บทที่ 3. หลบไม่พ้น

ธีร์กลับไปที่คฤหาสน์หลังงามของตนก็พบว่ามารดานั่งรอตนอยู่ที่ห้องรับแขกพร้อมด้วยคุณดาเรศและ ดารณี หรือ มินนี่ ลูกสาวคนเล็กของคุณดาเรศ หญิงสาวสวยจับตาหันมายิ้มหวานให้เขาแล้วไหว้อย่างสวยงาม ธีร์ยิ้มบางๆ ให้ดารณีแล้วหันไปไหว้คุณดาเรศอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับคุณน้า อีกสักครู่น้องดาด้าคงมา”

“เรื่องมันเป็นยังไงกัน ฮึ ตาธีร์ ไหนเล่าให้แม่ฟังก่อนได้ไหม” คุณนราหันมาคาดคั้นลูกชายเสียงเข้มใบหน้าสวยไม่สร่างนั้นบึ้งตึง

“ผมว่ารอน้องก่อนดีกว่าครับ”

“นั่นสิคะคุณป้า มินนี่ว่ารอพี่ดาด้าก่อนดีกว่า คุณแม่ก็ใจเย็นๆ นะคะ” ดารณีหันมายิ้มหวานให้มารดา ธีร์สังเกตหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาแล้วก็รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก..

ไม่นานดลยากับโทนก็เข้ามาที่ห้องรับแขก คุณดาเรศแทบเต้นเมื่อเห็นโทนกับลูกสาวของตนกุมมือกันไว้ตลอดเวลานางทำท่าจะเข้ามากระชากดลยาออกไปแต่ธีร์ขวางไว้เสียก่อน

“ใจเย็นๆ ครับคุณน้า ผมว่าเราควรเปิดใจและรับฟังดาด้าก่อนดีกว่า”

“แต่ไอ้คนนี้มัน..”

“ได้โปรดนะครับ..” ธีร์ขัดขึ้นคุณดาเรศจึงนั่งลงข้างลูกสาวคนเล็กอย่างกระแทกกระทั้น...

ดลยายิ้มให้ธีร์อย่างขอบคุณกุมมือคนรักแน่นไม่ยอมห่างโทนเองก็โอบสาวคนรักไว้ด้วยท่าทางปกป้องหวงแหนไม่แพ้กัน คุณดาเรศจ้อง มองชายหนุ่มที่ไม่ปรารถนาจะได้มาเป็นเขยตาขุ่น ก่อนที่ดลยาจะเอ่ยปากบอกเล่าเรื่องราวของตน...

“ถ้าหากรักมันนัก ก็ออกไปจากชีวิตฉันซะ ฉันจะไม่มีลูกอย่างแก นังลูกไม่รักดี มีผู้ชายดีๆ แล้วไม่เอาไปคว้าไอ้กุ๊ยข้างถนนมาเป็นผัว ฉันบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่รับแกกับลูกเป็นคนในตระกูล ไปเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนแซ่เสียเลยนะ ฉันไม่มีลูกอย่างแก..” คุณดาเรศลุกขึ้นชี้หน้าลูกสาวคนโตอย่างแค้นใจที่ไม่ได้ดังใจ...

“ดาด้าขอโทษค่ะคุณแม่ที่เป็นลูกที่ดีของคุณแม่ไม่ได้ ดาด้าขอแค่คุณแม่ไม่เกลียดดาด้าก็พอแล้ว หากคุณแม่ไม่ต้องการดาด้ากับลูกและพี่โทน ดาด้าก็ไม่โกรธคุณแม่ค่ะ ดาด้าลาก่อนนะคะ ดาด้ารักคุณแม่รักมินนี่ค่ะ แต่ดาด้าก็อยากมีชีวิตของตัวเอง ที่ไม่ต้องแบกหัวโขนหรืออยู่บนฟ้าบนสวรรค์ดาด้าแค่อยากเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นมีสามีที่รักดาด้าเท่านั้นเอง..” ดลยาก้มกราบแทบเท้ามารดาที่ชักเท้าหนีอย่างรังเกียจด้วยน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นเมื่อโทนเข้ามาประคอง

“ผมสัญญาว่าจะดูแลดาด้าอย่างดีเท่าชีวิตของผม”

“มันไม่ใช่ลูกฉันแล้ว จะพากันไปไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า ไป๊..” คุณดาเรศตัวสั่นระริกดวงตาแดงก่ำด้วยความขัดเคืองใจ คุณนราเข้ามาโอบกอดนางไว้แล้วปลอบเบาๆ

“ใจเย็นๆ ก่อนดาว อย่าเพิ่งไปว่าลูกอย่างนั้น..”

“เธอจะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง ดูมันทำ มันหยามหน้าฉันขนาดนี้ ฉันเสียหน้าแค่ไหน ดีที่เราอยู่กันแค่นี้เธอก็รู้ว่าฉันคาดหวังกับมันมากแค่ไหน”

“เอาน่าใจเย็นๆ ก่อน”

“ดาด้าลาก่อนนะคะ ขอบคุณพี่ธีร์มากค่ะที่ช่วยเหลือ..”

“ไม่เป็นไร พี่ยินดี ขอให้ดาด้ากับโทนมีความสุขมากๆ นะ” ธีร์ลูบศีรษะเธอเบาๆ แล้วยิ้มให้หญิงสาวที่ไหว้ขอบคุณตนอย่างอ่อนโยน มองดลยากับโทนเดินออกไปด้วยความรู้สึกโล่งอก...

“ในเมื่อมันไม่เอา ฉันก็ยกหนูมินนี่ให้ตาธีร์แทนก็แล้วกันนะน้ำ ถือเสียว่าช่วยฉันหน่อย ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” คุณนราหันมามองลูกชายของตนที่หันมามองพวกตนด้วยแววตาเฉยเมย...

“ธีร์..”

“คุณแม่ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมเองก็ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะให้ใครมาจับหันซ้ายหันขวา ผมว่าคุณน้าน่าจะเข้าใจได้แล้วนะครับว่าเรื่องของจิตใจมันห้ามมันบังคับกันไม่ได้ น้องมินนี่เองก็อาจจะมีคนรักอยู่แล้วก็ได้” ธีร์พยายามให้เหตุผล

“มินนี่ไม่มีใครคะ อะไรที่ทำให้คุณแม่มีความสุข สบายใจ มินนี่ก็พร้อมจะทำค่ะ..” ดารณีรีบบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“โธ่ธีร์ เห็นไหมว่าคุณน้าเขากำลังเสียใจ พูดแบบนี้ได้ยังไง”

“ผมพูดความจริงครับคุณแม่ คุณแม่เองก็ไม่ควรมาบังคับจิตใจผมนะครับ ผมโตแล้ว น้องๆ ก็เหมือนกัน..” ธีร์ดักคอมารดาอย่างรู้ทัน คุณนราค้อนลูกชายอย่างหมั่นไส้

“ไม่รู้ล่ะ แม่ไม่อยากได้ใครหากไม่ได้หนูดาด้ามาเป็นสะใภ้ ก็ควรจะเป็นหนูมินนี่ คนอื่นแม่ไม่ยอมรับ”

“ผมว่าผมขอตัวก่อนดีกว่าเพราะมีงานต้องทำ..” ธีร์ไม่สนใจมารดากับคุณดาเรศที่ยืนมองเขาตาโตอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกปฏิเสธซึ่งหน้า ในขณะที่ดารณีมองตามร่างสูงใหญ่ของคนที่เอแอบรักมานานอย่างเจ็บปวด แต่ไม่นานดวงตากลมโตก็ฉายประกายบางอย่างก่อนจะหันไปยิ้มให้มารดาและคุณนรา...

“ปล่อยพี่ธีร์ไปเถอะค่ะ มินนี่คงไม่สวยพอ ไม่ดีพอเหมือนคู่ควงของเขา มินนี่มันอาภัพ คุณแม่กับคุณป้าอย่าไปบังคับพี่ธีร์เลยนะคะ มินนี่ขอแค่แอบชอบแอบรักพี่ธีร์ก็พอแล้ว..”

