บทที่1.ต่อ

“ไงไอ้เสือ แล้วคนที่มาด้วยไปไหนเสียล่ะ” คมสัน เพื่อนรักอีกคนเอ่ยถามพร้อมกับตบบ่าเขาเบาๆ

“กลับไปแล้ว คนรักเขามารับกลับ”

“หา อะไรนะ มีแฟนแล้วไหนว่าแม่แกหาไว้ให้วะ” คมสันเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย จีน หน้าตาคมคายไม่ได้มีความเหมือนหรือคล้ายคลึงคนที่มีเชื้อสายจีนเลยสักนิด ทำให้เขาไม่เป็นที่ปลาบปลื้มของครอบครัวนักและถูกกีดกันจากพี่น้องคนอื่นๆ ซึ่งพอป๊าของเขาเสียชีวิตคมสันแทบไม่ได้อะไรจากมรดกที่ป๊าของเขาทิ้งไว้ให้เลยเพราะพี่น้องคนอื่นๆ แบ่งกันไปหมด อีกทั้งหม่าม้าของคมสันไม่ชอบ ราตรี ภรรยาของคมสันซึ่งเคยเป็นพนักงานในผับ คมสันจึงพาภรรยาออกมาอยู่กันสองคนและก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาใหม่ด้วยการเช้งกิจการผับแห่งนี้และปรับปรุงเพิ่มเติมเปลี่ยนแปลงจนเป็นสถานที่ยอดฮิตสำหรับนักท่องราตรีและคนที่อยากกินข้าวนอกบ้านกับอาหารอร่อยๆ บรรยากาศสบายๆ ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและไม่เคยหันไปสนใจคนในครอบครัวที่ผลักไสพวกเขาออกมาอีกเลย

แม้บางครั้งพี่น้องของคมสันมาขอความช่วยเหลือคมสันต้องทำสัญญาเงินกู้เป็นลายลักษณ์อักษรพร้อมทั้งมีสิ่งค้ำประกันเพื่อป้องกันการคดโกงจากบรรดาพี่น้องของตนซึ่งธีร์เองก็เคยเห็นฤทธิ์มาแล้วและคิดว่าคมสันทำถูกต้องแล้ว คำว่าพี่น้องมันไม่ได้มีความหมายอะไรหากอีกฝ่ายมีแต่ความโลภและหวังเพียงผลประโยชน์จากกัน

“ก็นั่นล่ะ คุณแม่โดนแหกตา แต่ดาด้าเขาก็พูดกับฉันตรงๆ ว่าเขามีคนรักแล้ว เขาอยู่ด้วยกันเงียบๆ โดยทางบ้านไม่รู้และกำลังจะมีน้อง ฉันสงสารเขานะ รู้ว่าบ้านนั้นเขาถือตัวแค่ไหน แม่เขารักมากอยากให้ได้คนดีๆ” ธีร์พูดยิ้มๆ

“แล้วแฟนน้องเขาไม่ดีหรือวะ”

“ดี แต่จน.. แค่ตอนนี้ยังจน แต่อนาคตฉันว่าเขาจะต้องรวย เหมือนแกกับเมียไง”

“โอ.. นี่แกชมฉันหรือวะ”

“จากใจเลยเพื่อน” ธีร์ยิ้มกว้างคมสันยืดตัวกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ

“แล้วนี่ไอ้รามพอมีเมียแล้วหายเงียบเลยนะ แกว่ามั้ย” คมสันเอ่ยถึง ราม คาเมรอน เพื่อนรักอีกคน

“รายนั้นแกไม่ต้องห่วงรักกำลังรักเมียหลงลูก” ธีร์ยิ้มๆ แล้วมองไปชั้นล่างซึ่งตอนนี้นักร้องกำลังร้องเพลงจังหวะสนุกสนานนักท่องราตรีก็โยกย้ายไปตามเสียงเพลงอย่างเมามัน พลันสายตาของเขาก็ปะทะกับร่างระหงของหญิงสาวคนหนึ่ง ใจหนุ่มเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะเจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพอดี...

ธีร์ยืนนิ่งมองหญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีแดงสั้นเหนือเข่า เนื้อผ้ามันเงาแบบรัดรูปผ่านกระจกใสเพราะเขาอยู่ในห้องส่วนตัวของคมสันซึ่งสามารถมองเห็นภายในร้านได้ทุกจุด... ร่างระหงนั้นช่างยั่วใจชนิดที่ทำให้ความร้อนในกายเขาปะทุขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ดวงตาสีเทาเข้มเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเรียวปากหยักสวยชนิดที่ผู้หญิงยังอายยกยิ้มน้อยๆ ด้วยความพึงใจ

“ฉันจะลงไปข้างล่างแล้วนะ..”

“เจอเหยื่อ เอ๊ย เจอคนถูกใจแล้วหรือวะ”

“แกก็พูดซะฉันเป็นเหมือนเสือผู้หญิงเลย..” พูดโดยไม่หันมามองหน้าคมสันส่ายหน้ายิ้มๆ มองตามร่างสูงถึง 189 ของเพื่อนรักไปก่อนจะหันไปมองประตูอีกด้านที่เปิดออก ภรรยาของเขาเดินมาพร้อมกับอาหารสองสามอย่าง

“อ้าวพี่ธีร์ไปแล้วหรือคะพี่สัน” ราตรีวางถาดอาหารลงแล้วเข้ามาหาสามีที่อ้าแขนรอรับ

“ไปแล้ว สงสัยเจอสาวถูกใจ”

“ราตรีอุตส่าห์ไปทำของโปรดให้ ไปซะแล้ว” หญิงสาวบ่นเบาๆ

“เดี๋ยวพี่กินเอง มาเถอะ มานั่งตรงนี้แล้วป้อนพี่ด้วย” คมสันนั่งลงแล้วดึงภรรยามานั่งตักรอบริการอันแสนพิเศษจากภรรยาคู่ทุกข์ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากว่าแปดปี เขาโชคดีที่ได้ราตรีเป็นภรรยาเพราะเธอทั้งอ่อนหวานน่ารักและเป็นแม่บ้านแม่เรือน แม้ราตรีจะไม่ใช่คนสวยบาดตาแต่แววตาใสๆ หน้าซื่อๆ ของเธอนี่ล่ะ ทำให้เขารักหมดใจและคิดไม่ผิดที่เลือกเธอเพราะราตรีเป็นผู้หญิงแกร่งที่ยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาแม้ในวันที่ไม่มีแม้เงินสักบาทในกระเป๋า...

