บทนำ เผชิญหน้า

บทนำ เผชิญหน้า

วิกานดา ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อถูก ธีร์ ธีรเทพ ลูเซียโน่ เฉิน เจ้าของภัตตาคารชื่อดังที่เธอทำงานอยู่ซึ่งวันนี้เข้ามาตรวจงานด้วยตัวเองเรียกไปพบที่ห้องพักของเขาซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งไม่เคยมีใครได้ขึ้นไปพบเขาแบบเป็นการส่วนตัวเช่นนี้สักครั้ง เพราะส่วนใหญ่งานต่างๆ ในภัตตาคารจะมีผู้จัดการร้านคอยดูแลและสำนักงานของภัตตาคารก็อยู่ที่ชั้นสองของโรงแรม แต่ครั้งนี้เกิดเรื่องใหญ่เมื่อเธอเผลอทำให้แขกคนสำคัญไม่พอใจอย่างมากถึงขนาดที่ธีร์ต้องมาจัดการด้วยตัวเองทีเดียว หญิงสาวเข้ามายืนอยู่กลางห้องพักสุดหรูด้วยความตื่นเต้นและหวาดหวั่นอยู่ในที เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าธีร์พักอยู่ที่นี่ตลอดเวลาที่มาดูแลงานที่ภัตตาคาร

“อ้อ.. เธอนี่เองวิกานดา..” ธีร์ลุกขึ้นเต็มความสูงใบหน้าเรียวยาวได้รูปกับเครื่องหน้าที่วิกานดาให้คำนิยามว่า หล่อตี๋ คมเข้มแสนสมาร์ต เพราะเขาเป็นลูกผสมถึงห้าเชื้อชาติใบหน้าหล่อเหลานั้นจึงผสมผสานความลงตัวของทุกเชื้อชาติไว้ในตัวเขาเหมือนว่าพระเจ้าได้ประทานความหล่อเหลาขั้นเทพที่แสนจะสมบูรณ์แบบไว้ที่เขาเพียงผู้เดียว มารดาของธีร์เป็นลูกครึ่งสาวไทยเกาหลีใต้และอังกฤษ ส่วนบิดาของเขาเป็นลูกครึ่งจีนอิตาลี และตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงจนเธอนึกขยาด ปกติใครๆ มักเห็นเขายิ้มหัวอย่างคนอารมณ์ดีอย่างที่เรียกว่าหนุ่มเจ้าสำราญ ซึ่งธีร์ก็เป็นหนุ่มเนื้อหอมมีหญิงสาวล้อมหน้าล้อมหลังและมีข่าวคาวกับหญิงสาวแทบไม่เว้นแต่ละวันทั้งดารานักร้องนางแบบหรือเหล่าไฮโซชื่อดังแล้วฉายาเพลย์บอยของธีร์จะไปไหนเสีย...

“คะ คือค่ะ ฉันเองวิกานดาไม่ทราบว่าคุณธีร์เรียกดิฉันมาพบเรื่องอะไรคะ”

“นี่ยังจะมาถามอีกเหรอว่าฉันเรียกเธอมาทำไม เธอทำให้ร้านเกือบวอดวายไปเกือบครึ่งร้าน ซ้ำลูกสาวของคุณหญิงไก่ก็โวยวายจะเอาเรื่องร้านฉัน เดือดร้อนไปจนถึงคุณหญิงแม่ของฉันต้องออกโรงไกล่เกลี่ยด้วยตัวท่านเองทั้งที่ตลอดสิบปีมานี้ภัตตาคารของเราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” ธีร์เสียงดังใส่เธอแล้วเดินไปรินวิสกี้ยี่ห้อดังเทใส่แก้วใบสวยเกือบครึ่งแก้วแล้วกระดกทีเดียวหมดแก้ว วิกานดาตาโตไม่คิดว่านอกจากเขาจะเป็นคาสโนว่าตัวพ่อแล้วยังเป็นนักดื่มตัวยงด้วย

“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ที่ฉันดื่มก็เพราะเธอนั่นล่ะ รู้อะไรมั้ยวันนี้ฉันชวดสนุกกับสาวสวยแซบอย่างน้องแพตตี้ แล้วยังโดนคุณแม่ของฉันด่าซะจนหูชาไม่พอ ที่ร้านก็ยังจะมีปัญหาอีก เพราะเธอเลยทีเดียว..”

“ตะ แต่ว่าวิว เอ่อ ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับการดูตัวของคุณเลยนะคะ คุณไม่มีเสน่ห์ไม่รวยมากพอจะทำให้เขาสนใจรึเปล่าคะ อุ๊บ..” ด้วยความเผลอตัวทำให้วิกานดาพูดอย่างที่คิดออกไปและมันทำให้ธีร์หน้าตึงเดินมาตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเพราะวิสกี้ที่เขาดื่มไป

