2

“ไม่นะ…อื้อ…” ผ่องรำไพส่ายหน้า ดิ้นรนหนีแต่เมื่อปากซึ่งดูดกัดเม้มหยอกล้อ แลบเลียอกอิ่มตึง ความตกใจเปลี่ยนเป็นความซาบซ่านที่ซึมทุกอณูเนื้อขึ้นเรื่อยๆ เนื้อสาวซึ่งไม่เคยต้องมือชายใดเต้นระริกเมื่อโดนโอ้โลม เขากำลังทำให้เธอหัวหมุน หมดเรี่ยวแรงต้านทาน ได้แต่ร่ำร้อง “คุณทิศอย่า อื้อ ไม่นะ”

แต่ชายหนุ่มซึ่งกำลังมีอารมณ์พลุกพล่านไม่รับฟัง จับร่างสวยไปยังเตียงนอน มัดสองมือไว้กับเตียง ขาสองข้างก็เช่นกัน

“ฉันไม่โหดร้ายกับเธอหรอกแค่อยากสำรวจร่างสวยๆ ที่ทำคนแก่หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเท่านั้น”

ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมร่างสวยบีบเคล้นความอวบอิ่มเต่งตึงที่ล้นฝ่ามือ น้ำใสส่ายหน้า “อย่า อื้อ”

เวทิศก้มหน้าดูดกัดเต้าทรวงซึ่งใหญ่เกินตัวจนเป็นรอยเต็มไปหมด ลงมาสู่หน้าท้องเลียจนเป็นทางน้ำลาย น้ำใสตัวสั่นก้มมองดูการกระทำนั้น

ลูกชายคุณศิวา ผู้ชายบ้าโรคจิต

เมื่อเขาเอานิ้วบี้ยอดปุ่มสีสวยกลางกาย น้ำใสลืมทุกอย่างบิดตัวเร่าๆ น้ำใสๆ ในกลีบสีสวยไหลรินจนชุ่มกางเกงตัวเล็ก

“ร้องออกมาเลยว่าต้องการ ไม่ต้องเม้มปากปิดเสียง” เวทิศบี้หัวนมสีสวยให้เธอทำตามที่เขาต้องการ

“อ้า อื้อ ซี้ด…คุณทำอะไรกับของฉัน อย่านะ โรคจิต”

“แบบนี้ไง สำรวจของเธอหน่อย” เวทิศดันนิ้วยาวเข้าไปในทางคับแน่น

“โอ้ว…ไม่อย่า” น้ำใสส่ายหน้าเส้นผมยุ่ง

“อย่าแค่นิ้วเดียวใช่ไหม” เวทิศดันไปอีกนิ้ว ความคับแน่นทำให้เขาแทบบ้า เจ้าน้องชายก็ผงกหัวอยู่ในชุดคลุมเวทิศเลิกเล่นด้วยนิ้ว เอาของเล่นที่เตรียมมาทำให้เลขาสาวครวญครางต่อ

“นั่นมัน” น้ำใสตกใจ

“เคยใช้หรือเปล่า” เวทิศกดสวิต เซ็กทอยสั่นสะเทือนชายหนุ่มกดที่ติ่งสีสวย น้ำใสครางจนน้ำตาไหล เธอกำลังต้องการบางอย่าง ดูเหมือนเจ้านายโรคจิตจะรู้ ถูไถของเธอจนเปียกชุ่ม เพียงเท่านั้นน้ำใสก็ถึงสวรรค์ชั้นฟ้าเผลอกรีดลั่นห้อง

“อ้า…อื้อ”

เวทิศยกแก้วไวท์ขึ้นจิบ สืบเท้าเข้าไปใกล้เตียงนอนใหญ่ นัยน์ตาสีสนิมขนตาดกหนามองร่างอวบอิ่มที่นอนตะแคงกลั้นสะอื้น “จะร้องทำไมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย หรือเสียใจที่ไม่ได้ทำ”

