ตอนที่ 2

เจ็ดปีต่อมา

แชตออนไลน์กลุ่มแก๊งแม่มด แม้ว ออ อาย และริน แก๊ง Anti-Playboy ฆ่าให้ตาย

แม้ว (รินทำโปสเตอร์ล็อตใหม่ให้หรือยัง)

ริน (ส่งไปในอีเมลแล้วย่ะ ไม่เห็นหรือ)

แม้ว (ส่งมาเมื่อไร ไม่เห็นจริงๆ)

ริน (บัดนาว)

แม้ว (ว่าแล้ว ก็เช็กอยู่นิ มายเห็น)

ออ (อายกับรินแกกลับมาจากเชียงใหม่หรือยัง)

อาย (ไม?)

ริน (กลับมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่นะ งานด่วนมาก ต้องไปที่หัวหินตั้งแต่

เช้ามืด)

ออ (อยากกินส้มตำ)

อาย (รินแกไปทำไม ไหนว่าพักร้อนอีกสองวัน)

ริน (ค่ะ พี่ต่ออะดิ เบี้ยวงาน หัวหน้าเลยให้ฉันไปลงหน้างานแทน แบบ

ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แค่ไปวัดๆ ถ่ายรูปอะไรแบบนี้แหละ)

อาย (เหรอ)

แม้ว (ออ อาย แกมาที่ร้านฉันไหม มีร้านส้มตำเปิดข้างๆ อร่อยมาก กลิ่น

ปลาร้าหอมกระจาย)

ออ (กลิ่นแรงมาถึงนี่เลย)

อาย (ปลาร้ามาจากตัวแกหรือเปล่า)

ออ (แรง...มาก ระดับนี้อาบน้ำทุกสามวันย่ะ)

อาย (555 )

แม้ว (ซกมก)

ริน (ฉันนอนก่อนนะพวกแก พรุ่งนี้ต้องขับรถไปเองตั้งแต่เช้า)

อาย (ขับรถดีๆ นะจ๊ะคนสวย ขับขี่ปลอดภัยใช้ถุงด้วย)

ริน (อีบ้า)

อาย (555 )

ออ (กู๊ดไนต์)

แม้ว (ฝันดี Zzz…)

ริน (แทงกิ้ว ไนต์...)

บนถนนกรุงเทพฯ – หัวหิน

“พี่ต่อนะพี่ต่อ ทำไมต้องทำกับน้องนุ่งอย่างนี้” รินดาบ่นไปถึงคนที่สร้างปัญหาให้กับเธอในครั้งนี้ หญิงสาวหยิบแก้วกาแฟร้อนที่วางอยู่ในช่องด้านข้างขึ้นมาดื่ม

“อ้า... ค่อยยังชั่ว ไม่งั้นตาปิด เฮ้อ...” แล้วเธอก็เปิดเพลงเสียงดังลั่น

ระยะทางไม่ใช่ปัญหา รินดาฮัมเพลงร้องคลอตามไปตลอดทาง

กริ๊ง... มือถือของเธอดังขึ้น เธอกดรับโทรศัพท์ที่ต่อบลูทูทเข้ากับลำโพง

“ถึงไหนแล้ว” เสียงพี่บอยผู้จัดการดังขึ้น

“เพิ่งจะถึงเพชรบุรีค่ะ” รินดารายงาน

“โอเค พี่ส่งแผนที่ตามไปให้แล้วนะ เข้าไปที่ไซต์งานได้เลย เก็บมาทุกรายละเอียดนะริน”

“ค่ะบอส ว่าแต่งานนี้... มีอะไรจะแบบว่า จ่ายเป็นพิเศษ คือแบบเป็นวันพักร้อน”

“เยอะนะยายริน” บอสสวนน้ำคำมาทันที เธอจึงส่งเสียงหัวเราะฮึๆ

“เอาแบบนี้ เสร็จงานนี้ฉันจะให้เธอพักยาวอีกเจ็ดวัน”

“อุ้ย บอสพูดแล้วนะ ทำไมใจดีจังเลย”

“ก็พี่เป็นคนดีไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” รินดาหัวเราะเสียงดัง

“อ้าวๆ ขับรถดีๆ นะ รีบทำงานเลยนะถ้าไปถึงแล้ว อีกอย่างไม่เกินสองทุ่มงานต้องส่งเข้าอีเมลของพี่ ถ้าผ่านก็หยุดต่อได้เลย โอเคไหม เพราะพี่จะส่งให้อีกทีมจัดการให้”

