ตอนที่ 2

เดือนหนึ่งผ่านไป ณ มหาวิทยาลัยของมุกเรียง

“อาจารย์มุกเรียงคะ มีคนมาขอพบค่ะ” มุกเรียงขยับแว่นตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากกองรายงานของนักศึกษา เธอยังงง ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาหาเธอถึงที่นี่ นอกจากพี่ชายของเธอเอง ดร. ประมุข นอกจากนั้นก็ไม่เคยมีใคร

“ใครคะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วบอกชื่อมาไหมคะพี่รัตน์” มุกเรียงถามอุไรรัตน์แม่บ้านประจำตึก

“ไม่ค่ะ แค่ถามกับพี่ พี่ก็เลยเดินมาส่ง ตอนนี้เขายืนรออาจารย์มุกอยู่ที่หน้าห้องแล้วค่ะ”

“อ้าวเหรอ” มุกเรียงทิ้งงานลงทันที ก่อนจะหยิบมือถือใส่ลงไปในกระเป๋าสะพายขึ้นบ่า แล้วเดินออกมาจากห้องทำงานเพื่อจะไปเจอกับเขาคนนั้น

ใบหน้าคมเข้มที่ยังดูดี ถึงแม้อายุจะมากแล้ว มุกเรียงจำสายตาแบบนี้ได้ คิ้วโด่งรับกับจมูกเป็นสันเหมือนกับคุณปู่วิศาล

“มุกเรียง” คุณกมลเรียกชื่อของเธอ

“สวัสดีค่ะคุณลุงกมล” เธอยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวคำทักทาย

คุณกมลรับไหว้มุกเรียงด้วยสีหน้าและแววตาไม่ได้ยินดียินร้ายที่ได้เจอเธอ และออกจะเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“ขอเวลาคุยกันสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม มีตรงไหนที่เราสามารถคุยกันได้แบบเงียบ ๆ โดยไม่มีใครพลุกพล่านแถว ๆ นี้บ้าง”

มุกเรียงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเธอจะเจอว่าที่พ่อของสามีในอนาคตในวันนี้โดยที่ไม่ได้นัดหมาย ในใจของมุกเรียงรู้สึกไม่ค่อยดีเลย หน้าตาและท่าทาง รวมถึงลักษณะการมองมันทะแม่ง ๆ อย่างบอกไม่ถูก มุกเรียงหญิงสาวพยักหน้า เอ่ยปากบอกสถานที่ ก่อนที่เธอจะขึ้นไปนั่งบนรถของคุณกมลตามคำเชิญ

ร้านกาแฟมีชื่อในมหาวิทยาลัยพอจะมีมุมเงียบ ๆ อยู่บ้าง อาจจะเป็นเวลาที่ทุกคนง่วนกับการเรียนในภาคบ่าย

“ลุงจะไม่อ้อมค้อมนะ” เขาเอ่ยปากพูดทันทีไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงไป สีหน้าของคุณกมลก็ไม่ต่างจากเดิมที่เจอเธอครั้งแรก เล่นเอาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาถึงกับไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน เซนส์ที่มีมันบอกว่า เรื่องที่คุณกมลกำลังจะพูดคงไม่ใช่เรื่องที่ดี มุกเรียงรู้สึกแบบนั้น

“คุณลุงมีอะไร ก็เชิญพูดออกมาตรง ๆ เลยค่ะ มุกพร้อมที่จะรับฟัง” เธอแบ่งรับแบ่งสู้ ทำใจดีสู้เสือ ทั้ง ๆ ที่ในใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ

เธอเริ่มอึดอัดกับสายตาแบบนี้ของคุณกมลเหลือเกิน

“ก็ได้...” เขาพ่นลมหายใจยาว ๆ

“ในฐานะที่ลุงเป็นพ่อของมาร์ช เอาจริง ๆ นะ ลุงไม่ได้อยากให้มาร์ชแต่งงานกับหนูมุกเลย แต่ในฐานะที่ลุงเป็นลูกของคุณพ่อวิศาล ลุงก็ขัดคนเป็นพ่อไม่ได้เหมือนกัน” ท่านย้ำชื่อของคุณปู่อย่างชัดเจน