“รู้อะไรมั้ย ฉันนี่รวยระดับมหาเศรษฐี และฉันมีธุรกิจในมือมากมายไม่มีผู้หญิงหน้าโง่คนไหนปฏิเสธฉันหรอก แต่ที่ชวดก็เพราะเธอทำให้ร้านวุ่นวาย และน้องแพตตี้คือคนที่ฉันจะเดตด้วยคืนนี้ พอเกิดเรื่องที่ร้านฉันจึงต้องมาจัดการที่นี่ก่อน จากที่ฉันจะได้ไปสนุกกับน้องแพตตี้ฉันต้องลดตัวมาอบรมพนักงานต๊อกต๋อยอย่างเธอไง เออ.. ก็ไม่รู้ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วยวะ..” ธีร์พูดเสียงดังเหมือนจะว่าเธอแต่ก็เหมือนเขาพูดกับตัวเอง วิกานดามองเขาอย่างงงๆ และเจ็บปวดกับคำว่าพนักต๊อกต๋อยที่เขาต้องลดตัวมาคุยด้วยแต่ก็จริงอย่างที่เขาว่านั่นล่ะ

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะคะ”

“พรุ่งนี้เธอต้องไปกราบขอโทษคุณหญิงไก่กับลูกสาวที่บ้านของเขา”

“ไม่ค่ะ เพราะฉันได้ขอโทษเขาไปแล้ว อีกอย่างที่หม้อแกงหกราดตัวของคุณวัชราลูกสาวคุณหญิงไก่ก็เพราะเธอทำตัวเอง เธอทำหกใส่ตัวเองเพราะต้องการจะเอาแกงหม้อนั้นราดหัวฉันแต่พลาดโดนตัวเอง กล้องวงจรปิดในร้านก็บันทึกภาพในร้านทุกมุม คุณสามารถไปดูได้เลยค่ะว่าจริงมั้ย พนักงานในร้านก็เป็นพยานให้ฉันได้” วิกานดาไม่ยอมแพ้ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องและแม้จะหลงใหลได้ปลื้มกับเจ้าของร้านสุดหล่อแต่เรื่องนี้เธอไม่ผิด จะให้ไปกราบขอโทษได้อย่างไรแค่ขอโทษด้วยคำพุดก็น่าจะพอแล้วนี่ขนาดต้องกราบกรานเธอไม่เอาด้วยแน่ๆ ถึงจะเป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อยแต่เธอก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน

“นี่เธอ...”

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่ยอมทำแบบนั้นหรอก ถ้าหมดธุระของคุณแล้วฉันขอตัวนะคะ” วิกานดาเลือดขึ้นหน้าเช่นกันจนลืมไปว่าตนเองเป็นแค่พนักงาน แต่เธอก็พูดออกไปแล้วและก็คิดว่าหากเขาจะไล่เธอออกก็ยินดีจะลาออกแต่จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีไปขอโทษสองแม่ลูกวายร้ายนั่นแน่นอน ร่างระหงหมุนตัวกลับจะเดินออกไปแต่แล้วก็ต้องร้องอย่างตกใจเมื่อข้อมือเล็กถูกคว้าไว้แล้วกระชากโดยแรงจนร่างระหงเซถลาเข้าไปกระแทกกับร่างสูงโปร่งของเขาอย่างจังซึ่งมันทำให้วิกานดารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงไม่ได้โปร่งบางอย่างที่เห็นและมันทำให้อกสาวหวั่นไหวใจเต้นแรง

“อุ๊ย คุณ..” วิกานดาตกใจ

“คิดจะหนีกันดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะวิกานดา” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาอย่างฉุนเฉียวดวงตาคมวาววับจนวิกานดาใจแกว่ง

“ฉันไม่ได้หนี แค่ฉันหมดธุระกับคุณแล้วและจะกลับบ้านเท่านั้นเอง..”

“นี่เธอ คนที่ควรจะพูดว่าหมดธุระแล้วมันต้องเป็นฉันไม่ใช่เธอ”

“ตะ แต่ วิว เอ่อ ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว และคุณก็ควรปล่อยฉันได้แล้วค่ะ” หญิงสาวพยายามเบี่ยงกายออกจากวงแขนแกร่งเพราะเกรงว่าหน้าอกอวบของตนจะไปสัมผัสกับร่างกายของเขา แล้วที่สำคัญวิกานดากลัวว่าความใกล้ชิดจะทำให้ธีร์ได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้น...

“ถ้าหมดธุระแล้วก็รีบออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้วิกานดา..” เสียงของเขาเข้มขุ่นแววตาเข้มมีเทาๆ เหลือบประกายสีฟ้าดูงามแปลกตานั้นดูกราดเกรี้ยวจนวิกานดาแทบหัวใจวายเมื่อเขาปล่อยวงแขนออกจากเอวบางวิกานดาก็รีลบถอยร่นไปทันที ใจสาวสั่นไหวจนแทบควบคุมอาการสั่นสะท้านนั้นไม่อยู่ หญิงสาวรีบหันหลังเดินไปที่ประตูทันทีโดยไม่หันกลับมามองเจ้าของห้อง และลืมที่จะสนใจสิ่งที่เขาสั่งด้วย...

แน่นอนว่าเธอไม่มีวันก้มกราบพวกเศรษฐีใจผุพังพวกนั้นแน่นอน ผู้ดีที่มีแค่เงินตราแต่จิตใจต่ำตม คนอย่างวิกานดาจะไม่ยอมก้มหัวให้เด็ดขาด วิกานดาบอกตัวเองอย่างตั้งมั่นในความคิดของตน...