ตอนที่ 7 หวงก้าง

ตอนที่ 7 หวงก้าง

"ไปสาวๆขึ้นรถ" หลังจากอิ่มข้าวมื้อเช้าแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน

เฮียผากลับสวน เฮียสิงห์กับเฮียกล้าไปที่ร้าน ส่วนพราวมุกกับตะวันขึ้นรถไปกับเฮียกล้า

ระหว่างทางขับรถออกมาจากบ้านได้หน่อยเดียวก็จะผ่านสวนผลไม้และสวนยางของเฮียผา ส่วนร้านของเฮียกล้ากับเฮียสิงห์ระยะทางจากบ้านไปก็ไม่ได้ไกลมากนักประมาณห้ากิโลเมตร อยู่ในตัวอำเภอ เป็นร้านที่จัดว่าใหญ่ที่สุดในตัวอำเภอเลยก็ว่าได้ นั่งรถมาได้สักครู่ก็ถึง

"ร้านใหญ่กว่าที่คิด" เสียงพราวมุกเผลอพึมพำเบาๆออกมาคนเดียว

ร้านวัสดุก่อสร้างของเฮียกล้ามีลักษณะเป็นบ้านปูนหลังใหญ่สองชั้น ชั้นล่างเป็นสำนักงาน ภายในสำนักงานมีโต๊ะไม้ตัวใหญ่สำหรับให้ลูกค้ามานั่งสั่งของและคิดเงิน ส่วนพื้นที่ด้านในก็อัดแน่นไปด้วยสีทาไม้ สีทาปูน หลากหลายชนิด หลายยี่ห้อ วางเรียงเต็มพื้นที่ แต่จัดเก็บอย่างดีค่อนข้างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ส่วนชั้นบนปกติก็เป็นพื้นที่ส่วนตัว มีห้องนอน แต่ปัจจุบันเต็มไปด้วยประตูหน้าต่างที่เป็นกระจกและอุปกรณ์ตกแต่งบ้านหลากหลายชนิด เนื่องจากไม่มีพื้นที่จัดเก็บ ตรงไหนวางได้ก็วางไปก่อน

ภายนอกตัวบ้านมีโกดังขนาดใหญ่สำหรับเก็บวัสดุจำพวกเหล็กและไม้อัด ส่วนพื้นที่กลางแจ้งจะเป็นเสาที่หล่อแล้ว จำพวกงานปูนสำเร็จทั้งหมด เฉพาะของที่ซื้อมากองไว้ มูลค่าคงไม่ธรรมดาแน่นอน

พราวมุกคิดว่าร้านวัสดุก่อสร้างของพี่ชายเพื่อนจะเล็กๆซะอีกที่ไหนได้ นี่มันเสี่ยกล้าชัดๆ

"เป็นไง ไหวมั้ยคนสวย" เสียงเฮียกล้าหันไปถามพราวมุก เนื่องจากเห็นสายตาของเธอมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"ดูจากลักษณะหน้างานแล้ว...ลองทำดูก่อนก็ได้ค่ะ ว่าแต่เฮียคงไม่ได้จะให้มุกไปแบกปูนจริงๆหรอกใช่มั้ยคะ"

"ไม่หรอกครับ วันนี้ให้ตะวันพาเดินดูรอบๆไปก่อน เบื่อแล้วกลับมาหาเฮีย โอเคมั้ย"

"ค่ะ"

"สวมหมวกกันด้วยล่ะ ทั้งสองคนเลยที่นี่แดดมันแรง" หมวกคนละใบหยิบวางลงบนศีรษะแล้วแยกย้าย

"ไปมุก ตอนนี้แดดยังไม่แรงเท่าไหร่เดินดูวัสดุกลางแจ้งก่อนแล้วกัน จากนั้นค่อยเข้าไปเดินดูในโกดัง" ตะวันพาเพื่อนเดินเข้าไปตรงพื้นที่กลางแจ้งก่อนพร้อมกับอธิบายชื่อวัสดุและลักษณะการใช้งานในแบบคร่าวๆให้เพื่อนฟังไปด้วย

