ตอนที่ 7 ข้อเสนอ (ณดล & ผักหวาน)

ตอนที่ 7 ข้อเสนอ (ณดล & ผักหวาน)

เมื่อน้ำผึ้งกลับมาถึงคอนโดที่เธออาศัยอยู่ เธอก็มักจะยืนรอลูกชายสุดที่รักอยู่ที่หน้าคอนโดก่อน เพื่อรอรับน้องอาชิขึ้นห้องพร้อมกัน แต่ถ้าวันไหนน้องอาชิมาถึงก่อนก็จะมีพี่ รปภ. ชื่อพี่บอล คอยช่วยดูแลให้

"พี่บอลคะ" บอลอายุสามสิบปี เป็น รปภ. อยู่ที่คอนโดแห่งนี้มานาน นานพอที่จะสนิทสนมกับน้ำผึ้งและน้องอาชิ

"อ้าวนึกว่าใคร อาชิยังมาไม่ถึงนะครับ" บอลแอบชอบน้ำผึ้งมานานแต่เขาไม่เคยพูด สถานะของทั้งสองจึงเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น

"ขนมค่ะ หนูซื้อมาฝาก" เธอสวยอีกทั้งยังมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเป็นแบบนี้มาตลอด หน้าที่การงานของน้ำผึ้งรวมถึงการศึกษาของเธอ ทำให้บอลไม่กล้าแม้แต่จะคิดเอื้อมมือไปไขว่คว้า ทำได้แค่เพียงมองดูอยู่ห่างๆในฐานะเพื่อนเท่านั้น

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องๆ ถ้าวันหลังซื้อมาอีกพี่จะโกรธแล้วนะ" น้ำผึ้งยิ้มให้พี่บอลก่อนที่เธอจะจับมือของเขาให้รับเอาถุงขนมที่เธอตั้งใจซื้อเอาไปถือไว้

"รับไว้เถอะค่ะ แบ่งกันหนูซื้อมาสองถุง"

"รับก็ได้ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจคนให้ ขอบคุณมากนะครับ"

"พอดีเดือนหน้ามีเรื่องจะรบกวนอีกแล้วค่ะ" ปีละครั้ง บอลจำทุกอย่างและทุกเรื่องเกี่ยวกับเธอได้

"งานเลี้ยงที่บริษัทใช่มั้ย ปีนี้ไปไหนกันล่ะต่างประเทศหรือว่าต่างจังหวัด"

"ยังไม่ทราบเลยค่ะ แต่ยังไงก็คงต้องรบกวนพี่บอลหน่อยนะคะ" เธอมีค่าจ้างให้ ไม่ได้ไหว้วานฟรีๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากรับแต่เธอก็ต้องให้

"เฮ้ยอย่าพูดแบบนั้น เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ" ถึงจะแอบชอบแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะครอบครอง บอลพอใจกับสถานะเพื่อนแบบนี้ แค่ได้ช่วยเหลือเธอบ้างก็มีความสุขแล้ว

"รับปากแล้วนะ"

"ครับ...ไปวันไหนก็บอกพี่อยู่ตรงนี้ทุกวัน" และแล้วรถโรงเรียนก็แล่นเข้ามาจอดที่ถนนด้านหน้าทางเข้าพอดี

"แม่ค้าบ..." น้องอาชิส่งเสียงเรียกแม่ดังมาแต่ไกล พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง

"สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับลุงบอล" ฝ่ามือเล็กๆพนมมือไหว้แม่และลุงบอลเป็นปกติทุกวัน ไม่ว่าจะไปหรือกลับ

"สวัสดี เดือนหน้าแม่เราจะไปเที่ยวอีกแล้ว เราต้องอยู่กับลุงนะ"

"แม่พาอาชิไปด้วยไม่ได้เหรอครับ" เงยหน้ามองแม่แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าน่าสงสาร

"แม่ไปทำงานครับ...จะไม่ไปก็ไม่ได้เป็นหัวหน้าเค้าเดี๋ยวก็หาว่าไม่ให้ความร่วมมืออีก" ประโยคหลังน้ำผึ้งหันมาพูดกับพี่บอล

"ไปเถอะ อาชิอยู่กับลุงเดี๋ยวลุงจะพาไปกินไอติม"

