ตอนที่ 7 คาดโทษ

ตอนที่ 7 คาดโทษ

อาชิวิ่งเข้ามาถึงด้านในห้องของตัวเอง โดยที่ไม่ลืมปิดประตูและล็อกกลอน จากนั้นเขาก็รีบเช็ดเลือดกำเดาออกจากจมูกของตัวเองจนหมด แล้วหงายหลังนอนลงไปบนที่นอนพร้อมกับหลับตาลงหวังจะสงบสติ พยายามทำอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ แต่อยู่ๆเต้าขนาดมหึมาของเจ้าหล่อนก็ปรากฏขึ้นมาในหัว ราวกับตามมาหลอกหลอนเขาอย่างไรอย่างนั้น เห็นเป็นยอดปทุมถันสีชมพูชูชันเด่น รู้สึกได้ถึงความยืดหยุ่นนุ่มเด้งของมัน

ถ้าหากมีโอกาสได้สัมผัสด้วยคงดีไม่น้อย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ร่างกายส่วนล่างของเขามันก็เริ่มแผลงฤทธิ์หนักขึ้นอีก

ความเป็นชายขนาดใหญ่ของเขาค่อยๆพองตัวขยายใหญ่แข็งขืนปวดหนึบอยู่ในกางเกง ยิ่งคิดถึงใบหน้าของเจ้าหล่อนที่อยู่ข้างห้อง เขาก็ยิ่งทนความว้าวุ่นในจิตใจของตัวเองไม่ไหว

รีบลุกขึ้นปลดตะขอกางเกงของตัวเองออก จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป ฝ่ามือใหญ่จับท่อนเอ็นที่มันกำลังขยายใหญ่แข็งขืนของตัวเองเอาไว้ในมือ ก่อนที่จะรูดขึ้นรูดลง หวังจะให้มันสงบลง

ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่กำลังออกแรงจัดการอยู่กับความแข็งขืนของตัวเองอยู่นั้น ในหัวก็อดที่จะจินตนาการถึงสรีระส่วนเว้าส่วนโค้ง และหน้าอกหน้าใจของเธอไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียว ยิ่งคิดจิตใจของเขามันก็ยิ่งเรียกร้องและต้องการ

"ซี๊ด...อ้า..." เขาใช้เวลาจัดการกับเจ้าท่อนเอ็นใหญ่ยักษ์อยู่สักครู่ ในที่สุดสิ่งที่เขากำลังจินตนาการอยู่ในหัวก็สามารถทำให้เขาปลดปล่อยน้ำกามออกมาได้จนสำเร็จ

เกิดมาอายุเกือบจะสามสิบปีแล้ว ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้ามาทำให้เขาเกิดอารมณ์ได้เท่ากับเธอมาก่อน ในใจคิดคาดโทษเจ้าหล่อน หวังเอาไว้ว่าสักวันจะเอาคืนให้สาสมกับความอยากที่เขามีต่อเธอ

สองวันต่อมา...

วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองได้ออกเดินทางไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง โดยมีอลิซเป็นไกด์พาไป เธอนั่งพูดนั่งคุยจ๋อยๆอยู่ด้านข้างคนขับ ส่วนเขาทำหน้าที่ขับรถและรอกินขนมที่เธอป้อนให้ไปตลอดทาง

ตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาพยายามอยู่ให้ห่างเธอไว้ พยายามไม่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองถ้าไม่จำเป็น ส่วนเวลาปกติก็พูดคุยทักทายกันธรรมดา

"พี่อาชิคะ" วันนี้เจ้าหล่อนแต่งตัวสวยน่ารักสมวัย เธอสวมเสื้อยืดแฟชั่นสีฟ้าอ่อนสกรีนลายแมวเหมียวน่ารัก ส่วนท่อนล่างเป็นกระโปรงยีนส์สั้นอวดเรียวขาสวย ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ส่วนทรงผมปล่อยปะบ่าติดกิ๊บสีชมพูหวานแหววรูปดอกไม้ไว้บนศีรษะ

"ครับ" ส่วนเขาสวมเสื้อยืดสีขาวสะอาดและกางเกงขาสั้นสีกรมท่ามองดูสบายๆ

"ตื่นเต้นมั้ยคะ" เจ้าหล่อนพูดไม่หยุด ชวนเขาคุยตั้งแต่ออกจากบ้านมา ท่าทางเหมือนเด็กน้อยได้ออกไปเที่ยวเล่น

"นิดหน่อยครับ" ก็จะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้ยังไง ในเมื่อมากันแค่สองคนกับเธอ

"อลิซตื่นเต้นมากเลยค่ะ" ไม่รู้จะคุยเก่งไปถึงไหน แต่การที่เธอเป็นคนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขากับเธอเจอกันได้แค่ไม่กี่วันแต่กลับรู้สึกเหมือนสนิทกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว การพูดคุยระหว่างเขากับเธอจึงดูเป็นธรรมชาติและรู้สึกสนุกดี เมื่อได้ต่อปากต่อคำกับเจ้าหล่อนช่างพูดคนนี้

"ทำไม...ปกติคุณน้าไม่ค่อยให้ออกไปไหนเหรอ"

"ไม่ค่อยได้ไปจริงๆนั่นแหละค่ะ กับเพื่อนไม่ให้ไปเลย คุณพ่อไม่อนุญาต ส่วนมากถ้าอยากไปไหนท่านจะเป็นคนพาไปเองค่ะ"

"ท่านดุขนาดนั้นเชียว"

