CHAPTER 5 เจอกันอีกครั้ง

สตูดิโอเต็มไปด้วยทีมงานที่วิ่งวุ่นตลอดทั้งเช้า พรพระพายนั่งอยู่หน้ากระจกขนาดใหญ่ เธอสวมเพียงเสื้อคลุมผ้าซาตินบางเบาชุดจริงอยู่ข้างใน ชุดถ่ายโฆษณาโลชั่นที่เผยผิวเนียนเปลือยช่วงไหล่และแผ่นหลังอย่างเย้ายวน

“พร้อมนะ” เสียงตากล้องเอ่ยขึ้นเมื่อทุกอย่างพร้อม นางแบบสาวยิ้มบาง ลุกขึ้นจัดเสื้อคลุมให้เผยร่องไหล่พอดีแล้วก้าวเข้าไปกลางฉากสีขาว

เธอเริ่มโพสต์ท่าลูบไล้โลชั่นลงบนผิวอย่างอ่อนช้อย นิ้วเรียวยาวแตะเนื้อครีมสีขาวมุกก่อนจะแตะลงบนต้นขาเนียนแน่น แล้วลากขึ้นถึงช่วงสะโพก ตากล้องกดชัตเตอร์รัว ใบหน้าพรพระพายยิ้มบาง ดวงตาออดอ้อนส่งให้กล้องอย่างมืออาชีพ แต่กลับไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ กำลังยืนมองอยู่หลังม่านด้านหลังทีมงาน

ไทเกอร์ยืนกอดอกดวงตาดุดันจ้องไปที่หญิงสาวคนเดียวในฉาก ดวงหน้าเข้มเครียดขณะมองพรพระพายยิ้มหวาน ลูบไล้เนื้อโลชั่นลงบนต้นแขนเนียนนุ่มแล้วหันไปยิ้มให้ตากล้องที่ส่งเสียงชมไม่ขาดปาก

“สุดยอดเลยน้องพายสวยมาก เซ็กซี่มาก!”

คำพูดนั้นทำให้เขากัดกรามแน่น หัวใจเขาเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความงามของเธอ แต่เพราะความรู้สึกอยากเป็นคนเดียวที่ได้เห็นแบบนี้

ผู้ชายทั้งหมดในห้องนี้มองเธอเหมือนเหยื่อบนจาน ไม่เว้นแม้แต่ผู้ช่วยตากล้องหน้าใหม่ที่แอบกลืนน้ำลายระหว่างปรับไฟ

เขาแค่อยากพูดคุยเรื่องแต่งงานก่อนที่จะเกิดขึ้นจริงไม่คิดว่าจะต้องมาเห็นภาพบาดตาแบบนี้ ไทเกอร์หันขวับไปหาผู้จัดการที่ยืนใกล้ๆ

“บอกเธอให้มาเจอฉันที่ห้องรับรองเดี๋ยวนี้”

“แต่คุณพายทำงานอยู่นะครับ” พายุเอ่ยขึ้นตอนเช้ามาก็วุ่นวายกันครั้งหนึ่งแล้ว หากให้อีกฝ่ายไปพบเจ้านายเลยเกรงว่าจะลำบาก

“ฉันจะคุยกับผู้หญิงคนนั้น เดี๋ยวนี้!” นี้คือคำสั่งแบบเด็ดขาด เขาหันหลังเดินออกไปนั่งรออีกฝ่ายที่ห้องรับรอง พอคิดถึงภาพนั้นทำให้เขาถอนหายใจ

“ผู้หญิงเต้นกินรำกินทำไมคุณแม่ถึงอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้วะ” เขานั่งดูดบุหรี่แบบไม่เกรงใจสถานที่ พ่นควันออกจากปากอย่างสบายใจ

ผู้จัดการหน้าซีดรีบก้มหน้ารับคำแล้วเดินลนลานไปกระซิบกับพรพระพายกลางกองถ่าย เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมีอิทธิพลแค่ไหน

“น้องพายมีแขกอยากพบด่วน”

“ใครเหรอคะพายขอไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหม” เกรงว่าชุดนี้จะไม่สุภาพเท่าไร