มุกเรียงรู้สึกสะอึก เธอกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงไปในคอ บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง เจ็บจุก สีหน้าของหญิงสาวซีดลงไปในทันที ‘ทำไม’ คำถามที่ถามออกไปในใจ แต่ถามคุณกมลไปตรง ๆ และต่อจากนี้เธออยากรู้ว่า คุณลุงกมลจะพูดอะไรอีก

“อีกอย่างเจ้าตัวมาร์ชเองก็ไม่ได้ปัดปฏิเสธที่จะไม่แต่งงานกับหนูมุก แล้วคนเป็นพ่ออย่างลุงจะทำอะไรได้ เพราะเหตุนี้ ลุงถึงต้องมาคุยกับหนูมุกด้วยตัวเอง ว่าลุงอยากจะขอให้หนูมุกเป็นฝ่ายปฏิเสธการแต่งงาน”

ใบหน้าซีดแล้วยิ่งจางลงไปอีก คำพูดของลุงกมลแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่า เขาไม่ชอบเธอ และไม่เต็มใจกับเรื่องงานแต่ง

“ขอโทษนะหนูมุกที่ลุงเป็นคนตรง ๆ พูดอะไรออกมาตรง ๆ ตามความรู้สึกที่ลุงคิดและอยู่ในหัวนี่” เขาชี้ไปตรงหัวของตัวเอง

‘ตรงมาก’ มุกเรียงยิ่งหน้าซีดเผือดลงไปอีก เหมือนอยากจะถอดใจ ไม่อยากจะแต่งงานกับธาวินแล้ว เธอกล้ำกลืนความรู้สึกไม่พอใจไม่ให้แสดงออกมา คุณกมลรังเกียจอะไรในตัวเธอนักหนา

ที่บ้านคุณปู่วิศาล

เมื่อครั้งที่เธอได้คุยกันกับคุณปู่ตามลำพัง

“รับปากกับปู่แล้วนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หนูมุกต้องแต่งงานกับมาร์ชเพื่อปู่” มุกเรียงยิ้ม พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการรับปากท่าน

การนัดพบกันในครั้งหลังสุดของธาวินกับมุกเรียงที่บ้านของคุณปู่วิศาล แสงสีทองที่ส่องกระทบกับเมฆจนเหลืองอำพันไปทั้งขอบฟ้า ธาวินกอดมุกเรียงเอาไว้แน่น

“พี่เป็นคนขาดความอบอุ่นนะ พี่อยากให้มุกมาเติมในส่วนที่ขาดหายไปของพี่ ไม่รู้ว่ามุกจะคิดยังไง ถ้าพี่จะบอกว่า พี่รักมุกนะ มันจะเร็วไปไหม” เขาหอมแก้มเธอเบา ๆ มุกเรียงได้แต่อมยิ้มอยู่ในอ้อมอกของเขา

“พี่ไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธเลยตอนที่คุณปู่ถาม ในใจของพี่มันตอบว่า ตกลงสิ พี่อยากแต่งงานกับมุก มุกจ๋า รับปากพี่นะ ว่ามุกจะแต่งงานกับพี่”

“ที่พี่มาร์ชพูดมาซะยืดยาวแบบนี้ มุกถือเป็นคำสารภาพรัก และขอแต่งงานจากปากของพี่มาร์ชเองนะคะ” ทั้งสองคนผละออกจากกัน เธอยิ้มอ่อนหวานให้เขา

“เอามัดจำไหม” เขาหัวเราะ“มัดจำแบบไหนคะ” ถามเขาและส่งสายตาที่ยั่วยวน หญิงสาวยอมรับว่า ชายหนุ่มทำให้หัวใจเธอเต้นแรง มันเต้นตามจังหวะที่เรียกว่ารัก ชีวิตที่เงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“มุกก็รักพี่มาร์ชค่ะ” ฝ่ามือของเขารั้งใบหน้าของมุกเรียงให้ยกขึ้น ริมฝีปากเร่าร้อนของชายหนุ่มประกบลงมาแนบสนิท ความหวานละมุนกรุ่นเข้าไปทั้งหัวใจ ทั้งคู่ดื่มด่ำกับคำว่าความสุข สุขที่สุด สุขมาก

“หนูมุก” คุณลุงกมลเรียกชื่อของเธอ ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์

“คะ” เธอยกหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายที่แก่กว่า

“ที่ลุงมาวันนี้ ลุงมีข้อตกลงมาเสนอให้กับหนูมุกนะ และลุงก็คิดว่าหนูมุกเองน่าจะรับได้”

