บทที่ 3

“ฮูหยินฟื้นแล้ว ใครก็ได้ตามท่านหมอมาที”

บ่าวไพร่ในจวนวิ่งกันให้วุ่น บัดนี้ฮูหยินฟื้นคืนสติแล้วหลังจากฮูหยินหนี่ตกน้ำในสระบัว กว่าจะหาพบและช่วยขึ้นมาได้จมหายไปราว ๆ เกือบหนึ่งก้านธูป ทุกคนจึงคิดว่าฮูหยินหนี่อย่างไรก็ไม่มีทางรอด แต่นางกลับรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์

เสวียนหนี่หลับไปถึงสามวันเต็ม เมื่อตื่นจากการหลับใหลเจ้าตัวก็เอาแต่มองความวุ่นวายตรงหน้าด้วยความมึนงง นางควรจะตายไปแล้วมิใช่หรือ? ถ้าหากไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นการย้อนเวลาจะเป็นไปได้หรือไม่

ถ้าย้อนเวลากลับมาได้จริงยามนี้นางกลับมาในช่วงเวลาใดกันนะ เหตุใดถึงได้วุ่นวายถึงเพียงนี้

“อาหงเกิดอะไรขึ้นหรือ ข้าเป็นอะไร”

เสียงแหบแห้งของเสวียนหนี่ทำเอาบ่าวคนสนิทตัวสั่นน้ำตาคลอ นั่งตัวสั่นงันงกกุมมือเจ้านายสาวเอาไว้แน่น

“ในที่สุดฮูหยินก็ฟื้นเสียที สามวันก่อนท่านตกสระบัวเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าฮูหยินจะ....” อาหงไม่กล้าพูดต่อนางเก็บคำว่าตายกลืนลงไป ซึ่งมันเป็นคำอัปมงคลไม่อยากพูดถึงมันอีก

ที่แย่ไปกว่านั้นไม่รู้ว่าผู้ใดมันบังอาจปล่อยข่าว เรื่องที่ฮูหยินหนี่ตกน้ำมิใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นเพราะนางคิดฆ่าตัวตาย ตนรับใช้มานานเจ้านายมานานเชื่อว่าฮูหยินไม่มีทางคิดสั้นอย่างแน่นอน

“กลัวว่าข้าจะตายหรือ” เสวียนหนี่ยิ้มอ่อนมองสาวรับใช้คนสนิทด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันอาหงไม่เคยเปลี่ยน ยังคงเป็นบ่าวผู้ซื่อสัตย์และจริงใจ เสียดายเมื่อชาติก่อนดูแลบ่าวผู้นี้ไม่ดีนัก แม้แต่ตอนสิ้นตระกูลเซี่ยไปแล้ว อาหงก็ยังคงเป็นคนเดียวที่ยังอยู่เคียงข้างจนถึงที่สุด

“เจ้าค่ะ ฮูหยินเป็นเช่นไรบ้างเจ็บตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” ตอนนี้นางอยากจะลงจากเตียงแล้วรีบไปหาบุตรชายเสียด้วยซ้ำ แต่ก็คงจะทำเช่นนั้นไม่ได้ เพราะร่างกายไม่เอื้ออำนวยเท่าใดนัก

“ท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ” ทันทีที่ท่านหมอมาถึงอาหงรีบถอยห่าง หลีกทางให้ท่านหมอตรวจยามที่ตรวจร่างกายฮูหยินจะได้สะดวก

“ขออภัยฮูหยิน” หมอประจำตระกูลตรวจร่างกายให้ฮูหยินหนี่ทันที ท่านหมอวางนิ้วลงบนข้อมือคนป่วยจับชีพจรก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นได้ทำการตรวจม่านตาและส่วนอื่น ๆ

“ฮูหยินเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ” อาหงที่ร้อนใจอยากรู้อาการเป็นเจ็บป่วยของฮูหยินเป็นเช่นไร หลับไปตั้งสามวันสามคืนเกรงว่าจะยิ่งทำให้สุขภาพไม่ดีกว่าเดิม

“โดยรวมแล้วถือว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เพื่อไม่ให้มีอาการแทรกซ้อนช่วงนี้ฮูหยินไม่ควรจะออกไปตากลมเย็นด้านนอกมากนัก ควรนอนพักไปก่อนสักห้าวันจึงค่อยใช้ชีวิตได้ตามปกติขอรับ และควรทำให้ร่างกายอบอุ่นอยู่ตลอด ข้าจะสั่งยาบำรุงให้ ท่านพักผ่อนให้มาก ๆ ข้าไม่รบกวนแล้ว”

“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ อาหงไปส่งท่านหมอที” ราวกับท่านหมอมานั่งอยู่ในใจ ตั้งห้าวันเชียวนะที่จะไม่ได้ออกไปด้านนอกตามใจได้ชอบ อยากจะไปหาหมิงเอ๋อร์ให้เร็วแท้ ๆ แต่กลับต้องมานอนอยู่แต่ในห้องเช่นนี้

“เจ้าค่ะฮูหยิน” เด็กสาวเดินตามออกไปส่งท่านหมอหน้าประตูจวน ก่อนท่านหมอจะขึ้นรถม้านางได้มอบตำลึงเงินเล็กน้อยเพื่อเป็นค่าน้ำชา ที่ท่านหมอยอมทิ้งงานในมือรีบเร่งมาตรวจอาการฮูหยิน แม้บ่าวไพร่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับฮูหยินเท่าใดนัก ยังดีที่ท่านหมอไม่เป็นเหมือนคนเหล่านั้น

หลังจากส่งท่านหมอเสร็จแล้ว อาหงตรงเข้าห้องครัวเพื่อต้มยาและทำอาหารอ่อน ๆ มาให้ฮูหยินได้ทานรองท้อง ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ นางจึงหลบออกมาทำงานสาวใช้ของตนเอง

เสวียนหนี่พักรักษาตัวเข้าวันที่สาม นอกจากอาหงแล้วก็มิได้มีบ่าวไพร่คนใดเข้ามาสับเปลี่ยนดูแล จะมีก็แต่การเข้ามาทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถู และนำผ้าไปซักตามกำหนดวันของแต่ละคนเท่านั้น และยังนินทาเจ้านายซึ่ง ๆ หน้าไม่เกรงกลัวความผิดแต่อย่างใด

นั่นยิ่งทำให้เสวียนหนี่รู้สึกว่าตนเองละเลยหน้าที่ฮูหยินมากเกินไป แม้กระทั่งบ่าวไพร่ก็ยังทำตัวเสียมารยาทไม่ให้ความเคารพต่อนายจ้าง การงานหรือก็เกียจคร้านทำอย่างขอไปที หลังจากนี้คงต้องจัดระเบียบใหม่เสียแล้ว