1

หมูหวานหรือจิราวดีนอนครางไม่ได้ส่ำอยู่ใต้ร่างหนาของธาม เขากระแทกกระทั้นหนักหน่วงเบียดอัดจนเธอแทบจมเตียง

เด็กสาวจิกผ้าปูเตียงแน่น เสียวซ่านทุกครั้งที่เขาฝังกายลงมาอย่างล้ำลึกมิดเม้น ซอกกายสาวฉ่ำเยิ้มเสียดสีกับแก่นกายใหญ่โตรกไปด้วยขนดกหนา

เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียวจับจิตจับใจ ร่องสวาทที่เสียดสีกับเนื้อกายชายทำให้เธอครางไม่ได้ส่ำ

“ร้องครางดังๆ สิ เขาจะได้รู้กันทั้งบ้านว่าเราทำอะไรกันอยู่”

จิราวดีเม้มปากแน่น กลัวคนในบ้านจะรับรู้ว่าเขากำลังทำอะไรกับเธอ ธามหัวเราะชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กทรมานอยู่ใต้ร่างเขา

“ทำไมไม่ร้องล่ะ ปากเก่งให้ตลอดสิ”

“พี่ธาม สะ... เสร็จหรือยัง”

สาวน้อยถามเสียงสั่นๆ เธอเหงื่อไหลซึมไปหมดทั้งร่างกับบทรักยาวนานของเขา

“ยังไม่เสร็จ เธอก็รู้ว่าฉันอึดขนาดไหน”

จิราวดีส่ายหน้าไปมา เธอดึงผ้าห่มมากัดปากเมื่อถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรง ในขณะที่เขายังขยับโยกอย่างต่อเนื่อง

เธอหอบหายใจจนตัวโยนในขณะที่เขายังกระแทกกระทั้นจับร่างเธอพลิกคว่ำพลิกหงายยิ่งกว่าตุ๊กตาไร้ค่า

จิราวดีถูกกดให้คุกเข่าบนเตียงนอนกว้าง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมทั่วใบหน้า บ่งบอกถึงการออกแรงที่ยาวนาน เสียงเตียงลั่นและเสียงจังหวะรักดังอย่างต่อเนื่องไม่มีท่าทีว่าจะหยุดพัก

“พี่ธามคะ อื้อ...”

“อะไร” เขาทำเสียงรำคาญ คล้ายเธอกำลังขัดอารมณ์เขา

“พรุ่งนี้หมูหวานต้องไปเรียนแต่เช้านะคะ”

“ยัยหมูเน่า หุบปากไปเลย นั่นมันปัญหาของเธอ ตื่นไม่ไหวไปเรียนสายก็เรื่องของเธอสิ”

“พอแล้วค่ะ หมูหวานเหนื่อย”

เธอครางประท้วง ดันหน้าท้องแกร่งของเขา แต่มันแทบไม่ ขยับเขยื้อนไปไหนเลย มีแต่เขาจะโหมแรงเข้าใส่ทุกจังหวะรัก

“ถ้ายังพูดมากอีก คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่ยัยหมูเน่า”

จิราวดีปิดปากเงียบ เธอไม่กล้าหือกับเขาหรอก ธามเป็น คนโมโหร้ายและเอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ

เธอทำได้เพียงแค่หลีกเลี่ยง แต่ยามค่ำคืนแบบนี้เธอเหมือนลูกไก่ในกำมือของเขา ซึ่งตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ ไม่เคยรอดมือเขาไปเลยสักครั้งเดียว และทุกวันเขายิ่งจะเรียกร้องข่มเหงรังแกเธอ

ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน เวลาไหนที่เขาต้องการก็ฉุดลากเธอเข้าห้องอย่างไม่ปรานี

“อ๊าส์....”

เขาครางด้วยความเสียวซ่านสุดใจเมื่อปลดปล่อยหมดเนื้อหมดตัวในร่างของเธอ

จิราวดีนอนคว่ำฟุบลงทันทีด้วยความเหนื่อยล้า เธอเหนื่อยล้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

“อย่าลืมกินยาคุมล่ะ ฉันไม่อยากให้เธออุ้มท้องลูกของฉัน” เขากระซิบเสียงดุดันที่ริมหูของเธอ

จิราวดีหลับตาลงอย่างอ่อนล้า หยาดน้ำตาไหลซึมท่วมหมอนใบโต เธอไม่โต้ตอบแต่ได้ยินว่าเขาก้าวลงจากเตียง เสียงฝีเท้าของเขาทำให้รู้ว่าเขาเดินออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว

น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ไหลทะลักออกมาเหมือนท่อประปาแตก เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ คิดฝันว่าสักวันหนึ่งจะไปจากบ้านหลังนี้ให้จงได้ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีและไปที่ที่ไม่มีใครรู้จัก

เด็กสาวพยายามพาร่างอันบอบช้ำเข้าห้องน้ำ ชำระล้างคราบไคลออกจากร่าง แต่คราบราคีคาวที่เขาฝากฝังเอาไว้ มันไม่สามารถล้างออกไปได้ตลอดชีวิต...

จิราวดีเดินลงมาจากห้องนอนด้วยร่างกายอิดโรย เธอฝืนกายฝืนใจรีบตื่นแต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองสายเต็มทีแล้ว หลายคืนมานี้เธอไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะโดนธามกวนตลอดแทบทั้งคืน ถ้าทำให้เขาไม่พอใจ จากที่เขาจะจัดให้แค่ยกเดียวกลับกลายเป็นหลายยกหรือหลายชั่วโมง ทำเอาบางวันเธอไม่ได้ทำรายงานไปส่งอาจารย์

“อ้าวหนูหวาน มากินข้าวเช้าด้วยกันสิ”

คุณธีรวัฒน์เอ่ยชวนลูกเลี้ยง ท่านชอบเรียกเธอว่าหนูหวานแทนหมูหวาน

คุณธีรวัฒน์เป็นบิดาเลี้ยงของเธอ มารดาของเธอมีสามีใหม่ที่แสนจะร่ำรวยก็เลยพาเธอย้ายจากบ้านซอมซ่อเข้ามาอยู่ที่นี่หลังจากบิดาเสียชีวิตไม่นาน

เธอคิดถึงบิดาจับใจ ถึงท่านจะไม่ร่ำรวยแต่ก็เป็นคนดีที่สำคัญ ท่านรักเธอมาก ถ้าบิดาของเธอไม่ด่วนจากไปกะทันหัน ป่านนี้เธอคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้