5รบกวน

ช่วยรออีกหน่อยได้ไหม? คำ ๆ นี้ถูกพูดออกมาอีกแล้วและมันก็เหมือนโซ่ตรวนที่เข้ามาล่ามใจของอันดาอีกครั้ง

จะว่าไปหญิสาวคิดตัดใจจากกล้ากวีมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่เพราะยังรักอยู่มากมายเลยยังไปไหนไกลไม่ได้

“คุณอันดาครับ” เสียงเรียกพร้อมจังหวะดีดนิ้วทำให้อันดาที่เหม่อลอยไปไกลสะดุ้งและเรียกสติกลับมาได้

เธอมองเฑวินพ่อบ้านของกล้ากวีด้วยสายตามึนงงเล็กน้อยแล้วทักทายสวัสดีชายหนุ่มที่โตกว่าเธอด้วย

ความนอบน้อม ส่วนพ่อบ้านหนุ่มก็โค้งคำนับตามธรรมเนียมของคนที่ถูกฝึกมาเป็นพ่อบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณเฑวินมารับท่านประธานเหรอคะ”

“ครับ วันนี้ท่านมีนัดกับบ้านใหญ่ด่วน ผมเลยเอาเสื้อผ้ามาให้ท่านเปลี่ยนจะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับไปที่

บ้านใหญ่นะครับ”

นัดกะทันหัน แสดงว่านัดดินเนอร์ของเธอกับเขาก็จะ

ถูกเลื่อนออกไปอีกแล้วสินะ อันดาไม่ตอบอะไรกลับไป

ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อให้ถึงเวลาเลิกงานในอีกไม่

กี่นาทีข้างหน้า ส่วนเฑวินเมื่อเห็นอันดาไม่ซอกแซกถามอะไรเพิ่มเขาจึงเดินเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานบริษัท

“เฑวินช่วยเอา...”

“คุณท่านจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้แบบนี้จะดี

เหรอครับ”

“อะไรนะ”

“ผมถามท่านว่าคุณท่านจะให้ผู้หญิงที่ชื่อว่าอันดา

หลบอยู่ในเงามืดแบบนี้ต่อไปจริง ๆ เหรอครับ”

“เฑวินนี่นาย เฮ้อ อีกไม่นาน”

“อีกไม่นานจะปล่อยเธอทิ้งไปใช่ไหมครับ”

“แล้วทำไมนายถึงได้ก้าวก่ายเรื่องของฉัน ทั้งที่ปกตินายไม่เคยมายุ่งย่ามอะไร”

“คงเพราะผมสงสารเธอมั้งครับ”

กล้ากวีกัดฟัน ภายในใจก็ว้าวุ่นการที่เฑวินผู้ไม่เคยแสดงอาการใด ๆ กับใครแม้คนคนนั้นจะน่าสงสารยิ่งกว่าสิ่งที่อันดากำลังเผชิญ มันสื่อได้ดีแล้วว่าเฑวินคนนี้คงกำลังสนใจ

ในตัวของอันดา

“เฑวินไม่ว่านายกำลังคิดอะไรกับอันดา ฉันขอให้นายเลิกคิดซะ อีกอย่างฉันจะจัดการยังไงเรื่องของอันดา คนอย่างนายก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”

เฑวินหลับตาลงช้า ๆ ค่อย ๆ ข่มใจที่ร้อนระอุแล้ว

น้อมรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย เขาคงก้าวขาข้ามเส้นที่ขีดห้ามเอาไว้เยอะเกินไปแล้วสินะ

“รับทราบครับนายท่าน”

กล้ากวีรับเสื้อที่เฑวินจัดมาให้ เอาไปเปลี่ยนในห้องพักส่วนตัวที่ถูกทำซ่อนไว้ในห้องทำงาน เพื่อเอาไว้พักผ่อนกรณี

ที่เขาขับรถกลับไปนอนที่บ้านใหญ่ไม่ไหว

“มีคนเตรียมร้านอาหารและไปรับพ่แม่ฉันกับน้ำเพชรแล้วใช่ไหม”

“ครับท่าน”

“งั้นเราก็ไปกันเถอะ ฉันไม่อยากให้ทุกคนรอ”

กล้ากวีเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมชุดทางการ

ตัวใหม่ เขาไม่หันมามองอันดาเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่เลขาสาวกำลังมองมาทางเขาด้วยความรู้สึกน้อยใจ

“อันดาคุณจะกลับบ้านเลยก็ได้นะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

กล้ากวีพูดคุยกับอันดาเสร็จก็เดินออกไปเพราะตัวเขาไม่อยากฝืนยืนมองหน้าตาที่เศร้าสร้อยนั้นนาน ๆ เขารู้ดีว่าการปลอบขวัญในวันนี้พร้อมให้เธอเลือกว่าอยากไปที่ไหนแล้วสัญญาว่าจะพาไป แต่สุดท้ายเมื่อที่บ้านโทรมานัด

กินข้าวกับน้ำเพชรจึงทำให้นัดของเขาและเธอล่มลง

กล้ากวีสงสาร แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอะไรให้มากมายจริง ๆ อย่างไรนัดสำคัญก็ต้องเป็นของทางบ้านและคู่หมั้นคนสวยอยู่ดี

“คุณท่านถึงแล้วครับ”

รถยนต์สัญชาติยุโรปขับมาจนถึงร้านอาหารเจ้าดัง กล้ากวีแอบตกใจไม่น้อยที่เขานั่งนึกแต่เรื่องของอันดาจนมาถึงสถานที่นัดกินข้าว

“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ น้องนำเพชร”

“สวัสดีค่ะพี่กล้า ขอโทษด้วยนะคะทั้งที่ทำงานมาเหนื่อยแล้วแท้ ๆ แต่เพชรดันอยากกินข้าวข้างนอกจนต้องขอให้คุณพ่อคุณแม่นัดออกมาแบบนี้”

น้ำเพชรพูดอธิบายยืดยาวจนกล้ากวีรู้แล้วว่านัดกินข้าวนี้เกิดขึ้นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่คู่หมั้นคนสวยที่กล้ากวี

เริ่มหงุดหงิดในความต้องการหยุมหยิมนี้ของเธอบ้างแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ คนสวยอยากมากินพี่ก็ไม่ขัดใจ”

“ขอบคุณค่ะ”

กล้ากวีกับน้ำเพชรพูดคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟและทุกคนบนโต๊ะจะลงมือกินอาหาร

แต่แล้วบทสนาก็เกิดขึ้นอีกครั้งจนกล้ากวีชะงักไปด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน