บทที่ 3

รถยนต์สีแดงสดขับเข้ามาจอดภายในบริเวณลานจอดรถของสถานีโทรทัศน์ยอดฮิตช่องหนึ่งของประเทศด้วยความเร็วปกติ ทว่าเจ้าของรถยนต์คันสวยกลับมีอาการยิ้มไม่หุบจนเหงือกแทบแห้งมาตลอดทาง

และสาเหตุที่ทำให้เธออารมณ์ดีแบบที่เรียกได้ว่าเอาช้างทั้งโขลงมาฉุดก็ฉุดไม่อยู่นั้นก็เป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบสี่สิบห้าปีของบริษัท

แน่นอนว่าผู้ช่วยผู้กำกับมือฉมังที่ทำงานได้อย่างดีเยี่ยมจนละครได้รับรางวัลมานักต่อนักแล้วอย่างเธอ จะต้องได้รับโบนัสก้อนโตกลับไปนอนกอดที่บ้านเหมือนปีที่ผ่านมาอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ยิ้มรอได้ยังไงไหวล่ะ

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งในชุดราตรีสีดำขลับจากห้องเสื้อแบรนด์ดังก้าวขาลงมาจากรถยนต์สีแสบตาพร้อมกับกระเช้าซุปไก่สกัดสำหรับผู้บริหารช่องที่เธอเคารพนับถือ และกระเป๋าคลัชยี่ห้อชาแนลคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่คนในงานจะต้องมองกันตาเป็นมันอย่างแน่นอน

"อ้าว สวัสดีค่ะพี่ตาต้า พึ่งมาถึงงานหรอคะ"

โปรดิวเซอร์รุ่นน้องประจำกองถ่ายที่ร่วมงานกันมานับไม่ถ้วนเอ่ยทักทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามาในลิฟต์ ก่อนจะยกนิ้วชื่นชมการแต่งตัวของคนตรงหน้าอย่างรู้กัน

"เริ่ดมากแม่"

"แกก็เหมือนกัน" ศรุตาเอ่ยชมคนข้างตัว แล้วสองสาวจึงประสานเสียงหัวเราะกันอย่างถูกอกถูกใจ

เอ่อ... ไม่มีใครชมก็ชมกันเองอะเนอะ

สองร่างเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกัน แต่อรวราห์ขอตัวไปรวมกลุ่มกับเพื่อนของตนในห้องอาหาร คนที่ตั้งใจจะไปมอบกระเช้าซุปไก่ให้ผู้บริหารก่อนเข้างานจึงพยักหน้าให้ แล้วเดินต่อไปยังห้องรับรองที่แยกออกไปทางปีกขวาอย่างคุ้นเคย

มือเล็กยกขึ้นมาเคาะประตูสามครั้ง แล้วเอ่ยบอกคนข้างใน

"ตาต้าเองค่ะคุณลุง"

"เข้ามาสิ"

ศรุตาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตดังมาจากข้างใน แต่เสียงนั่นไม่ใช่เสียงที่เธอคุ้นหู แถมเสียงนั่นก็ฟังดูยังหนุ่มยังแน่นกว่าเสียงของอธิป ผู้บริหารช่องตั้งเยอะ

หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แต่เจ้าของห้องที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานกลับนั่งหันหลังให้เธอเสียนี่

"หนูวางกระเช้าซุปไก่สกัดไว้บนโต๊ะนะคะ" เธอบอก

"คุณพ่อไม่ได้มา"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะหมุนเก้าอี้กลับมาสบตากับเธอด้วยสีหน้ายียวนเหมือนจงใจจะยั่วโมโห แต่ศรุตากลับเชิดหน้าขึ้น แล้วตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป

"จะรีบไปไหนล่ะ"

"หมดธุระของฉันแล้วนี่" เธอตอบ

"ไม่คิดจะฝากข้อความอะไรถึงคุณพ่อผมหน่อยหรอ"

"บอกท่านว่าตาต้าฝากกระเช้ามาให้ก็พอแล้วค่ะ" ร่างบางบอกเสียงเรียบ แล้วหันหน้ากลับไปทางประตูอีกครั้ง แต่ประตูเจ้ากรรมกลับถูกผลักเข้ามาอย่างกะทันหันเสียก่อน

"ว๊ายยย ตาเถรยายชี!"

แพรฟ้าที่ผลักประตูพรวดพราดเข้ามาร้องอุทานเสียงดังลั่น เพราะตนเกือบทำประตูฟาดหน้าผู้ช่วยคนสำคัญของตัวเองเสียแล้ว

"ตกอกตกใจหมดเลยยัยต้า พี่คิดว่าแกจะแวะไปที่ห้องอาหารก่อนซะอีก" ผู้กำกับสาวบอกและเอนศีรษะไปมองของฝากบนโต๊ะ "เอากระเช้ามาให้คุณพ่อหรอ"

"ค่ะ"