เพลิงรักไฟราคะ ตอน พลทหารอาสา

หวูด...หวูด...

เสียงหวูดดังเตือนก่อนขบวนรถไฟสายใต้จะเคลื่อนออกจากชานชาลาหัวลำโพง นายยอดทิ้งตัวลงที่เบาะนั่งในตู้นอนพิเศษอย่างเซ็งๆ เขากำลังจะปลดประจำการในเดือนหน้า แต่ตอนนี้ผู้พันดนัยกับคุณนายสิชล ใจดีให้เขาลาพักผ่อนได้ ชายหนุ่มเลือกลงใต้ แทนที่จะกลับบ้าน

นายยอดเป็นคนต่างจังหวัดก็จริงอยู่ แต่บ้านของเขาก็พอจะมีฐานะอยู่บ้าง เขาไม่เคยเดือดร้อนเรื่องการเงิน แถมในตอนนี้เขามีเงินจากเงินเดือนและเบี้ยเลี้ยงที่คุณนายสิชลให้

ทำให้เขาสามารถไปเที่ยวพักผ่อนได้อย่างสบายๆ

เขาทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าของตัวเองจะเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าหัวใจของเขาตอนนี้ มันเจ็บลึกจนยากที่จะทำใจได้ เขารู้ดีว่าการรักคุณนายสิชลนั้นเป็นความผิดบาป แต่เขาก็ไม่อาจหักห้ามใจ ไม่เหมือนกับคุณนาย พอผู้พันดนัยหันกลับมาเอาอกเอาใจ ก็ลืมเขาได้ในทันที

นายยอดไม่โทษคุณนายสิชล แต่โทษตัวเองที่ไม่เจียมตัว ความหลงใหลได้ปลื้มที่คุณนายเผลอตัวทอดกายให้ มันทำให้เขาหลงระเริงคิดว่าคุณนายจะทอดเวลาให้ยาวไกลไปกว่านี้

“ขอโทษนะคะ ตู้นอนที่ ๓๔ ใช่ไหมคะ?”

เสียงหวานใสผลักประตูเข้ามา นายยอดอึ้งไปพักหนึ่ง เขานึกว่าผู้ที่ร่วมเดินทางกับเขาจะเป็นชายหนุ่มเสียอีก

“เอ่อ..ครับ”

“เกือบตกรถไฟแน่ะค่ะ โชคดีขั้นมาทัน เดินหาจากท้ายขบวนถึงหัวขบวนเลย”

หญิงสาวชวนคุยอย่างเป็นมิตร เธอนุ่งชุดกระโปรงบาน พลิ้วสีเข้ม สวมเสื้อแขนกุดสีขาวรัดรึงผ่าหน้า มีกระดุมเรียงติดกัน ตั้งแต่ต้นคอจนถึงใต้ทรวงอก โชว์ความขาวผ่องและเอวคอดกิ่วและเนินหน้าท้องเนียนเรียบ ดูแล้วราวกับว่าจะไปเดินแบบที่ไหน ไม่ใช่มาเดินขึ้นขบวนรถไฟแบบนี้

“แปลกใจหรือคะที่เห็นฉันในชุดนี้”

เธอมองเขายิ้มๆ วางกระเป๋าสะพายที่เบาะนั่ง ห้องนี้เป็นห้องพิเศษในขบวนรถไฟชั้น ๑ ที่เป็นตู้นอน แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ปรับเก้าอี้เป็นเตียงนอนสองชั้น ที่จัดเตรียมไว้สำหรับสองคน ปกติแล้วทางเจ้าหน้าที่จะระบุผู้โดยสารในห้องพิเศษเป็นเพศเดียวกัน ยกเว้นผู้โดยสารจะระบุเอง มันจึงทำให้เขาแปลกใจอยู่บ้างว่า เธอเลือกตู้นอนที่มีผู้ชายจองไว้แล้ว

“ผมแปลกใจนิดหน่อยครับ ว่าแต่ทำไมคุณเลือกจองห้องนี้ ร่วมกับผม”

