ep1

รถทัวร์ปรับอากาศสองชั้นวิ่งออกจากสถานีขนส่งหมอชิต ๒ ในช่วงก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย ผู้โดยสารทั้งหมดรู้ว่า ช่วงเวลาเช้าของอีกวัน จึงจะถึงจุดหมายปลายทาง การเดินทางในช่วงเวลากลางคืน จึงเป็นการประหยัดเวลา และไม่ต้องผจญกับเปลวแดดที่ร้อนระอุของเมืองไทย แม้จะอยู่ในห้องโดยสารที่ปรับอากาศอยู่ก็ตาม

อาโป กระแสสินธ์ หรือน้ำ สาวร่างทะมัดทะแมงขยับเก้าอี้ปรับนอนเพื่อการพักผ่อน การเดินทางครั้งนี้ถือเป็นการเดินทางไกลเพียงลำพังครั้งแรกของชีวิต นับตั้งแต่พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนก่อน อาโป แทบไม่มีกำลังใจในการทำงาน เธอทำงานผิดพลาดเยอะมาก จนหัวหน้าแผนกเรียกไปเตือนหลายครั้ง ตั้งแต่ครั้งเล็กๆ น้อย ๆ กระทั่งการพลาดงานใหญ่ แต่เพราะอาโป เป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี และไม่เคยมีปัญหาเรื่องงานตลอดเวลาที่ทำงานมานานกว่า ๕ ปี ทำให้หัวหน้าแผนกให้โอกาสเธอครั้งแล้ว ครั้งเล่า ในช่วงเวลา ๓ เดือนที่ผ่านมา อาโปนึกย้อนเวลากลับไปก็อดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้

“ผมเข้าใจนะว่า คุณเสียใจกับความสูญเสียที่เกิดขึ้น แต่มันแล้วไปแล้ว คุณยังต้องอยู่ ต้องแยกให้ออก ไม่งั้นงานของคุณก็จะผิดพลาดอยู่อย่างนี้”

สุธี หัวหน้าแผนกธุรกิจการตลาด นั่งอบรมเธอหลังจากที่เอกสารผิดพลาดจนทำให้เสียลูกค้ารายใหญ่ไปสองรายในเวลาเพียงหนึ่งเดือน

“น้ำขอโทษค่ะ น้ำจะระวังให้มากขึ้น”

“ลาพักร้อนก่อนไหมคุณน้ำ ถ้าสติสตังค์ของคุณเข้าทีเข้าทางแล้วค่อยมาทำงาน ผมจะทำเรื่องอนุมัติให้”

“ไม่เป็นไรค่ะหัวหน้า ลาพักร้อน น้ำก็ไม่รู้จะไปไหน”

“ก็ไปในที่ที่อยากไปซิ หาซื้อทัวร์ก็ได้ พักผ่อนทำใจ เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น”

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะหัวหน้า”

อาโปจำได้ว่า เธอยื่นขอลาพักร้อนในอีกสองวันต่อมา แต่ก่อนจะถึงลาพักร้อน เอกสารที่เธอทำก็ผิดพลาดเป็นครั้งที่สามและครั้งนี้ สุธีนั่งหน้าบอกบุญไม่รับ

“ผมคงผิดเอง ที่ส่งงานให้คุณทำ คุณยังไม่พร้อมที่ทำงาน” สุธีพูดนิ่ง ๆ ซึ่งอาโปรู้ว่า หัวหน้าของเธอนั้น ระอาต่อความผิดพลาดของเธอ

“น้ำขอโทษค่ะ”

“ขอโทษ นี่คุณน้ำ คุณขอโทษผมกี่ครั้งแล้ว แล้วสิ่งที่คุณทำผิด มันก็ซ้ำๆ ซากๆ เรื่องเดิมๆ และที่สุดก็เสียออเดอร์ให้กับบริษัทอื่นไป ผมไม่ไหวกับคุณแล้วนะ คุณรู้ไหมว่าผมต้องถูกบอสเราเล่นงานมากี่ครั้งแล้ว เพราะผมเอ็นดูคุณหรอกนะ ถึงได้ยอมรับประกันแล้วก็ให้โอกาสคุณครั้งแล้ว ครั้งเล่า”

อาโปก้มหน้างุด เพราะสิ่งที่สุธีพูดมานั้น ล้วนไม่มีข้อโต้แย้งได้ หลังจากที่สุธีได้ระบายอารมณ์แล้วก็ไล่ให้เธอไปนั่งเฉยๆ แล้วห้ามทำงานเอกสารอีก แต่ให้ทำงานอื่นคือ คอยถ่ายเอกสารให้เพื่อนร่วมงานเพียงอย่างเดียว หลายคนหัวเราะที่พนักงานคนโปรดของหัวหน้าสุธี ต้องมาคอยถ่ายเอกสารให้ใครต่อใคร

“ทำงานผิดพลาดบ่อย ๆ นอกจากไม่ถูกตัดเงินเดือนแล้ว ยังถูกเพิ่มเงินเดือนให้ด้วย”

“ไหนเธอเอาอะไรมาพูด” เสียงสาวอีกคนเอะอะ

“อ้าว ก็พนักงานถ่ายเอกสารคนใหม่ซิ เงินเดือนได้เท่ากันกับพวกเราเลยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“แหม เธอนี่เล่นมุขก็ไม่บอก งานไม่ต้องใช้สมองพวกนี้ ยังมีอีกงานหนึ่งนะ”

“อ๊ะ อย่านะ อย่านะ อย่าบอกนะว่า จะใช้บางส่วนของร่างกายไต่ขึ้นไปน่ะ......คนนั้นน่ะทั้งหล่อ ทั้งรวย ฉันจอง”

เสียงเหล่านั้นถูกกรอกเข้าหูเธอโดยไม่มีความเกรงใจ สร้างความอับอายกับอาโปไม่น้อย ความเสียหายที่เกิดขึ้นในการทำงานของอาโปทำให้นักธุรกิจยกเลิกสินค้าของโรงงานไปหลายราย มิหนำซ้ำยังถูกค่อนขอดในเรื่องชู้สาวที่เล่าลือกันในสำนักงาน ระหว่างเธอกับสุธี ทำให้เธอตัดสินใจที่จะรับผิดชอบด้วยการขอลาออกจากงานท่ามกลางความเสียดายเพื่อนสนิท แต่อาโปเชื่อว่า เธอไม่มีทางจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ภาพแห่งความทรงจำของครอบครัวมันทำให้เธอออกจากอารมณ์ที่เศร้าลึกไม่ได้เสียที เหตุนี้เธอจึงลาออก และตั้งใจที่จะเดินทางไกล เพื่อผจญภัยกับชีวิตครั้งใหม่ที่ไกลจากสภาพแวดล้อมเดิม ๆ