ส่วนเฮียกล้าเขาเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะตามปกติ แอบเห็นลูกน้องในร้านชะเง้อคอยาวมองไปที่สองสาวที่กำลังเดินๆอยู่กลางแจ้งตอนนี้

"อะแฮ่ม...พวกมึงไม่มีงานทำกันหรือไง" บึ้มกับเล็กยืนมองสองสาวที่นั่งรถมากับเจ้านายหนุ่มเมื่อสักครู่ คนหนึ่งน้องสาว แต่อีกคนใคร?

"เฮียใครน่ะ" บึ้มลูกน้องในร้านหันมาถามเจ้านายหนุ่มด้วยความสนใจ

"หมายถึงใคร" เฮียกล้ามองตามสายตาของลูกน้องไป มีเดินอยู่สองคน

"คนที่มากับน้องตะวันน่ะครับ ใครเหรอ" บึ้มเอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม แต่คอก็ยังคงชะเง้อมองออกไปอยู่อย่างนั้น ส่วนไอ้เล็กลูกน้องอีกคนก็สนใจไม่แพ้กัน แต่เล็กมองเฉยๆยังไม่ได้พูดอะไร

"เพื่อนตะวัน" ตอบเสียงเรียบแต่สีหน้าเริ่มไม่พอใจ ถ้าบึ้มหันมามองหน้าเจ้านายสักหน่อยก็คงจะเห็นสายตาดุๆคู่นี้

"เธอจะมาทำงานที่นี่กับเราเหรอครับ" ยังไม่หันมาอีก!

"ถามทำไม" พูดคุยกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สายตาของเขานั้นไอ้เล็กลูกน้องอีกคนหันมาเห็นเข้าพอดี ถึงกลับถอยกรูด

"ผมอยากจีบ" ทันใดนั้นฝามือใหญ่ก็ตบลงบนโต๊ะดังปั้ง!

"อื้อหือไอ้บึ้ม ไม่หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาหัวของตัวเองซะบ้าง" ขนาดเขายังไม่กล้า!

"จีบไม่ติดไม่เป็นไรครับ ขอแค่ให้ได้จีบก็พอ คนอะไรผิวข๊าวขาว..." บึ้นหันกลับมาแต่ก็ยังคงพูดต่อ เพราะปกติเจ้านายหนุ่มของพวกเขาเป็นคนขี้เล่น เรื่องแซวสาวๆแบบนี้เป็นงานเสริมสำหรับหนุ่มโสดอย่างพวกเขาอยู่แล้ว แต่!!

"ไอ้บึ้ม!" น้ำเสียงค่อนข้างเข้ม

"ครับเฮีย"

"วันนี้มีออเดอร์ส่งเสาบ้านลูกค้ามั้ย" เสียงเข้มๆเอ่ยถามลูกน้องที่ยังไม่ทราบชะตาชีวิตของตัวเองว่าเงาหัวกำลังจะหลุดออกจากบ่า

"มีครับ" ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยังไม่รู้ตัว! ในขณะที่ไอ้เล็กเดินไปทำงานอย่างอื่นแล้ว แต่ก็อยู่ใกล้ๆแถวๆนั้น ยังคงได้ยินเฮียกล้ากับเพื่อนร่วมงานคุยกัน

"มึงไป..." นี่เป็นคำสั่ง งานเข้าทันที!

"เฮีย...นั่นไม่ใช่งานผมนะครับ" บึ้มรีบปฏิเสธ ปกติบึ้มทำงานต้อนรับลูกค้าแนะนำสินค้า งานค่อนข้างสบาย

"กูสั่งให้มึงไป มึงก็ต้องไป" ครั้งนี้สีหน้าเฮียกล้าไม่ธรรมดา บึ้มจึงยอมไปให้ แต่ก็ในแบบงงๆ

"ครับ..." บึ้มตอบเสียงอ่อย พูดอะไรผิดไปหรือเปล่าวะ!

