย้ำอีกครั้งอย่างจริงจัง

"แต่พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันรักพวกแกแบบเพื่อน"

"หึ แต่พวกฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นไง ความรู้สึกมันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ" คราวนี้ขุนพลออกจากผ้าห่มแล้วรีบมาขึ้นคร่อมเธอทั้งที่ร่างกำยำยังคงเปลือยเปล่า เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะขู่เธอเหมือนที่พูดไว้กับไทม์

"ขะ ขุน! ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะ ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย!" คะน้ารีบเบือนหน้าหนีเขาทันที

"หึ ๆ ทำไมล่ะ เมื่อคืนก็เห็นมาหมดแล้วนี่" ร่างสูงกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของเธอ ก่อนที่เขาจะส่งสายตาให้ไทม์ ซึ่งรายนั้นก็รีบดึงผ้าห่มที่คลุมตัวเขาออกแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธออย่างรู้กันกับขุนพลทันที

"คะน้า...พวกฉันชอบแกจริง ๆ นะ" ไทม์ส่งเสียงออดอ้อนทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าไม่ต่างจากขุนพล คนถูกอ้อนที่ได้ยินแบบนั้นเลยเผลอก้มลงมอง

"กรี๊ด! พวกแกบ้าไปแล้วเหรอ! ไปใส่เสื้อผ้าสิจะมาโชว์อยู่ทำไม!" เธอรีบไล่พวกเขาไปใส่เสื้อผ้าเพราะท่อนเอ็นของพวกเขาที่ก่อนหน้านี้เห็นมันหลับไปกับเจ้าของแล้ว หากแต่ตอนนี้มันกลับแข็งทื่อตั้งชี้โด่โชว์เธออยู่

"ยังไม่อยากใส่อะ แบบนี้ก็เย็นสบายดี" ไทม์บอกยิ้ม ๆ ซึ่งขุนพลก็ยิ้มไปกับเพื่อนหน้าตาเฉยและไม่สะทกสะท้านใด ๆ

"แกจะบ้าเหรอ! แต่ช่างเถอะ ถ้ามันเย็นดีนักก็เชิญเปลือยไปเถอะ" ว่าแล้วคะน้าก็รีบผลักพวกเขาออก ก่อนจะลากสังขารตัวเองลงจากเตียงหวังจะตรงไปที่ห้องน้ำ แต่ขาสั่น ๆ เพราะความระบมก็ทำให้เธอล้มแหมะลงกับพื้นทันที

"หึ โดนไปขนาดนั้นยังจะอวดดีอีกนะ" ขุนพลกระตุกยิ้มเย้ยเธอทั้งที่ยังนั่งอยู่บนเตียง ส่วนไทม์นั้นรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วพยุงเธอขึ้น

"ไม่ต้องมายุ่ง! ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกแกไง" เธอสะบัดมือออกจากไทม์แล้วหันไปมองขุนพลอย่างเคือง ๆ

"ก็บอกแล้วไงว่ามันห้ามไม่ได้เพราะพวกฉันชอบแก" ขุนพลย้ำอีกครั้ง

"ละ เลิกพูดสักทีได้ไหมฉันไม่อยากฟัง"

"ไม่อยากฟังก็ต้องฟังคะน้า ไหน ๆ แกก็เลิกกับไอ้เอสแล้ว และพวกเราก็เป็นของกันและกันแล้ว ถ้างั้นพวกฉัน...ขอจีบแกได้ไหม" คราวนี้ขุนพลมองเธออย่างจริงจังพร้อมกับลงจากเตียงแล้วเดินมาเผชิญหน้ากับเธอ หากแต่คนฟังกลับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ส่วนไทม์นั้นก็รีบเดินมายืนข้างขุนพลทันที

"ใช่ ขอโอกาสให้พวกฉันจีบแกได้ไหมคะน้า ไหน ๆ ความสัมพันธ์ของเรามันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว" ไทม์รีบเสริม หากแต่คราวนี้คนที่ได้ฟังยิ่งอึ้งไปกันใหญ่

จะไม่ให้อึ้งได้ยังไง ในเมื่อเธอเพิ่งเสียตัวให้พวกเขา แถมยังเพิ่งถูกสารภาพว่าชอบอีก แล้วพวกเขายังจะมาขอจีบเธออีกเหรอ คนเดียวไม่พอ นี่ทั้งสองคนอีกด้วย

"ตะ แต่ฉันเพิ่งเลิกกับเอสมานะ พวกแกไม่คิดอะไรเลยเหรอ" เธอมองทั้งสองอย่างไม่เข้าใจและไม่รู้จะทำยังไงดี

"คิดสิ คิดว่าอยากจีบแกไง" ขุนพลกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

"แต่ฉัน...ฉันคิดกับพวกแกแค่เพื่อนจริง ๆ นะ"

"งั้นลองคิดใหม่ไม่ได้เหรอ" คราวนี้เป็นไทม์ที่มองเธออย่างเว้าวอน

"แต่ฉัน..."

