ตอนที่3 ไม่ยอมเลิก

“พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงคะพี่ธิชา พี่ไม่รักตัวเองเอาซะเลยนะคะ ยังอยากจะอยู่กับคนเห็นแก่ตัวแบบนั้นอยู่ได้ยังไงชมพูไม่เข้าใจ” ชมพูนุชไม่อยากจะเชื่อว่าธิชาจะดูถูกศักดิ์ศรีของตัวเองได้ขนาดนี้ ทั้งยังกล้ามาขอร้องให้เธอไปอยู่ในวงจรอุบาท มีหรือเธอจะยอมง่ายๆ

“ตอนนี้ชมพูกับพี่ธีจบกันแล้ว ปัญหาของพวกพี่ที่มีอยู่ตอนนี้ชมพูขอไม่รับรู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับชมพูอีก แต่ชมพูอยากจะบอกกับพี่ธิชาสักอย่าง ถ้าพี่ธิชาได้ลูกสาว หากลูกพี่ธิชาโตขึ้นแล้วลูกของพี่เจอความรักห่วยๆ อย่างพี่ พี่จะเสียใจแค่ไหนที่เห็นลูกเสียใจ ธิชาเชื่อว่าตอนนี้แม่พี่ธิชาก็น่าจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน พี่เองก็ไม่ใช่คนขี้เหร่ การศึกษาก็ดี ถ้าพ้นจากผู้ชายคนนี้ไปชีวิตพี่อาจจะได้เจอสิ่งที่ดีกว่าก็ได้ค่ะ ชมพูขอตัวนะคะ”

ชมพูนุชพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านอย่างไม่คิดเกรงใจธิชา หากรู้ก่อนหน้าว่าเรื่องที่หญิงสาวมาพูดจะเป็นเรื่องนี้เธอจะไม่ยอมมาคุยด้วยแน่นอน ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเห็นคนที่ทั้งสวยทั้งการศึกษาดีจะมีความรักแบบผิดๆ แบบนี้ได้ ทว่าคิดไปคิดมาเธอก็ไม่สามารถหยั่งรู้ความรู้สึกนึกคิดของทุกคนได้อยู่ดี แต่ที่รู้คือเธอจะไม่ยอมไปอยู่ในวังวนความรักแบบผิดๆ แบบนั้นเด็ดขาด

“กลับมาแล้วเหรอลูก แม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยพอดี” ราตรีที่นั่งร้อนใจตังแต่เมื่อกลางวัน พอเห็นลูกสาวเดินเข้าบ้านมาได้ก็รีบดึงมือให้มานั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น

“เรื่องอะไรคะ”

“คุณสร้อยโทรมาหาแม่เมื่อกลางวันว่าอยากจะทาบทามเราไปเป็นสะใภ้”

“อะไรนะคะ” สาวเจ้าจ้องมองคนเป็นแม่ด้วยแววตาฉงนปนตกใจ

“แต่แม่บอกคุณสร้อยไปแล้วว่าต้องถามความสมัครใจของเราก่อน อีกอย่างแม่ก็บอกคุณสร้อยไปแล้วด้วยว่าตอนนี้ลูกแม่ก็มีคนคุยๆ อยู่เหมือนกัน”

“อันที่จริงชมพูเลิกกับพี่ธีแล้วค่ะแม่”

“อ้าว...มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าลูก”

“คือ...” ชมพูนุชเล่าความจริงทุกอย่างให้คนเป็นแม่ฟังถึงเรื่อความสัมพันธ์ของธิชาและธีภพ

“ไม่อยากจะคิดเลยว่าธีภพจะเป็นคนแบบนั้นไปได้” สีหน้าของราตรีไม่สู้ดีเมื่อรับรู้เรื่องราวความสัมพันธ์ที่แสนซับซ้อนของหนุ่มสาว

“ชมพูก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะ”