นายยอดตอบอย่างมีไมตรี เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าเธอสวยและดูยั่วยวนเหลือเกิน จนเขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขามากับหญิง

สาวคนรักแล้วมีอะไรกันบนตู้นอนแบบนี้ คงตื่นเต้นและสร้าง

ความเร้าใจอย่างมาก

“มันเหลืออยู่ที่เดียวนี่คะ ส่วนชุดของฉันที่ดูแปลกตาแบบนี้ เพราะฉันไปเดินแบบมา เปลี่ยนชุดไม่ทันจริงๆ”

เธอตอบยิ้มๆ แล้วนั่งลงปลดเครื่องประดับทั้งสร้อยคอ สร้อยคอมือ แหวน นาฬิกาออกใส่กระเป๋าไว้ ในขณะที่ชายหนุ่มนั่งมองเงียบๆ

“ฉันต้องกลับไปเยี่ยมแม่ค่ะ แต่ว่ากลัวความสูง นั่งเครื่องบินเกรงว่าจะหัวใจวายตายเสียก่อน เลยต้องนั่งรถไฟแทน แต่ก็ดีนะคะ ฉันนั่งบ่อย ตู้นอนแบบนี้เหมาทั้งห้อง นอนถึงเช้าเลย เพียงแค่วันนี้...มีเพื่อนร่วมห้อง”

หญิงสาวพูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนม เธอยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างเป็นกันเอง ชั่วครู่ก็หยิบขวดทองเหลืองเล็กๆ แบนๆ ออกมายกขึ้นจิบ นายยอดอึ้งไป จมูกของเขาได้กลิ่นเหล้าวิสกี้โชยชายออกมา แต่ไม่ใช่จากขวดเหล้าของเธอ มาจากตัวเธอต่างหาก นี่หมายความว่าเธอดื่มมาค่อนข้างหนักเหมือนกัน

“ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ ฉันดื่มให้หลับง่ายๆ น่ะ มันดีกว่ายานอนหลับอีกนะคุณ”

เธอยกขวดแบนๆ เล็กๆ นั่นชูตรงหน้าเขาแล้วยกขึ้นจิบอีก ดูเธอจะไม่ค่อยระมัดระวังตัวนัก กลับกลายเป็นว่าเขาเองต่างหากที่กำลังอึดอัด แต่ครั้นจะหนีเข้านอนตอนนี้ก็หัวค่ำเกินไปที่ข่มตาหลับลง

“คุณจะลงที่ไหนคะ?”

“ปลายทาง...” เขาตอบเลี่ยงๆ

“แหม...ดูมีความลับจัง” เธอยิ้มล้อเลียน

“ฉันลงที่หาดใหญ่ค่ะ แม่ฉันอยู่หาดใหญ่ นอนเจ็บอยู่กับบ้าน ว่างเมื่อไหร่ฉันก็จะกลับไปดูแม่”

ชายหนุ่มนิ่งฟังเงียบๆ รู้สึกเพลินไปกับการพูดคุยของเธอ ใบหน้าคมหวานเหมือนสาวใต้ แต่ผิวขาวเหมือนกับสาวเหนือ ยิ่งมองดูเธอแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า

“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันคงทำให้คุณรำคาญ ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีรับฟัง ถ้ามันทำให้คุณสบายใจที่ได้เล่า”

หญิงสาวยิ้มก่อนยกเหล้าขึ้นจิบ สายตามองไปนอกหน้าต่าง รถไฟวิ่งเร็วจนภาพแสงไฟข้างทางพร่าเลือนวิบวับและลับหายห่างไกล

“ฉันชื่อมิเกลค่ะ เป็นลูกครึ่งไทย ปากีสถาน”

มิน่าล่ะ เธอเป็นแขกขาวนี่เอง มันทำให้เธอสวยอย่างแปลกตา เขาคงคิดไปเองว่าอาจจะเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน

“ผมชื่อยอดครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”