4

“ไม่ต้องมาทำเป็นสงสัย มานี่วันนี้ฉันจะลงโทษเธอที่ไปเข้าใกล้คุณพ่อฉันอีก จำไว้ถ้าทำอย่างนั้นฉันจะส่งเธอไปอยู่สาขาต่างจังหวัดของบริษัทในเครือฉัน แต่อย่าห่วงเธอยังหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันจะตามราวีเธอไม่เลิกเพราะคนอย่างเธอไว้ใจไม่ได้ ให้ออกไปเลยก็ไว้ใจไม่ได้ต้องทำแบบนี้แหละ”

“ฉันไปไม่ได้นะ ต้องดูแลพ่อ” ผ่องรำไพมองเขาอย่างขอร้องแต่ดูจากท่าทีชายหนุ่มไม่คิดรับฟังอะไรเลย สิ้นคำนั้นเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกกระชากออกจากร่างอวบอิ่ม คนโดนกระทำก้มมองตนเองอย่างสมเพชเวทนา ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้าซุกอกอิ่มตักตวงสิ่งที่เขาต้องการอย่างนุ่มนวลเพื่อให้เธอเลิกดิ้นรน แต่ผ่องรำไพกัดริมฝีปากไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะแพ้พ่ายให้ปากและมือเขา มือใหญ่ล้วงไล้เข้าในกระโปรงทรงเอสีดำลูบไล้ต้นขาขาวนวล เลิกให้สูงจนมากองที่เอวเล็ก ชั้นในตัวเล็กถูกรั้งให้เข้าในเนินเนื้อ หญิงสาวหน้าแดงซ่าน

“อย่านะ จะทำอะไร ไหนว่าจะไม่ทำอย่างนี้ อย่านะอย่าทำน้ำนะคุณทิศ”

“ได้อารมณ์ดีไหม ดีกว่าพ่อฉันใช่ไหมล่ะ แต่ฉันว่าท่านคงไม่เคยทำให้ใช่ไหม” ชายหนุ่มจับสองขาวางบนพนักเก้าอี้ กลางกายสาวกลีบอูมสีสวยปรากฏต่อสายตาจนชายหนุ่มอดใจไม่ได้อีกต่อไปก้มหน้าลงลิ้มลอง เคราบนใบหน้าชายหนุ่มทำให้น้ำใสรู้สึกเสียวซ่าน

“คนบ้ากาม ฮือ อา…อ้า ไม่นะ อย่านะ”

“ของเธอน่าลิ้มชิมจริงๆ ว่าแล้วทำไมคุณพ่อติดใจ สีสวยดีนะ ดูผิวเป็นสีน้ำผึ้งแต่ตรงนี้สีน้ำนม” ชายหนุ่มใช้ชิวหาทำให้ร่างสวยคลั่ง ส่งนิ้วเข้าสำรวจความชุ่มชื้น ความคับแน่นที่เริ่มสั่นระริก

“อย่านะฉันยังไม่เคย… อย่า ฉันกลัว” ผ่องรำไพร้องไห้ หลบสายตาคม

เวทิศยิ้มเยาะ “อย่าแสดงละครเลยคุณเลขา คิดหรือว่าจะเชื่อ ใช้มาตั้งเท่าไหร่เดี๋ยวก็รู้ ”

“ อย่ามาทำฉันนะ ฉันไม่ยอมอีกแล้ว ไอ้คนชั่ว” ร่างสวยดิ้นรน หน้าแดงซ่าน

“อย่าดิ้นน่ารีบทำภารกิจหน่อยนี่มันห้องทำงาน ฉันไม่ทำหรอกแค่ทำอยากเล่นสนุกๆ กับร่างเธอเหมือนเคยก็เท่านั้น” เวทิศยิ้มหล่อบาดใจ ก้มหน้าจูบปากอิ่มเต็มควานไล้จนหัวใจเลขาสาวล่องลอยด้วยความซ่านสยิว ความหวิวซ่านวิ่งสู่ช่องท้อง

