บทนำ

ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงง่ายๆ ส่งผลทำให้ร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งกอดตัวเองอยู่ข้างๆ ถังขยะ ต้องยกมือกอดตัวเองเพื่อคลายความหนาวเหน็บจากละอองฝนที่สาดใส่ จนเสื้อผ้าตัวบางของเธอเปียกชุ่ม

ใบหน้าอ่อนเยาว์นึกหวาดกลัวต่อทุกสิ่งรอบด้านไม่ว่าจะเป็นคนที่เดินผ่านเธอไปมาแต่ไม่มีเลยสักคนที่จะสนใจเพราะคิดว่าเธอคงเป็นพวกจรจัด หรือไม่ก็คนเร่รอนที่ไม่มีบ้านไม่มีใครสักคนให้พึ่งพิง

“มานั่งตากฝนทำไม” เสียงเข้มจากใครบางคนที่ดังขึ้นทำให้เด็กสาวเงยหน้าก่อนจะพบชายคนหนึ่งที่กำลังยืนถือร่มอยู่ตรงหน้ากัน เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือกไม่ต่างอะไรจากสายฝนรอบตัว หากแต่แววตาที่เอื้ออาทรต่อกันนั้นทำให้เด็กสาวละทิ้งความกลัวก่อนหน้าไปจนหมดสิ้น เธอจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเอ่ยตอบด้วยเสียงที่สั่นจนแทบจะจับใจความสำคัญไม่ได้

“หนูไม่มีที่ไป ป้าจะขายหนู หนูเลยหนีมา...” คำตอบที่ไม่คิดจะปิดบังกันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตทำให้คิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังใช้ความคิดกับตัวเองในใจ ไม่นานเมื่อตัดสินใจได้จึงเอ่ยถาม

“ไปอยู่กับฉันไหม ฉันชื่อติณณภพ ถ้าตกลง...จากนี้ไปฉันจะเป็นคนดูแลเธอ” เด็กสาวเบิกตากว้างขึ้นด้วยความมึนงงสับสนต่อคำเชิญชวนที่แสนจะเรียบเฉย ราวกับคนไร้ซึ่งความรู้สึกนึกคิดใดๆ หากแต่ตกใจได้เพียงไม่นานก็พบว่ามือหนาที่แต่ก่อนเคยล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทีสงบบัดนี้ค่อยๆ ยื่นมาให้ราวกับต้องการให้เธอเลือกว่าจะยอมรับข้อเสนอที่ไม่ได้หยิบยื่นให้กับใครง่ายๆ ของตัวเองหรือไม่ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้พูดอะไรแปลกๆ นี้ออกไป

ไปอยู่กับเขาอย่างนั้นเหรอ ไปได้จริงๆ ใช่ไหม