บทที่ 1. แรกจุมพิต..

สายรุ้งรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนแล้วถล่มลงมาตรงหน้าเมื่อหันขวับมาตามเสียงของผู้ชายที่ดังอยู่ใกล้ๆ หญิงสาวมองคนตรงหน้าที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมอย่างทำอะไรไม่ถูกรู้สึกแข้งขามันแข็งและถูกตรึงอยู่กับที่มือไม้ก็ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้ ได้แต่ยืนนิ่งมองเขาอยู่อย่างนั้นในขณะเดียวกันจัสตินก็มองคนตรงหน้าอย่างตะลึงงันเช่นกัน...

สายตาคมจดจ้องร่างเปลือยของคนตรงหน้านิ่งงันเหมือนไม่เคยเจอผู้หญิงเปลือยมาก่อน ร่างเล็กบางขาวลออที่สูงเพียงไหลกว้างของเขาช่างงดงามด้วยสัดส่วนที่ทำให้เขาไม่อาจถอนสายตา ดวงตากลมโตสีดำสนิทจ้องเขาอย่างตกตะลึงริมฝีปากอิ่มระเรื่อยเผยอน้อยๆ อย่างตระหนกดูน่าบดขยี้จุมพิตลงไป เรื่อยลงมาที่ลำคอระหง ทรวงอกอิ่มใหญ่เกินตัวที่มีเม็ดมณีสีชมพูสดไหวระริก เอวบางคอดกิ่วที่หากเขากุมเอวเธอด้วยมือข้างเดียวก็คงจะกุมรอบและต่ำลงไปกว่านั้น... โอ พระเจ้า... เธอน่า...

“กรี๊ดดดดด... ไอ้บ้า แกเป็นใคร ออกไปนะ อ๊ายยยยย...” ในที่สุดสายรุ้งก็หาเสียงตัวเองเจอและสติก็กลับคืนมา หญิงสาวกรีดร้องออกมาแล้วจะยกมือทาบอกและส่วนสงวนจากสายตาคมกล้า แต่มันสายไปเมื่อเขาตวัดเอวบางมาชิดร่างแกร่งโดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าของตนจะเปียกเพราะหยาดน้ำพราวจากตัวเธอ ชายหนุ่มก้มลงปิดปากระเรื่อที่ส่งเสียงกรีดร้องไว้ด้วยริมฝีปากร้อนระอุของเขา...

“อื้มมม อื๊ออออ...” สายรุ้งตกใจยิ่งกว่าในตอนแรกที่เจอหน้าผู้ชายคนนี้เสียอีก ร่างสาวชาวาบมือเท้าเย็นเฉียบราวกับว่าเธอยืนแช่น้ำแข็งอยู่แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงยิ่งกว่าก็เมื่อลิ้นร้อนๆ เข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดเร้าเรียวลิ้นเล็กๆ ของเธออย่างอุกอาจนี่ล่ะและมันทำให้เธอมึนงงควบคุมตัวเองไม่ได้ หญิงสาวคิดอย่างเบลอๆ ขณะลืมตัวเกี่ยวลิ้นพัวพันกับเขาอย่างเงอะงะแต่ก็น่ารักนักซึ่งมันทำให้จัสตินพอใจมาก มือหนาร้อนผะผ่าวเลื่อนจากบั้นเอวบางมากอบกุมทรวงสาวที่ยั่วใจของเขานับแต่แรกเห็นอย่างหลงใหลในขนาดที่ไม่ธรรมดาซ้ำยังนุ่มหยุ่นที่บอกถึงคุณภาพว่านี่คือของแท้ไม่ได้เติมแต่งซึ่งทำให้เขายิ่งพอใจปนทึ่งจัดว่าหญิงสาวตัวเล็กบอบบางอย่างเธอจะมีทรวงอกขนาดมหึมาขนาดนี้ได้...

“เธอหวานมากแม่สาวทรงโต” ชายหนุ่มพึมพำขณะที่ตวัดร่างเปียกชื้นของสายรุ้งออกไปยังเตียงกว้างก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับกดทับร่างเล็กไว้ไม่ให้ดิ้นหนีการรุกเร้าของเขาที่ทวีความเร่าร้อนมากขึ้นจนหญิงสาวรู้สึกหวาดหวั่น

“ปละ ปล่อย คุณเป็นใคร... อื้มมม...” สายรุ้งพยายามเรียกสติกลับคืนมาและพยายามนึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมหน้าคุ้นๆ แต่เธอไม่มีเวลานึกเมื่อเขาแนบริมฝีปากลงบนยอดทรวงไหวระริกของเธอแล้วดูดกลืนด้วยลีลาลิ้นที่ร้อนแรงจนเธอแอ่นแผ่นหลังขึ้นเหนือที่นอนด้วยความซ่านรัญจวนที่เธอไม่อาจจะทัดทานความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นจากลิ้นร้ายกาจของเขา ส่วนจัสตินนั้นตอนนี้เขาไม่อยากจะฟังอะไรและไม่อยากจะหยุดเชยชมเรือนร่างอรชรที่ทำให้เขาตื่นเร้าขนาดนี้ได้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาอยากจะกระโจนเข้าฝากฝังกายแกร่งในร่างของอันอบอุ่นของพวกเธอได้เท่ากับหญิงสาวนิรนามแต่ใหญ่เกินตัวคนนี้ได้เลย...

