CHAPTER 1 นางแบบแถวหน้า

ค่ำคืนมหานครกรุงเทพฯ สว่างไสวราวกับดวงดาวทั้งฟ้าหล่นลงมาอยู่ในงานเดียว “Divina Haute Couture Fashion Night” งานแฟชั่นโชว์ระดับท็อปของปีที่รวบรวมเหล่าดีไซเนอร์ชื่อก้องไฮโซเซเลบริตี้นักธุรกิจ และดาราชื่อดังไว้คับคั่ง ฮอลล์หลักของโรงแรมหรูใจกลางเมืองแน่นขนัดไปด้วยผู้คนระดับแถวหน้า ไม่ว่าจะหันไปทางใดก็ล้วนเจอแต่ใบหน้าคุ้นเคยจากปกนิตยสาร

แต่ค่ำคืนนี้สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังคนเพียงคนเดียว พรพระพาย ลูกสาวคนเดียวของ พัทธ์ธร วรานนทวัฒน์ นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลแห่งวงการอสังหาริมทรัพย์ เจ้าของอาณาจักรมูลค่าหลายหมื่นล้าน และเธอหญิงสาวผู้ไม่เคยใช้เพียงแค่ชื่อเสียงของพ่อในการยืนหยัดบนโลกนี้

พรพระพาย วรานนทวัฒน์ วัย 22 ปี เพิ่งจบมาหมาดๆ เธอเริ่มทำงานในวงการบันเทิงตั้งแต่อายุ 16 ปี หญิงสาวมีใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวนวลเนียนราวหยก ดวงตากลมโตดูหวานปนเศร้า ริมฝีปากแดงระเรื่อได้รูป มักมีหนุ่มๆ ทั้งในและนอกวงการตามจีบเสมอ

แม้จะเป็นทายาทพันล้าน แต่พรพระพายเลือกจะฝ่าทางของตัวเอง และคืนนี้เธอจะเดินในฐานะนางแบบฟินาเล่ ของแบรนด์ระดับโลก “Valentine's ROSÉ”

เสียงเพลงเริ่มเปลี่ยนจังหวะช้าลง เย้ายวนราวกับเวทมนตร์สะกดม่านแสงค่อยๆ เบี่ยงไปยังจุดศูนย์กลางของรันเวย์ร่างสูงระหงในชุดเดรสสีขาวมุกปักคริสตัลนับพันเม็ด ปรากฏท่ามกลางแสงไฟ

เธอคือความสง่างาม เธอคือจุดศูนย์กลางแห่งจักรวาล ผิวเนียนราวกับกระเบื้องเคลือบ ดวงตาคู่งามที่เปล่งประกายเยือกเย็น บ่งบอกถึงความมั่นใจเกินวัย

ริมฝีปากสีแดงไวน์ที่แย้มเพียงน้อย แต่กลับสะกดทุกลมหายใจของห้องทั้งห้อง

ทุกก้าวย่างของเธอบนรันเวย์นั้นไม่ได้เดินอยู่บนผืนพรม แต่เหมือนกำลังก้าวเดินบนความภาคภูมิในตัวเอง พรพระพายไม่ได้เพียงแค่สวย แต่เธอคือพายุแห่งเสน่ห์ทั้งสวยทั้งฉลาด และทรงพลัง

ในช่วงท้ายของโชว์ ดีไซเนอร์ดังเดินเคียงข้างเธอออกมารับปรบมือ แต่เสียงปรบมือดังกึกก้องไม่ได้มอบให้แบรนด์เพียงอย่างเดียว หากแต่ถูกส่งให้เธอผู้เป็นดั่งภาพจำของค่ำคืนนี้อย่างไม่มีใครเทียบ

ค่ำคืนนี้ไม่มีใครไม่พูดถึงพรพระพาย ลูกสาวของนักธุรกิจแถวหน้านางแบบฟินาเล่ หญิงสาวผู้เป็นดังสัญลักษณ์ของคำว่าเพอร์เฟกต์