"อย่าคิดจะปฏิเสธนะ เพราะถ้าแกปฏิเสธ พวกฉันจะเอาแกจนกว่า...แกจะยอมให้พวกฉันจีบ"

"วะ ว่าไงนะ" คะน้ามองขุนพลอย่างอึ้ง ๆ กับสิ่งที่เขาพูดมา

"ไอ้ขุนมันบอกว่า ถ้าแกไม่ยอมให้พวกฉันจีบ พวกฉันจะเอาแกจนกว่าแกจะยอม" ไทม์อธิบายโดยเน้นคำว่าเอาอย่างชัดถ้อยชัดคำ หากแต่คราวนี้คนฟังกลับยิ่งอึ้งมากกว่าเดิม

"นะ นี่พวกแก...จะทำจริง ๆ เหรอ" คะน้าถามและมองพวกเขาสลับไปมา ขณะที่เรียวขาเล็กก็ก้าวถอยหลังไปอย่างกลัว ๆ ซึ่งสองหนุ่มก็ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาหาเธอเช่นกัน

"หึ ก็ใช่ไง ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองปฏิเสธดูสิ" ขุนพลตอบพลางกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"พะ พวกแกนี่มัน ทำไมเป็นคนแบบนี้ฮะ!" คะน้าตะโกนใส่พวกเขาอย่างเหลืออดเพราะไม่คิดว่าเพื่อนชายทั้งสองจะกลายเป็นคนแบบนี้

เพราะไทม์กับขุนพลที่เธอรู้จัก ทั้งแสนดีและเข้าใจเธอทุกอย่าง หากแต่ตอนนี้ร่างสูงที่กำลังเดินต้อนเธอใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทั้งสอง ราวกับคนละคนที่เธอรู้จักเลย

"พวกฉันก็เป็นแบบนี้แหละคะน้า แต่แกเพิ่งเคยเห็น และจากนี้แกจะได้เห็นทุกวันเลย" ไทม์บอกพลางยักคิ้วอย่างกวน ๆ

"มะ ไม่นะ ถอยไปนะ! อย่าเข้ามา อ๊ะ!" คนถูกไล่ต้อนตะโกนห้ามอีกครั้ง หากแต่คราวนี้เธอถอยหลังเร็วจนเหยียบผ้าห่มที่คลุมร่างกายเอาไว้เข้าเลยหงายหลังไป

พึบ!

แต่ก่อนที่เธอจะหงายลงไปแล้วหัวฟาดพื้น ขุนพลก็รีบปรี่ตัวเข้ามาแล้วใช้ท่อนแขนแกร่งช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มได้ทันพอดี

"เกือบไปแล้วไหมล่ะ" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่ไทม์ก็รีบเข้ามาดูเธอใกล้ ๆ ทันทีด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะถามอย่างรู้สึกผิด

"นี่แกกลัวพวกฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

"กะ ก็็ใช่ไง พวกแกบอกเองว่าจะ...เอาฉันถ้าฉันไม่ยอม" คะน้าตอบพลางหลบตา

"แกไม่อยากให้พวกฉันจีบขนาดนั้นเลยเหรอ" คราวนี้เป็นขุนพลที่ถามเสียงแผ่วเบา

"ใช่...ก็ฉันบอกแล้วว่าคิดกับพวกแกแค่เพื่อน" เธอตอบทั้งที่ยังหลบตาเขาอยู่

ขุนพลจึงเงยหน้ามองไทม์อย่างขอความเห็นว่าจะเอาไงต่อดี ไทม์จึงตัดสินใจพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป

"งั้นฟังก่อนได้ไหมคะน้า พวกฉันแค่ขอจีบเองนะ ถ้าจีบแล้วแกไม่ชอบพวกเราก็จะถอย แต่ถ้าพวกฉันจีบแล้วแกชอบฉันหรือชอบไอ้ขุนแค่คนเดียว คนที่เป็นฝ่ายไม่ถูกชอบก็จะถอยไปเอง แต่ถ้าแกชอบพวกฉันทั้งสอง พวกฉันก็ยินยอมที่จะใช้ชีวิตแบบคนรักไปด้วยกันกับแก แบบนี้แกโอเคไหม ตกลงรึเปล่า"

"แต่ฉัน..."