"ยังไงก็ต้องอยู่สินะครับ อาชิหิวข้าวแล้ว เราชวนลุงบอลขึ้นไปกินข้าวด้วยกันดีมั้ยครับแม่"

"ไปมั้ยคะ"

"ไปกันเถอะขยับตูดได้ที่ไหน ตอนนี้เวลางานครับ"

"ถ้างั้นทำเสร็จแล้วจะเอาลงมาให้ค่ะ"

"ไม่ต้องๆ เพิ่งกินอิ่มไปเมื่อกี้นี้เอง มีขนมแล้วด้วยนี่ไงเห็นมั้ย" ขนมที่เธอซื้อมาฝากนั่นเอง

"โอเคๆ ถ้างั้นหนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ"

"อือไปๆ" โบกมือไล่ชิ้วๆ น้ำผึ้งหันมายิ้มให้ก่อนที่จะจูงมือน้องอาชิเดินขึ้นคอนโดไป

ภายในห้องขนาดกำลังดีอยู่กันแค่สองคนแม่ลูก ไม่ได้กว้างแต่ก็ไม่ได้คับแคบจนเกินไป

"แม่ครับ"

"ครับ"

"ลุงบอลเขาชอบแม่หรือเปล่าครับ"

"เป็นเด็กเป็นเล็กถามอะไรแบบนี้เนี่ย"

"ก็อาชิเห็นสายตาของลุงบอลเวลามองแม่มันแปลกๆ"

"แปลกยังไง ตัวแค่นี้รู้ดีนัก"

"แปลกก็แล้วกันแหละน่า"

"มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะลูก อีกอย่างแม่กับลุงบอลของลูก เราเป็นเพื่อนกัน"

"เพื่อนกัน เป็นแบบนี้นี่เอง"

"อย่าสงสัยมากเป็นเด็กเป็นเล็ก วันนี้มีการบ้านหรือเปล่าเอาออกมาทำ"

"มีครับ"

"ต้องให้แม่สอนมั้ย"

"ไม่ต้องครับ แม่ไปทำกับข้าวเถอะ อาชิทำการบ้านเองได้ครับ"

"โอเคงั้นแม่เข้าครัวนะ"

"ครับ"

@บาร์เปิดใหม่ (ณดล&ผักหวาน)

ผักหวานเข้ามานั่งดื่มเครื่องดื่มอยู่ในบาร์แห่งนี้ได้สักพักตามประสาคนขี้เหงา หวังว่าแอลกอฮอล์จะสามารถทำให้เธอหลับได้สบายมากยิ่งขึ้น ซึ่งตอนนี้เธอก็เริ่มเมาแล้ว

"อ้าว...นึกว่าใคร แล้วทำไมมานั่งอยู่คนเดียวครับเนี่ย" เมื่อเห็นแผ่นหลังเซ็กซี่ดูคุ้นๆตา ณดลจึงเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยทักทายทันทีเมื่อรู้ว่าใช่เธอจริงๆ

"แล้วทำไมฉันจะมานั่งไม่ได้ แล้วคุณล่ะมาคนเดียวเหรอ" บาร์เปิดใหม่ใครๆก็อยากลองเข้ามาชมมาชิมเป็นเรื่องปกติ

"ครับมาคนเดียว เห็นที่นี่เปิดใหม่ก็เลยลองเข้ามานั่งดู บรรยากาศดีเหมือนกันเนอะ" พูดจบก็ถือวิสาสะนั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวที่ติดกับเธอ

"ฉันก็ลองเข้ามานั่งเพราะเห็นว่าที่นี่เปิดใหม่เหมือนกัน ดื่มอะไรหน่อยมั้ย ฉันเลี้ยงเอง"

"แหม...คุณผู้หญิงครับ คุณจะแมนเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงคุณเอง"

"เอาเถอะไม่ต้องคิดมาก คิดซะว่านั่งเป็นเพื่อนคนขี้เหงาอย่างฉันหน่อยก็แล้วกัน"

"แฟนคุณไปไหนแล้วล่ะ" ทุกครั้งที่เห็นเธออยู่กับคนอื่น ในใจมันเศร้าทุกครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"เลิกไปแล้ว เบื่อ..."

