บทที่5

เพียง(เศษ)รัก05

"โอ้ สวัสดีครับคุณภาคิน ตรงเวลาเป๊ะเลยนะครับ"

ติณณภพรีบกล่าวทักทายเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา

"ครับ"

ภาคินตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านอีกฝ่ายไปนั่งโดยไร้การเชื้อเชิญ ทำให้มือของติณณภพที่ยื่นมาหมายจะจับมือทักทายต้องค้างอยู่อย่างนั้น

"สวัสดีครับ คุณเพียงรัก"

ติณณภพหันมาสนใจสาวสวยที่ยังยืนอยู่ตรงนี้แทน

"สวัสดีค่ะ"

เพียงรักยื่นมือออกไปจับกับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ สายตาโลมเลียของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้หล่อนรีบชักมือกลับ และเหมือนว่าติณณภพก็เริ่มจะรู้ตัวเลยเอ่ยเชิญเจ้าหล่อน

"เชิญครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

หล่อนตอบรับก่อนจะเดินผ่านติณณภพแล้วไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับภาคิน ถ้าหล่อนรู้ว่าเขามีนัดกับติณณภพให้ตายยังไงหล่อนก็ไม่ยอมมา พลันความหลังครังก่อนก็แล่นเข้ามาในห้วงความคิดของหญิงสาว

"ขอบคุณมากนะคะ ที่ไว้ใจและเชื่อใจในสินค้าของบริษัทเรา ทางเราสัญญาว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยอมเซ็นสัญญาเพราะคุณเลยนะครับ คุณเพียงรัก เอ่อ…หมายถึงเพราะคุณเป็นคนช่างพูดช่างเจรจาน่ะครับ ผมชอบ"

"ถ้าผมจะชวนคุณเพียงรักทานข้าวด้วยกันก่อนกลับ คงไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

"อ…เอ่อค่ะ"

หล่อนตอบตกลงไป ยอมรับว่าตอนนั้นหล่อนเกรงใจเขาไม่น้อย

"งั้นเชิญเลยครับ"

วันนั้นหลังจากทานมื้อค่ำกับเขาเสร็จ หล่อนก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เหมือนจะบังคับตัวเองไม่ได้ มือบางที่พยายามจะกดโทรหาใครให้มาหาต้องชะงัก เมื่อติณณภพเดินเข้ามาแย่งมันไปจากมือหล่อน ตอนนั้นจึงได้รู้ว่าหล่อนโดนเข้าแล้ว!

"ค…คุณ"

"ผมเห็นคุณเหมือนจะไม่สบาย ผมจะช่วย"

ติณณภพเข้ามาโอบประคองหล่อน ใจอยากขัดขืนและผลักเขาออกไปให้ไกลแต่มือไม้ดันสวนทาง นอกจากมันจะไม่ผลักเขาแล้วมันยังเกี่ยวแขนเขาไว้แน่น

"ผมจะช่วยคุณเองครับ"

"ป…ปล่อยนะ"

"ไม่เอาน่า ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมจะช่วย!คุณเอง"

"ตุ๊บ! "

เสียงแฟ้มเอกสารฟาดลงบนโต๊ะดังขึ้น ทำให้เพียงรักสะดุ้งโหยง เมื่อหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดก็เห็นว่าภายในห้องนี้มีแค่ภาคินกับหล่อนเท่านั้น

"เอามาสิ! "

"ค…คะ"

"หยิบสัญญามา"

เขาว่าเสียงขรึม

"อ…อ๋อค่ะ"

เพียงรักหันไปหยิบสัญญาดังกล่าวออกมาจากแฟ้มในกระเป๋า

ภาคินเปิดอ่านทวนอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยบอกเลขาสาว

"ฉันมีธุระต่อ ฝากด้วยแล้วกันเหลือแค่มันเซ็นสัญญา"

เขาบอกแค่นี้ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทันใดนั้นมือบางก็เอื้อมไปจับมือเขาไว้ พร้อมกับส่งสายตาวอนขอออกไป หล่อนไม่อยากอยู่กันตามลำพังกับติณณภพ ถึงสถานที่แห่งนี้จะมีคนมากมายแต่แน่นอนว่ามี่ใครมาช่วยหล่อนแน่หากเกิดเรื่อง

"อะไร"

เขาสลัดมือออก

"รักไม่ได้เอารถมานะคะ แล้วรักจะกลับยังไง"

แถวนี้ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมืองนัก จึงไม่ค่อยมีรถรับส่ง รถประจำทาง หรือแม้แต่วินมอเตอร์ไซค์

"ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ ผมไปส่งได้"

ทันใดนั้นเสียงของติณณภพก็ดังแทรกขึ้นมาทันที ได้ยินดังนั้นภาคินก็รีบสาวเท้าเดินออกไปหาใครอีกคนที่โทรมาบอกเขาว่ารถชน