ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

รินดาดึงเพื่อนเข้ามากอดและปลอบประโลมอีกครั้ง เธอว่าชีวิตของเธอที่เกิดมากำพร้าจะหนักหนาสาหัสแล้ว แต่ชีวิตของน้ำฟ้าเพื่อนรักนั้นหนักหนากว่าเธอนัก เพราะน้ำฟ้าเคยเล่าให้ฟังว่าครอบครัวเธออบอุ่น มีทั้งพ่อและแม่ที่คอยดูแลแต่เมื่อพ่อได้พบกับแม่เลี้ยงก็ทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า และจนต้องมาสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

“อย่าห่วงเลย ขอแค่ดาไปแล้วมีความสุข ฟ้าก็ดีใจด้วย แล้วอย่าลืมติดต่อฟ้าบ้างนะ หากดาตัดสินจะไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น” น้ำฟ้ายิ้มดีใจกับเพื่อนที่จะมีผู้ชายดีๆ คอยดูแล และเธอก็รู้ดีว่าเพื่อนรักก็แอบมีใจให้กับชายคนนั้นอยู่มาก

“ถ้างั้น ดาจะตัดสินใจไปอยู่กับคุณเสิ่นและกลับเมืองไทย เพราะคุณเสิ่นจะย้ายไปอยู่ที่เมืองไทยเป็นการถาวร แล้วถ้าหากดาได้ที่อยู่แน่นอน ดาจะติดต่อกลับมาหาฟ้านะ แต่ว่าวันนี้เรารีบทำงานกันดีกว่าเนอะ อู้มานานแล้ว”

ทั้งสองโอบกอดกันก่อนจะแยกย้ายกันทำงานตามหน้าที่ โดยที่รินดาออกไปพบคุณเสิ่น หนุ่มใหญ่ที่หมายปองเธอมานานนับเดือน เพื่อตอบตกลงว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา หลังจากเธอแจ้งข่าวดีให้กับชายวัยกลางคนไปแล้วก็กลับเข้ามาในครัว เพื่อช่วยน้ำฟ้าทำความสะอาดหลังใกล้เวลาปิดของร้าน

“เฮ้อ….เสร็จซะทีกับงานครัวที่แสนเหนื่อยและวุ่นวาย”

รินดาร้องตะโกนทันทีเมื่อทุกอย่างสะอาดสะอ้าน หลังจากเธอ น้ำฟ้า และเพื่อนอีกสามคนช่วยกันทำความสะอาด ทั้งห้าคนแยกย้ายกันกลับห้องพัก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากผับที่ทำงานมากนัก แต่ก่อนที่จะได้เดินออกจากร้านรินดาถูกเรียกให้ไปพบมาดามหลี่ ซึ่งก็สร้างความแปลกใจให้กับสองสาวยิ่งนัก เพราะทั้งสองจะได้เข้าพบมาดามหลี่ก็ต่อเมื่อได้รับเงินค่าจ้างเท่านั้น ซึ่งก็น้อยมากหากเทียบกับคนอื่นๆ ที่ทำงานเพราะต้องถูกหักค่าที่พัก ค่าอาหาร

“ดา ให้ฟ้ารอนะ” น้ำฟ้าฉุดแขนเพื่อนไว้และเอ่ยปากขออาสาอยู่รอ

“ไม่ต้องหรอก ฟ้ากลับไปก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว จะได้พักผ่อนเร็วๆ เดินกลับดีๆ นะจ๊ะ” รินดาบอกเพื่อนรัก และเธอก็ตั้งใจแล้วว่าวันนี้จะไปขอลาออกกับมาดามหลี่ เพื่อเดินทางกลับประเทศไทยพร้อมคุณเสิ่น

หลังจากเปิดประตูเข้าไปตามคำเชิญของบอดี้การ์ดหน้าห้องของมาดามหลี่ รินดาเดินตัวตรงเข้าไป และนึกแปลกใจเมื่อได้พบบุคคลอีกท่านหนึ่งที่เธอตกลงจะไปใช้ชีวิตร่วมกัน

“นั่งก่อนสิ รินดา”

มาดามหลี่พูดขึ้น พลางลอบมองเด็กที่ตนซื้อมาจากบ้านโอบรักในราคาเพียงหมื่นเหรียญ และบวกค่าเดินทางที่พักและอีกหลายอย่างก็ร่วมๆ ห้าหมื่นเหรียญ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหันไปมองคุณเสิ่นที่ยินดีจ่ายค่าตัวของเด็กในสังกัดของมาดามหลี่ โดยมีสายตาของรินดามองตามและได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ และรู้สึกเป็นห่วงน้ำฟ้าขึ้นมาจับใจ

“ขอบคุณค่ะ มาดาม” รินดากล่าวอย่างนอบน้อม เธอเริ่มมองเห็นความผิดปกติ เมื่อคุณเสิ่นนำเช็คมาวางบนโต๊ะทำงานของมาดามหลี่ แต่ก็ยังทนเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ว่าเหตุใดมาดามหลี่ถึงได้ยิ้มและดูจะพึงพอใจในตัวเธอเช่นนี้