“แล้วหนูเสียใจมากไหมลูก” ราตรีรวบชมพูนุชเข้าไปกอดปลอบ

“ตอนนี้ชมพูก็ยังรู้สึกหน่วงใจกับเรื่องที่รับรู้เหมือนกันค่ะ แต่ก็ดีแล้วที่รู้เรื่องได้เร็ว ไม่ต้องห่วงชมพูนะคะแม่” ชมพูนุชยิ้มให้ราตรีได้เห็น เพราะเธอเองก็ยังไม่ได้ลงใจอะไรไปกับธีภพมากนัก

“แล้วเรื่องที่คุณสร้อยเอ่ยมาล่ะลูก”

ชมพูนุชค่อยๆ ผละหัวออกจากอกคนเป็นแม่แล้วนั่งครุ่นคิดเงียบๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยพูดอะไรจู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากหน้าบ้าน

“ชมพู ชมพูอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

“เสียงธีภพหรือเปล่า”

“ค่ะ” ชมพูนุชรีบเดินออกไปหน้าบ้านโดยมีราตรีเดินตามไปติดๆ เพราะราตรีไม่รู้ว่าชายหนุ่มมาที่นี่ด้วยเจตนาอะไรในเมื่อเลิกรากับลูกของเธอไปแล้ว

“มาที่นี่ทำไมคะ ชมพูไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่ธีแล้ว กลับไปได้แล้วค่ะ” หญิงสาวเดินมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูงที่มาตะโกนเรียกเธออยู่หน้าบ้าน

“ไม่ พี่จะไม่ยอมเลิกกับชมพู พี่จะตัดขาดจากธิชาแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะชมพู” ธีภพพยายามจะดึงตัวชมพูนุช แต่เธอก็ถอยหลังหนีมาเกาะอยู่ที่แขนคนเป็นแม่

“อย่าเห็นแก่ตัวแบบนี้เลยค่ะพี่ธี กลับๆไปรับผิดชอบพี่ธิชากับลูกอย่าทำเหมือนเธอไม่ใช่คน แค่นี้พี่ก็เป็นคนไม่ดีในสายตาชมพูมากพอแล้วค่ะ”

“เลิกยุ่งกับชมพูเถอะนะธี ถือว่าแม่ขอร้องล่ะ” ราตรีขอร้องธีภพ เพราะเธอไม่อยากให้ลูกของเธอได้ชื่อว่าไปแย่งคนรักของใคร

“ไม่ครับ”

“ชมพูกำลังจะแต่งงานค่ะ” ชมพูนุชโพล่งเสียงดังเมื่อดูท่าแล้วธีภพจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับเธอง่ายๆ

“อะไรนะ” สีหน้าของธีภพเริ่มฉงนหนัก รวมไปถึงราตรีที่ตกใจกับคำพูดของลูกสาวเธอเช่นกัน ไม่รู้เหมือนกันว่าชมพูนุชพูดจริงหรือพูดเพื่อให้ธีภพยอมจบกับตัวเองเสียที

“ชมพูกำลังจะแต่งงานกับลูกชายคุณสร้อยฟ้าค่ะ”

“ถ้าจะพูดแบบนี้เพื่อให้พี่เลิกยุ่งกับชมพู พี่ไม่โง่เชื่อชมพูง่ายๆ หรอกนะ” ธีภพเริ่มแสยะยิ้มร้าย ทำไมเขาจะไม่รู้จักครอบครัวของสร้อยฟ้า ฐานะของครอบครัวนั้นต่างกับครอบครัวของชมพูนุชราวฟ้ากับเหว ไม่มีทางที่ลูกชายบ้านนั้นจะมาสนใจหญิงสาวแน่

“แล้วถ้าแม่ยืนยันว่าชมพูจะแต่งงานจริงๆ ล่ะ จะเชื่อไหม นั่นไงคุณสร้อยฟ้ามาโน่นแล้ว” ราตรีช่วยยืนยันในสิ่งที่ลูกสาวเธอพูด ทั้งยังใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นรถตู้คันหรูของสร้อยฟ้ามาจอดที่หน้าบ้าน