“พี่ว่าไปตอนนี้เลยดีกว่าค่ะ” ลิลลี่แทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ เมื่ออีกฝ่ายเห็นสีหน้าที่กังวล พรพระพายจึงพยักหน้าและเดินไปที่ห้องรับรอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอเคาะประตูสามครั้งและเปิดเข้ามา เห็นเขานั่งหันหลังให้ประตู เมื่อรู้ว่าในห้องนี้มีแค่เธอกับเขาพรพระพายจึงกระชับเสื้อคลุมไว้แน่น

“พี่ลิลลี่บอกว่าคุณอยากเจอพาย” เธอเอ่ยเสียงเรียบ แม้แววตาจะเริ่มฉายแววไม่พอใจที่เขาบุกมาถึงกองถ่ายโดยพลการ

ไทเกอร์นั่งมองวิวตรงหน้า เขาหันหลังให้เธอมือข้างหนึ่งกำลังคีบบุหรี่ ใบหน้าเย็นชาเมื่อมองลงไปยังวิวตึกสูงเบื้องล่าง เขาสูดลมหายใจลึกครั้งสุดท้าย ก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ลงในถาดแก้วอย่างเฉยชา

ดวงตาคมเข้มสบเข้ากับดวงตาสีอำพันของหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงทุกลมหายใจ แต่สิ่งที่พรพระพายได้เห็นมันคือความเย็นชาเหยียดหยามแฝงแววโกรธเกรี้ยว เขาก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ แต่หนักแน่น

“คุณ...” เธอไม่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว เรียกว่าไม่เคยคุยกันเลยก็ว่าได้

“มีดีอะไรนักหนา ถึงได้กล้าโชว์เนื้อโชว์ตัวต่อหน้าผู้ชายเป็นสิบ” เขาเอ่ยเสียงต่ำจ้องเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“นั่นมันงานของพาย คุณก็รู้ว่าพายเป็นนางแบบอีกอย่างพายไม่รู้จักคุณ กรุณาพูดจาให้เกียรติให้กันด้วย” เธอกำหมัดแน่นเขาเป็นใครถึงกล้าพูดจาแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จัก

“หึ นางแบบ? เธอมีดีอะไรถึงได้ให้พ่อแม่คิดอยาก ขายลูกสาวตัวเองเพื่อใช้หนี้หลายร้อยล้าน” เขาหัวเราะในลำคอ แสยะยิ้มก่อนจะก้มลงมาจ้องใบหน้าสวยระยะประชิด ดวงตาของเขาคมจนเหมือนจะแทงทะลุจิตใจเธอ

คำพูดนั้นฟาดเข้าใส่พรพระพายเหมือนตบหน้ากลางแรง เธอชะงักเล็กน้อยก่อนกัดฟันแน่นความอับอาย และความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในอก

“พูดให้มันดี ๆ นะคุณ อย่าลามปามกับครอบครัวฉัน!”

“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน หรือว่าเธอเองก็เต็มใจ อยากแลกชีวิตหรูๆ กับการเป็นสินค้าประมูลให้เจ้าหนี้แบบฉัน” เขาตอบกลับรวดเร็วเหมือนกระสุนปืน

เธอกำมือแน่นดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาพูดแบบนี้แสดงว่าคือคนที่เธอต้องแต่งงานด้วย

“...”

“โกรธเหรอที่ฉันพูดแทงใจ” เขาเดินเข้ามาเชยปลายคางอีกฝ่ายขึ้นมองสบตาเขา แต่หัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นระรัวเมื่อได้อยู่ใกล้หญิงสาว

“เอาสกปรกของคุณออกไปจากตัวฉัน” เสียงหวานสั่นด้วยโทสะ พรพระพายผลักหน้าอกเขาเต็มแรงจนไทเกอร์ผงะไปก้าวหนึ่ง

“หึ สกปรกยังไงสุดท้ายเธอก็ต้องแต่งงานกับฉันอยู่ดี” เขาก้าวกลับเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบจ้องราวจะเผาเธอเป็นจุณ

“หรือว่าที่จริงแล้วเธอกลัวฉัน กลัวจะถูกจับได้ว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ เธอต้องยอมนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตา”

วงการบันเทิงผู้ใหญ่จะรู้กันดีว่าคนสวยๆ ส่วนมากใช้ร่างกายในการไต่เต้าขึ้นมา เพื่อจะเป็นที่รู้จักของทุกคนและเขาคิดว่าพรพระพายคือหนึ่งในนั้น