“ไม่รู้ยัยเด็กนั่นมีอะไรดีคนถึงได้พากันหลงนักหนา” วีนัสจ้องมองสาวรุ่นน้องที่ได้เป็นดาวเด่นของานนี้

“นี่แหละที่ว่าเกิดมาบนกองเงินกองทองอะไรเป็นใจไปหมด” เฌอเอมอิจฉาวาสนาของพรพระพายไม่น้อย

“อย่าให้รู้ว่าใช้เต้าไต่ขึ้นมาจะเหยียบซ้ำเลย”

สองสาวพูดคุยกันสนุกสนานเพราะอิจฉาในความสามารถของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นขาขึ้นไป

“พวกเธอนี่นะหุบปากไว้กินข้าวเถอะย้ะ แก่กะโหลกกะลา” ลิลลี่สาวสองผู้จัดการส่วนตัวของพรพระพายได้ยินเข้า จึงอดไม่ไหวที่จะจัดการพวกชอบเม้าท์คนอื่น

“ว้าย อีกะเทยตกใจหมดใครแก่ห๊ะ”

“พวกฉันเพิ่งจะ 30 เอง”

“เห็นชอบจับกลุ่มคุยกันเหมือนป้าข้างบ้าน”

“นี่แก...” วีนัสอยากจะกรีดร้องใส่หน้า

หลังจบโชว์สุดตระการตาพรพระพายเดินกลับมาหลังเวทีพร้อมเสียงปรบมือและสายตาชื่นชมจากทุกทิศทาง ผู้จัดการส่วนตัวรีบเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มและขวดน้ำแร่ในมือ

“เหนื่อยไหม”

หญิงสาวรับขวดน้ำมาถือไว้ แต่เพียงยิ้มบางๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เลยค่ะแค่นิดเดียวเองสบายมาก” พรพระพายกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันหลังเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ปล่อยให้ผู้จัดการยืนหัวเราะเบาๆ ตามหลัง

ขณะรอหญิงสาวเปลี่ยนชุดอยู่ด้านนอก ผู้จัดการเปิดมือถือขึ้นมาไถฟีดข่าวตามปกติ แต่ทันทีที่พาดหัวข่าวสีแดงแจ่มวาบขึ้นบนหน้าจอ หัวใจของเขาก็เต้นสะดุด

“พัทธรา กรุป ส่อแววล้ม! นักธุรกิจยักษ์ใหญ่อาจเผชิญภาวะล้มละลายหลังขาดทุนต่อเนื่อง 4 ไตรมาส”

สายตาของลิลลี่เบิกกว้าง มือสั่นเล็กน้อยขณะเลื่อนอ่านรายละเอียด เป็นชื่อบริษัทของครอบครัวพรพระพายจริงๆ ข่าวระบุชัดถึงการสูญเสียดีลลงทุนระดับพันล้าน และการถอนตัวของพาร์ตเนอร์หลักจากต่างประเทศ

เสียงเปิดประตูห้องเปลี่ยนชุดดังขึ้นข้างหลัง พรพระพายในชุดเดรสเรียบง่ายสีขาวเดินออกมา ผมยาวสยายดูผ่อนคลายหลังงานใหญ่

“มีอะไรเหรอคะ? ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

ผู้จัดการเก็บสีหน้าแทบไม่ทันรีบดับหน้าจอมือถือทันที แต่สายตาของพรพระพายก็ไวพอจะเห็นหัวข่าวคร่าวๆ

“เมื่อกี้ข่าวอะไรคะได้ยินเหมือนข่าวของปะป๊าเลย” เธอถามนิ่งๆ เสียงเรียบแต่เยือกเย็น

“ไม่มีอะไรหรอกแต่งตัวเสร็จแล้วเรากลับกันดีกว่า”