"ไม่นะคะ คุณพ่อใจดี ท่านแค่เป็นห่วงจึงไม่อนุญาตให้อลิซไปไหนไกลหูไกลตาเฉยๆค่ะ" เธอดูรักคุณพ่อของเธอมาก มีความเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่

"หน้าอย่างเราเนี่ยนะ จะไม่เคยดื้อ" ต้องมีบ้างแหละ

"พี่อาชิพูดเหมือนรู้นิสัยอลิซเลย อลิซยอมรับว่าเคยค่ะ วันนั้นโดนคุณพ่อจับได้ ท่านไม่ดุอลิซสักคำ แต่ท่านไม่คุยกับอลิซไปตั้งหลายวัน อลิซไม่อยากเห็นคุณพ่อทุกข์ใจอีก อลิซก็เลยตัดปัญหาถ้าท่านไม่อนุญาตอลิซไม่ไปก็ได้ค่ะ"

"แล้วมากับพี่สองต่อสองแบบนี้ รายงานคุณพ่อหรือยัง"

"ยังค่ะ ว่าจะไม่บอก ตอนนี้ท่านไม่อยู่ ไม่รู้ซะบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร แต่คุณแม่ทราบค่ะ อลิซบอกคุณแม่แล้ว"

"คุณน้าผักหวานล่ะ หวงลูกสาวมั้ย เมื่อก่อนตอนพี่เป็นเด็ก ไปกินนอนอยู่ที่คอนโดของท่านออกจะบ่อย"

"คุณแม่ไม่หวงลูกสาว ท่านเป็นเหมือนเพื่อน ไม่ว่าอลิซจะแก่แดดขนาดไหน ท่านก็ไม่เคยว่ามีแต่หัวเราะใส่ เราสองคนแม่ลูกชอบดูซีรีส์ด้วยกัน แล้วก็ชอบวิพากษ์วิจารณ์หุ่นล่ำๆของพระเอกด้วยกันค่ะ สนุกมากเลย...แต่ถ้าคุณพ่อเดินเข้ามาต้องเงียบให้ไว" ตลอดการเดินทางจวนจะถึงที่หมายอยู่แล้ว เจ้าหล่อนยังไม่ยอมหยุดพูด เสียงเจื้อยแจ้วของเธอทำให้การเดินทางไกลไม่น่าเบื่อเลยสักนิด

"วิพากษ์วิจารณ์ว่าอะไร"

"ก็ทั่วๆไปตามประสาผู้หญิงเขาคุยกัน พี่อาชิไม่ต้องรู้หรอกค่ะ" พูดจบเธอก็หัวเราะคิกคักท่าทางมีความสุข

"คุณน้าผักหวานเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมากๆ แล้วก็นิสัยน่ารักมากๆด้วย สมัยก่อนเวลาท่านมาเที่ยวหาแม่พี่ ท่านก็มักจะมีขนมติดไม้ติดมือมาฝากพี่เสมอ พูดถึงก็คิดถึงท่านเหมือนกันเนอะ"

"คุณแม่พูดถึงพี่อาชิให้อลิซฟังอยู่บ่อยๆค่ะ ในความทรงจำของอลิซถึงไม่เคยลืมพี่เลย" ไม่เคยลืม...

"หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ อลิซจำได้ว่าเคยเจอพี่อาชิตอนเป็นเด็ก น่าจะสี่ขวบได้มั้ง ถ้าคุณแม่ไม่พูดถึงพี่บ่อยๆ อลิซอาจจะลืมพี่ชายที่แสนดีคนนี้ไปแล้วก็ได้"

"พี่ชายเหรอ" พี่ชาย...คำนี้ฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิดจัง

"ก็อลิซชวนพี่เป็นแฟนวันนั้น พี่ปฏิเสธแล้วนี่ งั้นก็คงเป็นได้แค่พี่ชายแหละมั้ง" เธอยื่นหน้ามาพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักให้เขา ต้องการบอกเป็นนัยว่าเธอยังไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆหรอก

"ทำไมถึงอยากมีแฟนล่ะ"

"ใครๆเขาก็มีกัน แล้วคนที่จะมาเป็นแฟนกับอลิซไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้อย่างที่พี่เข้าใจนะ เห็นแบบนี้อลิซก็เลือกเหมือนกันนะคะ"

"........."

"อ้าปากค่ะ อลิซป้อน" เธอหยิบขนมที่ถืออยู่ในมือป้อนใส่ปากให้เขา ซึ่งเขาก็ยอมอ้าปากรับขนมที่เธอป้อนให้

"ช่วยพี่ดูทางหน่อยจะถึงแล้ว" จีพีเอสที่หน้าจอมือถือมันบอกแบบนั้น

"เลี้ยวแยกหน้าค่ะ"

"เลี้ยวเลยนะ"

"ค่ะ" เขาหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปจอดสนิทที่หน้ารีสอร์ตแห่งหนึ่งติดชายทะเล อลิซลงไปติดต่อบ้านพักที่เธอได้จองเอาไว้ ส่วนเขาหาที่จอดรถและมีหน้าที่ขนกระเป๋าลงจากรถ เพื่อจะเอาเข้าไปเก็บไว้ในบ้านพัก ในขณะที่อลิซเดินกลับมาหาเขา เธอได้ถือกุญแจห้องมาหนึ่งดอก

"อ้าวอลิซ ไม่ได้จองสองห้องหรอกเหรอ"

"ทำไมต้องจองสองห้องด้วยคะ" นี่เจ้าหล่อนกำลังคิดว่ามาฮันนีมูนด้วยกันหรือไง!