ตอนที่ 5

“ดิฉันไม่เคยทราบเลยค่ะ ว่าผู้ชายที่ลูกสาวของดิฉันคบหาอยู่ด้วยเป็นลูกของคุณหญิง แต่ดิฉันก็แน่ใจอย่างหนึ่งว่าลักษมีลูกสาวของดิฉันไม่เคยมีความคิดที่จะจับผู้ชายรวยๆ ถึงดิฉันจะเป็นครูเงินเดือนน้อย แต่ก็ไม่เคยสอนลูกให้ประพฤติตัวเยี่ยงนั้น”

ริมฝีปากสีแดงเข้มเหยียดออกอย่างเยียบเย็น สักครู่จึงก้มลงควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าหนังสีงาช้าง ก่อนจะดึงกระดาษแผ่นเล็กๆ ขึ้นมาวางบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองสมุดหลายกองวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ มิ่งขวัญก้มลงมองกระดาษแผ่นนั้นพลางหยิบขึ้นมาดูอย่างเพ่งพินิจ

“เช็คเงินสดหนึ่งล้านบาท มากกว่าเงินเดือนที่คุณได้รับทั้งปีไม่รู้กี่เท่า คุณอยากได้อะไรคุณก็จะได้ แค่คุณรับปากกว่า จะไม่ให้ลูกสาวของคุณมายุ่งเกี่ยวกับตาราชอีก อ้อ....ตอนนี้คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือ อาจจะเอาเงินนี่ไปรักษาตัวให้หาย จะได้ใช้ชีวิตอยู่กับลูกคุณต่อไปอีกนานๆ”

มิ่งขวัญเม้มริมฝีปากแน่น มือที่จับกระดาษแผ่นนั้นสั่นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้สืบเรื่องของเธอและลูกด้วยเช่นนั้นหรือ โอ้...นี่หรือคนมีเงิน เมื่อปรารถนาสิ่งใดก็ใช้สิ่งนี้แลกมาได้ง่ายดาย ไม่เว้นแม้แต่วิญญาณของความเป็นคน

“ขอบคุณในความเมตตา แต่คุณกรุณาเอาเช็คนี่กลับไปเถิดค่ะ”คำพูดของมิ่งขวัญมีพลังพอที่จะทำให้ดวงตาของผู้ยื่นข้อเสนอวาวโรจน์และยิ่งเมื่อกระดาษแผ่นน้อยถูกวางกลับคืนที่เดิมอย่างไม่ใยดียิ่งทำให้คุณหญิงแทบเต้น

“นี่เธอ!....อ้อ...ใช่สิ ฉันลืมไป ตัวลูกชายของฉันคงจะมีค่ามากกว่าเงินหนึ่งล้านนี่เป็นแน่แท้ พวกเธอมันก็นักธุรกิจเหมือนกันนี่ คนต่อเงิน เธอก็คิดได้เหมือนกันรึ ฉันคิดว่าคนเป็นครูให้ความรู้เด็กจะไม่รู้จักคิดเรื่องการต่อรอง ฉันประมาณพวกเธอผิดไปมาก”

มิ่งขวัญกลืนน้ำลายลงคอที่เหมือนตีบตันมากขึ้นทุกขณะ ผู้หญิงคนนี้มองเธอเป็นอะไร เอาเงินมาใช้เป็นเครื่องต่อรอง พอถูกปฏิเสธกลับพูดจาหมิ่นแคลนราวกับคนที่ตนกำลังสนทนาอยู่ด้วยไม่มีเลือดเนื้อความเป็นมนุษย์ หญิงวัยกลางคนพยายามเก็บความเจ็บปวดนั้นให้อยู่ลึกลงไปใต้จิตสำนึก ยังไว้แต่ความเข้มแข็งเป็นเกราะป้องกันตนเองแม้มันจะเปราะบางก็ตามที

“ค่ะ....ดิฉันเป็นครู งานของดิฉันคือการให้ความรู้แก่เด็ก สั่งสอนเขาให้รู้จักค่าของความเป็นคน อย่าตีราคาคนอื่นให้เป็นแค่วัตถุ โตขึ้นเขาจะได้เป็นมนุษย์ที่เป็นเจ้าของจิตใจอันงดงาม ไม่รู้จักดูถูกคนอื่น ไม่ใช้ความดีของคนอื่นมาเป็นเครื่องทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ใช่ค่ะ....ดิฉันไม่ใช่นักธุรกิจจึงไม่รู้จักการตีค่าลูกของตัวเองเป็นของมีราคาค่างวด เพราะคนเป็นครูเยี่ยงฉันลูกเป็นสิ่งสูงค่าเกินกว่าจะไปเที่ยวบอกใครต่อใครว่าเขามีค่าตัวเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้บอกใครต่อใครว่าความดีที่ฉันสั่งสอนให้เขาทำมีมากแค่ไหน ฉันยินดีจะบอก”

“นี่เธอกำลังพูดส่อเสียดฉัน หาว่าฉันตีค่าลูกชายตัวเองเป็นเงินทอง เธอกล้าดียังไงมาใช้วาจาเหน็บแนมฉันแบบนี้!”

“มิได้ค่ะ คุณหญิงปารมี ดิฉันจะไปกล้าพูดจาเสียดสีคนมียศถาบรรดาศักดิ์เช่นคุณได้อย่างไร ดิฉันเจียมตัวค่ะว่าเป็นแค่ครูจนๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีธุรกิจพันล้าน ไม่ได้มีเงินทองล้นฟ้า...คุณหญิงวางใจเถิดค่ะ ลูกชายของคุณหญิงจะได้พบกับคนที่คู่ควร และคนๆ นั้น ....จะไม่ใช่ลักษมีลูกสาวของดิฉันอย่างแน่นอน”