"ยังปฏิเสธอีกเหรอ" คะน้ากำลังจะบอกอีกครั้งว่าเธอคิดกับพวกเขาแค่เพื่อนจริง ๆ แต่ขุนพลก็จ้องเธออย่างข่มขู่

"แล้วถ้าฉันปฏิเสธ พวกแกยังจะ...อะ เอาฉันอยู่ไหม"

"หึ เอาสิ" ขุนพลตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

"นี่!"

"หึ ๆ ก็ลองตอบดูสิ จะได้รู้ไง" เขาเลิกคิ้วท้าทาย คะน้าเลยตอบไปเสียงตะกุกตะกัก

"มะ ไม่"

"งั้นก็เตรียมตัวแหกอีกรอบได้เลย! ไปไอ้ไทม์!" ว่าแล้วขุนพลก็แกล้งด้วยการรีบพาเธอไปที่เตียงทันที โดยที่มีไทม์ตามมาติด ๆ ทำเอาร่างบางต้องรีบกลับคำอย่างรวดเร็ว

"ก็ได้ ๆ ! อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ" ว่าแล้วมือบางก็รีบดันแผงอกของขุนพลไว้เมื่อเขาวางเธอลงที่เตียงแล้วรีบขึ้นมาคร่อมเธอไว้ และเมื่อได้คำตอบขุนพลก็รีบหันไปมองหน้าไทม์ที่ตามขึ้นเตียงมาแล้วยิ้มพร้อมกันอย่างดีใจ ก่อนที่สองหนุ่มจะยกกำปั้นขึ้นชนกันต่อหน้าของคะน้า

"เยสสส!"

"อย่าเพิ่งดีใจไป ฉันยอมให้จีบก็จริง แต่มีข้อแม้ว่าพวกแกห้ามทำแบบนั้นกับฉันอีกเด็ดขาดเลยนะ" คะน้ายื่นคำขาด สองหนุ่มเลยชะงักและเงียบไป ก่อนจะหันไปมองหน้ากันอย่างขอความเห็น สุดท้ายไทม์เลยพยักหน้าอย่างจำใจ ขุนพลที่เห็นแบบนั้นเลยต้องยอมตกลงเช่นกัน

"หึ ก็ได้ ตามนั้น" ขุนพลกระตุกยิ้มก่อนจะตอบเธอ

"งั้นก็รีบถอยออกไปสักทีสิ ฉะ ฉันจะไปใส่เสื้อผ้า" คะน้าบอกอีกครั้งพลางหันหน้าหลบท่อนเอ็นทั้งสองท่อนของไทม์กับขุนพลที่ตั้งโด่อยู่ตรงหน้าเธอ

"หึ ก็ได้ ว่าแต่แกเถอะ จากนี้ไปก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย" ขุนพลกระตุกยิ้มก่อนจะยอมผละตัวออกจากเธอ ขณะที่ไทม์นั้นรีบลงไปหยิบเสื้อผ้ามายื่นให้แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

"รีบใส่นะ ระวังพวกฉันจะทนไม่ไหว"

"พะ พวกแกนี่มัน! ฉันเพิ่งบอกไปเมื่อกี้เองนะว่าห้าม!" คะน้าอยากจะต่อว่าพวกเขาให้มากกว่านี้ แต่พอเห็นท่อนเอ็นของไทม์และขุนพลที่ยังไม่ยอมสงบลงเลยเธอเลยต้องรีบบอกพวกเขาไป

"หันหลังไปเลยนะ มองอยู่แบบนี้ฉันจะใส่ยังไง"

"ให้ช่วยไม่ล่ะ แต่ฉันถนัดถอดมากกว่านะ" ไทม์บอกพลางยิ้มยียวน ทำเอาคะน้าหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ต้อง! หันไปได้แล้ว!"

"หึ ๆ โอเค ๆ" ไทม์รีบรับคำและทำตามที่เธอบอกเมื่อเห็นว่าหน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึงและกลัวว่ามันจะแตกเสียก่อน

"แกล่ะขุน หันหลังไปสิ" บอกเมื่อไทม์หันแล้วแต่ขุนพลยังยืนนิ่งมองเธออยู่

"หึ ก็ได้" ขุนพลกระตุกยิ้มก่อนจะยอมหันหลังตามที่เธอบอก คะน้าเลยรีบหันมาจัดการใส่เสื้อผ้าของเธอที่ไทม์หยิบมาให้อย่างทุลักทุเลจนไม่เห็นเลยกว่าสองหนุ่มที่เธอสั่งให้หันหลังนั้นแอบหันมามองเธอเป็นระยะ ๆ จนเธอใส่เสร็จค่อยหันกลับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และเธอก็ไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เธอยอมตกลงให้พวกเขาทั้งสองคนจีบ มันจะเปลี่ยนชีวิต ความคิด และความรู้สึกของเธอไปมากแค่ไหน