“ทำแบบนี้ทำไม” เสียงสะอื้นฮักยังสงสัย

“เก็บไว้ดู ถ้าเธอเข้าใกล้คุณพ่อฉันอีกเมื่อไหร่โดนแน่ ไม่ใช่สิดังแน่”

“ฉันไม่เคยมีอะไรกับท่านนะคุณกำลังเข้าใจผิด ฟังฉันบ้าง” เธอยังพยายามอธิบาย ถ้าเป็นเรื่องนี้บ้าบอที่สุด

“คุณพ่อเซ็นเช็คให้ไปกี่ครั้งฉันรู้อย่ามาแก้ตัว” เวทิศเบี่ยงหน้าจากร่างสวย

ติด ติด ติด มือถือบนโต๊ะใกล้เตียงดังขึ้นหนุ่มนักรักเบนสายตาจากหน้าอกอิ่มที่มีร่องรอยปาก มือ ตน ซึ่งโผล่พ้นผ้าห่มอยู่ ปลายสายเป็นเลขารู้ใจก็เดินไปเปิดประตู ได้ของที่ต้องการก็ปิดประตูก้าวเดินกลับมาที่เตียง…

ในตอนนั้นผ่องรำไพรีบลุกขึ้นจากเตียงแต่ก่อนได้เข้าห้องน้ำเจ้าของห้องเข้ามาเสียก่อนหญิงสาวจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาเกลียดชัง

เขา ผู้ชายสารเลว เสียใจเหลือเกินที่เคยชื่นชม แอบมองเสมอว่าเขาเป็นผู้ชายที่เก่งกาจด้านการงาน หน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตร ตอนนี้ทุกอย่างในใจมลายไปหมดสิ้น

นายเวทิศ เขามันซาตาน โรคจิต

คว้าชุดคลุมของเขา ปกปิดร่างกายแน่น เธอจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“จะไปไหน” เสียงเข้มหยุดเธอไว้ไม่ได้ ผ่องรำไพยังเดินต่อไป คว้าหยิบชุดทำงานขาดๆ ขึ้นมา เดินเข้าห้องน้ำ

“แม่เลขาตัวน้อย นมใญ่ฉันถามว่าจะไปไหน นี่เสื้อผ้าเอาไป” ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเชิดใส่เขาแบบนี้แม้เพียงคนเดียว เวทิศไม่ขอทน เข้าไปกระชากมือเล็กไว้

“พูดบ้า ฉันขอลาออกจากการเป็นเลขาของคุณ ตั้งแต่วินาทีนี้” ผ่องรำไพเม้มริมฝีปาก คนฟังอาจจะรอคำนี้อยู่ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ และไม่อยากรู้อะไรอีก ตอนนี้ขอไปให้พ้นจากห้องนี้เท่านั้น

เวทิศนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ “เธอแน่ใจที่พูดนะ ไม่ใช่ทำตัวให้น่าสงสารแล้วไปฟ้องคุณพ่อล่ะแม่เลขา”

ดวงตาแดงช้ำจ้องใบหน้าคมคาย “คุณต้องการแบบนี้หรือ ต้องการให้ฉันไปจากที่นี่ แล้วทำไมต้องทำอย่างนี้ มาพูดกันตรงๆ ไม่ได้หรือไงหรือทุกคนที่คุณอยากไล่ให้ห่างครอบครัวที่วิเศษเลอเลิศคุณต้องทำแบบนี้ทั้งนั้น คนบ้า โรคจิต”

“ในเมื่ออยากให้พูดก็จะสนองความต้องการนะคุณเลขา ใช่ ฉันแค่ต้องการจับเธอให้ห่างคุณพ่อ เธอฉ้อเลาะท่านเก่งมาก เข้ามาทำงานได้ไม่นานคุณพ่อก็ขอหย่ากับคุณแม่ เธอมันร่านคิดจะจับผู้ชายรวยๆ แม้แก่คราวพ่อก็ไม่สนใจ”

