CHAPTER 3 เสือร้าย

ห้องใต้ดินลับในกาสิโนหรูหราใจกลางเมือง ถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดและแสงสลัวจากหลอดไฟเพียงดวงเดียวที่แกว่งไกวเหนือเพดาน สายโซ่ที่ถูกพันไว้แน่นหนาบนข้อมือเปื้อนเลือดของชายหนุ่มคนหนึ่งส่งเสียงกระทบพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ ดวงตาเขาเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว เหงื่อกาฬไหลอาบขมับทั้งที่อากาศเย็นยะเยือก

เสียงรองเท้าหนังราคาแพงก้าวลงบันไดอย่างหนักแน่นเป็นจังหวะทีละขั้น ราวกับเสียงของยมทูตที่กำลังจะเดินเข้ามาเอาวิญญาณ

เงาร่างสูงใหญ่ในชุดสูทดำสนิทปรากฏขึ้นจากเงามืด ผิวเข้มดุดัน ใบหน้าคมสันไร้รอยยิ้ม ดวงตาคมกริบเปรียบเหมือนเสือที่พร้อมขย้ำทุกอย่างที่ขวางทางเขาคือ ไทเกอร์ หรือที่คนในวงการใต้ดินเรียกเขาว่า เสือดำแห่งกรุง มาเฟียผู้ควบคุมอำนาจเหนือทุกอย่างตั้งแต่กาสิโนสนามแข่งรถ ไปจนถึงตลาดค้าอาวุธระดับโลก

แต่สิ่งเดียวที่ไทเกอร์ไม่แตะต้องคือยาเสพติดและการค้ามนุษย์ เพราะเขามีน้องสาวและแม่ที่เขารักที่สุด เขาทำใจไม่ได้หากจะเห็นผู้หญิงถูกย่ำยีแบบไม่เต็มใจ

“ขอร้องผมผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ!” เสียงชายที่นั่งกองอยู่บนพื้นร้องโหยหวน ร่างกายเขาสั่นสะท้านทั้งจากความหนาวและความหวาดกลัว

ไทเกอร์หยุดยืนตรงหน้าชายคนนั้น ริมฝีปากเขาเอ่ยออกมาเบาๆ แต่กดต่ำราวกับเสียงฟ้าคำรามในอก

“มึงกล้าหักหลังกูแล้วคิดว่าจะเดินออกจากที่นี่ได้อย่างนั้นเหรอ?” วัตถุสีดำถูกดึงออกมาจากซองใต้เสื้อสูท เสียงกดแม็กดังก้องในห้องแคบอย่างชัดเจน

“มึงกล้าขายข้อมูลของกูให้ไอ้พวกค้ายา” เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ “กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ยุ่งกับขยะพวกนั้น”

“ผมจำเป็นต้องทำมันบังคับผม ผมไม่มีทางเลือก” ชายคนนั้นร้องไห้โฮ ยกมือไหว้แทบเท้าไทเกอร์

“ทุกคนมีทางเลือก แต่มึงดันเลือกผิดว่ะมันจ่ายให้มึงเท่าไหร่” ไทเกอร์โน้มตัวลงมาใกล้ ขยับใบหน้าไปใกล้หูของอีกฝ่าย

“มะ..”

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดความเงียบกลับมาอีกครั้ง ไทเกอร์ยืนขึ้นอย่างเฉยชา ปัดรอยเลือดบนชายเสื้ออย่างรำคาญ ก่อนจะหันไปบอกลูกน้องที่ยืนรออยู่ในเงามืด

“จัดการให้เรียบร้อย แล้วเผาทิ้งซะเอาของขวัญไปฝากให้นายมันด้วย!”

ชายชุดดำทั้งสองคนพยักหน้า และเข้าไปยกศพที่นอนแน่นิ่งออกจากห้องอย่างเงียบๆ

ไทเกอร์เดินขึ้นบันไดกลับไปยังโลกที่เต็มไปด้วยแสงสีด้านบนกาสิโนของเขา ที่ซึ่งทุกคนยิ้มให้เขาแต่ไม่มีใครกล้ามองตาตรงๆ

เขาคือราชาแห่งเงามืด และในอาณาจักรของเขาคำว่าหักหลังไม่มีวันได้รับอภัย

ไทเกอร์ อิงปกรณ์ แลงคาสเตอร์ อายุ 30 ปี ทายาทคนต่อไปที่จะขึ้นมาคุมบังเหียนกิจการต่อจากผู้เป็นพ่อ นิสัยดุดัน เด็ดขาด เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยไม่เคยคบใครแบบจริงจัง มีเสน่ห์แบบอันตรายผู้หญิงมักเข้าหาเพราะชื่อเสียงเงินทอง ลูกชายคนโตและคนเดียวของพ่อไลอ้อนและแม่อัญญา (จากเรื่อง ก็คิดว่าจะรัก)

