ep2

“ตัดสินใจดีแล้วเหรอ” สุธี ถามซ้ำอีกครั้ง เมื่ออาโปยื่นใบลาออก ในขณะที่ปานดาวกำลังจะส่งรายงานการซื้อขาย

“นั่นซิน้ำ แล้วเธอจะไปทำไรกิน” ปานดาวเพื่อนสนิทเริ่มกังวล เพราะอาโปมักใช้ชีวิตอยู่ในกรอบของครอบครัว

“ฉันพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เธอไม่ต้องห่วงหรอก แล้วที่สำคัญน้ำก็ไม่อยากทำให้หัวหน้าลำบากใจด้วย”

ปานดาว หันไปมองทางสุธีที่มองอยู่เช่นกัน แต่สุธีกลับนิ่งเงียบ ไม่พยายามที่จะคะยั้นคะยอให้อาโปอยู่ต่อ ปัญหาที่เกิดขึ้นก็เกินที่เขาจะรับมือ เพราะคำสั่งสุดท้ายที่ตกลงมาถึงเขา และเขายังไม่บอกเธอคือ บริษัทให้เธอลาออก

“พรุ่งนี้ก็ได้วันลาพักร้อนแล้ว เธอไปพักร้อนก่อนดีไหม”

“ไม่ดีกว่าดาว ฉันตัดสินใจแล้ว หัวหน้าก็จะได้สบายใจด้วย”

สุธี ยิ้มนิดๆ กับอาโป ขณะที่ปานดาวทำหน้าเศร้า ปลงกับการตัดสินใจของเพื่อน เป็นเธอก็ยากที่จะอยู่ ไหนจะเรื่องงานที่ถูกตำหนิ ไหนจะเรื่องข่าวลือที่สร้างความเสียหายให้กับตัวเอง แม้จะรู้ดีว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดของเพื่อนแล้ว แต่ก็อดเสียดายไม่ได้เพราะผูกพันกันมานาน

“ขอให้โชคดีนะน้ำ มีอะไรก็อย่าลืมส่งข่าวบอกฉันด้วยนะ” ปานดาวโผเข้ากอดอาโป เพราะรู้แน่ว่า อาโปจะไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่นอน

“ขนมค่ะ” เสียงโฮสเตสสาว เรียกเบา ๆ พร้อมยื่นกล่องสี่เหลี่ยมกะทัดรัดให้เธอ ทำให้อาโปตื่นจากภวังค์ ยื่นมือไปรับกล่องขนมไว้ เธอซุกกล่องไว้ที่ช่องใส่ของด้านหลังเบาะที่อยู่ข้างหน้า แล้วขยับตัวลงนอนโดยกระชับผ้าห่มไหมพรมผืนบางของรถทัวร์ขึ้นชิดถึงลำคอ รถเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ พร้อมๆ กับห้วงนิทราของหญิงสาวคนหนึ่งบนรถทัวร์ หญิงสาวที่ละทิ้งทุกอย่างไว้ที่กรุงเทพฯ เพื่อแสวงหาชีวิตใหม่ในเมืองที่ห่างไกล พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ยังไม่รู้ แต่เธอจะขอต่อสู้อย่างไม่ยอมแพ้

******

เช้าตรู่ของอีกวันที่เสียงคำเมืองอู้กันอยู่รอบตัว อาโปหันไปมองรอบข้างที่มีคนเดินพลุกพล่านละลานตาไปหมด ตัวเมืองเชียงใหม่วันนี้ คึกคึกไม่ผิดกับเมืองหลวงที่เธอจากมา หลังจากทานมื้อแรกของวันแล้ว อาโปเดินลากกระเป๋าใบเขื่องเข้าไปในอาเขต สถานีขนส่งรถโดยสารของเมืองเชียงใหม่ แล้วมองป้ายสถานที่ไปเรื่อยๆ นึกในใจว่า จะเริ่มต้นที่ไหนดี สุดท้ายเธอก็เลือกอำเภอที่ห่างไกลตัวเมืองเชียงใหม่ เป็นอำเภอติดชายแดนที่น่าจะมีคนอยู่น้อย ที่นั่นน่าจะทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่ยาก การเดินทางลำบากเพราะต้องผ่านเทือกเขาสูง ซึ่งนั่นน่าจะทำให้เธออดทนมากกว่าตัวเมืองที่มีการเดินทางสะดวกแล้วอาจจะทำให้เธอท้อใจหนีกลับบ้านเสียก่อน เธอตั้งใจจะขังตัวเองไว้ที่นั่น เมืองชายแดนแห่งนั้น

“สวัสดีค่ะป้า พอดีน้ำเห็นรับสมัครงานที่หน้าปากซอยค่ะ เลยให้สามล้อเครื่องมาส่ง”

อาโป ลากกระเป๋าเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่จัดแต่งตามสไตล์ล้านนา แม้ทางเข้าจะอยู่ลึก แต่ความสวยงามทีปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้อาโป หวังในใจลึกๆ ว่า ที่นี่จะรับเธอเข้าทำงาน

ป้า..ที่อาโปทักทายเป็นผู้หญิงสูงวัยที่คนเมืองน่าจะเรียกว่าแม่อุ้ย นางเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างมีไมตรี พร้อมเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้าไปนั่งในร้าน ซึ่งมีลูกค้าอยู่ประปราย อาโปเริ่มสังเกตรอบๆ ข้างก็พบว่า บริเวณร้านอาหารแห่งนี้ จัดเป็นรีสอร์ทและลานกิจกรรมของเมืองหนาวด้วย เพราะมีทั้งสวนผลไม้ ผักปลอดสารพิษและแคมป์กางเต้นท์

“รอสักครู่นะจ๊ะ เดี๋ยวป้าจะไปเรียนแม่เลี้ยงให้” นางเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปภายในร้าน ชั่วครู่ก็กวักมือให้อาโปเดินตามเข้าไป

“สวัสดีค่ะ แม่เลี้ยง” อาโปยกมือขึ้นไหว้ แววตาตื่นตระหนกเล็กน้อย เมื่อเห็นแม่เลี้ยงที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานที่ดัดแปลงจากรากไม้ขนาดใหญ่ สายตาที่มองลอดแว่นอย่างสำรวจตรวจสอบทำเอาเธอแทบจะกระโจนหนี

“เข้ามานั่งข้างหน้าฉันซิ มาสมัครงานใช่ไหม” เสียงอ่อนโยนร้องทัก ทำให้อาโปลอบถอนใจออกมา