“เป็นเรื่องบ้าบอที่สุด คุณไปฟังใครมา ฉันกับท่านประธานไม่มีอะไรกันนะ บอกแล้วไงไม่มี” เสียงแหบเครือ ป้ายน้ำตาออกจากแก้ม

“อย่ามาเสียเวลาโกหก” เวทิศหน้าบึ้ง “เอ้านี่เสื้อผ้าจะเอาไม่เอาหรือจะใส่เสื้อขาดๆ ออกจากที่นี่ก็ตามใจ”

เผี๊ยะ! ” ผ่องรำไพโกรธตบหน้าเวทิศจนเป็นรอยนิ้วมือ ก่อนกระชากเสื้อผ้าจากมือเขามา

“ยายเลขาเฉิ่มกล้าตบฉันเหรอ” เวทิศตะลึงกัดฟันกรอดดึงมือเล็กจนร่างอวบเซเข้าหาอกกว้าง หญิงสาวดิ้นรนทุบตีชายหนุ่มกอดรัดแน่น อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยไปง่ายๆ ถ้าอวดดีขนาดนี้

“ปล่อยนะ ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ฉันจะไปฟ้องพ่อคุณ คุณต้องโดนดีแน่”

“แม่เลขา พูดผิดพูดใหม่ได้นะฉันมีหลักฐานเด็ด ถ้าเธอกล้าพูดก็เอาเลย”

ผ่องรำไพนิ่งอึ้ง เอี้ยวหน้ามองวงหน้าหยิ่งยโส เขาหลิ่วตาอย่างเป็นต่อรู้สึกโมโหก้มลงกัดแขนก้ามปูจนจมเขี้ยว

“โอ้ย! ยายเลขา” เวทิศคำรามจับร่างเล็กโยนขึ้นเตียงที่ยับย่น น้ำรักหญิงสาวเต็มที่นอน ก่อนขึ้นทาบทับไม่ให้เธอวิ่งหนี

“ปล่อยฉันนะจะทำอะไรอีก ถ้าคุณรังแกฉันขึ้นมา ต้อง รับผิดชอบฉันด้วยการแต่งงานรู้ไว้ซะ ต้องแต่งงานเท่านั้น”

เวทิศหัวคิ้วแทบชนกันก่อนจะหัวเราะ “หวังสูงจริงๆ พ่อก็ได้ ถ้าเป็นลูกยิ่งดีสินะ ถ้าผู้หญิงทุกคนที่แค่ฉันเล่นสนุกกับเรือนร่างเจ้าหล่อนต้องการแบบนั้นแล้วฉันยอมป่านนี้มีเมียเต็มบ้านแบบท่านเจ้าคุณสมัยก่อนไปแล้ว ”

ผ่องรำไพหน้าชา สมเพชตนเองจนใจเต้นเร็วผิดปกติ ไม่เคยคิดชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้

“เงียบทำไม เอาเถอะน่าอย่าหวังไกลยังไงฉันจะไม่ให้เธอตกงานตอนนี้”

“ฉันไม่คิดอยู่กับคนแบบคุณ โรคจิต”

“ฉันเป็นยังไงมีแต่สาวๆ อยากโผเข้าหาทั้งนั้น อย่ามาสร้างภาพเป็นสาวหัวโบราณ ฉันรู้ทันเธอหมดแล้ว เมื่อครู่ยังครวญครางขอให้ฉันทำให้เธอมีความสุขอยู่เลย ฮ่า ฮ่า”

“ไอ้บ้า” น้ำใสเจ็บใจหน้าแดงก่ำ “ไม่เชื่อก็ตามใจเชิญหลงตัวเองไปเถอะ” เธอดิ้นหนี

“อย่าเล่นตัวน่า อย่ามาปากแข็ง” เวทิศยิ้มหยันไม่เชื่อที่เลขาสาวพูดไล้มือคลึงอกอวบจนล้นมือ “ถ้ายังยืนยันคราวนี้จะโดนดีกว่าเดิมนะ”