จัสตินยังคงดื่มกินทรวงอกสาวอย่างตะกละตะกรามราวไม่เคยเจอในขณะที่มือหนาทั้งสองข้างช่วยกันปลุกปั่นความเสียวรัญจวนให้กายสาว มือข้างหนึ่งฟอนเฟ้นอกอวบอีกมือก็ไล่ลงต่ำฉวัดเฉวียนเหนือเนินสาวสะพรั่งน่าหวาดเสียว และเมื่อนิ้วแกร่งแตะลงบนกลีบดอกไม้งามที่ฉ่ำเยิ้มด้วยความกระสันซ่านสายรุ้งก็เบิกตากว้างอย่างตระหนก สติที่หลุดลอยไปกลับมาเป็นปรกติความหวงแหนในความสาวที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องทำให้เธอผลักใบหน้าที่กำลังดื่มกินทรวงสาวของตนออกอย่างแรงจนคนที่กำลังเพลิดเพลินไม่ทันตั้งตัวถึงกับหน้าหงายและรู้สึกมึนงงหนักอึ้งไปทั้งศีรษะราวโลกถล่มลงมาทับร่างของเขาก่อนเขาจะรู้สึกได้เพียงความมืดมิดเท่านั้น...

ทันทีที่ร่างแกร่งล้มลงหมดสติอยู่กับที่นอนนุ่มสายรุ้งก็ผวาออกห่างร่างสูงทันทีและปล่อยรูปปั้นเซรามิกรูปม้าสีขาวที่กำลังยกเท้าขึ้นบนฟ้าราวคึกคะนองลงข้างๆ ร่างสูง หญิงสาวลนลานหาเสื้อผ้าของตนที่ถอดไว้ในห้องน้ำมาสวมใส่อย่างรวดเร็วก่อนจะออกมาดูคนตัวโตที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงพร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมาจากหน้าผากกว้าง ดวงตากลมโตกวาดมองรูปหน้าหล่อเหลาชนิดที่ทำให้ใจละลายได้ง่ายๆ นั้นอย่างพิจารณาแล้วสายตาของเธอก็พลันเบิกกว้างอย่างตกใจ...

“ตายล่ะหว่ายายรุ้ง นี่มัน...”

ดวงตาคมมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างฉุนเฉียวและรู้สึกเสียหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่หนุ่มเพลย์บอยเสเพลอย่างเขาที่เจนสนามสวาทมานักต่อนัก แต่กลับมาหมดสติคาอกหญิงสาวที่เป็นเพียงหลานสาวแม่บ้านของตน ซ้ำเธอยังทำให้เขารู้สึก ค้างเติ่ง อย่างน่าอับอายอีกด้วย สายรุ้ง เธอจะต้องชดใช้ให้ฉันอย่างสาสม ชายหนุ่มคิดอย่างหมายมาด ส่วนสายรุ้งได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง ไม่รู้สึกว่าทำเกินกว่าเหตุเพราะเขารังแกเธอก่อนนี่นาและยิ่งเขาทำเหมือนเจ้านายคนเก่าของเธอ สายรุ้งก็ยิ่งไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดที่ตีหัวเขาจนสลบ

“เธอตีหัวฉันแตก”

“ก็คุณจะ เอ่อ ลวนลามล่วงเกินฉันนี่นา ฉันก็ต้องป้องกันตัวสิ” สายรุ้งเถียงกลับด้วยภาษาอังกฤษชัดเจนจนน่าทึ่ง ถึงเธอจะดูเป็นคนเงียบๆ และเรียบร้อยในสายตาของใครๆ แต่เธอไม่ใช่คนที่จะนิ่งเงียบหากเธอถูกทำร้ายและเธอพร้อมจะสู้เสมอ คงไม่ต้องบอกกระมังว่าเธอสู้ยิบตาแค่ไหน

“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน แต่เธอเป็นเพียงแค่คนอาศัย มีสิทธิ์อะไรมาใช้ห้องของเจ้าของบ้านอาบน้ำ แม้ว่าเหตุผลของเธอมันจะน่าเห็นใจก็เถอะและฉันจำได้ว่าเธอเองก็อ่อนระทวยจนเกือบเสร็จฉันเหมือนกันล่ะน่า”

“คุณ... หยาบคาย คนเห็นแก่ได้พูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน ไม่เป็นสุภาพบุรุษสักนิด” หญิงสาวเชิดหน้าพูดอย่างไม่เกรงกลัว คนอย่างเธอแม้จะเป็นเพียงหลานสาวแม่บ้านกระจอกๆ แต่เธอไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามหรอก โดยเฉพาะพวกที่ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ที่ระบายความใคร่ อย่างคนตรงหน้าเธอตอนนี้ไง