ร่างกายสาวกำลังร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวต้องการเขาเพราะถูกโอ้โลม หญิงสาวไม่คิดตนเองจะจุดไฟติดง่ายขนาดนี้ เหมือนเขาจะรู้ปลดพันธนาการเธอทุกที่ยกร่างไปที่ผนังห้องยกขาข้างหนึ่งขึ้นส่งชิวหา นิ้วยาวเข้าสู่ความอ่อนนุ่มคับแน่น

ผ่องรำไพกรีดร้อง “โอ้ย! แน่นเจ็บอย่า เอานิ้วคุณออกไป”

เวทิศเองครางฮึมในลำคอ “แค่นิ้วก็เจ็บอย่ามาสำออยเลย”

แจ๊ะๆๆๆ

แต่ของเธอช่างคับแน่นดีจริงๆ เวทิศยอมรับในใจ

เขาไม่หยุดซ้ำทำให้เธอร้อนไปทั่วร่างกาย เวทิศเพียงอยากให้เธอปลดปล่อยความต้องการให้แต่เจอของดีน่ากินขนาดนี้ แทบอดใจไม่ไหว ทว่าใบหน้าบิดาลอยเข้ามาก็ตั้งใจแน่วแน่จะไม่แตะต้องเลขาจอมมารยา

ร่างใหญ่ส่งเธอสู่สวรรค์ก็บอกให้เธอมอบความสุขให้เขาบ้าง น้ำใสหน้าแดงดึงรั้งกระโปรงลง “น้ำทำไม่เป็น ปล่อยนะ จะไปห้องน้ำ”

“อย่ามาโกหก มานี่ มาทำให้ฉันก่อน เห็นไหมของฉันมันกำลังต้องการปลดปล่อย”

เวทิศยกร่างหอมหวนมาที่โซฟา ให้เธอนั่งข้างล่าง น้ำใสลุกขึ้นวิ่งหนีแต่โดนดึงมือไว้ให้นั่งบนตัก “รู้สึกใช่ไหมของฉันมันตื่นแล้ว” เวทิศกดร่างสวยให้ขยี้กดสะโพกผายบนหน้าขา

“ไม่…” น้ำใสพยายามลุกขึ้น ร่างกายเธอร้อนรุ่มอีกแล้ว

“อย่าให้ฉันต้องมัดเธออีก จัดการตามที่บอกซะ”

น้ำใสหลับตาปี๋เมื่อเขายกเธอลงมานั่งข้างๆ ชักเวทิศยักษ์ออกมา ชายหนุ่มบอกให้เธอคิดว่าของเขาเป็นไอติมแท่ง น้ำใสคอแห้งผาก อยากร้องไห้นัก เจอสายตาคมกริบ เธอก้มหน้าหลับตา ใช้มือทำมั่วๆ ตามที่เขาบอก

“มีเงินจ่ายแน่นอน ทำให้ดีสิ อมที่ส่วนหัวด้วย” เวทิศเหยียดยิ้ม ปากก็ร้องซี้ดด้วยความเสียว

น้ำใสอยากร้องไห้เห็นแววตานั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาหยิ่ง หญิงสาวปิดตาทำอย่างที่เขาบอกกล่าว

“ดีอย่างนั้นแหละคุณเลขา โอ้…อา ปากเธอ ลิ้นเธอใช้ได้”

เวทิศพอใจสั่งทุกอย่างตามที่ปรารถนา ไม่นานปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากเลขาคนสวย “เลียให้หมด” เธอทำหน้าตกใจมองเขาโกรธๆ งงๆ ชายหนุ่มชักสงสัยแกล้งไม่รู้จริงๆ หรือว่าอะไรกันแน่นะแม่เลขาของเขา แต่ก็พอใจที่เธอเลียทำความสะอาดน้องชายเขาจนหมดจด