"ไอ้เล็กวันนี้เฮียกล้าเป็นอะไรวะ ปกติเราก็คุยเล่นกันแบบนี้อยู่บ่อยๆนี่หว่า"

"อารมณ์ไม่ดีมั้ง ไปส่งเสาเถอะ" เล็กมองอาการของเฮียกล้าเหมือนคนหวงก้าง แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

"ซวยแต่เช้าเลยกู เมื่อเช้าก้าวขาข้างไหนออกจากบ้านวะเนี่ย" เดินออกไปจากหน้าร้าน บ่นพึมพำไปด้วย วันนี้งานบึ้มคือส่งของให้บ้านลูกค้าทั้งวัน

ทางด้านพราวมุกกับตะวัน ตอนนี้ทั้งสองสาวเริ่มชวนกันเข้ามาเดินดูของในโกดังแล้ว ดูแค่คร่าวๆพอ เดี๋ยวที่เหลือไปดูรูปภาพเอา อากาศร้อนตะวันไม่อยากเอาเพื่อนมาทรมาน

"มุก...เราถามอะไรหน่อยสิ" ตะวันพาเพื่อนนั่งลงคุยกัน เนื่องจากเดินมานานแล้วรู้สึกล้าขามาก

"ถามอะไร"

"แกรู้มั้ยว่าฉันกำลังยุให้เฮียกล้าจีบแกอยู่" พราวมุกอมยิ้มแล้วตอบเพื่อนไปว่า...

"ไม่รู้ก็บ้าแล้ว แกพูดเสียงดังขนาดนั้น"

"ฉันก็คิดว่าแกรู้แหละ แกว่าเฮียกล้าของฉันเป็นยังไงบ้าง" เพื่อนก็รัก พี่ชายก็รัก อยากให้ลงเอยกัน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ง่าย

"เขาไม่ได้ชอบฉันนี่"

"เขาชอบแกฉันแน่ใจ ว่าแต่แกรังเกียจคนทำงานตากแดดตากลมแบบนี้มั้ย" ตะวันไม่ได้ดูถูกอาชีพของพี่ชายว่าต้อยต่ำ เพียงแต่ว่าบ้านของเพื่อนรวยจนต้องขอถามก่อน

"ฉันไม่รังเกียจใครหรอกแต่เป็นฉันเองที่อาจจะไม่เหมาะกับที่นี่" ได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของตะวันก็เศร้าลงทันที สงสัยคงจะหมดหวังแล้ว

"เฮียสิงห์ก็บอกแบบนั้น..."

"เฮียสิงห์บอกอะไร"

"เฮียสิงห์บอกว่า ที่เฮียกล้าไม่ยอมจีบแก อาจจะเป็นเพราะ..." ตะวันหยุดพูดแล้วมองหน้าเพื่อน

"เพราะอะไร"

"เพราะเขาคงไม่อยากทำให้แกเสียใจมั้ง เฮียสิงห์บอกว่าเฮียกล้าขี้เบื่อ ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหน ไหนจะความร่ำรวยของแกอีก"

"แล้วมาเล่าให้ฉันฟังหมดแบบนี้ไม่กลัวฉันหนีเหรอ"

"เฮ้ย...เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ฉันไม่อยากเสียเพื่อน เฮียสิงห์บอกว่า ถ้าเฮียกล้าทำแกเสียใจ ฉันอาจจะเสียเพื่อนดีๆอย่างแกไป ซึ่งฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นแน่นอน ถึงฉันจะอยากได้แกมาเป็นพี่สะใภ้ก็เถอะ"

"เอาจริงๆเลยนะตะวัน ฉันเองก็ชอบคนยาก ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ฉันมั่นใจก็คือ ฉันไม่ได้รังเกียจแก ไม่ได้รังเกียจครอบครัวของแก ทำงานตากแดดแล้วยังไง แค่มีอาชีพสุจริตทำก็ดีแล้ว ที่จริงฐานะทางบ้านแกก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ"