เธอพรพระพายสังเกตเห็นว่าผู้คนรอบข้างมองมาที่เธอและซุบซิบกัน และในวินาทีนั้นหัวใจของหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกหนักขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

“จะกลับแล้วเหรอยัยคุณหนูตกอับ” วีนัสได้ยินข่าวเลยรีบมาซ้ำเติม ไม่คิดว่าจะมาถึงวันนี้

“หุบปากของหล่อนซะ” ลิลลี่ไม่อยากให้พรพระพายเครียดจึงยังไม่ยอมบอกเรื่องข่าว

“ตกอับอะไรคะ”

“แหม๋~ รับไม่ได้นะสิที่กำลังจะไม่เหลืออะไรต่อไปอาจจะต้องใช้อย่างอื่นทำงานแลกเงินแล้ว” เฌอเอมหัวเราะบนความทุกข์ของคนอื่น เพราะหวังแค่จะขึ้นมาเป็นที่หนึ่งแทน

“พวกเธอเงียบเลยนะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาขนมอุดปากแทน” ลิลลี่โมโหสองสาว

“อีกะเทยเสียใจละสิที่กำลังจะไม่มีงาน”

“เจ้ลิลลี่เกิดอะไรขึ้น” เธอถามด้วยความสงสัย

พรพระพายยืนนิ่งอยู่หน้าจอมือถือ สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนในพริบตาพาดหัวข่าวตัวหนา “พัทธรา กรุป กำลังเผชิญวิกฤติ” ซ้ำไปซ้ำมาในหัว

เธอกำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วซีดไม่รอให้ใครพูดหรือทักต่อ หญิงสาวคว้ากระเป๋ารีบเดินฝ่าเหล่าผู้จัดการทีมงาน และนางแบบคนอื่นออกจากแบ็กสเตจทันที

แต่ก่อนจะพ้นประตูเสียงเยาะเย้ยเบาๆ จากอีกมุมหนึ่งก็ดังขึ้นพอให้ได้ยิน

“อ้าว พายจะรีบไปไหนน่ะหรือรีบกลับไปเก็บของก่อนโดนยึดบ้าน?” เสียงหวานติดเหน็บจากเฌอเอมดังขึ้นไม่หยุดตามด้วยหัวเราะหยัน

“โอ๊ย นางแบบลูกเศรษฐีเค้าก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ” วีนัสเสริมคำ

“ดูไว้นะวีนัสคนสวยไม่ได้รอดทุกคนหรอก ถ้าฐานะพัง วันหนึ่งอาจต้องลดตัวไปเป็นของประมูลก็ได้นะ ฮ่าๆๆ!”

เสียงหัวเราะแหลมๆ ดังตามหลังมาเป็นระลอก แต่พรพระพายไม่หันกลับไปมองแม้แต่นิด เธอเดินตรงออกไปท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาและสายตาหลายคู่ที่เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม

คนเคยชื่นชมวันนี้อาจเป็นคนที่เหยียบซ้ำ ที่รีบออกมาไม่ใช่เพราะความอาย แต่เพราะคำว่าพ่อกำลังตกอยู่ในจุดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เจอมาก่อน

.

เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวข้างกายดังก้องในห้องวีวีไอพีสุดหรูในผับใจกลางเมือง เธอแทบจะซุกตัวแนบกับอกเขา มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นอกเปลือยเปล่า ขณะที่ไทเกอร์ นั่งเอนหลังบนโซฟากว้าง ดวงตานิ่งเฉยแม้ใบหน้าจะปรากฏรอยยิ้มบาง

มืออีกข้างของเขายังล้วงเข้าไปในชุดเดรสรัดรูปของหญิงสาว ปลายนิ้วไล้เบาๆ ราวกับจะฆ่าเวลาด้วยความเบื่อหน่าย

“เหอะ สภาพเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศเหลือแค่เงา” เสียงของคิงตัน เพื่อนสนิทอีกคนดังขึ้นพลางวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะกระจก

“ลูกค้าต่างชาติรายใหญ่ถอนตัว แล้วไปเซ็นสัญญากับบริษัทใหม่ในเครือเอเชียตะวันออกเฉียงใต้” เอเดน อ่านเนื้อข่าวต่อด้วยน้ำเสียงประชด

ไทเกอร์ไม่พูดอะไรเขาเพียงยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบเบาๆ ดวงตาคมดูล่องลอยไปยังวิวกลางคืนของกรุงเทพฯ ผ่านกระจกใส

“บริษัทใหม่ที่ว่าใช่ของมึงใช่ไหมวะไทเกอร์” คิงตันเหล่มองอย่างรู้ทัน

ชายหนุ่มยิ้มนิดเดียวเป็นรอยยิ้มบางเฉียบ เยือกเย็นแต่เฉียบขาด ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาวที่ยังแนบชิดอยู่บนตัก

“อย่าเพิ่งหยุดสิ ที่รักคืนนี้ยังอีกยาว”

มือหนายังลูบไล้เรื่อยๆ ขณะที่ดวงตาของเขาแฝงไว้ด้วยความเย็นชาไร้ความรู้สึก เพราะการที่พัทธรากรุปกำลังจะล่มสลายไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจ

“เฮ้ยมึงหยุดล้วงก่อน”

“ใช่แล้วจะทำไมวะ” เขาตอบแบบไม่รู้สึกผิด

“ถ้าป๊ามึงรู้คอขาดแน่ นั่นเพื่อนพ่อเลยนะโว๊ย” เอเดนอึ้งไม่คิดว่าเพื่อนจะทำแบบนี้

“บริษัทกูไม่ใช่ของพ่อกู เพื่อนพ่อกูไม่ใช่เพื่อนกู” เขาก่อตั้งบริษัทใหม่หวังทำงานแข่งกับผู้เป็นพ่อ คนที่เขาต้องล้มให้ได้คือพัทธรากรุป และเขาก็ทำมันได้สำเร็จ

“สาธุ ขอให้ป๊ามึงเข้าไปช่วยและขอให้แม่อัญญาจับลูกสาวของอีกฝ่ายมาแต่งงานเพื่อใช้หนี้ด้วยเถอะ” คิงตันยกมือไหว้ท่วมหัว

“กูไม่เอาแม่นางแบบเด็กนั่นหรอก ไม่ชอบเด็กโว้ยย” ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอ เขาเจอเธอออกจะบ่อยตามป้ายโฆษณา และในงานอีเว้นท์ต่างๆ แต่เขาไม่ชอบความหยิ่งยโสนั้น ผู้หญิงครึ่งค่อนประเทศอยากครอบครองเขา แต่อีกฝ่ายทำเป็นเมินและปฏิเสธการนัดออกเดตกับเขา ไทเกอร์จึงอคติกับอีกฝ่ายเรื่อยมา

“เสียหน้าที่นัดเดตแล้วเขาปฏิเสธ?”

“ตอนนั้นน้องเพิ่งจะ 18 เอง มึงจะพรากผู้เยาว์เอา” เอเดนรู้เรื่องนี้มาจากลูกน้องของไทเกอร์

“คุกสำหรับกูก็แค่คุกกี้เสี่ยงทาย” ไทเกอร์หัวเราะชอบใจ และก้มคลอเคลียสาวสวยต่อโดยไม่สนสายตาของเพื่อนสักนิด

“อุ้ยคุณไทเกอร์ขา~”

“เราไปห้องเชือดกันดีกว่าคืนนี้ผมจะทำให้คุณคลานลงจากเตียงเลย”

สองหนุ่มสาวพากันเดินออกจากห้องไป จุดหมายปลายทางคือห้องลับในผับหรู ที่มีไว้สำหรับลูกค้าที่กระเป๋าหนัก