“ข้อเสนออะไรคะ” เธออดสวนคำถามที่คาใจไปไม่ได้ และในใจของเธอก็คิดว่า ลุงกมลจะมาไม้ไหนกับเธอกันแน่

มุกเรียงไม่รู้จะทำสีหน้าอย่างไร ตอนนี้เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกบีบแรง ๆ และเต้นผิดจังหวะไปแล้ว ความรู้สึกกำลังถูกบีบคั้นจนหายใจหายคอไม่ออก หญิงสาวยกน้ำขึ้นมาดื่มเพราะรู้สึกในลำคอแห้งผาก

“ลุงยอมให้มาร์ชแต่งงานกับหนูมุกได้ แต่...” คุณกมลนิ่งไปชั่วอึดใจ

เขาจ้องสบตาที่สั่นระริกของมุกเรียง หัวใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยความไหวหวั่น

ทีแรกไม่อยากให้แต่ง แต่ตอนนี้จะให้แต่ง แต่มีข้อแม้

คนที่แก่กว่าก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอที่แสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาอย่างปิดไม่มิด แต่ความต้องการในหัวใจของเขามันมีมากกว่าที่จะมานั่งแคร์หรือสนใจว่าใครจะรู้สึกอย่างไร ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการ มันต้องมาเหนือกว่าสิ่งใด ๆ ในโลกนี้

“หลังจากที่แต่งงานกันแล้ว หนูมุกจะต้องตั้งท้องกับมาร์ชภายในปีนี้เท่านั้น” นี่คือข้อเสนอของเขา

มุกเรียงถึงกับคิดหนัก ‘อะไรกันที่ทำให้เกิดข้อเสนอแบบนี้’ หญิงสาวพยายามหาเหตุผลของคุณกมล

“ถ้าหนูมุกไม่ท้อง และมีลูกให้มาร์ชไม่ได้ภายในปีนี้ สัญญาระหว่างเราก็คือ หนูมุกต้องยอมหย่าขาดกับมาร์ช และเดินออกไปจากชีวิตของมาร์ช เพื่อให้เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ที่ลุงจะเป็นคนเลือกให้เอง” ลุงกมลพูดออกมาอย่างง่ายดาย ท่านไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือ

มุกเรียงถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะหุบมันลงในทันที หัวใจของหญิงสาวกระตุก แทบไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เธอได้ยิน

‘นี่เหรอคนเป็นพ่อ พี่มาร์ชทุ่มเทความพยายาม และความรักให้กับคุณลุงอย่างมาก ทำไมท่านถึงคิดได้แค่นี้ แล้วเธอจะต้องทำตามที่เสนอมาด้วยหรือ แล้วเธอจะทำยังไง...’

หญิงสาวถามตัวเอง รู้สึกมึนหัวไปหมด มันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มุกเรียงกำลังจนมุมกับเรื่องที่เธอเผชิญ มือสองข้างลดลงมาจับกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอจิกเล็บลงไปในเนื้อของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ เพื่อย้ำว่า เธอไม่ได้ฝันไป

‘มันเรื่องจริงใช่ไหม’ เธอยังถามตัวเองซ้ำ ๆ ย้ำอีกครั้งว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากของคุณกมลคือเรื่องจริงทั้งหมด

มุกเรียงได้แต่จ้องอยู่ที่ริมฝีปากของคุณลุงที่ขยับขึ้นลง

“หรือไม่อย่างงั้น หนูก็ต้องเป็นฝ่ายปฏิเสธที่จะไม่แต่งงานกับเจ้ามาร์ชตั้งแต่ต้น นี่ก็คืออีกทางเลือกหนึ่งของหนูมุก” ทางออกที่คุณกมลให้กับเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้มีการแต่งงาน แล้วต้องหย่าร้างจากกันขึ้นมาภายหลัง

“ความสุขของหนูมุก หนูมุกต้องเป็นคนเลือกเองนะ ลุงไม่ได้บังคับ” น้ำคำช่างเฉือนใจ

‘มันเป็นสัญญาที่เอาเปรียบอีกฝ่ายอย่างชัดเจน และเขากำลังประกาศว่าเขาไม่ชอบหน้าของเรา’ มุกเรียงบอกกับตัวเองภายในใจ