ตอนที่ 6 ซีรีส์ช่วงหัวค่ำ

ตอนที่ 6 ซีรีส์ช่วงหัวค่ำ

"ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ด้านหน้าห้องนอนส่วนตัวของเขา ในใจแอบหวังเล็กๆว่าอาจจะเป็นยัยขี้อ่อยที่อยู่ข้างห้องก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบส่งเสียงถามออกไป

"ใครครับ"

"แม่เองลูก" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบต้นคอตัวเองปรอยๆ แล้วถามตัวเองว่า...นี่เขากำลังหวังอะไรอยู่กันแน่เนี่ย

"เปิดประตูเข้ามาได้เลยครับ ผมไม่ได้ล็อก" เมื่อเขาร้องบอกออกไปแบบนั้น คุณแม่ก็เปิดประตูห้องของลูกชายเดินเข้ามาด้านใน

"แม่มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"

"วันนี้น้องพาไปเปิดหูเปิดตามาเป็นยังไงบ้าง" เมื่อช่วงเย็นนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาท่านไม่กล้าพูดกลัวว่าอลิซจะเขินถ้าจะพูดตรงๆต่อหน้าตรงนั้น

"เป็นยังไง คืออะไรครับแม่" เขาเฉไฉทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"ก็น้องไง น่ารักมั้ย" เฮ้ย...แม่นะแม่ ถามกันตรงๆแบบนี้ ซึ่งเขากับแม่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยโกหกท่านเลยสักครั้ง

"น่ารักเกินไปหน่อยครับ" ใช่...เธอน่ารักมาก เขายอมรับ แต่ความน่ารักของเธอนั้นมันทำให้จิตใจของเขาที่เคยสงบสุข ตอนนี้มันกลับว้าวุ่นไปหมดแล้ว บางครั้งถึงขนาดเสียอาการเลยทีเดียว

"ถ้าอาชิชอบน้องแม่จะดีใจมาก แต่แม่ขอเตือน เราเป็นผู้ชายแถมยังอายุมากกว่าน้องตั้งหลายปี ห้ามรังแกน้องเด็ดขาดจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร เข้าใจที่แม่พูดมั้ย" เมื่อเช้าก็ปะป๊า ตกเย็นก็แม่ ไม่รู้จะมาช่วยย้ำอะไรกันนักหนา ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆเขาบอกว่าลืมจะน่าเกลียดมั้ยนะ

"แล้วถ้าน้องรังแกผมล่ะแม่" ส่วนตัวของเขาไม่มีทางรังแกเธอก่อนแน่ เว้นแต่ว่าเธอนั่นแหละจะมารังแกเขาก่อน

"จะเป็นไปได้ยังไง น้องอายุเท่าไหร่ เราอายุเท่าไหร่ โตแล้วก็หัดหักห้ามใจให้เป็นสิ" พูดน่ะมันง่ายนะแม่...เขาค้านเสียงดังในใจ

"ก็ไม่แน่ ยัยนั่นแสบจะตาย" พูดไปแม่ก็คงไม่เชื่อ

"แสบยังไง"

"ไม่มีอะไรครับ" ยัยนั่นอ่อยเขาจนเสียอาการตั้งหลายครั้ง! ประโยคนี้เขาอยากฟ้องแม่นัก แต่แม่คงเข้าข้างเธอไม่เข้าข้างเขา

"เอาล่ะแม่ไม่รบกวนแล้ว พักผ่อนเถอะ ว่าจะวิดีโอคอลไปหาน้องสักหน่อย ไปคุยกับน้องด้วยกันมั้ย" ท่านหมายถึงเจ้าแฝดสองคนที่อยู่อังกฤษ

"ไม่หรอกครับ เชิญแม่ตามสบายเลย ฝากบอกเจ้าแฝดด้วยแล้วกันว่าผมคิดถึง"

"จ้า"

"รักแม่นะครับ"

"แม่ก็รักลูกนะ" ท่านส่งยิ้มให้ลูกชายก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป เขากำลังใช้ความคิดในสิ่งที่แม่พูดอยู่กับตัวเองสักครู่

"ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!" เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"มีอะไร...(อีกครับ)" เขาคิดว่าเป็นแม่มาเคาะเรียกอีก กำลังจะถามแต่พอเปิดประตูออกไปใบหน้าของเจ้าหล่อนก็ยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า

"อ้าวอลิซเองเหรอ" ถ้าบอกว่ากำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยจะผิดมั้ยนะ!

"ถ้าไม่ใช่อลิซแล้วจะเป็นใครเหรอคะ" เสียงใสๆกับใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาของเธอมันทำให้เขามองเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ

"นึกว่าแม่น่ะ เมื่อกี้แม่พี่มาหา" ใบหน้าสวยพยักหน้ารับทราบ เธอหันมองซ้ายมองขวาตอนนี้ไม่เห็นมีใครแล้ว

"ขอเข้าไปในห้องพี่อาชิได้มั้ยคะ" เธอกำลังจะก้าวขาเดินเข้ามาแต่เขารีบใช้แขนดันขอบประตูเอาไว้ไม่ให้เธอเข้า...แม่เพิ่งจะมาพูดเมื่อสักครู่

"เราเป็นผู้หญิงนะ ขอเข้าห้องผู้ชายแบบนี้มันไม่งาม" ถ้าเธออ้อนวอนอีกนิดเขาจะยอมทันที

".........." แต่อลิซกลับเงียบไป เธอกำลังรู้สึกว่าโดนพี่อาชิดุอีกแล้ว

"ขอโทษค่ะ" อ้าว...ทำไมยอมแพ้ง่ายจัง!

"อ่ะๆ มีอะไร"

"เรามีนัดดูซีรีส์ด้วยกันต่อไม่ใช่เหรอคะ" เธอทวงสัญญา ที่เขาไม่เคยตอบตกลง

"..........." เขามองหน้าเธอนิ่งๆ กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะไปดีหรือไม่ไปดีเพราะเมื่อวานดูไม่รู้เรื่องเลย หน้าตานักแสดงยังจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ

"ถ้าพี่อาชิไม่อยากดูแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ" เธอดูนอยด์ๆ นั่นจึงทำให้เขาคิดว่าไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า

"ไปดูที่ห้องอลิซแล้วกัน" ในที่สุดเขาก็ตอบตกลง

"จริงเหรอคะ" ทันใดนั้นใบหน้าสวยหวานก็รีบคลี่ยิ้มแป้นส่งมาให้เขาทันที หรือนี่จะเป็นแผนการของเธอล่อให้เขาเข้าไปติดเบ็ด

"ครับ" ไปก็ไปสิ ไม่ได้กลัวสักหน่อย

"ไปเลยมั้ยคะ พี่อาชิทำอะไรอยู่หรือเปล่าเอ่ย" สีหน้าและท่าทางของเธอตอนนี้ ผิดกับคนเมื่อสักครู่นี้ลิบลับ คนนี้แหละอลิซตัวจริง

"นำไปเลยครับ" เขาเดินตามเธอเข้ามาในห้องของเธอ แล้วทิ้งตัวนั่งลงไปที่โซฟาตัวเดิม ส่วนเธอกำลังเปิดทีวี

"อลิซ...เรื่องเมื่อวานพี่ไม่ดูแล้วได้มั้ย ขอดูเรื่องใหม่เลยดีกว่า" ขืนดูต่อก็คงไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม จะปะติดปะต่อเรื่องได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้

"ได้ค่ะ เรื่องใหม่ที่พี่อาชิอยากดู มีแนวในใจมั้ยคะ" เธอหันมาถาม ส่วนเธอดูได้หมดทุกแนว

"อลิซเลือกเถอะ แนวไหนก็ได้" แค่ไม่เอาเรื่องเดิมก็พอ

"โอเคค่ะ" อลิซจัดการเลือกซีรีส์รักโรแมนติกเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนจากซีรีส์เกาหลีมาเป็นซีรีส์จีนแทน

ทั้งสองนั่งดูไปด้วยกันเงียบๆ ต่างคนต่างเงียบ เมื่อเนื้อเรื่องเดินทางมาถึงประมาณตอนที่สองฉากจูบอย่างดูดดื่มก็มาอีก

"อะแฮ่ม อะแฮ่ม" อาชิแกล้งส่งเสียงกลบเกลื่อนท่าทางของเขาดูมีพิรุธสุดๆ อลิซหันสายตาไปมองเขานิดหน่อย ในตอนแรกเธอไม่เขิน แต่ตอนนี้เริ่มเขินแล้ว เธอทำเป็นไม่สนใจจากนั้นก็หันกลับมาดูต่อ

"อื้อ..." อยู่ๆเธอก็เกิดอาการคันหลังขึ้นมา เหมือนมดเข้าไปกัด

"เป็นอะไร"

"พี่อาชิช่วยเกาหลังให้อลิซหน่อยได้มั้ยคะ อลิซเกาไม่ถึง" เธอคันจริงๆ ไม่ได้แกล้ง

"ห๊ะ!" แต่เขากลับทำตัวไม่ถูก แต่มันก็แค่เกาหลังเอง

"เร็วๆสิคะ" เธอเร่ง! ท่าทางเหมือนคันมาก

"อือๆ ตรงไหนล่ะ" ในที่สุดเขาก็ยอมเกาให้เธอ

"ตรงนี้ ตรงนี้ค่ะ...นั่นแหละ ตรงนั้นเลย" เขายอมเกาหลังให้เธอในแบบไม่ได้คิดอะไรในตอนแรก แต่พอเกาไปเกามากลับรู้สึกว่าเธอไม่ได้ใส่บรา...โอ้แม่เจ้า!

"พอแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ" เธอหันหน้ามาทางเขา ทันใดนั้นสายตาไม่รักดีมันก็มองลงไปที่หน้าอกของเธอ อื้อหือ...ยอดถันชูชันดันเสื้อชุดนอนที่เธอสวมใส่อยู่จนเขาสามารถจินตนาการได้ถึงรูปร่างและขนาดของมัน...คับซีแน่ๆใหญ่ขนาดนี้ ตัวก็ไม่ได้ใหญ่มากนักแต่ทำไมแม่ให้มาเยอะจัง

"พี่อาชิเลือด!!" สิ่งที่เห็นบวกกับจินตนาการอันล้ำเลิศของเขา ทำให้เลือดภายในกายพลุ่งพล่าน และแล้วมันก็กำลังไหลออกมาทางจมูกหรือที่เรียกว่ากำเดา

"คือพี่..." พูดไม่ออกบอกไม่ถูก จะถามตรงๆว่าทำไมถึงไม่ใส่บราก็ไม่มีความกล้ามากพอ ทำได้แค่แอบคาดโทษและตำหนิเธอในใจเท่านั้น

"ทิชชู่ๆๆ" อลิซวิ่งหาทิชชู่ให้ลั่น เธอรีบวิ่งไปหยิบแล้วรีบวิ่งกลับมาหาเขา จากนั้นเธอก็ทำการซับและช่วยเขาเช็ดเลือดกำเดาออกให้อย่างเบามือด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ

"นอนลงก่อนค่ะ" แทนที่เธอจะให้เขานอนราบลงไปกับโซฟา แต่เธอดันเอาหน้าตักของตัวเองมาเป็นหมอนให้เขานอนหนุน สองเต้ากลมๆขนาดคับซี เกือบจะทิ่มหน้าเขาอยู่แล้ว

"อลิซลุกก่อนเดี๋ยวเลือดกำเดาก็เลอะเสื้อหรอก" จะพูดบอกตรงๆก็ไม่มีความกล้ามากพอ ทำได้แค่เพียงพูดอ้อมๆบอกเธอให้ลุกออกไปก่อนเท่านั้น

"นอนนิ่งๆสิคะ อากาศก็ไม่ได้ร้อนเลือดกำเดาไหลได้ยังไงเนี่ย" เธอไม่ยอมลุกแต่กลับจับศีรษะของเขาตึงเอาไว้ไม่ให้ดิ้น จากนั้นก็ค่อยๆซับเลือดที่จมูกให้เขา

และนั่นจึงทำให้เขาต้องหลับตาลงเพื่อสงบจิตสงบใจ ยอมนอนนิ่งๆอยู่บนหน้าตักแล้วให้เธอซับเลือดออกให้ แต่กลิ่นกายของเจ้าหล่อนมันดันหอมฟุ้ง เธอใช้สบู่ยี่ห้ออะไรวะเนี่ย โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว...

"อลิซปล่อยพี่ พี่ขอกลับห้องดีกว่า ไม่ต้องตามมานะ พี่ดูแลตัวเองได้" พูดจบเขาก็รีบลุกขึ้นพรวดพราดออกจากตักของเธอทันที ฝ่ามือใหญ่หยิบทิชชู่กดไว้ที่จมูกของตัวเอง แล้วรีบวิ่งออกจากห้องของเธอไป

"เป็นอะไรของเขาเนี่ย" อลิซมองตามหลังเขาไปในใจรู้สึกเป็นห่วง

"เฮ่อ...ดูซีรีส์ไม่จบอีกแล้ว" เธอบ่น

ส่วนตัวของอลิซไม่เคยใส่บรานอนอยู่แล้ว เมื่อวานหลังจากที่เขาออกจากห้องของเธอไป เธอก็ถอดออกเพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอนอนไม่หลับ ส่วนวันนี้ไม่ได้ใส่เพราะความเคยชิน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเป็นอะไร