ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

12 ปีต่อมา

“ฟ้า วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ แขกมาค่อนข้างเยอะเลยแหละ” เสียงของเพื่อนร่วมงานเอ่ยขึ้น หลังจากที่เธอและน้ำฟ้าตัดสินใจมาทำงานร้านอาหารที่ฮ่องกง ตามคำแนะนำของผู้มีพระคุณที่ได้ชุบเลี้ยงมาในสถานรับเลี้ยงบ้านโอบรัก

“ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่ดาเถอะจ้ะ เดินเข้าเดินออกไม่เหนื่อยบ้างหรือ” น้ำฟ้ายิ้มแล้วถามกลับเสียงหวาน

“ไม่เท่าไหร่หรอกฟ้า แค่นี้เด็กๆ น่ะ ว่าแต่วันนี้เราจะได้กลับไปพักกันกี่โมงกี่ยามก็ไม่รู้สิ”

ดา หรือรินดา พนักงานเสิร์ฟของร้านฟังกี้บาร์หันไปตอบเพื่อนรักพลางผ่อนลมหายใจสุดแรง เนื่องจากเจอลูกค้าเรื่องมากและยังชอบทำท่าจะแต๊ะอั๋งเธออยู่เรื่อย นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่น้ำฟ้าได้ทำงานอยู่แต่ในครัว และเธอก็รู้ว่าทำไมเพื่อนถึงได้ไม่เสริมแต่งตัวเองให้สวยเหมือนเช่นที่สาวเสิร์ฟบางคนทำกัน เพราะหนทางที่จะได้เงินและหลุดพ้นจากวงจรชีวิตสาวเสิร์ฟด้วยการมีอาเสี่ยหรือนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักมารับไปเลี้ยงดู ส่วนจะเลี้ยงดูแบบไหนนั่นสาวๆ ของที่นี่ก็ไม่ได้แคร์อะไร เพราะอยากมีชีวิตที่สุขสบาย แถมยังมีเงินไม่ขาดมืออีกด้วย

“นั่นสินะ แต่ช่างเถอะ อดทนไว้ ถ้าเราสองคนหาได้เงินมากเมื่อไหร่ จะได้กลับเมืองไทยกันเสียที ฟ้าคิดถึงเมืองไทย คิดถึงคุณแม่ คิดถึงน้องๆ ที่บ้านโอบรักจะแย่”

น้ำฟ้าบอกเศร้าสร้อยน้ำตารื้น รินดาเดินมาโอบไหล่เพื่อนรัก และคงยากนักหากจะหาเงินให้ได้เยอะๆ อย่างที่เพื่อนว่า เพราะค่าใช้จ่ายแต่ละอย่างที่ฮ่องกงก็ใช่ว่าจะถูกๆ เสียเมื่อไหร่ และที่เธอกับเพื่อนเดินทางมาทำงานที่นี่ได้ ก็เพราะคุณแม่ใหญ่ที่บ้านโอบรักเป็นคนจัดการให้ สักวันเธอและน้ำฟ้าต้องตอบแทนบุญคุณของท่านที่เมตตา

“ฟ้า อย่าโกรธได้ไหม ถ้าดาจะถามอะไรที่ละลาบละล้วงไปบ้างนะ”

รินดาพูดขึ้นพลางจ้องหน้าเพื่อนรัก และเธอก็อยากให้เพื่อนได้เจอกับใครสักคนเพื่อจะได้พาให้หลุดพ้นจากที่นี่ซะ อดทนทำงานหามรุ่งหามค่ำแต่กลับได้ค่าแรงเพียงน้อยนิด แต่ตัวเธอกับน้ำฟ้าก็ต้องทนเพราะคุณแม่ใหญ่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอยู่มากโข กว่าจะส่งเธอสองคนมาทำงานที่นี่ได้

“อะไรเหรอ ถามมาเถอะ ฟ้าไม่โกรธหรอกจ้ะ” น้ำฟ้าว่ายิ้มๆ

“เอ่อ...ทำไมฟ้าถึงไม่ไปเป็นเด็กเสิร์ฟล่ะ เพราะโอกาสที่เราจะได้เงินเยอะๆ น่ะมีมากกว่าที่จะมาอุดอู้อยู่แต่ในครัวนะ ดูอย่างดาสิ ยังมีอาเสี่ยหันมองเลย แต่เพราะดายังห่วงฟ้าเลยทำให้ไม่อยากตกลงกับใคร” รินดาพูดขึ้นและนึกห่วงเพื่อนรัก หากเธอตกลงกับอาเสี่ยที่กำลังจะย้ายไปอยู่เมืองไทย เพราะคุณเสิ่นชื่นชอบบรรยากาศและความเรียบง่ายของประเทศไทย เลยอยากหันเหไปทำธุรกิจเล็กๆ ที่นั่น

“ฟ้าไม่อยากขายตัว เพราะชีวิตของฟ้าถูกเร่ขายมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้ฟ้าคิดว่าตัวเองเป็นเพียงแค่สินค้า ที่ใครจะหยิบจะจับเอาไปส่งให้ใครก็ได้ ทุกคนทำเหมือนฟ้าไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก แต่ทุกครั้งฟ้าก็สามารถรอดพ้นมาได้ แม้ต้องแลกกับความเจ็บและน้ำตา แต่ฟ้าก็ภูมิใจและมีกำลังจะสู้ต่อไปด้วยการหางานทำที่ไม่ต้องเอาตัวเข้าแลก ฟ้าไม่อยากทำให้พ่อกับแม่เสียใจ แต่ฟ้าไม่เคยนึกรังเกียจหรือเหยียดหยามใครต่อใครนะที่จะทำแบบนั้น เพราะทุกคนก็ต้องมีทางเลือกของตัวเอง ว่าแต่ดาไม่ต้องเป็นห่วงฟ้านะ ฟ้าดูแลตัวเองได้” น้ำฟ้าบอกแล้วหันไปยิ้มให้เพื่อนรักที่ยืนน้ำตาคลอ

“แต่ดาก็ยังเป็นห่วงฟ้าอยู่ดีนั่นแหละ หากต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”