สองชั่วโมงต่อจากนั้นมาเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวดังขึ้นไม่หยุด ท่วมกลางความเงียบลูกน้องทุกคนยืนหันหลังทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่ภาพบาดตาบาดใจทำให้ชายที่ถูกมัดอยู่กับที่น้ำตานองหน้า

“อื้อ อ๊ะ เสียงจัง” เธอร้องครางไม่สนใจคนรักที่อยู่ตรงหน้า เพราะตอนนี้กำลังถูกลงโทษด้วยเอ็นร้อนๆ เธอครางออกมาอย่างไม่อายใคร

“ฮึก กูจะเอาคืนพวกมึง!” แอรอนหันไปมองไทเกอร์ด้วยความเคียดแค้น เขาแค่โกงการพนันมันนิดหน่อยแต่สิ่งที่มันทำคือให้ลูกน้องเอากับคนรักเขาต่อหน้าต่อหน้า แถมดูเหมือนเธอจะชอบเสียด้วย

“อื้ออ อ๊ะ” โชเฟียครางกระเส่าทีแรกจะขัดขืนแต่พอเอ็นร้อนๆ ดันเข้ามาทำให้เธอเปลี่ยนใจเพราะแอรอนนั่นทำให้ไม่ถึงใจ

ปึก

“กูไปทำอะไรมึงวะ มีแต่มึงที่เสือกทำกูก่อน”

“ไอ้ไทเกอร์ไอ้เหี้ย!”

แอรอนเป็นนักพนันและยังเข้ามาเล่นที่กาสิโนของประจำแต่วันนี้อยู่ๆ กลับได้เงินเป็นจำนวนมากไทเกอร์สั่งให้คนไปตรวจสอบจึงรู้ว่ามันแอบเล่นตุกติกกับกาสิโนของตนเองคือการแอบโกงทำให้ได้เงินเป็นจำนวนมากไทเกอร์จึงทำให้คนจับตัวมา และไม่ลืมเอาคืนอย่างสาสม

“กูทำอะไรมึง มึงรู้กฎของที่นี่” ก่อนที่ใครจะเข้ามาเล่นต้องทราบกฎดีอยู่แล้ว เพราะมันจะมีคนชอบแหกกฎเขามีวิธีจัดการที่ไม่เหมือนใคร

“มึงดูเมียมึงสิถ้ามึงตายไปเมียมึงก็มีคนใหม่ ตอนนี้ดูเหมือนจะชอบของใหม่ซะด้วย” เขากระชากผมให้แอรอนหันไปมองภาพของคนรักกำลังร่วมรักกับลูกน้องของเขา

“ไอ้ไทเกอร์!” เขาหลับตาลงไม่อยากมองภาพบาดตา แค่ได้ยินเสียงครางของเธอ เขาทนรับไม่ไหว

“เอามีดมากูจะตัดนิ้วมันเอง”

พายุยืนมีดเล่มสั้นให้เจ้านายพวกเขาเห็นภาพเหล่านี้จนชิน จึงไม่มีใครขวัญดีหนีฝ่อแต่หากนายหญิงอัญญารู้ก็ตัวใครตัวมัน

“อึก โอ้ยยยย” แอรอนน้ำตาไหลพรากมองเลือดสีแดงไหลออกมาจนหยดลงพื้น หากเขาไม่ตายเขาจะกลับมาเอาคืนมันให้สาสม

“เกลียดกูเหรอ แค้นมากสินะมึงมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน” เขาลุกขึ้นเดินออกไปแบบไม่สนใจเสียงด่าทอของอีกฝ่าย

“นายน้อยจะกลับบ้านไหมครับ” เอเดนรอคำตอบจากเจ้านาย

“ไม่กลับ! หาผู้หญิงมาให้ฉันด้วย” เขาเดินเข้าห้องทำงานไป นั่งดื่มเหล้าสบายใจและคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น พร้อมกับใบหน้าสวยๆ ของอีกคน

เขาหลับตาลงพร้อมกับติดว่าหากได้เธอมาอยู่ใต้ร่างคงจะดีไม่น้อย แต่พอคิดมาถึงเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนทำให้เขานึกโกรธขึ้นมา

“เล่นตัวฉิบหาย”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูไม้เนื้อดีถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบาร่างบางในเดรสผ้าไหมสีแดงเข้มเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ

เนเน่นางแบบสาวชื่อดัง ขายาวเรียวใต้ส้นสูงสะโพกอ่อนช้อยไหวไปตามจังหวะการเดิน เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ถูกเรียกตัวมาที่นี่

“คุณไทเกอร์มีอะไรให้เนเน่ช่วยคะ” เธอเอ่ยเสียงนุ่ม แววตามีทั้งความอยากรู้อยากลองและความโลภแฝงเร้น

“มานั่งสิ” เขาตอบเสียงเรียบ มือวางแก้วลงแล้วตบเบาะข้างตัวเบาๆ

เนเน่ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาช้าๆ แล้วนั่งลงข้างเขา กลิ่นน้ำหอมแพงของเธอลอยอ้อยอิ่งในอากาศ เธอโน้มตัวเข้าใกล้ มือไล้ผ่านหน้าอกเขาอย่างแนบเนียน

“จัดการมันซะ!”

