2

คุณธีรวัฒน์เป็นหนุ่มสังคมจัดเพื่อนฝูงมากมาย จึงเข้ากับมารดาของเธอได้เป็นอย่างดี เพราะท่านเองก็ชอบเที่ยวเตร่เช่นกัน แต่เธอไม่ค่อยชอบสายตาท่านเท่าใดนัก มันดูเจ้าชู้ประตูดิน เธอจึงหลีกเลี่ยงเสมอและไม่อยากเข้าใกล้ธีรวัฒน์

คิดถึงสมัยอดีต บิดาของเธอทำงานงกๆ แต่มารดาเอาเงินไปใช้จ่ายสุลุ่ยสุร่ายเลี้ยงเพื่อนฝูง เธอไม่อยากคิดอะไรร้ายๆ แต่ถ้าเลือกได้ เธออยากให้บิดามีชีวิตอยู่มากกว่า

จริงๆ เธอไม่ค่อยสนิทกับมารดานักหรอก แต่อย่างไรท่านก็เป็นบุพการีที่เธอต้องเคารพ

ตอนย้ายมาอยู่ที่นี่ ท่านพูดเอาไว้ว่าห้ามทำให้คนที่นี่รำคาญใจ เธอเลยก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของคนบ้านนี้ เพราะไม่ชอบมีปัญหา

เธอเหมือนบิดา ไม่ชอบมีปัญหา เพราะหากบิดาเป็นคนที่เรื่องมากหรือไม่ยอมอะไรง่ายๆ คงทะเลาะกับมารดาบ้านแตกไปแล้ว แต่พอมารดาบ่นด่าอะไรท่านจะเงียบ ไม่ยอมก็เดินหนี นั่นคือการแก้ปัญหา จึงร่วมชีวิตกับมารดามาได้จนเธอโต

“หนูต้องรีบไปน่ะค่ะ”

“มากินข้าวก่อน รีบอะไรนักหนา”

เสียงของมารดาและสายตาที่จิกมองมาทำให้จิราวดีต้องเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับท่านอย่างเสียไม่ได้

เสียงผิวปากยอย่างอารมณ์ดีของธามที่เดินลงมาจากด้านบนในชุดนักศึกษาทำให้จิราวดีสะดุ้ง เธอหันขวับไปมอง สบตาเขาก็ต้องก้มหน้างุด นึกอยากจะลุกหนีไปเสียตอนนี้ แต่ที่ทำได้ก็คือนั่งใบ้กินอยู่กับโต๊ะอาหาร

“อารมณ์ดีจริงนะช่วงนี้”

คุณธีรวัฒน์ทักบุตรชายคนเดียว ท่านค่อนข้างตามใจเอามากๆ เรียกว่าไม่ขัดใจเลย อยากได้อะไรก็ประเคนให้จนหมด บางทีจิราวดีก็ยังนึกอิจฉาคนเพียบพร้อมอย่างเขา

มารดาของเธอก็เหมือนกัน เอาอกเอาใจธามเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เขามีท่าทีรังเกียจจนออกนอกหน้า เธอรู้สึกว่าการพึ่งพิงคนอื่นมันเสียศักดิ์ศรีและโดนดูถูกอยู่ร่ำไป

“ช่วงนี้ผมมีอะไรสนุกๆ ทำบ่อยน่ะครับ ก็เลยอารมณ์ดี”

“อุ๊ย!” จิราวดีอุทานเมื่อธามไล้ขาเธอด้วยเท้าของเขา ไล้ขึ้นมาจนถึงโคนขา เธอพยายามหนี มองตาเขา แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“เป็นอะไรหมูหวาน”

“เปล่าค่ะคุณแม่ คือหนูต้องขอตัวก่อนนะคะ พอดีหนูอิ่มแล้วค่ะ วันนี้มีเรียนเช้าด้วยค่ะ”

จิราวดีรู้ว่ามารดาต้องไม่พอใจที่เธอลุกจากโต๊ะอาหารแบบนี้ แต่เธอทนนั่งให้ธามแกล้งต่อไม่ไหวอีกแล้ว เธอลุกหนี ธามก็ชักเท้ากลับ เขามองเธออย่างคาดโทษ

“ผมเองก็ต้องรีบไปเหมือนกันครับ ขอตัวก่อนนะครับพ่อ”

ธามรีบวิ่งออกไปยังรถบิ๊กไบค์ของตัวเอง ขับออกไปทันคนที่เขาอยากแกล้ง

“อุ๊ย!” จิราวดีอุทานเมื่อเขาขับรถมาดักหน้าของเธอ ใบหน้าสวยแดงก่ำ เธอรีบเดินหนีก้มหน้าก้มตาแทบจะวิ่ง แต่เขาลงจากรถ วิ่งมากระชากแขนของเธอเอาไว้

“กล้ามากนะที่จะหนีฉัน”

“พี่ธามคะ หมูหวานจะไปเรียน”

“นี่มันแค่แปดโมงเอง เธอเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอ”

“หมูหวานต้องขึ้นรถเมล์อีก เดี๋ยวไม่ทันค่ะ”

เธอพูดเสียงอ่อนลง ธามไม่ชอบให้ใครขึ้นเสียง คนใช้ในบ้านของเขาก็ยังไม่กล้าขึ้นเสียงกับเขาเลย

“ฉันไปส่งเอาไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“รังเกียจผัวตัวเองหรือไง”

“พี่ธาม” เธออ้าปากค้าง หันรีหันขวางกลัวใครมาได้ยินเข้า

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่มีใครได้ยินหรอก”

เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนขัดใจที่เธอกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ ทั้งๆ ที่เป็นเขาต่างหากที่ควรระวัง เพราะเธอก็คงเหมือนแม่ของเธอ คิดจะจับผู้ชายรวยๆ ไม่ดูฐานะตัวเอง

เขาไม่ชอบผู้หญิงทุกคนของบิดา เขารังเกียจทุกคน รวมไปถึงผู้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

ถ้าบิดาของเขาไม่เจ้าชู้ไปมีผู้หญิงคนอื่น มารของเขาก็คงไม่ตรอมใจตาย ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตบิดาก็หน้าเงินเหมือนกันหมดนั่นแหละ รวมถึงมารดาของจิราวดีด้วย

“ปล่อยหมูหวานเถอะค่ะ เดี๋ยวหมูหวานไปเรียนสาย”

“ฉันไม่ปล่อย”

“พี่ธามจะเอายังไงคะ”

เธอเรียกเขาว่าพี่เพราะเคยรู้จักกันมาก่อน เขาเป็นเพื่อนของรุ่นพี่ที่เธอเคยไปทำงานพาร์ทไทม์ เมื่อก่อนเขาไม่ร้ายกาจแบบนี้ แต่พอแม่ของเธอมาเป็นภรรยาใหม่พ่อของเขา เขาก็แสดงออกชัดเจนว่าเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