“ไม่นะ ไม่เอาแล้ว” ร่างอวบดิ้นรนจนผ้าที่ปกปิดร่างกายไว้หลุดลุ่ย

เวทิศชักโมโหโดนขัดใจ “อย่าให้มากนักนะ ฉันไม่เคยทนใครได้นานๆ”

“ก็ไม่ต้องทน ฉันขยะแขยงคุณ ขยะแขยงมือคุณปล่อยนะ เอาออกไป”

“อวดดี คิดเหรอว่าจะเชื่อ สายตาเธอมันฟ้องว่าไม่ได้คิดอย่างที่พูด”

นั่นมันเมื่อก่อน ใจข้างในผ่องรำไพตะโกน

“ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ และจะทำอะไรฉันได้ ต่อไปฉันก็ไม่ทำงานกับคนบ้ากามอย่างคุณแล้ว”

เวทิศนิ่งไป คิดหรือว่าจะชนะเขาได้

“ไม่ก็ได้ คิดหรือว่าอยากแตะต้องเธอนักแม่คุณ แต่บอกอีกครั้งเธอต้องไม่คิดลาออกไปไหนต้องอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะพอใจจะให้ไปเอง จะคอยดูพฤติกรรมเธอได้ง่ายหน่อย”

คนใต้ร่างแน่นิ่งไป “ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง และฉันไม่ใช่นักโทษคุณนะจะมาสั่งโน่นนี่ ไม่ใช่นางบำเรอคุณ ถ้าฉันไม่อยากทน ก็จะไป” ผ่องรำไพพูดทั้งที่ในใจเต้นระรัวเพราะกลัวคนตรงหน้า

“ถ้ายังดื้อเธอจะได้เป็นนางแบบในโลกออนไลน์แน่ๆ อยากเอาแบบนั้นไหม”

ผ่องรำไพน้ำตาไหลริน เธอหมดหนทางไปแล้ว หันเห็นกล้องในห้องสองตัว เข้าใจได้ไม่ยาก นี่วันอะไรกัน เคยทำอะไรผู้ชายคนนี้ ทำลายครอบครัวเขาเธอไม่เคยทำ เขาไปเอาข่าวพวกนี้มาจากไหน โดนข่มขู่แบบนี้จะทำอย่างไรดี ส่วนเรื่องเงินเธอก็ทำงานใช้ท่านประธานทุกเดือน ไม่ได้ไปโกงมาแม้แต่บาทเดียว

“ว่าไง” ร่างสูงมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาแดงก่ำถามเสียงขรึม

“ฉันเกลียดคุณ คุณเบล็กเมย์ฉัน ไม่รับฟังเหตุผล” ดวงตาเจ็บซ้ำจ้องใบหน้าคมคร้าม

“ฉันเบื่อที่ผู้หญิงชอบบอกว่า ‘รัก’ ฟังคำที่ต่างออกไปแบบนี้รู้สึกดีจริง” เวทิศยิ้มร้าย ไม่ยี่หระกับคำพูดของร่างอวบอิ่ม ผ่องรำไพตัวสั่นด้วยความโกรธ ดิ้นสุดแรงผลักร่างใหญ่ให้ห่างวิ่งเข้าห้องน้ำ

เวทิศหัวเราะ ทำไมวันนี้เขามีความสุขมากกว่าเกิดอารมณ์เครียดอย่างที่ควรจะเป็นจังเลยนะที่ได้เจอเลขาบิดาคนนี้ใกล้ๆ เห็นมานาน เธอชอบหลบตาเสมอ คนมีความผิดก็แบบนี้ เวทิศส่ายหน้า เดินออกไปยืนนอกระเบียงดูดบุหรี่แรงๆ