“โถ หนูมินนี่ไม่ต้องเสียใจลูก ป้าว่าเรามาคิดกันก่อนดีกว่าว่าจะทำไงให้พี่ธีร์ของป้าหันมามองหนูมินนี่” คุณนราเข้ามาโอบกอดหญิงสาวหน้าตาสะสวยน่ารักกิริยามารยาทงดงามอย่างเอาอกเอาใจ นางชอบพอลูกสาวของดาเรศเพราะความสวยงามและฉลาดเฉลียวน่ารักสมเป็นกุลสตรีนี่ล่ะ แม้ว่าทั้งสองศรีพี่น้องจะนิสัยบุคลิกต่างกันแต่ก็สวยฉลาดทั้งพี่ทั้งน้อง ทำให้นางเอ็นดูอยากได้มาเป็นสะใภ้ พลาดคนพี่คนน้องก็ยังอยู่..

“ขอบใจนะน้ำที่ยังไว้หน้าฉัน”

“อะไรกันยายดาว ฉันตั้งใจว่าจะเอาลูกสาวเธอมาเป็นลูกสาวฉันอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาหรอก เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ทั้งสามยิ้มให้กัน ดารณีเข้ามากอดคุณนราอย่างยินดี หญิงสาวยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข...

ทางด้านธีร์ซึ่งพอออกจากบ้านมาก็รีบขับรถไปยังสถานที่ที่เขาให้กษมาตามวิกานดามาก็พบว่ามันเป็นที่เดียวกันกับที่เชนส่งให้เขาก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มยิ้มบางๆ กับตัวเอง จอดรถอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ กับบ้านของป้าสมร ดวงตาคมจดจ้องไปที่คนซึ่งกำลังจดรายการอาหารให้กับลูกค้าหนุ่มๆ อยู่ด้วยความหวงแหน เมื่อเห็นรอยยิ้มกระเรี่ยกระราดของผู้ชายเหล่านั้นมองวิกานดา

“หึ.. อย่าหวังว่าเธอจะหนีฉันพ้นวิกานดา เธอแน่มากที่กล้าเล่นเกมนี้กับฉัน..” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นแล้วลงจากรถเดินไปยังร้านอาหารตามสั่งของป้าสมรทันที...

“วิวเอ๊ย ลูกค้าเข้าร้านมาลูกไปดูสิว่าเขาจะสั่งอะไร..” ป้าสมรซึ่งยืนผัดข้าวอยู่เรียกหลานสาวที่กำลังล้างจนอยู่ วิกานดาละมือจากงานแล้วเดินออกมาหน้าร้านด้วยรอยยิ้มหวาน แต่พอเห็นหน้าลูกค้าคนใหม่เธอก็แทบจะเดินกลับเข้าไปหลังร้านทันที...

“คะ คุณ.. เอ่อ จะรับอะไรดีคะ” ด้วยสปิริตและเพื่อไม่ให้เขาจับสังเกตได้ว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหนวิกานดาหยิบสมุดเล็กๆ กับปากกาออกมาจากเอี้ยมกันเปื้อนก้มหน้ารอฟังคำสั่งของเขา

“ร้านสะอาดน่าดูเหมือนกันนะ”

“ค่ะ.. คุณจะสั่งอะไรดีคะ”

“เอ แล้วนี่เธอได้งานใหม่แล้วเหรอ” เขาพูดเหมือนชวนคุยแต่ไม่สั่งเสียที

“ยังคะ ไม่คิดจะไปทำงานที่ไหนแล้ว คุณธีร์จะสั่งอะไรคะ”

“อยู่กันสองคนเหรอ” แม้จะรู้แล้วว่าวิกานดาอยู่กับใครเพราะประวัติโดยละเอียดของเธอถูกส่งมาให้เขาตั้งแต่ออกจากบ้านมาแล้ว

“อยู่กันหลายคนค่ะ” ธีร์เหมือนยิ้มเยาะหากวิกานดาไม่ได้คิดไปเอง ใบหน้าสาวร้อนผ่าวทั้งรู้สึกไม่พอใจและหวั่นไหว

“ตกลงคุณธีร์จะรับอะไรคะ หากไม่สั่งอะไรวิวจะไปล้างจานต่อ..”

“มีอะไรแนะนำบ้างล่ะ..”