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังสนั่น ปลายนิ้วของเธอแดงร้อนขณะมือยังลอยอยู่กลางอากาศ ไทเกอร์หันหน้าตามแรงตบ แต่ไม่ได้โต้ตอบในทันทีเขาเงียบอยู่เพียงครู่ ริมฝีปากแสยะยิ้มช้าๆ

“เธอกล้าตบฉัน” แววตาของเขาดูโกรธมากเพราะไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเขา นอกจากพ่อไลอ้อน

“แค่นี้ยังน้อยไป!” เธอสวนกลับเสียงสั่น แม้หัวใจจะเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมานอกอก

ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งหลัก ไทเกอร์ก็คว้าแขนเธอฉุดเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งล็อกเอวบางแน่นจนเธอสะดุ้ง

“ดี รับผลการกระทำตัวเองให้ได้!”

“ปล่อย” เธอดิ้นเมื่อเขารวบเอวเธอแล้วดันให้เข้าใกล้มากขึ้น จนหน้าของเธอปะทะกับเขายังไม่ทันจะได้ต่อว่าริมฝีปากหยาบกร้านบดขยี้ลงมาอย่างรุนแรง

จูบของเขาไม่อ่อนโยนไม่มีความอ่อนหวาน มีเพียงความเคียดแค้นและแรงปรารถนาระเบิดออกมาจากความหึงหวงสะสมกดทับทุกคำด่า ทุกความโกรธที่ทั้งคู่ซ่อนไว้

พรพระพายพยายามดิ้นร่างบางผลักอกเขาเต็มแรง ทุบตีด้วยกำปั้นเล็กๆ ทั้งที่ใจตัวเองสั่นสะท้านและสับสนจนน้ำตาเอ่อคลอโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่หยุด

และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มสั่นเพราะความกลัวหรือเพราะอะไรบางอย่างในอกที่เริ่มลุกเป็นไฟ

“ไอ้บ้า!”

“ถ้าตบฉันอีกรอบคราวนี้ฉันจะเอาเธอในห้องนี้แหละ”

“ฮึก~ ไอ้คนเลว” พรพระพายเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เตรียมจะหันหลังแล้ววิ่งออกไป แต่ไทเกอร์จับบ่าของเธอไว้เสีย

“เธอจำฉันไว้ให้ดีนะพรพระพายว่าฉันเป็นใคร” เขากระซิบข้างใบหู

พรพระพายเกลียดเขามาก เพิ่งเจอกันครั้งแรกมารยาทก็ไม่มี เธอเห็นแก้วน้ำวางอยู่ไม่ไกลจึงรีบโน้มตัวไปหยิบและสาดใส่หน้าเขา

ซ่า!

“นายน้อยที่ครับ...” แจ็คสันพูดไม่ออกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า สภาพเจ้านายดูไม่ได้เลย

น้ำกระเซ็นเปียกเสื้อเชิ้ตแบรนด์หรูของเขา ใบหน้าคมเข้มของไทเกอร์เปียกชุ่ม ละอองน้ำไหลตามกรอบหน้าเปื้อนแรงอารมณ์

“นี่เธอ!”

พรพระพายไม่รอให้เขาให้เขาพูดจบเธอรีบวิ่งออกมาทันที สวนกับลูกน้องของเขาในอนาคตไม่รู้ว่าจะรับมือกับเขายังไง หนี้ต้องชดใช้ยังมาเจอกับคนแบบเขาอีก

“ผมไม่เห็นอะไรเลยครับ” แจ็คสันทำเป็นยิ้มแห้งๆ ไม่คิดว่าจะกล้ามีผู้หญิงทำแบบนี้กับเจ้านายตัวเอง

“ไป!” เขาพูดจบเดินออกมาไม่ลืมเช็ดใบหน้า

จากที่เคยคิดว่าจะเลื่อนงานแต่งออกไป เขากลับเปลี่ยนใจทันทีไม่ใช่เพราะรัก แต่เพราะอยากเอาชนะพรพระพาย และวิธีเดียวที่จะทำให้เธอไม่มีทางหนีไปไหนได้ก็คือการเลื่อนงานแต่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม