ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

เช้าวันใหม่ ภายในห้องชุดโรงแรมของตระกูลจาง ที่มาดามหลี่ได้ทำการลงชื่อเปิดห้องเพื่อทำการประมูลราคาค่าตัวของน้ำฟ้า หญิงสาวใสซื่อและยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ผู้ที่จะทำให้เม็ดเงินนับแสนเหรียญมาสู่เจ้าของฟังกี้บาร์อย่างมาดามหลี่ ที่ในตอนนี้กำลังร่วมรับประทานอาหารที่ห้องอาหารภายในโรงแรมกับบรรดาเศรษฐีหรือไม่ก็มาเฟียและมีฐานะการเงิน แต่อำนาจดูจะด้อยกว่าตระกูลจางอยู่มาก เสียงพูดคุยถึงสินค้าใหม่แกะกล่องที่กำลังเข้าใกล้ช่วงประมูลเข้ามาทุกทีอย่างออกรสออกชาติ ยิ่งทำให้มาดามพึงพอใจ

ร่างบอบบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มเริ่มขยับตัว ดวงตาหวานซื่อที่ปิดสนิทเริ่มขยับสองสามครั้ง เพื่อปรับให้ชินกับแสงสว่างที่เล็ดรอดผ่านเข้ามาทางบานกระจกสีใสที่ถูกเปิดออก แต่ยังคงมีผ้าม่านหนาหนักกั้นไม่ให้แสงสว่างเข้ามามากเกินไป น้ำฟ้าเปิดเปลือกตาให้เต็มที่แล้วลุกนั่ง ตะครุบผ้าห่มขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ เมื่อผิวเนื้อปะทะเข้ากับความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เปิดจนเย็นฉ่ำ หญิงสาวก้มมองสภาพตัวเองแล้วพยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน ความผิดปกติในร่างกายไม่มี ‘เธอไม่ได้ถูกข่มขืน’ สองแก้มนุ่มของหญิงสาวเป็นรอยบุ๋มด้วยความดีใจ เมื่อร่างกายไม่ได้ถูกล่วงล้ำอย่างที่หวาดกลัว หากแต่ตัวเธอเหตุใดถึงเปล่าเปลือยเช่นนี้

‘ที่นี่ คือที่ไหนกัน’ น้ำฟ้าเปรยถามตัวเองด้วยความสงสัยระคนหวาดหวั่น แล้วหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยข้าวของราคาแพง สิ่งของต่างๆ มีการอักษรสลักไว้เกือบทุกชิ้น

‘เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนะ’ เป็นอีกคำถามที่หญิงสาวเฝ้าถามตัวเอง เพราะคนเช่นเธอไม่มีทางที่จะมีโอกาสได้มานั่งนอนอยู่ในที่หรูหราเช่นนี้อย่างแน่นอน ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนุ่มแล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่น่าเชื่อว่าในนั้นมีเสื้อผู้หญิงแบบบางเบาและทุกชุดต่างเน้นเรือนร่างของผู้สวม น้ำฟ้าจึงเลือกหยิบชุดคลุมมาสวม แล้วเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดมันออกไปจากห้องนอน ซึ่งอาจพบใครสักคนที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ ทว่าความหวังของเธอก็สูญสิ้น เพราะประตูถูก ล็อกจากด้านนอก

“ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่ข้างนอก ช่วยฉันด้วย”

น้ำฟ้าเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียก แต่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ร่างบางเดินถอยห่างออกมาทรุดลงบนเตียงอย่างหมดแรง

‘เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นหรือ’ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม ร่างกายเริ่มสั่นน้อยๆ จากแรงสะอื้นไห้ เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงดังกุ๊กกั๊กที่ประตู มือบางหันไปคว้าโคมไฟแล้วดึงปลั๊กออก ถือไว้อย่างมั่นคง

“อย่า! คุณน้อง” เสียงสาวประเภทสองร้องห้ามทันควัน เมื่อเห็น หญิงสาวที่ตนได้รับมอบหมายให้เข้ามาดูแลจนกว่าจะได้เวลาประมูล ซึ่งนั่นก็คือในช่วงค่ำของวันนี้

“คุณเป็นใคร” น้ำฟ้าเอ่ยถามผู้มาใหม่เสียงสั่นๆ แววตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ก้าวถอยอย่างระวัง

“เอาเถอะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันเป็นแค่ช่างแต่งหน้าเท่านั้นแหละ” สาวเทียมร่างใหญ่เอ่ยขึ้น แล้วชี้นิ้วไปยังหญิงสาวที่แม้หน้าดูจะมอมแมมไปเสียหน่อย แต่ก็ยังซุกซ่อนสิ่งที่น่าค้นหาเอาไว้เหมือนเช่นที่มาดามหลี่พูดไว้ ให้วางของในมือซะ แต่น้ำฟ้าไม่ยอมทำตาม

“คุณน้อง วางเถอะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก”

น้ำเสียงดัดๆ เอ่ยแล้วจัดแจงกับของจำพวกอุปกรณ์แต่งหน้าและชุดราตรีแสนสวยที่เว้าหน้าเว้าหลังจนแทบปกปิดอะไรไม่มิดเข้าไปแขวนไว้ในตู้ เพื่อรอเวลาทำให้หญิงสาวที่ยืนหลบอยู่ข้างตู้แปลงร่างเป็นนางฟ้าที่แสนจะเซ็กซี่ เพื่อโก่งค่าตัวให้ได้มากที่สุด ตามความต้องการของมาดามหลี่

“คุณเข้ามาทำอะไร ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่” น้ำฟ้ายังตั้งคำถามถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ดวงตาหวานซื่อเฝ้ามองการกระทำของอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา

“อย่าถามเลย เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่คุณไปอาบน้ำเถอะ จะได้ทานอาหารกัน แล้วคืนนี้เรามีงานต้องไปทำ”

“งะ...งานอะไร” น้ำฟ้าเอ่ยถามเสียงเครียด หน้าตาตื่นตระหนก แต่สาวร่างใหญ่หันมาส่ายหน้าแล้วเดินจากไป พร้อมๆ กับปิดประตู โดยก่อนออกไปก็หันมาบอกให้เธอเข้าไปอาบน้ำและออกมาทานอาหาร แล้วรอให้ถึงเวลาจะได้จัดการแปลงนางก้นครัวให้กลายเป็นนางฟ้า แล้วถูกตีราคาด้วยเงินจากบรรดาหนุ่มใหญ่ที่กระหายใคร่พรหมจรรย์