“ค่ะบอส” เธอรับปากแข็งขัน

“นี่คือคำสั่ง” รินดาได้ยินเสียงหัวเราะของเจ้านายฮึๆ ก่อนที่เขาจะวางสาย

“ยังงี้ก็มีด้วย ด่วน ด่วนที่สุด เห่อเห่อเห่อ” ปากก็บ่นไป สายตาก็จ้องมองถนน ตอนนี้มีหัวหินเป็นจุดหมาย เสียงจากจีพีเอสดังขึ้นมาเป็นระยะ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขับรถมาเองด้วยสิ

“อย่าพาหลงนะคะ” เธอต่อปากต่อคำกับเสียงที่ดังมาจากจีพีเอส

‘โครงการสีระวัฒนา’

ชื่อโครงการที่สะดุดตา ตัวใหญ่เบ้อเร่อที่ติดอยู่ตรงทางเข้า

‘คุ้นๆ’ ความคิดเกิดขึ้น รินดาเลี้ยวหัวรถเข้าไปในโครงการนั้น สำนักงานตั้งอยู่ไม่ห่างจากปากทางมากนัก

“เหนื่อยยังไง ก็ต้องเริ่มเลยใช่ไหม” เธอถามตัวเอง หยิบกระเป๋าและอุปกรณ์ที่จำเป็น และกล้องถ่ายรูปขนาดกะทัดรัดพอดีมือ ดีกว่าใช้ ไอแพดที่ใหญ่เทอะทะ ไม่ลืมสมุดโน้ต มือถือ และเธอได้หยิบนามบัตรติดมือมาหนึ่งใบ

ตื๊ด... ตื๊ด... เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า

(“รีบหน่อย เขารออยู่แล้ว”)

“ค่ะบอส” เธออ่านจบก็พูดกับมือถือทันที และส่ายหน้าเบาๆ

ขายาวๆ ของรินดาก้าวฉับๆ เข้าไปในสำนักงานข้างหน้า

“สวัสดีค่ะ ดิฉันรินดามาจาก เอสบี อินทีเรีย ค่ะ” รินดาแนะนำตัวกับประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น

“อ๋อ สวัสดีค่ะคุณรินดา คือว่า เดี๋ยวพายให้คนขับรถไปส่งที่ห้องพักตัวอย่างนะคะ บอสไปรออยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวที่เอ่ยชื่อตัวเองว่าพาย กระวีกระวาดออกมาจากเคาน์เตอร์ด้วยอาการรีบเร่ง

“มันก็ไกลน่ะค่ะ” รินดาพูดเหมือนแก้ตัว เพราะเลยเวลานัดมาแล้วกว่าครึ่งชั่วโมง

“ค่ะ พายเข้าใจ แต่...” เธอไม่พูดต่อ และเดินเร็วไปเรียกคนขับรถ ก่อนจะส่งรินดาให้ขึ้นไปนั่ง สั่งการกับคนขับรถ ว่าให้พารินดาไปที่ไหน

พายยกมือโบกลา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“โชคดีนะคะคุณรินดา” เธออวยพรเสียงเบาๆ ตามหลัง

รถกอล์ฟคันนั้นวิ่งเข้าไปในโครงการผ่านบ้านตั้งหลายหลัง ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีเนื้อที่และบริเวณมากที่สุด และติดอยู่กับโขดหิน และด้านหน้าเป็นท้องทะเลกว้างใหญ่ หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนขับรถเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปตามทางลาดเล็กน้อย

“สวยมากๆ” เธอมองไปรอบๆ ที่เป็นเวิ้งทะเลสุดสายตา สีขาวของคลื่นตีกันเป็นก้อนๆ ส่งแสงประกายระยิบระยับท้าแสงแดดเวลาบ่ายสองโมง

ตื๊ด...ตื๊ด... มือถือในกระเป๋าเสื้อของเธอสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

(ยายริน ถึงไหนแล้ว ?) แค่เห็นข้อความเธอก็รีบเร่งฝีเท้า ก้าวขึ้นตามบันไดปูนที่วางหินสีดำกันลื่น

‘ตามอยู่ได้ รู้แล้วค่ะ ถึงแล้วค่ะ’ เธอบ่นกระปอดกระแปด เงยหน้ามองไปที่บ้านหลังนั้น ค้อนไปถึงบอส

‘จะยังไงเนี่ย เร่งจะแย่แล้ว หึ...’ รินดาก็บ่นไปแบบนั้นแหละ แต่ก็ตั้งหน้าและทำใจว่าเธอต้องโดนต่อว่าอยู่แล้ววันนี้

