1เพียงแค่เมียนอกสมรส

ตอนที่ 1

เพียงแค่เมียนอกสมรส

จุดเริ่มต้นของความหลอกลวง

คนหนึ่งคนการอดทนมันต้องใช้ความสามารถมากขนาดไหนและคุณต้องใช้เวลาในการรอคอยได้นานเท่าไรกัน? หนึ่งปี? สองปี? แต่ไม่ว่ายังไงสำหรับอันดา หญิงสาวธรรมดาที่คบหากับผู้ชายที่ชื่อว่ากล้ากวี มาตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นแค่

รองประธานบริษัทของครอบครัวจนตอนนี้เขาขึ้นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทแทนคนเป็นพ่อแล้วก็ยังไม่ยอมประกาศตัวว่าเธอเป็นคนรักเสียที เอาแต่บอกกับสังคมภายนอกว่าเธอคือเลขานุการส่วนตัวของเขาเท่านั้น

“คุณกวีค่ะ คือดามีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อยค่ะ”

อันดารวบช้อนวางลง ก่อนตัดสินใจเรียกกล้ากวีเพื่อบอกว่าเธอมีเรื่องอะไรบางอย่างที่อยากพูดจริงจังเสียที

“อันดานี่เรากำลังกินข้าวกันอยู่นะ ไว้กินเสร็จก่อน

ค่อยคุยก็ได้”

ส่วนกล้ากวีก็ดูเหมือนจะเดาทางออกว่า

หญิงสาวอยากคุยกับเขาเรื่องอะไร

“ไม่ค่ะ ดาอยากคุยกับคุณตอนนี้ค่ะ”

อันดารู้ดีว่าคุยหลังจากนี้ตัวของกล้ากวีก็จะหาข้ออ้างต่าง ๆ เพื่อเลี่ยงไปอีก

“อันดาอย่างอแง”

หญิงสาวถึงกับสะอึกไปกับคำว่าอย่างอแง เธอจึงเงียบเสียงลงไป พร้อมกับการหยุดกินและรอให้แฟนหนุ่มกินข้าว

ให้เสร็จแทน ส่วนสาเหตุที่เธออยากคุยกับกล้ากวีคงเป็นเพราะเธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเจ้าตัวนั่นแหละ

ที่ทำตัวดูเหมือนจะมีอะไรปิดบังเอาไว้จนเปลี่ยนไป

ฝ่ายกล้ากวีที่นั่งกินข้าวต่อโดยไม่ทันสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของอันดาเลย เขาเงยหน้าขึ้นมามองและได้เห็นว่าที่จานข้าวของแฟนสาวมันไม่ได้พร่องลงเลย หลังเธอรวบช้อนและส้อมเข้าไว้ด้วยกัน เขาฝืดคอด้วยความรู้สึกผิด

“อันดา ผมขอโทษ ขอร้องอย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้เลย”

“คุณกวีไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ”

อันดาตอบกลับอย่างตัดพ้อหน่อย ๆ คำขอโทษที่ฟังแล้วไม่ได้ออกมาจากใจ ฟังไปก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้นเลยสักนิด

“งั้นมาพูดเรื่องที่คุณอยากพูดกันดีกว่า สรุปคุณอยากคุยเรื่องอะไรกับผม”

“อันดาอยากรู้ค่ะ ว่าเมื่อไรที่เรื่องของเราจะได้เปิดเผยเมื่อไหร่คนอื่นจะรู้สักที...ว่าเราเป็นคนรักกัน”

.

.

.

.

เสียงฝนที่ตกลงมาอย่างกับพายุ มันกำลังตกลงมาพร้อมแสงของสายฟ้าที่วิ่งพาดผ่านก้อนเมฆที่มืดครึ้มพานยิ่งทำให้บรรยากาศดูเหงาและเศร้าไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยของอันดาในตอนนี้เลย

นัยน์ตาสวยปิดลงแล้วหวนนึกถึงคำตอบของคนรักที่บอกกับเธอเมื่อสองชั่วโมงก่อนด้วยความรู้สึกที่เจ็บลึกที่หัวใจ

‘รอก่อนนะคนดี อีกไม่นาน อีกไม่นานแล้วจริง ๆ’

‘อีกไม่นานของคุณ มันคือตอนไหนกัน อีกปี? สองปี หรือสิบปีกัน?’

อันดาจำสีหน้าและแววตาของกล้ากวีในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี ทันทีที่เธอถามแบบนั้นสีหน้าของเขามันดูลำบากใจ รวมถึงสายตาล่อกแล่กไม่มองเธอราวกับกำลังคิดคำพูดใด ๆ

ก็ได้ที่จะหลอกล่อให้เธอเลิกต้อนเขาเสียที

อันดาแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่ให้เขา

เห็น แล้วบอกออกไปว่า ‘ดาจะรอคุณกวีนะคะ’ นั่นละท่าทีดูโล่งใจของกล้ากวีจึงได้เผยออกมาให้เห็น มันน่าขำสิ้นดีสำหรับท่าทีแบบนั้นของคนรัก

“ดาจะรอและดาจะยังคงรอตรงนี้เสมอนะคะคุณกวี”

อีกด้านกล้ากวีได้ขับรถกลับมาถึงบ้านในเวลา

สองทุ่มครึ่ง เขายื่นกุญแจรถให้คนขับที่ยืนรอรับเอารถเข้าไปเก็บในโรงจอดและตรงนั้นที่หน้าประตูบ้านก็ได้มีหญิงสาว

คนหนึ่งยืนยิ้มต้อนรับเขากลับบ้าน หญิงสาวคนนั้นมีใบหน้าเรียวสวยรูปไข่ ดวงตากลมรีดูสวยเฉี่ยวผสมหวาน ผิวขาวผ่องตามแบบฉบับลูกคุณหนูที่ถูกดูแลผิวมาเป็นอย่างดี รูปร่างที่ดูเล็กน่าทะนุถนอม ทำให้กล้ากวีเอ็นดูเธอคนนี้อยู่ไม่น้อย

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่กล้า” ชื่อเล่นที่คนสนิท จริง ๆ เท่านั้นที่จะได้เรียก ถูกเธอคนนี้เรียกโดยไม่โดนเจ้าของชื่อดุเลยแม้แต่น้อย แสดงให้เห็นว่าเธอคนนี้มีความสำคัญอย่างไรกับท่านประธานหนุ่ม