เธอเดินเข้าห้องน้ำมือใหญ่ตีก้นแน่นหนึ่งทีก่อนหัวเราะร่า น้ำใสหน้ายู่

เจ้านายบ้า เป็นโรคบ้ากามแน่ๆ

เสื้อเชิ้ตตัวใหม่ถูกส่งเข้าในห้องน้ำผ่องรำไพไม่อยากรับมาใส่แต่ถ้าไม่รับจะใส่อะไรออกไปตัวเดิมเลอะหมดแล้ว สวมเสื้อไปก็น้ำตาซึม แบบนี้คนสนิทเขาก็คงรู้แล้วว่าเธอทำอะไรกับเขาในห้องนี้ เธอกลายเป็นที่ระบายอารมณ์คนโรคจิต หญิงสาวเช็ดหน้าด้วยน้ำเย็นหลายๆ ครั้ง ความภาคภูมิใจหายไปไม่เหลือแม้เศษเสี้ยว

“กลับบ้านไปก่อนได้วันนี้” หน้าประตูเจ้านายบอกว่ากลับบ้านไปได้คงเพราะหน้าตาเธอดูออกว่าผ่านการร้องไห้มา หญิงสาวหยิบกระเป๋าหยิบแป้งผับเพื่อปกปิดดวงตาตนเอง

ใครๆ คงคิดว่าเธอไม่สบายใจเรื่องพ่อ เพื่อนที่ทำงานต่างรู้ว่าพ่อเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ หญิงสาวโล่งใจที่ใครๆ คงไม่คิดว่าท่านรองจะสนใจผู้หญิงเชยๆ อย่างเธอจนข่มเหง ทำบ้าบอกับร่างกายกันถึงในห้องทำงาน

หน้าตาค่อยดูได้แม้ส่วนล่างกลางกายจะรู้สึกระบมแปลกๆ ต่างจากทุกๆ วันก็ตาม ผ่องรำไพพยายามเดินให้ปกติแต่เมื่อเปิดประตูได้ยินเสียงแววดาวเข้ามาก่อนประตูจะเปิด ผ่องรำไพปิดประตูลงด้วยใจที่ระทึก

“ทิศคิดถึงจัง” ดาราสาวเสียงหวาน

จ๊วบ!” ทั้งสองคงกำลังจูบกัน ผ่องรำไพพิงผนังห้องน้ำอย่างหมดแรง นี่เธอต้องอยู่ในห้องน้ำจนเขาทั้งสองเสร็จสมอารมณ์ใคร่กันหรือเปล่า คิดเช่นนั้นมือบางก็ยกขึ้นปิดหู แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ในใจคิดสับสนวุ่นวายไปหมด

“ไปข้างนอกกันเถอะวันนี้ผมจะพาคุณไปพักคอนโดที่พัทยาไหนว่าอยากไป” เสียงจอมเพลย์บอยเอาใจดาราสาว มีเสียงหัวเราะ “จริงนะคะ น่ารักแบบนี้จะตอบแทนให้ทิศหมดเรี่ยวแรงเลยคอยดู”

ผ่องรำไพหน้าซีด ใจหน่วงๆ ชอบกล เสียงประตูปิดลงพักใหญ่ หญิงสาวจึงเดินออกจากห้องอย่างหมดเรี่ยวแรง

นานหลายนาทีผ่องรำไพนั่งเหม่อหน้าป้ายรถเมล์ อยากให้เรื่องเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ร่างกายซึ่งผิดปกติ ภาพที่เขาปรนเปรอความสุขให้กันฝังใจเหลือเกิน สิ่งที่เธอทำอีกล่ะ… น้ำตาก็พาลไหลออกมาอีกด้วยความละอายใจ หญิงสาวออกเดินจากป้ายรถเมล์ยังไม่อยากกลับบ้านอยากเดินไปเรื่อยๆ ถึงสวนสาธารณะผ่องรำไพตัดสินใจเดินไปทรุดนั่งใต้ต้นไม้ใกล้สระน้ำกว้าง ใจเลื่อนลอยถึงภาพเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นในห้องทำงานไม่หยุดหย่อน

เงิน เงิน ท่องไว้ น้ำตาที่คอยแต่จะไหลจึงไม่ได้ไหลออกมา หญิงสาวชันเข่าซบหน้าตนเองพักสมองที่สับสนวุ่นวายและแสนจะเครียด