บทที่ 3

“งั้นก็อธิบายมาสิว่าทำไมแกถึงเข้ามาอยู่ในห้องนี้ ทำไมนาง!”

“นางไม่รู้จริง ๆ ค่ะพี่ดวง เมื่อคืนนางรับน้ำส้มมาจากผู้ชายคนหนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ นางเลยกลับห้อง แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาอยู่ในห้องของคุณจิณได้ พี่ดวงเชื่อนางนะคะ” คณานางค์อธิบาย แม้จะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย บางทีผู้ชายคนนั้นอาจตอบได้ว่าเขาใส่อะไรลงไปในน้ำส้มแก้วนั้นถึงทำให้เธอไม่มีสติแบบนี้

“ผู้ชายที่ว่าคนไหน อยู่ในกลุ่มนี้หรือเปล่า” คำถามของนลินส่งผลให้ดวงตาคู่โศกตัดสินใจมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะไปหยุดลงที่ใครคนหนึ่ง

“คนนั้นค่ะ” เธอจำเขาได้ เพราะบ่อยครั้งที่ได้เห็นเขาส่งยิ้มให้

“เฮ้ย! จำผิดคนหรือเปล่าครับน้อง พี่เนี่ยนะจะทำอะไรแบบนั้น แฟนพี่ก็มี พี่จะทำแบบนั้นไปทำไม” โกวิทย์ปฏิเสธขึ้นทันที พร้อมทั้งขยับเข้าหาแฟนสาวราวกับจะหาที่พึ่ง

ยอมรับว่าเมื่อคืนเขาแอบใส่ยานอนหลับผสมกับยาปลุกเซ็กซ์อ่อน ๆ ลงไปในน้ำส้มแก้วนั้นจริง แต่คลาดสายตาครู่เดียวหล่อนก็หายไปแล้ว ครั้นจะออกตามหาก็ปลีกตัวจากแฟนสาวไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายตามติดกันแจราวกับรู้แผนร้ายในหัว

“ใช่ แกอย่ามาใส่ร้ายแฟนฉันแบบนี้นะ เมื่อคืนฉันยืนยันได้ว่าเต้อยู่กับฉันตลอด เขาไม่มีทางทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้น” เปรมสุดาเลือกที่จะเข้าข้างคนรัก แต่ก็ไม่วายตวัดตาไปมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง จบเรื่องตรงนี้เมื่อไรเธอกับเขามีเรื่องต้องคุยกันยาว

“นางไม่ได้โกหกจริง ๆ นะคะ”

“โกหก!”

“พอได้แล้วทั้งคู่ หยุดพูดสักที!” เป็นดวงกมลที่ตวาดขึ้นก่อนจะหันไปมองคนรักด้วยสายตาผิดหวังจับใจ ผิดหวังกับเรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้น

“คุณจะเอายังไงต่อคะจิณ” เธอเลือกที่จะถามคนรัก เพราะอยากจะรู้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

“ดวง ผมไม่ได้ตั้งใจ จะให้ผมไปสาบานที่ไหนก็ได้ ผมรักแค่คุณจริง ๆ” เขาจะไปมีอะไรกับใครเธอไม่ว่าเลย แต่นี่คือน้องสาวของเธอ แม้จะคนละแม่ แต่เธอรับเรื่องบ้า ๆ นี้ไม่ได้จริง ๆ มันเกินใจจะทน

“ดวงไม่อยากเชื่ออะไรอีกแล้วตอนนี้ เอาเป็นว่าจนกว่าคุณจะคิดได้ว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ ดวงว่าเราห่างกันสักพักเถอะค่ะจิณ” เมื่อตัดสินใจดีแล้วดวงกมลถึงเอ่ยขึ้นก่อนจะพาตัวเองเดินหนีออกไป ทิ้งไว้แต่เสียงร้องจากคนรักที่ดังขึ้นตามหลัง แต่เธอก็ไม่คิดจะหันกลับมา