สายรุ้งนั้นมาอยู่ช่วยงานป้าสายใจได้หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากลาออกจากงานเพราะเกิดไปเตะก้านคอเจ้านายจอมหื่นที่คิดปลุกปล้ำเธอจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงหูภรรยาของเจ้านาย จนเจ้านายของเธอถูกภรรยาซึ่งเป็นลูกสาวนักเลงโตสั่งสอนจนหยอดน้ำข้าวต้มและสายรุ้งยังได้รับเงินรางวัลที่กล้าหาญทำให้สามีของเธอสิ้นฤทธิ์และมีหลักฐานแน่นหนามัดตัวว่าเธอโดนสามีนอกใจอีกต่างหากซึ่งทำให้เธองงๆ กับครอบครัวนี้อยู่บ้างแต่ก็เบาใจที่เธอไม่ได้มีความผิดอะไรแต่เธอก็ลาออกเพื่อความสบายใจ และหากว่าเมื่อวานนี้น้ำประปาในส่วนของเรือนพักคนรับใช้ไม่ได้เสียและไม่ไหลมาหลายวันและช่างก็ยังไม่มาซ่อมเสียทีและน้ำในอ่างเก็บน้ำสำรองไม่หมด เธอก็คงไม่ได้ไปใช้ห้องน้ำในห้องของเขาและไม่รู้อะไรดลใจให้เธอเลือกห้องของเขาด้วยก็ไม่รู้ เพราะเธอทำความสะอาดห้องทุกห้องเสร็จแล้วก็มาถึงห้องของจัสตินเป็นห้องสุดท้ายเธอก็เลยคิดว่าขอใช้ห้องน้ำสุดหรูของเจ้านายที่ไม่ค่อยจะมาพักเสียทีสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะโผล่มาแบบนี้และหากป้าสายใจของเธอไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าแห่งหนึ่งช่วงนี้ เหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

จัสตินเองก็มองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาเช่นกัน สายรุ้งไม่ใช่ผู้หญิงหัวอ่อนหรืออ่อนแอเลยแม้จะดูจากภายนอกเธอเป็นเพียงผู้หญิงหน้าตาธรรมดาและไม่ได้สวยฉูดฉาดบาดตา ใบหน้าเรียวไข่นั้นเกลี้ยงเกลามีดวงตากลมโตสุกใสเท่านั้นที่สามารถทำให้คนมองเห็นว่าเธอมีดวงตาที่สวยงามจมูกเล็กๆ ไม่โด่งมากแต่น่ารักไปอีกแบบ ริมฝีปากบางอิ่มให้รสหวานล้ำอย่างที่ไม่มีหญิงสาวคนไหนเทียบ ตัวเธอก็เล็กแกร็นหากเทียบความสูงกับเขาเธอสูงเพียงไหล่กว้างของเขาเท่านั้นแต่เขารู้ดีว่าร่างเล็กๆ นี้มีสัดส่วนที่ยั่วใจแค่ไหนและเขาก็ยังรู้สึกถึงความนุ่มนวลของผิวเนื้อสาว จัสตินฉุนเฉียวตัวเองมองเธออย่างไม่พอใจ สายรุ้งเป็นผู้หญิงไม่เหมือนกับที่เขาเคยผ่านมาและที่สำคัญเธอทำให้เขาไขว้เขวอย่างน่าโมโห...

“แต่เธอมีความผิดที่ทำร้ายเจ้าของบ้าน”

“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน อีกอย่างหากผู้หญิงคนไหนเจอแบบฉันก็ต้องป้องกันตัวกันทั้งนั้น”

“ไม่ทุกคนหรอกสายรุ้งเธอก็น่าจะรู้นะว่าคนอย่างจัสติน โอคอลแนลนั้นเสน่ห์แรงแค่ไหน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากขึ้นเตียงกับฉันทั้งนั้นหรือเธอว่าไม่จริง”

“แหวะ หลงตัวเอง” หญิงสาวแอบแบะปากกับคำพูดแสนจะโอหังของเขาแม้ในใจจะคิดว่าเขาพูดถูกแล้ว เธอเองก็เกือบหลงเพริดไปกับเหมือนกัน “แล้วคุณต้องการอะไร จะให้ฉันขอโทษก็ได้ โอเคฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“หากฉันบอกความต้องการของฉันคิดว่าเธอคงชดใช้ให้ไม่ได้”

“แล้วตกลงคุณจะให้ฉันทำอย่างไร หรือต้องการอะไรก็บอกมาสิ ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณนะที่จะต้องฟังคำสั่งคุณทุกอย่างแต่ที่ฉันช่วยดูแลคุณ และพาหมอมาดูอาการคุณนั่นก็เพราะมนุษยธรรมและคุณก็เป็นเจ้านายของป้าฉันหรอกนะ” หนุ่มสาวจ้องหน้ากันด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ค่อนข้างฉุนเฉียว