“ก็มีตามสั่งทั่วไปค่ะ กะเพราะ ผัดพริกแกง ข้าวผัด ผัดซีอิ้ว ราดหน้า.. แต่ก็อาหารพื้นๆ ธรรมดาๆ นะคะไม่ได้หรูหราเหมือนที่ร้านคุณ วิวว่าคุณอาจจะทานไม่ได้” หญิงสาวบอกเขา

“แล้วรู้ได้ไงว่าผมจะทานไม่ได้ อาหารก็เหมือนๆ กันแต่ กิน... แล้วก็ ย่อยออกมา.. จะธรรมดาหรือดีแค่ไหนก็มีค่าทางอาหารไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ว่ามั้ย..” เขาพูดแต่มองเธอนิ่งวิกานดาเมินหลบสายตาเขา

“วิวรู้จักกับเขาหรือลูก..” ป้าสมรเอาอาหารมาเสิร์ฟโต๊ะข้างๆ เอ่ยถามแล้วเดินมาหาหลานสาวมองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรตรงหน้าอย่างสนใจ

“สวัสดีครับคุณป้า ผมเป็นเจ้านายเก่าของวิว พอดีผมขับรถผ่านเห็นว่าสาวเสิร์ฟร้านป้าหน้าตาคุ้นๆ เลยแวะลงมาดู นึกว่าวิวโดดงานแต่ถามผู้จัดการร้านบอกว่าวิวลาออกแล้ว” ธีร์ไหว้ป้าสมรอย่างนอบน้อมแล้วยิ้มบางๆ ซึ่งท่าทางของเขาถูกใจป้าสมรนัก ผู้สูงวัยยิ้มกว้างมองชายหนุ่มอย่างชื่นชมปิดไม่มิด

“ก็เพิ่งลาออกวันนี้เองค่ะ แล้วนี่คุณทานอะไรดีคะ ป้าจะทำสุดฝีมือเลย”

“ร้านป้าอะไรอร่อยที่สุดทำมาเลยครับ”

“งั้นทานผัดไทกุ้งสดนะคะ วิวไปหาน้ำหาท่ามาให้คุณเขาสิลูก” ป้าสมรยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วหันมาสั่งหลานสาว วิกานดาพยักหน้าแล้วรีบหลบออกมาด้วยความโล่งอก แต่ยังไม่หายวิตกกังวล

“เป็นไปไม่ได้หรอก เขาจำเราไม่ได้หรอก มันแค่บังเอิญเท่านั้นล่ะ” หญิงสาวพยายามบอกตัวเองอย่างนั้นแต่จนแล้วจนรอดเมื่อรับประทานอิ่มแล้วแต่ธีร์ยังไม่กลับ

ธีร์ยังนั่งอยู่ในร้านซึ่งแม้วันนี้จะอากาศไม่ค่อยร้อนและบริเวณร้านที่ตกแต่งด้วยต้นไม้และดอกไม้แบบสวนน่ารักๆ ก็นับว่าคงร้อนมากสำหรับคนที่เคยทำงานอยู่แต่ในห้องแอร์เย็นๆ เพราะเธอสังเกตเห็นเหงื่อผุดพราวตามไรผมของเขาและเสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อดีที่ธีร์สวมอยู่ก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ ท่อนแขนแข็งแรงที่เขาพันแขนเสื้อไปทบไว้ที่ข้อศอกก็เต็มไปด้วยเหงื่อจนไรขนดกหนาของเขาเปียกชื้น วิกานดาใจสั่นขึ้นมาอีกเมื่อคิดถึงวงแขนนี้ที่ตระกองกอดเธอตลอดคืนที่ผ่านมา

“ป้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้านายยายวิวเลยนะคะไม่รู้ว่าหล่อลากดินขนาดนี้เลย” ป้าสมรชวนชายหนุ่มคุยอย่างออกรสและดูเหมือนธีร์ไม่ถือตัวเมื่อคุยกับนาง วิกานดาซึ่งล้างจานอยู่ชำเลืองมองมายังทั้งสองบ่อยๆ ทั้งเงี่ยหูฟังว่าเขาจะคุยอะไรกับป้าของตน

“ผมหล่อมากขนาดนั้นเลยหรือครับ”

“โหย อย่าให้ป้าพูดเลยคะ ดูสิคะ ใครผ่านไปผ่านมาก็มองคุณแทบคอเคล็ด” ป้าสมรบุ้ยใบ้ไปยังสาวๆ ที่เดินผ่านไปมาแล้วเมียงมองเข้ามาในร้าน ปากพูดไปแกก็หยิบจับข้าวของเก็บร้านไปด้วย

