เพราะมึงเป็นของกู |Ep.15|

เช้าวันต่อมา

ครืด!!~

เสียงซิบของเต๊นท์ถูกรูดเปิดจากคนด้านนอก นั่นคืออ้อมที่คิดจะปลุกเพื่อนชายคนสนิททั้งสองคนออกมากินของย่างในเช้าวันใหม่

แต่แล้วสิ่งที่หญิงสาวเห็นทำให้ปากที่กำลังอ้าต้องหุบลง แล้วจ้องคนที่หลับใหลอยู่ในเต๊นท์อย่างอึ้งๆ ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเพนสังเกตเห็นท่าทางนั้นของเธอ

"เป็นไรตัว ทำหน้าเหมือนไอ้สองคนนั้นแปลงร่างเป็นหมา" เพนทักขึ้นขณะพลิกกุ้งตัวใหญ่กับปูที่เริ่มไหม้นิดหน่อย ของพวกนี้คนของบ้านย่าอ้อมเอามาส่งให้เมื่อตอนเช้ามืด

อ้อมไม่ได้ตอบคำถามของแฟนหนุ่ม แต่กลับค่อยๆ รูดซิบขึ้นปิดเต๊นท์ไว้เหมือนเดิมอย่างเบามือ ก่อนจะย่องกลับไปหาเพนหน้าเตา

"ตัว! เป็นอย่างที่ตัวเคยบอกจริงๆ ด้วยอ่ะ"

"บอกอะไร?" พูดรวบรัดขนาดนี้เพนไม่เข้าใจหรอกว่าแฟนสาวหมายถึงอะไร วันๆ พันกว่าเรื่อง เขาบอกนู่นบอกนี่อ้อมตั้งหลายอย่าง มีเรื่องให้โม้ตลอดยีบสี่แหละ

"ก็สองคนนั้นอ่ะ เมื่อกี้เค้าเห็นติณกับปุณนอนกอดกันเสื้อก็ไม่ใส่ ไม่รู้ข้างล่างล่อนจ้อนด้วยหรือเปล่า"

"บอกแล้วว่ามันสองคนไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา เค้าบอกตัวหลายครั้งแล้วแต่ตัวหาว่าเค้าไร้สาระ" เพนไม่ได้มีท่าทีแปลกใจแม้แต่นิดเดียว เขารู้สึกได้มานานแล้วเพราะพักหลังๆ พวกมันแสดงออกต่อกันงุ้งงิ้งมุ้งมิ้งเกินไป เหมือนเขากับอ้อมไม่มีผิด แค่รอให้พวกมันสารภาพออกมาเฉยๆ

"ใครจะไปคิดเล่า! สองคนนั้นตัวติดกันมาแต่ไหนแต่ไร เค้าดูไม่ออกหรอก" อ้อมว่าพลางทำปากจู๋ ก่อนจะขยับมาช่วยเพนย่างของทะเลบนเตาด้วย

"ตัวย่างไปก่อนนะ เดี๋ยวเค้าไปจัดการมันเอง" ว่าจบเพนก็ส่งที่คีบให้แฟนสาว ก่อนจะเดินมาข้างเต๊นท์ของเพื่อนชายคนสนิทที่นอนก้นโด่งไม่ยอมตื่นมาดูแสงตะวันกัน

ปัก!

"พวกมึงสองตัวอ่ะตื่นได้แล้ว!! ถ้าห้านาทียังไม่ลุกกูจะเข้าไปปลุกพวกมึงถึงที่เลย" เพนใช้เท้าเตะข้างเต๊นท์แล้วตะโกนปลุกคนข้างใน ก่อนจะเดินกลับมาขำคิกคักกับแฟนสาวสองคน

หลังจากได้ยินเสียงดังปักข้างๆ หัว ติณกับปุณก็สะดุ้งงัวเงียตื่น ทั้งคู่ทำเพียงแค่ผงกหัวขึ้นมามองหน้ากัน แต่พอทบทวนคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ต่างคนก็ตาลีตาเหลือกรีบหาเสื้อผ้ามาใส่