ทางด้านวิกานดาที่วันนี้เธอตั้งใจมาที่นี่เพราะรู้ว่าธีร์จะต้องมา หญิงสาวรู้สึกขัดๆ เขินๆ เก้ๆ กังๆ อยู่ไม่น้อยกับรูปลักษณ์อันสวยโฉบเฉี่ยวของตน ชุดที่ใส่นี่ก็สวยดีหรอกและเธอก็เป็นคนบอกให้แซมมี่หามาให้เพราะเห็นดาราคนหนึ่งใส่ชุดรัดรูปแบบผ้ามันเงาวาววับอวดส่วนเว้าส่วนโค้งแล้วก็อยากใส่บ้าง แม้ชุดจะไม่ได้เหมือนกันเสียทีเดียว แต่ความรัดรูปโชว์เนื้อหนังนั้นไม่ต่างกันสักนิด หรืออาจจะมากกว่าเราะพอเธอใส่แล้วเหมือนชุดมันจะเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งและส่วนที่มีเหลือล้นจนทะลักออกมา

หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวพุ่งผลิอวดความอวบเต่งตึงเหนือขอบชุดแบบเกาะอก สีแดงเพลิงเจิดจ้าขับผิวขาวผ่องของเธอให้ขาวกระจ่างท่ามกลางแสงไฟหลากสี เรือนผมดำขลับเงางามที่มักจะถูกม้วนมวยอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยยามอยู่ในชุดพนักงานต้อนรับของภัตตาคารชื่อดังถูกไดร์ให้ตรงสวยพลิ้วไหวมีน้ำหนักปลายผมยาวเคลียอยู่กับบั้นเอวเล็กคอด ยิ่งทำให้ร่างอรชรของเธอดูเย้ายวนใจมากขึ้น เรียวขาเสลาได้รูปที่พ้นขอบชุดที่ยาวเหนือเข่าเล็กน้อยนั้นก็เนียนสวยน่ามองและแน่นอนว่าวิกานดารับรู้ได้ถึงสายตาของคนที่จดจ้องมายังเธอทั้งชายและหญิง...

“แซมมี่ ฉันชักไม่แน่ใจว่ะว่าจะทำแบบนี้ดีไหม กลับตอนนี้ได้ไหมอะแก..” วิกานดามองซ้ายมองขวาด้วยใจคอไม่ดี เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

“อะไรของแกยะ ฉันหลังขดหลังแข็งแต่งหน้าทำผมให้หล่อนแล้วยังไปหาชุดนี้มาให้กว่าจะได้รู้มั้ยฉันต้องชักแม่น้ำกี่สาย เสียเงินไปกี่บาทเขาถึงยอมขายให้ปกติแซมมี่ไม่เคยได้ซื้อเลยนะเสื้อผ้าเนี่ย มาเสียเงินซื้อชุดแถมตัวเองก็ไม่ได้ใส่” แซมมี่เท้าสะเอวจิ้มนิ้วชี้ลงบนหน้าผากมนของเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้เมื่อวิกานดาลากเธอมาเข้าห้องน้ำ

“งั้นเปลี่ยนชุดกัน แกถอดชุดแกมาแล้วแกใส่ชุดนี้แทนฉัน”

“ประสาทบ้าบอ ฉันจะยัดใส่เข้าไปได้ยังไงชุดเล็กนิดเดียว ถึงฉันจะหุ่นสแลนเดอร์แต่ชุดมันเล็กกว่าฉันไปหนึ่งไซซ์แกจะให้ฉันยัดลงไปได้ยังไงยะ” แซมมี่เท้าสะเอวมองหน้าเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้

“แล้วฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้ ฉันไม่เอาแล้วจะกลับบ้าน..”

“นี่นังวิว ตอนแรกจะเอาๆ พอมาตอนนี้จะเปลี่ยนใจ ตกลงแกจริงจังแค่ไหนเนี่ย”

“ก็ตอนแรกจริงจังแต่ตอนนี้กลัวนี่หว่า ฉันกลัวว่าเขาจะจำฉันได้แล้ว.. แล้วไม่พอใจไล่ฉันออกจากงานหรือไม่อาจจะหาว่าฉันมาหารายได้พิเศษแล้วพาลเกลียดฉัน...” วิกานดามีท่าทางเครียดอย่างเห็นได้ชัดจนแซมมี่อดสงสารไม่ได้

“โอเค กลับก็กลับ แต่คราวหน้าไม่ต้องมาให้ช่วยนะ นังนี่ทำฉันเสียเวลาไปเที่ยวกับหนุ่มๆ” บ่นเพื่อนรักแล้วเดินนำหน้าออกไปก่อน

“ขอฉันเข้าห้องน้ำแป๊บนะแซมมี่”

“เออ จะรอข้างนอกนะ..” แซมมี่ร้องตอบมาแล้วเดินออกไป