“ผมช่วยดีกว่าครับ..” ธีร์ลุกขึ้นแล้วช่วยนางเก็บของไปและคุยกับแกไปเรื่อยๆ ในขณะที่วิกานดาเช็ดจานชามช้อนเข้ากล่องจนเรียบร้อยแล้วลูกตู้เก็บของ ป้าสมรก็ดึงผ้าใบลงเป็นอันเสร็จสิ้นการขายของในวันนี้ วิกานดาอึดอัดเมื่อเห็นว่าธีร์เดินตามป้าสมรเข้ามาในบ้านยิ่งทำให้เธอหวาดหวั่นและกลัวว่าเขาจะเผลอพูดอะไรที่ทำให้ป้าสมรไม่สบายใจ

“วิว น้องวิวค้าบ.. มานี่เร็วๆ” เสียงร้องเรียกอย่างตื่นเต้นดีใจอยู่ริมรั้ว หญิงสาววางตะกร้าผ้าลงแล้วเดินไปหาคนที่กวักมือไวๆ เรียก

“มีอะไรคะพี่ปัณณ์” ปัณณ์ เป็นเพื่อนรุ่นพี่บ้านใกล้ๆ กันนี้เองมีอาชีพขับวินมอเตอร์ไซค์ ปัณณ์เป็นหนุ่มหน้าตาดีแบบขาวตี๋ หล่อแบบหนุ่มเกาหลีที่สาวๆ ยุคนี้คลั่งไคล้ และยังอัธยาศัยดีอ่อนน้อมถ่อมตนสุภาพอ่อนโยน เรียกได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในชายหนุ่มที่สาวๆ ใฝ่ฝันแต่ปัณณ์ยังคงครองตัวเป็นโสดจนอายุสามสิบเอ็ดแล้ววิกานดาก็ยังไม่เคยเห็นปัณณ์มีคนรัก แต่เขาก็มีหญิงสาวแวะเวียนเข้ามาในชีวิตเช่นหนุ่มโสดทั่วๆ ไป วิกานดาเองก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับการใช้ชีวิตของปัณณ์เพราะถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ก็จะใช้บริการมอเตอร์ไซค์ของเขาประจำวันไหนที่เร่งรีบหรือตื่นสายบางครั้งเธอก็ใช้บริการเขานั่งออกไปที่สถานีรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงานให้ทันเวลา

“ได้ข่าวว่าลาออกจากงานเหรอ”

“แหม ข่าวเร็วจริง” หญิงสาวค้อนเขายิ้มๆ

“ข่าวของน้องวิวอยู่ในความสนใจพี่นี่จ๊ะ พี่เห็นวิวอยู่ช่วยป้าสมรทั้งวันก็เลยเดาเอา แต่นังตุ่มมันไปเม้าว่าวิวลาออกพี่ก็เลยมาถามดูเพื่อความแน่ใจ” ตุ่ม คือเพื่อนสนิทของปัณณ์ซึ่งเรียกขานกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ

“ค่ะ วิวลาออกแล้ว ออกมาทำงานของตัวเองดีกว่า สบายใจดี แล้วพี่มีอะไรกับวิวอีกมั้ย วิวยังเก็บผ้าไม่เสร็จเลย” หญิงสาวชี้ไปที่ราวผ้าซึ่งมีผ้าตากอยู่หลายชิ้น

“พี่มีของมาให้ สุขสันต์วันลาออกจากงานครับ” ปัณณ์ยื่นกุหลาบแสนสวยให้เธอหนึ่งดอก วิกานดายิ้มบางๆ แล้วรับมาด้วยความยินดี

“ขอบคุณค่ะพี่ปัณณ์”

“พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวไปส่งแม่ก่อน วันหลังพี่จะแวะมาคุยด้วย”

“ค่ะ.. อย่าขับซิ่งนะพี่” ชายหนุ่มยิ้มกว้างรับคำแล้วคร่อมมอเตอร์ไซค์จากไป วิกานดามองกุหลาบดอกงามยิ้มๆ ปัณณ์เป็นคนน่ารักนิสัยดีขยันขันแข็งและกตัญญูมากเขารักแม่มากและทำงานรับจ้างทุกอย่างจนสามารถสร้างบ้านสวยๆ ให้แม่ของเขาอยู่ได้และมีไม่กี่คนที่รู้ว่าปัณณ์เป็นหนึ่งในจำนวนคนที่เรียกว่า อายุน้อยร้อยล้าน