"ตกลงคุณเป็นคนขี้เหงาหรือขี้เบื่อกันแน่ครับเนี่ย" ในบางครั้งสถานะแค่เพื่อนร่วมงานแบบนี้ก็ไม่เลว

"ก็ฉันเบื่อนี่ ตอนแรกๆแม่งก็ดีหมด อยู่ๆไปเหมือนกันทุกราย" ผู้หญิงอย่างผักหวานไม่ต้องเสียเวลาดูผู้ชายนาน แค่อ้าปากเธอก็มองออกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใครเหมาะสมสำหรับเธอเลยสักคน

"เหมือนกันยังไง" เอ่ยถามพลางกระดกแก้วที่มีแอลกอฮอล์ลงคอรวดเดียวจนหมด

"น้อง...เอามาอีก"

"อย่าให้พูดเลยพูดแล้วมันยาว" เธอขี้เกียจอธิบาย

"แล้วผมล่ะ ทำไมผมถึงไม่ได้โอกาสนั้นจากคุณบ้าง บอกผมให้รู้หน่อยได้มั้ย" สักครั้งก็ยังดี ณดลชอบผักหวานเพราะเธอเป็นคนเก่งและมีความมั่นใจในตัวเองสูง เป็นตัวของตัวเองและที่สำคัญเธอยิ้มเก่ง

"ฉันเคยบอกคุณไปแล้วนี่ คุณดีเกินไป"

"อ้าว...คนดีผิดตรงไหน"

"คุณไม่เข้าใจ"

"นี่คนสวยครับ ถ้าคุณไม่พูดผมจะรู้ได้ยังไงครับ"

"ฉันมีคำถาม..."

"ถามมาสิ แต่ให้ถามได้แค่เรื่องของผมนะครับ"

"ถ้าคุณมีเมียคุณอยากมีลูกมั้ย"

"ก็ต้องอยากอยู่แล้ว"

"แต่ฉันไม่อยาก ฉันยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่ให้ใคร ฉันไม่พร้อมตั้งท้อง หุ่นก็เสียร่างกายก็โทรม แถมยังต้องนั่งเลี้ยง คุณลองคิดดูนะ กว่าจะโตได้ในแต่ละวันมันยากมากแค่ไหน สู้อยู่แบบสวยๆแบบนี้ดีกว่า"

"คุณไม่อยากมีก็ไม่ต้องมีสิ"

"อีกเดี๋ยวก็เรียกร้อง"

"แล้วยังไงครับ มันเกี่ยวอะไรกับที่คุณไม่ยอมให้โอกาสผม"

"เราทำงานที่เดียวกัน ฉันไม่อยากมีปัญหาถ้าเกิดวันหนึ่งเราไปกันไม่รอด"

"ถ้าอย่างนั้น ผมขอสถานะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน ได้มั้ยครับ"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็...มากกว่าเพื่อน แปลว่าสามารถทำทุกอย่างได้เหมือนคนเป็นแฟนกัน แต่ไม่ใช่แฟน ผมจะเว้นระยะห่างถ้าคุณอยากมีพื้นที่ส่วนตัว ส่วนเรื่องแต่งงานมีลูกปัดทั้งไปก่อนเพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกัน เป็นไงครับข้อเสนอผม"

"คุณอยากกินฉัน" เธอสรุปให้!

"ผมอยากเป็นเหยื่อให้คุณลองชิมมากกว่า เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเหงา"

"ฉันรับข้อเสนอของคุณ" พูดจบเนคไทที่ผูกอยู่ที่คอก็ถูกเธอคว้าแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว ณดลไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถลาเข้าไปหาเธออย่างจัง

ริมฝีปากนุ่มที่ทำท่ารอตั้งรับอยู่ก่อนแล้ว ประกบจูบเข้าหากันทันที ท่ามกลางแสงไฟและผู้คนที่ใช้บริการอยู่ในบาร์เปิดใหม่แห่งนี้ โดยไม่แคร์สายตาของผู้คนในที่แห่งนี้เลยแม้แต่น้อย

"คุณเมามากแล้ว กลับกันเถอะผมไปส่ง" ณดลจัดการจ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วพาผักหวานกลับ