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

เธอยกมือขึ้นเคาะประตู รินดาเห็นผู้ชายเดินมาทางประตู และเปิดมันออก

สายตาที่จ้องสบมา เธอไม่เคยลืม รินดาคอแข็งขึ้นมาทันที

ป้องณวัฒน์มองผู้หญิงตรงหน้า เขาไม่เคยลืมสายตาคู่นี้ ผู้หญิงที่เขาเคยได้แล้วทอดทิ้ง

‘รินเหรอ’ เขาถามตัวเองในใจ

สีหน้าแปลกใจเป็นที่สุด รินดาเธอเปลี่ยนไปมาก สวยขึ้น ขาวขึ้น และสดใสขึ้น

‘เส็งเคร็งจริงๆ ไอ้คนเลว...’ เธอด่าเขาในใจ

ตอนนี้ตาที่มองเขาไม่มีความเป็นมิตรเอาเสียเลย เธอเริ่มตัวสั่น และหายใจแรงขึ้น เรื่องราวในอดีตเมื่อเจ็ดปีที่แล้วโผล่เข้ามาในหัว สองมือของรินดากำเข้าหากันแน่น

“คุณมาจาก เอสพี อินทีเรีย ใช่ไหม” เขาเอ่ยปากถามเหมือนจำเธอไม่ได้ ยิ่งทำให้รินดาคอแข็งและกลืนน้ำลายลงคอ ความเจ็บปวดที่ทำท่าจะลืมได้แล้ว กลับเข้ามาตอกย้ำในหัวใจอีกครั้ง

“ค่ะ ใช่ ฉันรินดา” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ

“ผมป้อง ป้องณวัฒน์” เขายื่นส่งมือไปตรงหน้า รินดาใช้หัวไหล่ของตัวเองกระแทกเข้าไปบนตัวเขา และเดินผ่านเข้าไปในห้อง ไม่ไยดีที่จะจับกระชับมือกับเขาเหมือนธรรมเนียมฝรั่ง เขาถึงกับเก้อ

รินดาเธอเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ไม่ใช่เด็กสาวที่จะหลงคารมของใครง่ายๆ เจ็บแล้วต้องจำ

“เลว... ฉันอยากจะฆ่านาย” เธอยังสบถคำนี้ออกมาพึมพำ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ในบรรยากาศที่คลุมเครือ

“เริ่มงานเลยนะคะ” เธอหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วจ้องสบตาอย่างไม่ลดละ แววตานั้นมองออกมาแบบอาฆาตมาดร้ายอย่างชัดเจน

“สบายดีไหม” เขาถามขึ้น แค่ได้ยินคำถามเธอก็ตัวเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปาก

“หื้อ....ก็สบายดีค่ะ ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่รู้สึกอะไร และยังไม่ตาย ลมหายใจก็ยังมีอยู่” เธอตอบเขาเป็นชุดเหมือนระบายความอึดอัดบางอย่าง พร้อมกับมองเขาด้วยหางตาแล้วเริ่มขยับปลายเท้าเดินสำรวจไปทั่วห้อง แล้วยกกล้องถ่ายรูปเก็บภาพตามมุมต่างๆ ที่ได้รับคำสั่งมา

“ห้องเดิมๆ เนี่ยมันดูเชยๆ เลยอยากเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด” เขาพูดและเดินตามหลังเธอไปรอบๆ รินดาไม่ตอบ เธอเริ่มเดินสำรวจไปทั่วทุกมุม และเริ่มเข้าไปในห้องหับต่างๆ ที่มีอยู่ถึงสามห้อง เขาตามประชิด

รินดาวันนี้ไม่เหมือนเมื่ออดีต วันนี้เธอสูงยาวขาวใส แล้วสีผิวสว่างตัดกับชุดสีดำที่เธอใส่มาในวันนี้ และรองเท้าส้นสูงเกือบสามนิ้ว สีแดงเพลิงเงาวับ ยิ่งตัดกับผิวกาย ผมที่ยาวถึงกลางหลังและเหยียดตรงกระเพื่อมไหวสะบัดเวลาที่เธอเดิน สะโพกพายกลมมนดูมีมัดกล้ามเนื้อมากกว่าเดิม แล้วเธอยังอาจหาญโนบราเสียด้วย แผ่นหลังที่ขาวสะอาดโผล่พ้นเนื้อผ้าเผยความงามจนคนเดินตามต้องกลืนน้ำลาย

“นี่ชุดมาทำงานหรือ” เขาเอ่ยถามเธอ ทำให้คนที่ถูกถามหันหน้ากลับมาดังขวับ