“มีอะไรกันเหรอ” สร้อยฟ้าลงจากรถได้ก็มองไปยังทั้งสามที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เห็นเต็มสองตาว่าสีหน้าของพวกเขาไม่สู้ดี จึงพอจะรู้ว่ากำลังมีปัญหาอะไรกันแน่นอน

ชมพูนุชเดินเข้าไปยืนข้างสร้อยฟ้า “คุณสร้อยยืนยันกับผู้ชายคนนี้ทีสิคะว่าชมพูกำลังจะแต่งงานกับลูกชายคุณสร้อย”

“หนูชมพูยอมตกลงแล้วเหรอลูก” สร้อยฟ้ายกยิ้มหน้าระรื่น

“ค่ะ ชมพูตกลง คุณสร้อยบอกผู้ชายคนนี้ให้ชมพูทีสิคะว่าอย่ามายุ่งกับชมพูอีก”

สร้อยฟ้าไม่รู้หรอกว่าชมพูมีปัญหาอะไรกับลูกชายของธีระลูกหนี้รายใหญ่ของเธอ แต่เมื่อว่าที่ลูกสะใภ้ขอความช่วยเหลือเธอก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยอย่างเต็มที่

“ได้ยินแล้วใช่ไหม อย่ามากวนใจว่าที่ลูกสะใภ้ฉันอีก ไม่อย่างงั้นกิจการของพ่อแม่เธออาจจะมีปัญหาก็ได้นะ”

ธีภพเริ่มหน้าถอดสีก็พูดอะไรไม่ออก เพราะรู้ตัวดีว่าหากเขามีปัญหากับสร้อยฟ้าจะทำให้กิจการครอบครัวของเขาสั่นครอนไปด้วยวันนี้เลยจำใจต้องหันหลังกลับไปก่อน

“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” ธีภพขับรถออกไปได้สร้อยฟ้าก็หันมาสาวความกับสองแม่ลูก

“ชมพูอยู่คุยกับคุณสร้อยไปนะ เดี๋ยวแม่ไปเตรียมน้ำเตรียมท่ารับแขกก่อน”

“เชิญคุณสร้อยเข้าไปข้างในก่อนนะคะ”

ชมพูนุชพาสร้อยฟ้าเข้ามานั่งในห้องรับแขกได้เธอก็เริ่มเล่าปัญหาของเธอกับธีภพอย่างไม่คิดปิดบัง

“เลิกกับเค้าได้ก็ดีแล้วล่ะ แล้วหนูยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า”

“ชมพูยังคบกับเค้าได้ไม่นานเลยไม่เป็นอะไรมากค่ะ ก่อนหน้านี้ก็แค่รู้สึกดีกับเค้าเท่านั้น ตอนนี้ยังรู้สึกเคืองเค้าอยู่พอสมควรค่ะที่ทำกับผู้หญิงคนนึงเหมือนเธอไม่ใช่คน นี่ขนาดจะเป็นพ่อคนแล้วยังจะเห็นแก่ตัวไม่เลิกอีก”

“ต่อไปนี้คงไม่กล้ามายุ่งกับหนูแล้วล่ะ เพราะเค้ารู้ว่าถ้าขัดใจฉันจะต้องเจอกับอะไร”

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยชมพู”

“ไม่เป็นไรจะ แต่เมื่อกี้หนูพูดเองนะว่าจะแต่งงานกับลูกชายฉัน” สร้อยฟ้ายื่นมือไปแตะหน้าแขนของชมพูนุช หญิงสาวเริ่มหน้าเจื่อน เพราะเมื่อครู่ก็เป็นคนเอ่ยปากบอกเองว่าตกลงรับคำสู่ขอ