เนเน่มองเป้ากางเกงเขาอย่างเขินอายทำท่าทีเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เธอยื่นมือไปปลดกระดุมกางเกงด้วยมือที่สั่นเทา ควักท่อนเอ็นออกมาเมื่อเห็นขนาดของมันเธอถึงเบิกตากว้าง

“อ๊า อมมัน” เขาพิงพนักโชฟามืออีกข้างถือแก้วเหล้ามองอีกฝ่ายที่กำลังครอบครองเอ็นร้อนของเขาด้วยปาก เขาครางอย่างพอใจเมื่ออีกฝ่ายรู้ใจเขา

เนเน่เลียวนที่ปลายหอกก่อนจะครอบครองทั้งลำ มือบางรูดขึ้นรูดลง ของเขาใหญ่มากจนเธอเริ่มเจ็บมุมปาก คราวนี้เธอจะยิ่งมีชื่อเสียงเพื่อนๆ จะเข้ามาเพราะคือได้ขึ้นเตียงกับเขาแล้ว

“อืม ซี้ดดด”

เขาเริ่มทนความเสียวไม่ไหวต้องการปลดปล่อยมันตอนนี้ หญิงสาวเหมือนจะรู้ทันจึงรีบเร่งและรีดน้ำของเขาออกมา เนเน่กลืนน้ำคาวลงไปอย่างไม่รังเกียจพร้อมกับท้าทายเขา

“เนเน่อยากขึ้นเตียงแล้วค่ะ”

“ร่าน!” เขาพาเนเน่เขาไปห้องนอนที่เอาไว้สำหรับทำกิจกรรมเข้าจังหวะ เขานอนลงบนเตียงกว้างให้หญิงสาวเป็นฝ่ายรุกก่อน

เนเน่รีบถอดเดรสสั้นของตัวเองออกและรีบกระโดดขึ้นเตียงนั่งทับตัวเขาไว้ รีบจัดการชุดของเขาออกจนตอนนั้นทั้งเธอและเขาไม่เหลืออาภรณ์ติดกาย

“อืมม” เขาครางออกมาเมื่ออีกฝ่ายดูดเลียหัวนมของเขา ไต่ขึ้นตามสันกรามก่อนที่ปากสวยๆ จะประกอบดูดเลียกับริมฝีปากของเขา

ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างถึงใจก่อนที่ไทเกอร์จะเป็นฝ่ายผลักเธอออก และเอื้อมมือไปหยิบถุงยางอนามัยในลิ้นชักข้างเตียง เขาไม่เคยพลาดเรื่องแบบนี้

“เนเน่ใส่ให้นะคะ” เธอฉีกซองและสวมให้เขาอย่างชำนาญ ขึ้นไปนั่งทับกดสะโพกลงมา และเริ่มร่อนเอวอยู่บนตัวเขา

เมื่อเสร็จกิจกรรมไทเกอร์ไม่เคยนอนกอดผู้หญิงคนไหน แม้เขาจะถูกใจแค่ไหนก็ตาม สำหรับเขาแค่จ่ายจบแยกย้าย เขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องนอน ที่นางแบบสาวนอนหลับด้วยความเหนื่อยล้า

กลิ่นควันบุหรี่ลอยคลุ้งในอากาศแสงไฟจากโคมระย้าเหนือศีรษะส่องสะท้อนเงาใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มผู้ครองบัลลังก์ในโลกมืดอย่างไร้คู่แข่ง

ไทเกอร์นั่งพิงโซฟาหนังแท้สีดำในห้องรับแขกของกาสิโนปลายนิ้วยาวหนากดบุหรี่ลงในที่เขี่ยอย่างเฉื่อยชา ก่อนจะหยิบแท่งใหม่ขึ้นมาจุดไฟ สูดเข้าปอดลึกอย่างไม่ไยดี

ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิดอย่างไม่ให้ตั้งตัว เสียงหัวเราะที่ทำให้โลกโสโครกของเขาสะอาดขึ้นมาเพียงแวบเดียว

“บ้าชิบ...” เขาสบถต่ำๆ กัดฟันแน่นจนกรามขึ้นสัน เขาไม่ควรคิดถึงเธอ ไม่ควรแม้แต่จะจำชื่อเธอได้ด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว

มือใหญ่กระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะจนเสียงดัง สายตาคมดุจใบมีดกวาดมองไปยังเมืองเบื้องล่างจากกระจกบานใหญ่

“ผู้หญิงอวดดีแบบนั้นมันสมควรปล่อยให้หมดตัว”