คนที่ดูลำบากที่สุดเห็นทีจะเป็นปุณนั่นแหละ เพราะร่างกายร้าวระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะบั้นท้ายที่แทบจะสัมผัสพื้นนั่งไม่ได้

ความจริงวันนี้ปุณคิดจะบอกเรื่องที่เขากับติณคบกันให้เพื่อนสนิททั้งสองคนข้างนอกได้รู้ แต่ถ้าเพนต้องเข้ามาเจอพวกเขาในสภาพนี้ก่อนที่จะบอกล่ะก็...เอาไว้ก่อนดีกว่า

สิบนาทีผ่านไป

หลังจากไปแปรงฟันหลังเต๊นท์กันเสร็จแล้ว ปุณกับติณก็มานั่งรอกินอาหารเช้าหน้าเต๊นท์ที่เดิม

อาหารเช้าที่ไม่ใช่ของสบายๆ ท้องแต่เป็นอาหารซีฟู้ดรสจัดจ้าน กุ้งเอย ปลาหมึกเอย ปูเอย หอยเอย มีแต่ของดีๆ ต่อลำไส้ทั้งนั้น

"เชิญแดกครับเพื่อน!" เพนยกถาดของย่างมาวางไว้ที่โต๊ะกลางวง ก่อนจะลงมานั่งพร้อมๆ กับอ้อมที่ถือน้ำอัดลมมา

"ดีจังที่พวกเราได้เรียนมหาลัยเดียวกัน" อ้อมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส รวมไปถึงทุกคนที่แสดงความดีใจอยู่บนใบหน้า

แต่มีเพียงคนเดียวที่ชะงักไปนั่นก็คือติณ มือที่พึ่งจะหยิบกุ้งถึงกับนิ่งค้างจนกุ้งหล่นลงจานอีกรอบ เพนที่เห็นท่าทีผิดปกติจึงเอ่ยทัก

"เป็นไรของมึงไอ้ติณ?" เพนกัดกุ้งไปคำนึงพร้อมๆ กับจ้องหน้าเพื่อนอย่างรอคำตอบ ก็สีหน้าติณตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากอ้อมเมื่อเช้าที่ไปเปิดเต๊นท์แล้วเห็นมันกับปุณนอนกอดกันเลย

ติณถอนหายใจออกมาเบาๆ ยังไงก็จะบินพรุ่งนี้ตอนสิบโมงแล้ว และเขาก็ตัดสินใจมาแล้วว่าจะบอกความจริงกับเพื่อนๆ ในวันนี้ เพราะงั้นรีบบอกรีบอธิบายจะดีกว่า แม้ตาขวาจะกระตุกบอกลางไม่ดีก็เถอะ

"กูต้องบินไปเยอรมันพร้อมแม่พรุ่งนี้"

"....."

"....."

"....."

ประโยคนั้นประโยคเดียวของติณเล่นทำทุกคนใบ้กินนั่งนิ่งค้างเติ่งมองหน้าเขาพร้อมเพรียงกัน

"เหรอวะ กลับมาวันไหนอ่ะ ก่อนเปิดเรียนป๊ะ?" เพนเปิดปากถามอย่างไม่ทุกข์ร้อนแม้ก่อนหน้านี้จะตกใจก็เถอะ เพราะเขาคิดว่าติณแค่จะบินไปเยี่ยมครอบครัวใหม่ของมารดาที่นู่น

ส่วนปุณไม่ได้เปิดปากถามอะไรออกไป ตอนนี้เขาได้แต่กำมือแน่นแล้วจ้องหน้าติณเพื่อรอฟังคำตอบที่เพนถาม ในใจเดือดพล่านจนต้องกลืนน้ำลายลงคอข่มโทสะที่กำลังก่อตัวขึ้น

เพราะแววตาติณแสดงออกให้เห็นว่าสิ่งที่ติณจะสื่อไม่ใช่สิ่งที่เพนพึ่งถาม

"กู...ต้องไปเรียนที่นู่น แม่กูอยากให้บริหารธุรกิจต่อ"

พรึบ!