"แต่บ้านแกฐานะดีกว่ามาก หรือไม่จริงคุณหนูมุก" ตะวันพูดยิ้มๆ ดูผิวพรรณของเพื่อนกับเฮียกล้าสิ ผิดกันอย่างกับฟ้ากับเหว อีกคนขาวเป็นหยวก อีกคนตัวดำ

"ถึงบ้านฉันจะมีเงินเยอะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะมีความสุขนี่ ฉันจำได้ ฉันโตมากับพี่ที่ทำแต่งาน ฉันเหงามาก เพื่อนก็น้อย พ่อแม่หน้าตาเป็นยังไงก็จำแทบไม่ได้"

"พอเลยๆ ดราม่าเรื่องนี้อีกแล้ว ฉันฟังจนเบื่อแล้วขี้เกียจฟังบ่อย ชอบบ่นพี่ปราชญ์ให้ฟัง สุดท้ายเขาก็เป็นคนที่แกรักที่สุด"

"ฉันแค่อยากจะบอกว่าบ้านแกอบอุ่นมาก ฉันชอบที่นี่นะ" พราวมุกพูดขึ้นยิ้มๆ พี่น้องบ้านนี้ชอบเถียงกันแต่ก็รักกัน

"เรื่องเฮียกล้าแกว่าไง ถ้าเกิดเขายอมจีบแกล่ะ"

"ไม่ว่ายังไง..."

"ถ้าอนาคตพี่ชายฉันเกิดทำแกเสียใจ แกจะเลิกเป็นเพื่อนกันฉันมั้ย"

"แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนเพื่อนน้อยมาตั้งแต่เด็ก เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป" ตะวันมองหน้าเพื่อน สิ่งที่เฮียสิงห์พูดมันน่าหนักใจจริงๆ

"นี่ฉันก็ยอมแกทุกอย่างแล้วนะ ทำไมยังทำหน้าหนักใจอยู่ได้"

"ฉันกลัวเฮียกล้าทำแกเสียใจ เฮียกล้าเจ้าชู้ เฮียสิงห์บอก"

"ผู้ชายก็เจ้าชู้ทุกคนหรือเปล่า ความรักเป็นยังไงฉันก็ยังไม่รู้เลย แต่เคยได้ยินมาว่าโลกทั้งใบเป็นสีชมพูเลยเชียวนะ ส่วนการเลิกกัน ก็แค่...อกหักมั้ง" อกหักเป็นยังไงก็ยังไม่รู้ เคยอ่านเจอในนิยาย บทที่เขียนสามารถทำให้เธอร้องไห้ออกมาได้ ไม่รู้ว่าถ้าเจอกับตัวจริงๆจะขนาดไหน

"อกหักดีกว่ารักไม่เป็น/อกหักดีกว่ารักไม่เป็น" ทั้งสองคนพูดประโยคเดียวกันโดยที่ไม่ได้นัดกัน จากนั้นเธอทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน

"มุก..." ตะวันจับมือเพื่อนขึ้นมากุมเอาไว้แล้วถามเพื่อนต่อว่า...

"พี่ชายฉันมันยุยาก ฉันยุแกแทนได้มั้ย" สายตาของตะวันจับจ้องไปที่ใบหน้าเพื่อน เรื่องนี้จริงจังมาก!

"เฮ้ย...ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก" เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องปกปิดความรู้สึก อีกอย่างพราวมุกเองก็อยากได้ประสบการณ์ด้วย โดยเฉพาะประสบการณ์รัก

"ถามใหม่ๆ แกชอบพี่ชายของฉันบ้างมั้ย"

"แค่รู้สึกดีนะ ไม่ได้ถึงกับชอบแบบนั้น"

"ว้า..."

"ขอถามอีกข้อ เรื่องอายุพี่ชายฉันแกว่ายังไง" พราวมุกทำท่าคิดนิดหน่อย แล้วตอบเพื่อนไปว่า...

"อื้อ...ฉันไม่ติดนะ"