ปัณณ์เป็นคนมีความรู้แม้จบปริญญาโทแต่ชายหนุ่มก็ยังคงขับวิน มอเตอร์ไซค์รับจ้างแต่จริงๆ แล้วเธอรู้ว่าปัณณ์มีธุรกิจส่วนตัวที่ทำเงินให้เขามากมายมหาศาล เธอกับปัณณ์สนิทสนมกันมานานใครๆ ก็คิดว่าเธอกับปัณณ์เป็นมากกว่าพี่น้อง แต่วิกานดาก็บอกปัณณ์เสมอว่าเธอคิดกับเขาแค่ไหน แม้จะรู้ดีว่าปัณณ์คิดเกินเลยกับก็ตาม แต่ปัณณ์ก็เป็นสุภาพบุรุษไม่เคยล่วงเกินหรือทำให้เธอรู้สึกไม่ดีตลอดเวลาที่คบหารู้จักกันจึงทำให้เธอสบายใจที่จะคบหาพูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนมเรื่อยมา

วิกานดาเอากุหลาบดอกสวยไปวางไว้ที่ราวระเบียงแล้วเดินไปเก็บผ้าเช็ดโต๊ะและผ้าปูโต๊ะมาใส่ตะกร้าแล้วพับเก็บเรียบร้อยในเวลาอันรวดเร็วเพราะทำจนชินมือ หญิงสาวปิดลิ้นชักเก็บผ้าแล้วเดินขึ้นบ้านหลังเล็กชั้นเดียวแต่ยกพื้นสูงเล็กน้อยไปอย่างใจคอไม่ค่อยดีเมื่อเห็นรองเท้าคู่ใหญ่ของธีร์ยังอยู่ นี่เธออุตส่าห์ถ่วงเวลาทำนู่นทำนี่อยู่เป็นนานเพื่อรอให้เขากลับไปจึงจะเข้าบ้านแต่กลายเป็นว่าธีร์ยังไม่กลับ...

“เอ๊ะ ดอกกุหลาบที่วางไว้ตรงนี้หายไปไหนแล้ว..” วิกานดามองหากุหลาบที่ตนวางไว้แล้วก็ต้องงุนงงว่ามันหายไปไหน หญิงสาวมองหาอยู่สักพักก็หาไม่เจอจึงเดินเข้าไปในบ้าน

“อ้าว.. วิว งานเสร็จแล้วหรือลูก”

“ค่ะป้า แล้วเอ่อ คุณธีร์ทำไมยังไม่กลับคะ” วิกานดาตัดสินใจถามออกไปเมื่อเห็นว่าเขาอยู่นานเกินไปจนเธอกลัว

“เอ๊ะ ยายวิวนี่เสียมารยาทจริง คุณธีร์เขากำลังคุยกับป้าอยู่ ป้าชวนเขาทานข้าวเย็นด้วย”

“หา.. อะไรนะคะ” หญิงสาวตาโตเสียงดัง

“ฮื่อ... เรานี่จะเสียงดังทำไมนะ ป้าชวนคุณธีร์ทานข้าวเย็นด้วย เอาล่ะเดี๋ยวป้าไปเตรียมของก่อน ทำอาหารง่ายๆ นะคะคุณหวังว่าคงทานได้” ป้าสมรหันมายิ้มกับชายหนุ่ม

“ครับ ผมทานอะไรก็ได้ ผมว่าป้าหมอนทำอร่อยทุกอย่าง”

“อุ๊ย ปากหวานจริงๆ คนแก่อย่างป้าจะไปไหนรอด” ป้าสมรหัวเราะชอบใจแล้วเดินเข้าครัวเล็กๆ ไปแล้วเดินไปหลังบ้านเพื่อเก็บผักมาทำอาหาร ทั้งห้องโถงของบ้านหลังน้อยที่เป็นทั้งห้องรับแขกและรับประทานอาหารจึงมือเธอกับเขาสองคน วิกานดาเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเห็นธีร์ลุกขึ้น หญิงสาวก้าวเท้าถอยหนีโดยอัตโนมัติ..